‘De bruiloft zonder uitnodiging’
Toen ik toevallig langs een feestterrein liep, werd ik zonder aarzeling naar binnen gewenkt. Geen uitnodiging, geen vragen. Alleen een bord eten, een glimlach en een stoel tussen onbekenden. In het dorpsleven van Thailand betekent erbij horen soms gewoon: verschijnen. En blijven. Een verhaal over gastvrijheid die vanzelfsprekend voelt, zelfs als je niemand kent.
‘Mijn Thaise vriend’
Na een mislukte kampeertrip in Khao Yai en een bijna-doodervaring met een verdachte omelet op oudjaarsavond, belandde ik in een grieperige roes vol hoest, hallucinaties en karaoke. Maar terwijl familie feestte en ik wegkwijnde, stond er elke nacht iets te janken bij de slaapkamerdeur. Geen spook of koortsdroom, maar een trouwe viervoeter die weigerde mij los te laten.
‘De jongen met het scheve fietsje’
Elke ochtend hoor ik hem aankomen, lang voordat ik hem zie. Een ratelend, piepend fietsje, een brede lach en twee knieën vol stof. Hij heeft geen nieuwe schoenen, geen rechte wielen en toch lijkt hij de gelukkigste jongen van het dorp. Zijn vrolijkheid rammelt elke dag langs mijn veranda en laat me nadenken over wat je echt nodig hebt.
Ted de rusteloze
Ted leidde jarenlang een keurig leven, toegewijd aan werk en gezin, tot onrust en nieuwsgierigheid de overhand kregen. Na zijn scheiding vond hij vrijheid in verre reizen, met Thailand als ultieme bestemming. Wat begon met vakanties groeide uit tot een nieuw leven in een land vol contrasten, verrassingen en eigen regels. Hier zoekt Ted balans tussen avontuur, zelfstandigheid en een vleugje rust.
‘De monnik die mijn horloge stal (of niet?)’
Toen mijn horloge ineens spoorloos was, viel mijn blik al snel op de jonge dorpsmonnik die die ochtend langs was geweest. Had hij het stiekem meegenomen, of was ik gewoon paranoïde? Dagenlang liep ik rond met een mengsel van schaamte en verdenking, tot ik het horloge terugvond in mijn eigen tuin. Soms leert Thailand je dat niet elk raadsel opgelost hoeft te worden.
‘Gevalletje schade’
Van een glibberige brommertocht in Mae Hong Son tot een verstopt doucheputje in Pattaya, mijn leven in Thailand leverde een bonte verzameling gênante en hilarische momenten op. Maar zelfs tussen het lachen en stuntelen door, komt de werkelijkheid soms hard binnen. Wanneer Oy op een ochtend huilt om Thaise soldaten die sneuvelden aan de Cambodjaanse grens, voelt alles ineens zwaar.
‘De wind over de grens’
In het rustige dorpsleven van Noord-Thailand dringt het nieuws van het grensconflict met Cambodja langzaam door. Farang Kee Nok kijkt uit over de rijstvelden en voelt de zinloosheid van het geweld. Terwijl de wind over de grens blaast, beseft hij dat oorlog nooit gewonnen wordt door zij die het dichtst bij de aarde leven.
In Thailand leer je snel dat slippers een eigen wil hebben. Je parkeert ze netjes voor de tempel, maar na afloop staan er twee andere exemplaren klaar. Niemand schrikt daarvan. In deze luchtige column neemt Farang Kee Nok je mee in de wereld van verdwijnende sandalen, loslaten in de praktijk en de kunst van het accepteren van mismatch.
‘Waarom “My Way” beter niet jouw way is’
Een Thaise karaokemachine, een overmoedige farang en een nummer van Frank Sinatra. Voeg daar wat lauw bier en verbaasde dorpsgenoten aan toe en je hebt het perfecte recept voor plaatsvervangende schaamte en een onvergetelijke avond.
‘Het mysterie van de plastic stoelen’
Ze staan overal en nergens: kleurrijke, wankele plastic stoelen die het straatbeeld van Thailand bepalen. Je ziet ze bij tempels, markten en familiefeestjes, vaak stoffig, soms scheef, altijd aanwezig. Maar achter hun simpele uiterlijk schuilt een diepere waarheid over het leven, de mensen en de manier waarop Thai kijken naar zitten, wachten en samen zijn.
‘Virus’
Wat begon als een langverwachte hereniging met schoonfamilie en een zonovergoten vakantie in Thailand, eindigde in een pandemische nachtmerrie vol angstige dorpelingen, gesloten hotels en een spookachtig strand. Een tragikomisch reisverslag over misplaatste hoop, verzengende hitte, dolende kakkerlakken en een terugvlucht vol mondkapjes en melancholie. Soms is weggaan geen ontsnapping, maar een les in relativering.
‘De magie van het Thaise ochtendlicht’
Vlak voor zonsopgang, als het dorp nog slaapt en de wereld haar adem inhoudt, openbaart zich iets magisch. In een zachte stilte die niets vraagt en alles geeft, verandert het ochtendlicht het alledaagse in iets bijna heiligs. Farang Kee Nok beschrijft hoe een vroege ochtend in Noord-Thailand hem onverwachts stilzette, met koffie, kippen en verwondering.
‘Schrijversblok’
Iedere schrijver krijgt er vroeg of laat mee te maken: schrijversblok. Wat het precies is en of het werkelijk bestaat, daar kun je lang over discussiëren. Maar als het helpt om een kleurrijk relaas over koude handdoekjes, ongewild schoeisel en Thaise toiletervaringen te produceren, dan is zelfs het blokkeren van je pen een bron van inspiratie.
MR Kukrit Pramoj, voormalig premier en gevierd schrijver, baseerde zijn verhalenbundel Many Lives op een gruwelijk ongeval. Elf mensen komen om bij een bootramp op de Chao Phraya. In elf verhalen onderzoekt hij hun levens, hun keuzes en hun lot. Zijn stijl is menselijk, filosofisch en scherp, een literair monument dat nog steeds gelezen wordt.
MR Kukrit Pramoj, voormalig premier en gevierd schrijver, baseerde zijn verhalenbundel Many Lives op een gruwelijk ongeval. Elf mensen komen om bij een bootramp op de Chao Phraya. In elf verhalen onderzoekt hij hun levens, hun keuzes en hun lot. Zijn stijl is menselijk, filosofisch en scherp, een literair monument dat nog steeds gelezen wordt.
‘Er gebeurt hier niets (zegt zij)’
Mijn vrouw zegt vaak dat er in ons dorp weinig gebeurt. Alles gaat zijn gangetje. Geen nieuws, geen drama. Maar ik, als farang, zie het anders. Want achter elk bezoek van de buurman met een paling, elke optocht met een konijn en elke kip die de woonkamer binnenwandelt, schuilt een verhaal dat het waard is om verteld te worden.
Eenmalige column: Youp voor één dag
Met zijn bekende scherpe pen waagt onze vaste schrijver khun Rick zich voor het eerst (en met ware doodsverachting) aan de moeilijkste van alle stijlen: de meestal onbegrepen satire. In een gepeperde, licht provocerende column rekent hij af met de vele tekortkomingen van alle Thaise vrouwen. Verwacht dan ook geen greintje romantiek of nuance, maar een flinke dosis vileine spot, met een dikke knipoog. Alleen maar te genieten voor lezers met echt gevoel voor humor, een stevige maag en een lange adem. De droom: Eén dag de Youp van Thailandblog te zijn en daarna weer terug naar de ernst en de pure emotie.
‘Pattaya, nog altijd nummer 1’
Pattaya heeft een reputatie waar je u tegen zegt. Gevierd door de één, verguisd door velen. Maar wie verder kijkt dan het clichébeeld van hitsige bejaarden en neonverlichting, ontdekt een plek die je óf doet grinniken, óf heimelijk doet terugverlangen. Een satirische ode aan een badplaats die even chaotisch als charmant is, met een hoofdrol voor vrouw Oy en een fles warm water.
Oude mannen die de ‘weg’ een beetje kwijtraken
Ze waren ooit de koningen van hun eigen tropisch rijk, vrij om te doen wat ze wilden. Maar ouderdom, vervreemding en vergeten afspraken met de werkelijkheid halen hen langzaam in. In Thailand leven veel oudere mannen die de regie kwijtraken, soms ongemerkt, soms zichtbaar voor iedereen behalve henzelf. Een indringend inkijkje in een stille aftakeling vol bravoure, bier en eenzaamheid.
Onlangs hebben jullie hier de aangrijpende vertelling kunnen lezen over een alvast grievende man die zijn geliefde Thaise vrouw aflevert op het vliegveld van Zaventem. Het was een afscheid voor altijd. Vandaag wordt het verhaal opnieuw verteld, maar nu vanuit haar perspectief. Het is toch precies hetzelfde verhaal? Of toch niet?