In quarantaine…..

M’n kamer: licht, ruim en comfortabel

…. of moet ik ‘in detentie’ schrijven? Dan zou het in ieder geval een vrijwillige detentie zijn; ik had tenslotte een keus.

In onze Nederlandse taal klinkt ‘detentie’ een stuk ernstiger dan ‘quarantaine’ en zijn het ook duidelijk verschillende begrippen. In het Thais bestaat er echter, als ik het tenminste goed begrepen heb, een woord dat beide termen dekt: กักกัน. Ik weet niet goed hoe dit fonetisch correct op te schrijven, maar het klinkt in mijn niet meer zo vlijmscherpe oren als ‘dzjak khan’.

Hoe dan ook: ik voel me bepaald niet ‘gedetineerd’. Ik zit gelukkig niet achter tralies (tenzij je het hekwerk rond m’n balkon zo wilt noemen). Nee, ik zit in het Chorcher Hotel, in een comfortabele kamer – ‘Junior Suite’ – van zo’n 8×5 meter, met een werkelijk héél goed bed, een bureautje, een sofa en maar liefst 2 TV’s.

3x per dag kondigt een stevige klop op de deur de uit het dagelijks wisselende menu gekozen maaltijd aan, die dan op een tafeltje naast m’n deur wordt neergezet. Vind ik het eten niet warm genoeg of wil ik op een later tijdstip eten, dan heb ik daar een magnetron voor staan.

Verder een flink formaat koelkast en uiteraard een waterkoker. Heb een voldoende voorraad drinkwater, Nescafé koffiestaafjes, melk, softdrinks en zelf meegebrachte theezakjes. In de koffer had ik ook nog kaas en crackers, ontbijtkoek, m’n twee fietsbidons gevuld met m’n favoriete muesli, een kommetje daarvoor en wat chocoladerepen. Mocht ik dus het einde van de quarantaine niet halen dan ligt het in ieder geval niet aan een gebrek aan voedsel en voorzieningen.

Toch een beetje ‘achter de tralies’?

Het ziet er trouwens naar uit dat die chocoladerepen de uiteindelijke bestemming (Chiang Rai) niet gaan halen, maar voortijdig zullen sneuvelen. Laat ik maar hopen dat het feit dat ik teruggekomen ben en me daarvoor door de formaliteiten- en quarantainebeproeving heb geworsteld en ook nog financiële offers heb gebracht, de teleurstelling bij de beoogde ontvangers van die repen een beetje goedmaakt……

Maar goed, Chiang Rai is op dit moment nog ver weg. Vandaag, vrijdag, is pas dag 4 in de Thaise quarantaine-tijdrekening, omdat je eerste dag als dag nul wordt gezien. Die dag nul kan heel kort zijn als je laat in de avond arriveert, maar ik kwam hier maandagmorgen rond half tien de kamer in en zat dus een groot deel van een helaas niet meetellende dag binnen.

Hoe dan ook, mijn ‘detentie’ eindigt op de 29e van deze maand en dan ben ik vanaf 6u ‘s morgens vrij om te gaan en staan waar ik wil. Tenminste, als de resultaten van de komende twee testen negatief zijn…..

Twee testen te gaan dus. Die zullen op dag 5 en op dag 12 worden gedaan.

Na een negatieve uitslag mag ik dan vanaf dag 7 dagelijks een tijdslot boeken om in de tuin rond te wandelen, de lokroep van het zwembad waar ik niet in mag negerend. Na dat eerste negatieve resultaat wordt ook de kamer voor het eerst schoongemaakt en beddengoed, handdoeken e.d. verwisseld. Tot die tijd moet ik het zelf schoonhouden en de spullen daarvoor zijn ook aanwezig.

Er staat ook nog een teiltje met daarbij een pakje wasmiddel, voor het geval je zelf, bij voorbeeld, je ondergoed wilt wassen. De hotelwasserij accepteert namelijk pas wasgoed van je na de eerste negatieve testuitslag en waarschuwt dat – op grond van de eisen gesteld door het ziekenhuis waarmee het hotel samenwerkt – alles op een virus- en bacteriedodende 80 graden wordt gewassen. Dat mooie nieuwe oogverblindend witte overhemd dat ik tijdens de reis droeg zal ik daar maar niet aan blootstellen…..

Heerlijk, een balkon

Veel te wassen valt er overigens niet, want veel meer dan een korte broek en eventueel een T-shirt heb je in feite niet nodig. Mocht je dat willen en voel je je daar lekker bij, dan kun je dagenlang onverzorgd/ongeschoren en in je ondergoed in je kamer rondhangen. Er is niemand die je daar op kan aanspreken – je ziet namelijk niemand. Zelfs als je direct op die klop op de deur reageert en ‘m opent, heeft degene die je maaltijd neerzette al de benen genomen en zie je hooguit nog een – geplastificeerde – rug in de verte verdwijnen.

‘Je ziet namelijk niemand’ klopt eigenlijk niet in mijn geval; althans niet in de letterlijke betekenis. Stap ik m’n balkon op dan zie ik in de tegenoverliggende vleugel van het hotel ook vaak ‘vrijwillig gedetineerden’ buiten staan, maar méér contact dan het opsteken van een hand is eigenlijk niet mogelijk. Aan ‘mijn’ kant van het gebouw is er wel een ander balkon, met een meter of vier ertussen, maar die kamer – net als de mijne een ‘Junior Suite’ – is leeg. Alleen op de dag van aankomst zat daar nog een Australiër, bezig aan z’n allerlaatste quarantainedag, met wie ik contact kon leggen.

Bij het kiezen van een hotel ben ik vooral gegaan voor voldoende ruimte plus een toegankelijk balkon, en dat is gelukkig heel goed uitgevallen. Die Junior Suites – 45.000 baht – in dit hotel bevinden zich op de hoeken van één van de gebouwen, waardoor je aan twee kanten daglicht hebt. Aan de zijkant de schuifdeur naar het balkon, aan de voorzijde een raam dat ook opengeschoven kan worden. Alles staat de hele dag open, volop frisse lucht. Later in de avond sluit ik de boel en doe één van de twee airco’s aan voor een uurtje. Wanneer ik ga slapen gaat die weer uit.

Het zwembad. Je mag er alleen maar omheen wandelen

Volop frisse lucht, zei je? In Bangkok? Jazeker, want ik zit een dikke veertig kilometer van ‘downtown’ Bangkok af en dat scheelt heel veel qua smog/luchtvervuiling. Op de sociale media zie ik klachten van mensen die meer in het centrum van de stad in quarantaine zitten maar daar door de smog niet of nauwelijks van een open raam of balkon kunnen genieten.

Ter afronding en ter geruststelling: vervelen doe ik me (nog) niet. Ik lees (en schrijf, zoals je ziet), slaap lang en goed, heb alle tijd tot nadenken en voor het op een rijtje zetten van allerlei zaken, en geniet al een beetje van de warmte. In gedachten fiets ik ook al weer door Chiang Rai’s groene dreven.

En die 2 TV’s? Geloof het of niet, die zijn nog niet aan geweest…..