33 Uren bood de Thaise luchtmacht weerstand tegen Japan
Japanse troepen komen aan op het strand van Songkhla, 8 december 1941.
Het was 4 uur ’s ochtends en nog donker toen luitenant Srisak Sucharittham van de Thaise luchtmacht de vijanden hoorde zonder hen nog te kunnen zien. Srisak en collega’s van hem waren vroeg uit de veren om van hun vliegbasis naar de nabijgelegen baai van Ao Manao te gaan. Er zou die dag ’s avonds een hoge officier de vliegbasis, de thuisbasis van het Wing 5 Squadron bezoeken, waarvoor de groep van Srisak vis ging vangen voor een welkomstmaaltijd.
Toen hoorde hij een geluid: het gerommel van motoren. Onbekende schepen kwamen de baai binnen. Ervan overtuigd dat er iets mis was, keerde de groep terug naar de basis en bliezen het alarm. Het was 8 december 1941 en de oorlog brak in Thailand los
“Ik was de eerste die de schepen zag. Ze waren bijna aan land, ongeveer 100 meter bij ons vandaan, ” zei Srisak in een interview dat hij voor zijn overlijden vorig jaar had laten opnemen. “Ik rende naar de commandant van mijn squadron om het noodsignaal te laten blazen en iedereen van het squadron te alarmeren.”
De slag in Ao Manao Baai
Hierboven is het begin van een uitvoerig artikel van Teeranai Charuvastra, Staff Reporter van Khaosad English over de slag in de Ao Manao Baai in de Thaise provincie Prachuap Khiri Khan.
Minder dan 4 uur na “Pearl Harbor” landden tienduizenden Japanse troepen op de kust van Thailand. Net als by Pearl Harbor kwam de invasie totaal onverwacht en de Thaise regering, geleid door Field Marshal Plaek Pibulsongkram kwam al snel een staakt-het-vuren met Japan overeen. Onbekend met dat nieuws, bood Srisak en zijn groep van 120 man gedurende 33 uur weerstand aan de vijand. Het verweer eiste zijn tol, van de 120 Thaise soldaten kwamen er 38 om het leven, het Japanse verlies werd geschat op tussen 200 en 400 doden.
Japanse bezetting
Thailand zou vier jaar lang door de Japanners worden bezet totdat Japan zich overgaf aan de geallieerde landen in september 1945. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verloren meer dan 5700 Thais hun leven, waarvan een groot deel door bombardementen van de geallieerde strijdkrachten.
Van die invasie in Thailand door Japan zijn talrijke films, televisieseries, documentaires of fictieve verhalen gemaakt, maar de Slag in de Ao Manao baai komt in geen enkel verhaal voor.
De slag van Ao Manao wordt echter elk jaar wel degelijk herdacht in Prachuap Khiri Khan met een militaire parade op 8 december, de dag van het begin van de invasie. Er worden kransen gelegd tijdens een plechtigheid rondom de oorlogsvlag, waarop de eretekens zijn gespeld.
Lees het uitvoerige en boeiende verhaal met prachtige oude foto’s op deze link:
Er is ook een mooie video gemaakt, zie hieronder:
Bron: Khaosod English
Uw verhaal zou meer recht doen aan de grotere historische waarheid, als u ook had verteld dat het Japanse leger in Thailand de macht kreeg (bezetting), maar dat de Thaise regering kort daarop de oorlog niet aan Japan maar aan de Verenigde Staten en Groot-Brittannie verklaarde – hoewel door geen verdrag daartoe gebonden.
Dit maakt de door u beschreven oorlogshandeling met haar gevallenen extra wrang.
Details: Judith Stowe: Siam becomes Thailand, London 1991, pp 218 ff.
Het schijnt dat de Amerikanen op hun beurt weer twee keer Bangkok gebomberdeerd hebben.
even googelen met “allied bombardments on Bangkok WW2”
The raids were carried out because Bangkok by then had become a command centre for the Japanese on the Southeast Asian front.
bijv; https://en.wikipedia.org/wiki/Thailand_in_World_War_II
https://www.quora.com/Why-didnt-Japan-invade-Thailand-during-WWII
Hans zegt.
Interesant stukje,weet weinig van de Thaise versie.
Ben door aan het zoeken,omtrent de 2e oorlog in Thailand.
Omdat mijn vader,hier ook gevangen heeft gezeten.
Is er ook een film of versie over thaise bridge over the riverkwai.
Dit aangezien de Thai er weinig of niets vanaf weet.
Hans
Als er op de scholen al geschiedenis les wordt gegeven dat komt deze periode niet aan bod.
Thailand is volgens de gemiddelde Thai NOOIT bezet geweest.
Als je dan vraagt naar de achtergrond van bijvoorbeeld “The brug over de Kwai” dan zal het antwoord zijn dat de Thai aan de Japanners gevraagd hebben te helpen bij de bouw van die spoorweg.
Dat de geschiedschrijving een heel ander verhaal vertelt vindt de gemiddelde Thai helemaal niet boeiend.
Dat was vroeger. Niet belangrijk.
Thais en de kennis over hun eigen geschiedenis, m.n. waarin ze niet glorierijk schitteren, is niet de beste combinatie.
Nederlanders en de kennis over hun eigen geschiedenis, m.n. waarin ze niet glorierijk schitteren, is niet de beste combinatie.
Iedere generatie schrijft zijn eigen geschiedenis. Helaas is het ook nog vaak hi(s)story 🙂 ieder land heeft zijn blinde vlekken, eigenlijk toegedekte delen. Zij die zonder zonden zijn …
Als historicus weet ik een ding; dat het echte verhaal van ons verleden steeds herschreven zal worden.
Dat van de nationale geschiedenis de negatieve feiten verzwegen en niet onderwezen worden gebeurd in vele landen.
Het is ook een heel menselijk trekje. De meeste mensen spreken liever niet over de fouten die ze in hun leven hebben gemaakt.
Het is zelfs zo dat regelmatig in opdracht van overheden de nationale geschiedenis wordt herschreven. De Sovjet Unie was daarvan een bekend voorbeeld.
Het doel daarvan is het nationalisme en superioriteitsgevoel aan te wakkeren. (Wij zijn beter dan die anderen.)