‘De tv die tegen de stilte praat’
In een houten huis aan een stoffig zandpad woont tante Nuan, een oudere vrouw die zelden praat maar wiens tv altijd aanstaat. Niet om naar te kijken, maar om niet alleen te zijn. Een warme ontmoeting over geluid, stilte en de kleine manieren waarop mensen zichzelf gezelschap houden wanneer woorden tekortschieten.
‘Hoe een pinautomaat het verloor van de liefde’
Een Nederlander in Khon Kaen haalde het nieuws met een bizarre daad: hij probeerde een geldautomaat los te rukken, zogenaamd uit liefde voor zijn Thaise vrouw. Dom, tragisch of herkenbaar? Farang Kee Nok bekijkt het vanuit zijn hangmat, vraagt zijn vrouw om raad en komt tot een verrassend nuchtere conclusie, met een open uitnodiging aan de lezers.
Bonzai Tree in Hua Hin
In Hua Hin ontmoette de schrijver in 1998 Bonzai, een kleurrijke hippiefiguur die leefde van strandtenten, muziek en toeristen. Jaren later verdween hij spoorloos, maar telkens duikt hij weer op, met niets meer dan een koelbox, een stoel en zijn eeuwige glimlach. Het verhaal van Bonzai is er een van veerkracht, eenvoud en de kunst om gelukkig te zijn met weinig.
‘Waarom ik niet meer over geld praat met Thai’
In Thailand praten over geld lijkt onschuldig, maar kan ongemerkt culturele muren optrekken. Als farang kom je al snel over als opschepper of betweter, zelfs als je het goed bedoelt. In dit persoonlijke verhaal ontdekt Farang Kee Nok waarom geld in Thailand niet zomaar een betaalmiddel is, maar een spiegel van status, harmonie en beleefdheid.
‘Smaken verschillen’
Lieven vertelt hoe zijn vrouw Oy altijd het onverwachte omarmt, terwijl hij als farang liever voorspelbaarheid zoekt. Van vlammende som-tam tot verdwalen in Bangkok en wonen in een klein appartement tussen markten, kabaal en plasticafval: elke ervaring blijkt een les in loslaten. Maar of je er altijd blij van wordt, dat is weer een ander verhaal.
In het hoge noorden van Thailand woedt iedere nacht een stille oorlog. Niet met slangen, spinnen of spoken, maar met een klamboe. Wat begon als een romantisch tropisch idee, eindigt steevast in een worstelpartij met netstof, muggen en gekrenkt expat-ego. Een herkenbaar verhaal voor wie ooit dacht dat slapen onder een klamboe iets rustgevends zou zijn.
‘Farang op slippers in het regenwoud’
Het leek zo’n onschuldig plan: een ontspannen wandeling door het Thaise regenwoud, op slippers van de markt. Maar wat begon als een avontuur eindigde in modder, bloedzuigers en morele lessen van een dorpskip. Farang Kee Nok vertelt met milde zelfspot over een jungletocht die vooral liet zien waarom avontuur soms beter in je hoofd kan blijven.
‘Mijn brommer is mijn boeddha’
In Noord-Thailand rijd ik niet in een auto met glimmende snufjes, maar op een gammel brommertje dat vaker weigert dan start. Toch blijkt dat krakende ding mijn grootste leermeester. Tussen toeterende vrachtwagens en wiebelende spiegels ontdek ik lessen in geduld, eenvoud en loslaten. Soms klinkt verlichting gewoon als een pruttelend motortje dat onverwacht weer aanslaat.
‘De Thaise extase-kapper’
Wat begint als een onschuldige zoektocht naar een knipbeurt in de Isaan verandert al snel in een komische lijdensweg vol gesloten rolluiken, verdwalen in de hitte, een massieve Ford-truck en een kapper met meer tranen dan talent. Een luchtige inkijk in hoe een simpele scheerbeurt in Thailand kan ontaarden in een dagvullende familie-expeditie.
‘Zoetsappige verhaaltjes? Ja, dat klopt!’
Farang Kee Nok legt uit waarom hij niet reageert op reacties onder zijn columns en waarom hij juist kiest voor de positieve kanten van het leven in Thailand. Geen gezeur over smog of corruptie, maar verhalen over hanengekraai, dorpsbezoekjes en glimlachende buren. Als dat ‘zoetsappig’ is, dan is dat precies de reden waarom hij hier woont.
‘De bruiloft zonder uitnodiging’
Toen ik toevallig langs een feestterrein liep, werd ik zonder aarzeling naar binnen gewenkt. Geen uitnodiging, geen vragen. Alleen een bord eten, een glimlach en een stoel tussen onbekenden. In het dorpsleven van Thailand betekent erbij horen soms gewoon: verschijnen. En blijven. Een verhaal over gastvrijheid die vanzelfsprekend voelt, zelfs als je niemand kent.
‘Mijn Thaise vriend’
Na een mislukte kampeertrip in Khao Yai en een bijna-doodervaring met een verdachte omelet op oudjaarsavond, belandde ik in een grieperige roes vol hoest, hallucinaties en karaoke. Maar terwijl familie feestte en ik wegkwijnde, stond er elke nacht iets te janken bij de slaapkamerdeur. Geen spook of koortsdroom, maar een trouwe viervoeter die weigerde mij los te laten.
‘De jongen met het scheve fietsje’
Elke ochtend hoor ik hem aankomen, lang voordat ik hem zie. Een ratelend, piepend fietsje, een brede lach en twee knieën vol stof. Hij heeft geen nieuwe schoenen, geen rechte wielen en toch lijkt hij de gelukkigste jongen van het dorp. Zijn vrolijkheid rammelt elke dag langs mijn veranda en laat me nadenken over wat je echt nodig hebt.
Ted de rusteloze
Ted leidde jarenlang een keurig leven, toegewijd aan werk en gezin, tot onrust en nieuwsgierigheid de overhand kregen. Na zijn scheiding vond hij vrijheid in verre reizen, met Thailand als ultieme bestemming. Wat begon met vakanties groeide uit tot een nieuw leven in een land vol contrasten, verrassingen en eigen regels. Hier zoekt Ted balans tussen avontuur, zelfstandigheid en een vleugje rust.
‘De monnik die mijn horloge stal (of niet?)’
Toen mijn horloge ineens spoorloos was, viel mijn blik al snel op de jonge dorpsmonnik die die ochtend langs was geweest. Had hij het stiekem meegenomen, of was ik gewoon paranoïde? Dagenlang liep ik rond met een mengsel van schaamte en verdenking, tot ik het horloge terugvond in mijn eigen tuin. Soms leert Thailand je dat niet elk raadsel opgelost hoeft te worden.
‘Gevalletje schade’
Van een glibberige brommertocht in Mae Hong Son tot een verstopt doucheputje in Pattaya, mijn leven in Thailand leverde een bonte verzameling gênante en hilarische momenten op. Maar zelfs tussen het lachen en stuntelen door, komt de werkelijkheid soms hard binnen. Wanneer Oy op een ochtend huilt om Thaise soldaten die sneuvelden aan de Cambodjaanse grens, voelt alles ineens zwaar.
‘De wind over de grens’
In het rustige dorpsleven van Noord-Thailand dringt het nieuws van het grensconflict met Cambodja langzaam door. Farang Kee Nok kijkt uit over de rijstvelden en voelt de zinloosheid van het geweld. Terwijl de wind over de grens blaast, beseft hij dat oorlog nooit gewonnen wordt door zij die het dichtst bij de aarde leven.
In Thailand leer je snel dat slippers een eigen wil hebben. Je parkeert ze netjes voor de tempel, maar na afloop staan er twee andere exemplaren klaar. Niemand schrikt daarvan. In deze luchtige column neemt Farang Kee Nok je mee in de wereld van verdwijnende sandalen, loslaten in de praktijk en de kunst van het accepteren van mismatch.
‘Waarom “My Way” beter niet jouw way is’
Een Thaise karaokemachine, een overmoedige farang en een nummer van Frank Sinatra. Voeg daar wat lauw bier en verbaasde dorpsgenoten aan toe en je hebt het perfecte recept voor plaatsvervangende schaamte en een onvergetelijke avond.
‘Het mysterie van de plastic stoelen’
Ze staan overal en nergens: kleurrijke, wankele plastic stoelen die het straatbeeld van Thailand bepalen. Je ziet ze bij tempels, markten en familiefeestjes, vaak stoffig, soms scheef, altijd aanwezig. Maar achter hun simpele uiterlijk schuilt een diepere waarheid over het leven, de mensen en de manier waarop Thai kijken naar zitten, wachten en samen zijn.