Music is my passion

De ogen van de dokter dwaalden van het PC-scherm weg, ze waren zwart in een volrond gezicht, zijn haar beetje borstelig zoals ik het nog vanuit mijn eigen jeugd ken, de post-warlook, het broske dat de Amerikaanse soldaten bij de kappers van mijn stadje achtergelaten hadden.
Hij was de poopoodokter bij wie ik moest zijn.
Hij monsterde me nieuwsgierig van opzij. Zijn witte doktersjas omspande zijn ledematen, ik vroeg me af hoe hij zijn conditie tot dit resultaat bracht. Zo op het zicht gaf hij de induk van een drieëntwintigjarige. Onmogelijk, buiten op de deur hing een bordje: Ass. Prof. Doctor. Als je bedenkt dat een gespecialiseerde arts er acht tot tien jaar over doet, telde hij zeker mid dertig.
Ik bevond me in het Bumrungrad-ziekenhuis, ik maak tot tevredenheid al twaalf jaar gebruik van hun diensten. Niet dat ik van ziekenhuizen hou, maar je krijgt individuele service. Nurses brengen je hoogstpersoonlijk tot bij de dokter, rennen je achterna met attesten en onderzoeksresultaten en blijven achter je geruisloos op een stoel zitten noteren, tot de dokter ze een opdracht geeft. Als je maar betaalt.
Ik zat in een spreekkamer, tegenover mij de dokter. De huisstijl van het hele ziekenhuis, van inkomsthal tot scankamer is in lichte beige tinten uitgevoerd, de kleur waar oudere vrouwen zich thuis bij voelen.
Hij had een mollig gezicht maar nog de open frisheid van de jeugd. Geen rimpels op voorhoofd of onder de ogen. In niets leek hij op een poopoo-dokter, eerder een schattige playboy die rij na rij de harten van jonge meiden brak. Niks geen fecaliëngedoe, niks geen pijnlijke lopende stoelgang. Nog altijd ombezoedeld door de kak van zijn patiënten.
Ik, daarentegen, ik had al een maand lang waterdiarree.
Hij monsterde me nog eens. Na een kleine pauze, hij tikte iets in:
‘You are from Sweden?’
Het had gekund, ik ben nogal groot van gestalte en vraag me af of kleine mensen wel ooit zien wat er in hun keukenkasten boven het aanrecht zit. Die gedachte komt me altijd teboven als ik in mijn eigen keuken een van de vele deurtjes opentrek.
En ook had ik vroeger blond haar zoals de vikings maar intussen is dat zilverwit.
‘Euh, no, I am from Belgium,’ antwoordde ik.
‘Ahhh, Belgium,’ vervolgde hij met pret in de ogen vol van ongewone herinneringen. Vervolgens na een geheiligde pauze: ‘I already was many times in your country.’
Hola, dat sloeg door – many times! Maar het gaf me meer verwarring dan verbazing. Een dokter dacht ik, waarom… zeker voor internationale congressen en symposia. Het podium voor een nieuwgevonden goede kakbacterie die met behulp van nanotechnologie de kwade beestjes met overtuiging in de strijd een kopje kleiner kon maken.
‘No, no!’ riposteerde hij. ‘Music! My passion for music brings me to your country. Music is my passion.’
Ik stond versteld. Hier een man die vanuit het verre Thailand de grote orkesten, de Wiener, het Concertgebouw, de Berliner in het echt in de Oude Wereld ging beluisteren. Hoe authentiek die dokter van mij. Vurige violen, weemoedig vibrerende klarinetten en fagotten van het juiste hout trokken in mijn hoofd stoetsgewijs voorbij, het klarinettenconcert van Mozart dat hij vlak voor zijn jonge dood met felle potloodkrassen op notenpapier kerfde, dat de buitenmenselijke vormen van zijn genie voor altijd in zijn eigen handschrift vastlegde. Ik ging helemaal op in de beelden die ik ontwierp. Mijn bewondering voor mijn dokter steeg met graden.
Mogelijk speelde hij zelf een instrument, eerder in de houtblazerssectie, docht me zo en kwam hij daarvoor naar ons land. De weekheid van zijn gezicht, de aarzelende kordaatheid, zijn rijzige gestalte die de hele ruimte samenbracht tot dit gesprek. Mozarts heilige tonen.
Maar wacht eens…
Hebben wij in België een gerenommeerd orkest? Mijn mond viel open van de vele vragen die plots op me afstormden.
Nee, dat hadden wij niet!
Bijgod, wat had zijn passie voor muziek met ons landje te maken? Wat dan? Een rij fiedelers die op hun krassend gevedel klompendansen uitvoerden… Plots kon ik niks meer bedenken.
Het moest even bezinken.
‘I was there many times,’ zei hij zacht, zeer zeker kon hij van mijn gezicht aflezen hoe beduusd ik was. Omgekeerd wou ik hem niet teleurstellen dat ik mijn eigen land niet kende.
Ik maakte me los uit mijn verstarring.
Ik vroeg: ‘Waar ergens in België was dat, heb je daar notie van. Er is Brussel in het midden en naar boven is er Antwerpen.’
‘Yes, yes,’ zei hij, ‘It was in between.’
Ertussenin. Ik piekerde me suf, muziek, tussen Brussel en Antwerpen, gepassioneerd, al een aantal jaren, speciaal van Thailand daarheen vliegen…
Ineens wist ik het. Toch zei ik nog aarzelend articulerend: ‘Boom?’
‘Yes, sure, Boum. The name is Boum.’
Het doek was gevallen. Boom, Tomorrowland.
‘Yes, yes, Tomorrowland. When I am there, I’m out of the world.’
Ik kon het geloven, een jonge Thaise arts, ver van huis, frisse zintuigen, grenzeloze krachten uitend, hypersensibel voor alles wat nieuw was, de dweperige opwinding van de muziek, psychedelische lichtflitsen, sprookjesachtige decors, een onvoorstelbare mensenmassa die in beweging komt en een hele nacht lang, set na set door blijft deinen als een kolkende zee die niet meer tot rust kan komen, staccato tot ver voorbij de ochtend, door de grenzen van de vermoeidheid heen, Stella-bier, Hoegaarden, Mochito’s, blowen, lijntje snuiven, poepoe vergeten.
Energie. Energie, puur en bewust.
De plaats in zijn leven waar alles samensmolt – waar alles wat in zijn leven bestond maar onvatbaar was – een plekje in het universum kreeg.
‘Boum!’ Acceptatie. De hele ziel valt stil, nirwana. Een door niets overschaduwd geluk.
Hij stond op, de nurse grabbelde haar documenten bijeen, met een wai begeleidde hij me tevreden naar de deur. De nurse volgde me op de voet.
‘Bedankt dat je al zoveel keer ons landje bezocht, zei ik met mijn hoofd achterom.
Dat kon hij waarderen zag ik in zijn ogen. Die fonkeling.

Bangkok, maart 2025

Over deze blogger

Alphonse Wijnants

Ik doorkruis al jarenlang het Verre Oosten: mysterieus Azië dat mij inspireert tot mijn Project Korte Verhalen, gestart in 2012.
Ik ben gebeten door de verbrijzelde eigenheid van het Korte Verhaal, 'In der Beschränkung zeigt sich der Meister'. (Goethe).
Het wil niet de indruk wekken, zoals het proza, dat leven iets afgeronds is. Bangkok is mijn tweede thuis.
Gedichten schrijf ik al 59 jaar met locatie en inspiratie Lage Landen. Filoloog Nederlandse & Zweedse/Deense taal en literatuur, leraar & directeur middelbare scholen, copywriter bureau MAW (Met Andere Woorden).
Heden superactief op rust. Stelregel: Alles gaat over geluk - of hoe we het compenseren.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Opinie30 april 2025De pick-up – een kwestie van driften
• Cultuur29 maart 2025Music is my passion
• Cultuur30 januari 2025Het verhaal van Sa
• Cultuur15 januari 2025Het metafysische verkeer in Phnom Penh