Thailand staat bekend om betaalbare medische zorg. Een artsenbezoek voor een paar honderd baht, een vulling bij de tandarts voor nog geen twintig euro, en apotheken waar je zonder recept een hele lade vol medicijnen kunt krijgen.
Maar wie denkt dat het zorgsysteem ook goedkoop blijft als je echt ziek wordt, komt bedrogen uit. De werkelijkheid is minder tropisch dan menig expatfolder doet vermoeden.
Goedkoop zolang het simpel blijft
Zolang het gaat om een verkoudheid, een ontstoken oog of wat spierpijn, zijn de kosten overzichtelijk. Je loopt een privékliniek binnen, krijgt snel een diagnose en loopt met een zakje pillen weer naar buiten. Het lijkt efficiënt en voordelig. Maar zodra je te maken krijgt met iets ernstigers, een ongeluk, een chronische ziekte of een noodzakelijke operatie, veranderen de spelregels abrupt.
Zonder verzekering loopt een eenvoudige ziekenhuisopname al snel in de tienduizenden baht. Wie pech heeft en langdurige zorg nodig heeft, zoals dialyse, kankerbehandeling of een beroerte, belandt in een kostenmolen die in niets meer lijkt op het goedkope imago van Thaise zorg.
Buitenlanders betalen vaak meer
Een ongemakkelijke waarheid: veel ziekenhuizen rekenen voor buitenlanders hogere tarieven. Soms expliciet, door je automatisch door te verwijzen naar de internationale afdeling met een aparte prijslijst, soms impliciet, door hogere consultkosten of dure tests die niet altijd strikt noodzakelijk zijn. De logica is eenvoudig. Buitenlanders hebben geld, dus daar mag wat tegenover staan.
Een Thai betaalt 400 baht voor een artsenbezoek, een buitenlander 1.500. Een echo kost in de publieke sector 600 baht, in het internationale ziekenhuis zomaar 6.000. Wie geen Thais staatsburger is, komt ook niet in aanmerking voor publieke ziektekostenprogramma’s. Je staat er alleen voor.
Ziekenhuizen weigeren soms behandeling zonder geld
In theorie heeft iedereen recht op spoedeisende hulp. In de praktijk kijken sommige privéklinieken eerst naar je creditcard en pas daarna naar je gezondheid. Wie geen verzekering kan overleggen of voldoende contant geld op zak heeft, loopt het risico geweigerd te worden, ook als de situatie urgent is.
Het is geen uitzondering. Expats die jaren in Thailand wonen maar onverzekerd zijn, komen soms letterlijk voor een gesloten deur te staan. “Betaal eerst” is dan het devies. En dan gaat het niet om 500 baht, maar om tienduizenden. Wie geen financiële buffer heeft, is overgeleverd aan de goedwillendheid van familie, vrienden of online crowdfunding.
Ervaringsverhaal: van vrijheid naar afhankelijkheid
Hans, een 66-jarige gepensioneerde uit Haarlem, woont al acht jaar in Chiang Mai. Hij had bewust geen zorgverzekering. “Ik voelde me goed en had altijd genoeg op de spaarrekening. Tot ik op een ochtend mijn rechterarm niet meer kon bewegen.” In het ziekenhuis werd een herseninfarct vastgesteld.
Hans werd opgenomen, kreeg scans, medicatie en intensieve verzorging. Na acht dagen kwam de rekening: ruim 360.000 baht. Zijn Thaise vriendin moest familie bellen in Nederland om geld over te maken. “Ik schaamde me kapot. Opeens ben je niet meer zelfstandig, maar een last.”
Hij herstelt langzaam, maar het vertrouwen is weg. “Ik dacht dat ik slim was. Achteraf was het roekeloos. Nu ben ik alsnog verzekerd, met veel uitsluitingen en veel hogere premies dan vroeger. Had ik het maar eerder gedaan.”
Chronisch ziek? Dan begint het pas
Een van de grootste misverstanden onder buitenlandse bewoners in Thailand is dat ze denken geen verzekering nodig te hebben omdat ze gezond zijn. Maar gezondheid is geen garantie. Een hartkwaal, diabetes, kanker of een hernia kunnen zomaar opduiken. En dan blijken de kosten voor regelmatige controles, medicatie of therapie een structurele aanslag op je budget.
Dialyse bijvoorbeeld, veel Thai krijgen die gratis of met flinke overheidssteun. Buitenlanders zonder verzekering betalen 6.000 tot 8.000 baht per sessie. Drie keer per week. Maand in, maand uit. En vergeet ook de kosten voor laboratoriumonderzoeken, medicatie en vervolgconsulten niet.
Geen vangnet zoals in Nederland
In Nederland heb je altijd een basisverzekering. Wie in Thailand woont, moet alles zelf regelen. Er is geen recht op zorgtoeslag, geen huisartsensysteem dat over je waakt, geen eigen risico dat ergens ophoudt. Geen verzekeraar betekent alles zelf betalen. Punt. En wie denkt bij ernstige ziekte “dan ga ik terug naar Nederland”, onderschat hoe moeilijk repatriëring is als je continu zorg nodig hebt.
De kosten van een medische vlucht kunnen oplopen tot tienduizenden euro’s. En zonder fit-to-fly-verklaring wil geen enkele airline je aan boord nemen.
Verzekering is geen luxe maar noodzaak
Voor kortverblijvende toeristen is een reisverzekering met dekking voor medische kosten vaak genoeg. Maar voor langere verblijven, pensioen in Thailand of wonen en werken in het land, is een goede expatverzekering belangrijk. Niet alleen voor je portemonnee, maar ook om zorg überhaupt toegankelijk te houden.
Zonder verzekering ben je in Thailand geen patiënt maar een klant. En klanten zonder geld? Die helpen zichzelf maar.
Tot slot
De goedkope Thaise zorg is een hardnekkige mythe die in stand wordt gehouden door oppervlakkige ervaringen en commerciële belangen. De realiteit is dat je gezondheid in Thailand prima te organiseren is, zolang je de kosten niet onderschat en je dekking op orde hebt.
Wie in Thailand wil wonen of lang wil verblijven, moet daar niet luchtig over doen. Zorgverzekering is hier geen administratief gedoe. Het is je levenslijn.
Over deze blogger
-
Dit artikel is geschreven en gecontroleerd door de redactie. De inhoud is gebaseerd op persoonlijke ervaringen, meningen en eigen onderzoek van de auteur. Waar relevant is er gebruikgemaakt van ChatGPT als hulpmiddel bij het schrijven en structureren van teksten. Hoewel er zorgvuldig wordt omgegaan met de inhoud, kan niet worden gegarandeerd dat alle informatie volledig, actueel of foutloos is.
De lezer is zelf verantwoordelijk voor het gebruik van de informatie op deze website. De auteur aanvaardt geen aansprakelijkheid voor eventuele schade of gevolgen die voortvloeien uit het gebruik van de geboden informatie.
Lees hier de laatste artikelen
Opinie21 mei 2025Opinie: Een nieuwe kijk op kortetermijnverhuur in Thailand
Nieuws uit Thailand19 mei 2025Verontwaardiging in Pattaya: Buitenlander laat pitbulls los op hond van buurvrouw – met poll
Nieuws uit Thailand19 mei 2025Thailand herziet belastingregels voor buitenlandse inkomsten: geld overmaken naar Thailand wordt aantrekkelijker
Pattaya19 mei 2025De fijnproeversgids voor culinair genieten in Pattaya: 10 uitstekende restaurants
ik ben het met je eens dat de rekeningen wel eens tegen kunnen vallen.
maar de hoogte van een verzekeringspremie is ook niet mis.
daarnaast ook nog vaak met uitsluitingen.
ik heb bewust gekozen om zelf geld apart te zetten.(50.000 per jaar)
hiermee kan ik ruimschoots tegenvallers opvangen.
ik woon nu 22 jaar in thailand en heb tot nu toe maar 40.000 baht aan kosten gehad.
verder is het wel prettig dat ze je laten gaan waarneer je er zelf geen geld meer voor over heb.
ik heb hier met mijn vrouw goede afspraken over gemaakt.
beter om geld te besteden voor goede pijnbestrijding dan eindeloos leven te rekken.
maar dit is uiteraard mijn persoonlijke visie.
Een belangrijk probleem in Thailand is dat artsen doorgaans niet bereid zijn om patiënten eenvoudigweg te laten overlijden wanneer hun lijden uitzichtloos is. Praktijken zoals euthanasie of hulp bij zelfdoding, die in sommige westerse landen wettelijk en medisch aanvaard zijn, zijn in Thailand niet toegestaan en maatschappelijk niet geaccepteerd.
Het is misschien niet in ieder ziekenhuis hetzelfde, maar een vriend van mij was terminaal ziek en is keurig geholpen middels palliatieve zorg (stervensfase). Het is geen euthanasie, maar noem het vertraagde euthanasie. Hij kreeg zijn laatste dagen alleen nog maar pijnstillende en verdovende medicatie en is zonder lijden gegaan.
Wij zaten ook in deze situatie en mag hopen dat ik die onzin van verlenging niet hoef mee te maken.
Het moeten zien van een mens in coma die verslaafd gemaakt wordt aan zware medicatie en dan loopt te rillen van ik wil meer om rustig te worden. Allemaal leuk en aardig als dat lekker voelt vanwege een geloof wat ik niet aanhang maar het botst met alle vormen van waardigheid. De waardigheid die degene expliciet had aangegeven bij opname.
Liefde is los laten staat op vele rouwkaarten maar in de praktijk wil de gelovige maffia er niet aan meewerken.
Ben je lekker mee als ongelovige!
Je moet een zgn ‘living will’ laten opstellen bij advocaat.
Daarin kun je laten vastleggen dat je – als je kasplantje wordt – niet kunstmatig gevoed wilt worden, niet gereanmieerd wilt worden, etc.
Absoluut geen “belangrijk probleem in Thailand”! Wat jij zegt in veel te bruut gesteld. Want wanneer is lijden uitzichtloos? Zelfs in de westerse wereld discutabel. Euthanasie is een praktijk die je maar het liefst door protocollen ondersteund wilt hebben, (het zou maar eens onvrijwillig toegepast worden) en hulp bij zelfdoding is nergens medisch aanvaard. In tegendeel, gewoon strafbaar.
De praktijk van TH is zelfs dat indien onvoldoende of geen betaling beschikbaar een patiënt huiswaarts wordt gezonden. Is dit dan ook geen vorm van passieve euthanasie. En indien wel beschikbaar: zelf afzien van behandeling is idem mogelijk. Een kennis van me te Korat (88jr) is, met instemming van ieder en met de nodige pijnmedicatie, naar huis.
Niettemin: artikel 12 van de National Health Act 2007 staat toe dat iemand een testamentaire beschikking opstelt waarin waarin de wensen van die iemand met betrekking tot medische behandeling worden vastgelegd, zoals beslissingen over het beëindigen van zijn leven. Je snapt dat zeer weinigen in TH van dit artikel gebruik maken, kennelijk conform de leer van het boeddhisme: het vermijden van levensvernietiging. Welk principe niet op alle tijden van de dag opgeld doet, zoals vaker te constateren.
Grootspraak nu…tot je idd iets ernstig tegenkomt. Het artikel van de redactie is tenminste nuchter, klaar en realistisch. Zo is het in Thailand, in het land van de glimlach rijden ze je al lachend terug buiten en laten je aan je lot over. Neem jij maar je palliatieve medicatie. Maar tussen diagnose en palliatieve zorg kunnen nog vele jaren je kwellen.
En die verzekeringen gooien je eruit als de ziekenhuis claims te hoog worden. Of de premie loopt op zodat je het niet meer kan betalen, tegen de 1000 euro per maand premie is echt geen uitzondering boven de 70 jaar.
Er zijn mensen die geen verzekering nemen en geld appart leggen, er zijn er die geen verzekering nemen en bij ernstige ziekte terug gaan (let wel dat is niet altijd mogelijk) en er zijn mensen die zich wel verzekeren,de keuze maakt iedereen voor zichzelf.
Ik ben wel verzekerd bij AIA en heb toevallig deze week weer betaald, ik kan mij voorstellen dat mensen graag willen weten wat zoiets kost.
Ik ben 67 jaar en de komende 5 jaar ga ik THB 135000,- per jaar betalen.
De hoogste premie momenteel is die voor 80 tot 85 jarige ,deze is THB 320000,- per jaar.
Dat zijn flinke bedragen maar je bent verzekerd tot 15 miljoen.
Toevallig deze week een kennis uit Duitsland met de diagnose alvleesklierkanker, het hele behandelplan werd hem aangeboden voor 10 miljoen, uiteraard zonder garantie, na overleg gaat hij toch liever terug naar Duitsland.
Wat ik hiermee probeer te zeggen is geld opzij leggen kan wel eens tegenvallen als de behandeling in de miljoenen loopt
Voor heel veel mensen is het misschien wel verstandig om geen verzekering te nemen i.v.m uitsluitingen, ik ken gevallen waarbij de verzekering niet betaalde bij een hartoperatie omdat de patiënt diabetes had.
Kortom denk goed na over je besluit want het kan je elke dag overkomen.
Denkt u nu echt dat AIA de facturen tot 15.000.000tb gaat betalen? Ze zullen zeker wel iets vinden om u niet te betalen…tenzij u de verzekering al had van in uw twintiger jaren…. De ENIGE oplossing is in Nl of Be gedomiicileerd te blijven en om de 3 maanden terug te keren en uw ticketten te betalen en uw verzekeringen in Be of NL.
Of ze facturen tot 15 miljoen gaan betalen weet ik niet,wel weet ik dat ik vorig jaar geopereerd moest worden, de tussenpersoon van AIA heeft alles tot in de puntjes geregeld, de kosten waren THB 230.000,- en alles is betaald.
Die 15 miljoen heb je zelf aangehaald. Als je niet eens zeker weet of ze dat effectief uitbetalen wanneer het nodig is, dan is dat hét bewijs dat je verzekeraar niet te vertrouwen is.
Je mag er gerust van uitgaan dat ze alles uit de kast halen om zo weinig mogelijk te hoeven uitkeren. Daar zijn genoeg voorbeelden van bekend. En word je hen te duur, dan kieperen ze je er zonder pardon uit. Zo simpel is het.
Sorry maar je verhaal is nogal onsamenhangend: je benoemt allerlei opties zonder duidelijke lijn of conclusie.
Eerst zeg je dat iedereen zelf moet kiezen, dan lijk je sparen af te raden omdat het risico’s met zich meebrengt, en vervolgens geef je voorbeelden van mensen die liever terugkeren of waarbij de verzekering niet uitkeert.
Maar wat wil je nu eigenlijk zeggen? Dat verzekeren beter is? Of juist niet? Als je een punt wilt maken, wees dan helder en kom tot een duidelijke boodschap in plaats van rond de pot te draaien.
Zoals het er nu staat, laat je de lezer vooral achter met vraagtekens.
Beste Bert,ik geef alleen aan wat de mogelijkheden zijn met de voor en de nadelen, een perfecte oplossing is er gewoon niet,dus kies met verstand.
Het absurde aan veel verzekeringen is dat je, zelfs na het betalen van hoge premies, nog steeds geen zekerheid hebt dat ze uitbetalen bij een claim.
Ze zoeken vaak naar allerlei uitvluchten om onder hun verplichtingen uit te komen. En als je hen uiteindelijk te duur wordt, zetten ze je gewoon uit de polis.
Vergeet niet: verzekeraars zijn commerciële bedrijven die winst moeten maken en hun aandeelhouders tevreden willen houden, niet jou.
Ik heb net met ChatGPT zitten “chatten”. Deze biedt goede hulp bij het zoeken naar een verzekering, omdat deze AI geen baat heeft bij het afsluiten van een mogelijk dure verzekering. Het is eerder onpartijdig. Natuurlijk blijft het niet bij een sessie, en moet je zelf ook nog doorvragen.
Wat ik goed vind, is dat je bij ChatGPT prijzen krijgt. Bijna iedere verzekering die ik aanklikte en die een “overzicht” aanbood, wilde dat ik mijn adres, e-mail en telefoonnummer prijs gaf. Dat wil ik niet. Ik heb het een keer gedaan en werd dat jaar meerdere keren door die maatschappij gebeld. Ik heb absoluut geen interesse in verkoopsgesprekken.
Ik wil gewoon weten waarvoor ik verzekerd ben, wat het kost en vanaf welke leeftijd. Ik denk dat dit een van de hoofdredenen is dat ik nog steeds geen verzekering heb sinds mijn 63ste.
Ik leef redelijk gezond en neem gewoon nog het risico tot aan mijn 70ste, als dan mijn alimentatiekosten stoppen. Dat geld dat dan overblijft, gaat naar de verzekeraar die ik tegen die tijd gevonden moet hebben. Nog een kleine twee jaar… dus duimen maar en hopen op goed geluk.
Eigenaardig dat als wij persoonlijk op zoek gaan naar prijzen op de websites van verzekeraars, we die niet vinden. Je krijgt die info inderdaad enkel via email of telefonisch.
En ChatGPT kent al die prijzen opeens wel? Hoe betrouwbaar is dat?
Ja, raar maar waar. Echter zegt ChatGpt dat je voor preciesere informatie contact moet opnemen met de aanbieder. Het zijn waarschijnlijk richtprijzen. Nou ga eens zelf naar maatschappijen online zoeken. Daarmee ben je uren zoek. Je kunt dat aan ChatGpt overlaten die het binnen seconden vindt. En je kunt zoekcriteria gemakkelijk aanpassen.
Bij afsluiten nieuwe verzekering moet U opgeven of U ‘onderliggende medische manko’s’ heeft.
Huidkanker, prostaatbehandelingen, diabetes, etc., dat wordt dan allemaal van verzekeren uitgesloten.
Gaat het iets anders betreffen dan probeert verzekering bij uw claims een link te leggen met bestaande uitsluitingen als uw claims hoog worden.
Het ‘Verzekeren’ in Thailand is voor Verzekering slechts een verdienmodel. Het is big business.
Verzekerd zijn in Thailand geeft geen verzekeringsrechten zoals in NL.
Euthanasie is tamelijk taboo in Thailand.
Hoe staat dat hier met palliatieve overlijdens zorg?
Niet meer eten/drinken, aan de morfine-lijn met hoge doses pijnbestrijding en na 2-3 dagen overlijden?
Verzekeringen, zeker in Thailand, zijn net mensen die een paraplu uitlenen maar hem terug willen hebben als het begint te regen!
Als je boven de 75 bent loop je het risico buiten gezet te worden als de claims te hoog worden. Bestaande aandoeningen worden zonder meer uit gesloten.
Dus voor veel farangs zijn er maar 2 mogelijkheden. Genoeg geld hebben om kosten zelf te kunnen betalen of terug naar het land van herkomst zolang het nog kan.
Persoonlijk blijf ik, door ervaring wijs geworden, ver weg van de privaat ziekenhuizen. Ze zijn alleen uit op je geld. Dezelfde doktoren werken meestal ook in staats ziekenhuizen.
De staats ziekenhuizen zijn zonder meer goed. Een nadeel is er wel nl de lange wachttijden. Als farang betaal je het zelfde voor de artsen en medicijnen als de Thaise ziekenhuis bezoeker.
Woon 25 jaar in Thailand. Nooit ziek geweest. 4 jaar geleden plotseling pijn in mijn borst.
Bangkok Hospital: 2 operaties en 4 stents geplaatst . Totale kosten 750.000 baht.
Ik was blij dat ik was verzekerd bij Bupa. Zij betaalden 95% van de kosten.
Inmiddels is de jaar premie ongeveer 4000 euro per jaar. Veel geld,
maar vorig jaar een liesbreuk operatie 225.000 baht.
Waarschijnlijk een stuk goedkoper in Nederland, maar je…ik woon hier.
Geen verzekering is dus zeer riskant.
“Wie geen Thais staatsburger is, komt ook niet in aanmerking voor publieke ziektekostenprogramma’s. Je staat er alleen voor”
Er is een uitzondering voor deze regel.
Als je in Thailand legaal gewerkt hebt met workpermit and maandelijkese betalingen aan SSO (Social Security Office) kun je de Thaise gezondheids verzekering verzekering laten doorlopen nadat je stopt met werken (je moet minimaal 1 1/2 jaar premie hebben betaald). Dit is voor de rest van je leven, er zijn geen uitsluitingen.
Dit kost Bt 450 per maand. Je moet dit regelen binnen 6 maanden nadat je bent gestopt met werken.
Dit kan inderdaad zoals Tim aangeeft. In 2018 al begonnen met mijn planning van mijn “na” einde loopbaan toekomst. Daar ik gehuwd ben met een Thaise lag het al vast dat het Thailand zou worden. Na veel raad gevraagd en hebben opgezocht, kreeg ik de gouden raad om ‘een jaar of 2 te werken in Thailand’ om zo toegeng te krijgen tot het publieke ziektekostenprogramma. Heb een job gekregen bij een bevriend koppel dat een resort uitbaat. Daar heb ik dus bijna 2 jaar ‘gewerkt’ tot de corona uitbrak, minimum maandloon voor buitenlanders is wel opgelegd door de regering, kreeg toen elke maand 50 000baht (wat ik hun netjes terugbetaalde). Na mijn einde contract , de gezondheids verzekering laten doorlopen en nu word er maandelijks een bedrag doorgestort (denk een kleine 200€ op jaarbasis) en ik ben ook inorde zonder al die dure premies bij prive verzekeraars.
Zoals alles, een goede planning en bezin voordat je begint, het werk is dan reeds half gedaan en/of in je toekomst gaat alles een stuk eenvoudiger en veel minder zorgen.
De betaling van de Thaise gezondheidszorg is min of meer opgedeeld in 3 lagen. Voor ambtenaren en familie is er een Civil Servant Medical Benefit Scheme (CSMBS) van 1980. Voor werknemers van bedrijven aangesloten de SSO sinds 1990 een Social Health Insurance (SSS) en sedert Thaksin 2002 voor alle niet verzekerde Thai de Universal Coverage Scheme (UCS), ook wel bekend als de 30-baht regeling. Ruim 70% van de Thaise bevolking is aangewezen op UCS,
Overal ter wereld in alle landen geen enkele uitgezonderd is gezondheidszorg een uitermate dure aangelegenheid. Het afnemen van zorg is ook in Thailand een dure aangelegenheid, en wie geen geld heeft of niet of onvoldoende verzekerd, wordt over het hoofd gezien. Vergelijk onderhavig artikel met de vele andere over dit thema: https://www.thailandblog.nl/?s=gezondheidszorg&x=0&y=0
In TH is voor alle Thai de eerstelijnszorg prima geregeld: huisarts, apotheek, polikliniek: vrij en blij voor de Thai. Idem voor de farang tegen bijbetaling.
De tweedelijnszorg wordt al moeilijker: cardiologen, dermatologen, chirurgen- wachttijden en soms forse bijbetalingen. Voor hen verzekerd via de CSMBS en de SSS methodieken vrijwel geen probleem, zeker niet als men ook nog eens vrijwillig is bijverzekerd. Geldt ook voor farang: verzekerd zijn en/of betalen.
Maar voor de derdelijnszorg: de behandeling van complexe aandoeningen en kwalen zoals bij oncologie/kanker, specialistische chirurgie, en ICU/CCU-benodigdheden is bijverzekerd zijn absoluut noodzaak. Hier wringt het 30-baht-model, want wie van deze mensen heeft een dermate uitgebreide bijverzekering? Voor hen gelden (soms lange) wachttijden in de tweede lijn, de bejegening en behandeling is niet altijd om naar huis te schrijven, en de derde lijn is zo goed als niet haalbaar. Geldt ook voor farang indien niet verzekerd of niet-solvabel.
Dus vind ik het zeer opportunistisch als gepropageerd wordt door middel van het toepassen van een truc met het SSS-model toegang te krijgen tot de UCS-regelingen. Op jaarbasis aan premies nog geen 200 euro kwijt, en dus “in orde zonder al die dure premies bij prive verzekeraars.” Iets klopt er niet aan deze redenering!
Bij de partculiere ziekenhuizen staat het genezen van patienten niet voorop, maar het geld verdienen.
Een paar weken terug een longfoto laten maken.
Heel misschien zou het kanker zijn zei de dokter, omdat het witte lidtekenweefsel een heel klein beetje groter LEEK te zijn dan een eerdere foto (helemaal geen dokter, maar een verkoper van medische behandelingen die me een MRI scan van 15.000 Baht wilde laten maken.)
Nu zit dat littekenweefsel daar al sinds ik nog op de kleuterschool zat, dus daar maak ik mij niet zo ongerust over.
Maar het meest opvallende over die foto was, dat de foto van 4 jaar geleden een iets andere tint had dan de nieuwe foto.
Dat geldt dan natuurlijk natuurlijk ook voor het witte lidtekenweefsel op de foto dat dan mogelijk wat witter zou zijn geworden.
Ik heb van de MRI scan afgezien, en een woedende verkoper in zijn kamer achtergelaten.
En ik kwam om te beginnen eigenlijk alleen maar voor een chronisch verstopt linker neusgat met de vraag of die verstopping door de oogdruppels voor glaucoma wordt veroorzaakt, en of er dan misshien andere oogdruppels waren.
Daarop heb ik echter nog steeds geen antwoord gekregen.
Een goede vriend van mij, ook een farang, woont al jaren in Thailand. Gezond leven, altijd goed verzekerd dacht hij. Hij had een dure internationale ziektekostenverzekering, betaalde elk jaar trouw zijn premie, zonder ooit veel nodig te hebben.
Tot die ene dag. Plots hevige buikpijn, misselijkheid, zweten, bijna flauwvallen. Hij werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. De dokters vermoedden een acuut intern probleem (mogelijk een gescheurde aneurysma of pancreatitis). Hij moest onmiddellijk opgenomen en onderzocht worden.
Maar het ziekenhuis wilde eerst een bevestiging van de verzekeraar. Die bleef talmen. Eerst vroegen ze extra formulieren. Toen wilden ze nog medische voorgeschiedenis. Daarna werd de aanvraag “in onderzoek” gezet. Het hospitaal weigerde zonder garantie van betaling in te grijpen.
Na uren wachten hebben ze hem letterlijk buitengezet. “Geen goedkeuring, geen opname.”
Twee dagen later overleed hij thuis aan inwendige bloedingen.
En dat, na jarenlang klant te zijn geweest. Nooit problemen gehad, altijd op tijd betaald. Toen het er echt op aankwam, draaiden ze hem gewoon de rug toe. Ik denk nog elke dag aan hem.
Dat zijn schrijnende toestanden Peter.
Heb ik nog gehoord. Sommige hospitalen vragen garantie van de verzekeraar vooraleer er een dokter komt kijken. Dergelijke praktijken zouden strafbaar moeten zijn. Ik stel me de vraag in hoeverre de dokters hier een eed afgelegd hebben?
Thai dokters zweren bij een eigen code. Niet dat dit wat uit maakt, want misstanden vanwege niet-dekkende kosten bij patiënten komen sinds jaar en dag voor. Het is een beleidskwestie en de verantwoordelijkheid ervan ligt niet bij de artsen. Zij hebben zich ook maar te houden aan wat de wet hen voorschrijft. Verantwoordelijk is de wetgever, en de besturen van ziekenhuizen en zorgverzekeringen.
Handel en wandel van artsen is neergelegd in de The Medical Profession Act van B.E.2525 (1982)
De code waaraan artsen zich moeten houden is omschreven als volgt:
https://tmc.or.th/download/The_Medical_Council_Regulations_on_Medical_Ethic.pdf
Dus een patiënt die niet zwart op wit kan bewijzen dat de rekening betaald zal worden, mag men gewoon laten sterven? Wat een beschamende realiteit. Mooie boel, inderdaad.
Ik verblijf meestal rond de 8 maanden per jaar in TH. en dit gedurende nu bijna 20 jaar. De manier waarop het gezondheidssysteem is georganiseerd met al die dubieuze verzekeringen is DE reden ik nooit de stap heb gezet om me definitief in TH te vestigen. De situaties ik op al die jaren van dichtbij heb meegemaakt met die verzekeringen kan ik een boek over schrijven en zijn schrijnend. Heb mensen letterlijk weten moeten vertrekken uit het ziekenhuis die nog amper op hun benen konden staan en die al vele jaren keurig een naar hun mening goed verzekering hadden afgesloten.
Door al die toestanden heb ik er veel ten einde raad toch weten retour vliegen naar het thuisland die nochtans hoog bij laag bleven beweren dat ze in TH hun laatste adem zouden uitblazen. Begrijp niet er geen defitige eerlijke en uniforme verzekering op poten kan worden gezet die 100 % betrouwbaar is voor expats. Zelfs al zou die nog aan de wat duurdere kant zijn zouden velen waaronder ik er me maar al te graag bij aansluiten.
Nou, dat begrijp ik wel beste Fred waarom er geen eerlijke en deftige en uniforme verzekering in Thailand opgezet kan worden volgens Nederlands concept.
Geen harde cijfers waar weet wel bijna zeker dat het leeuwendeel geen verzekering heeft, TOTDAT het te laat is oftewel mankerende en dan denken van hoppa verzekering nemen, rekken en er bij blijven jaartje en dan het ziekenhuis in.
Ik ben ’thuis’ verzekerd is en was een kreet die ogenblikkelijk op tafel kwam als je eens vroeg ‘verzekert’ meestal een farce, totdat, maar och Nederlandse wet is, anders als de Thaise, verplicht accepteren, ook al heb je jaren ellende ‘opgespaard’
Voorbeelden te over het collectief betaald oftewel ‘jij’ niet maar die ander.
Het zou een onderdeel van een Nederlands ziekenfonds moeten zijn die een basisverzekering, aanbied voor uitgeschreven Nederlanders in den vreemde tegen een bruto is netto premie, ook duur dus.
Kans van slagen, minimaal.
Nederland loopt zelf al binnen tien jaar tegen een onbetaalbaar instituut aan met de ziekenzorg. En dan neem ik het nog ruim.
Inderdaad, mooie boel. Maar na zo vele artikelen en inzendingen is onderhand toch bekend hoe ziekenhuizen omgaan met de te betalen behandelingen. Eerst wil de ‘administratie’ zeker weten: dus neemt men vooràf contact op met de verzekeraar. Akkoord? Dan volgt de dokter. Niet akkoord? Zelf betalen of naar een governmenthospital of naar huis. Mooier maken ze het niet in TH, ook niet gemakkelijker.
Bedenk ook dat als je een zorgverzekering hebt van 5.000K baht, en je neemt er in enig jaar een flinke hap uit, je het jaar daaropvolgend met forse verhoging van de premie te maken krijgt, of erger: uitsluiting voor juist die kwaal die de grote hap benodigde, zodat kosten van nabehandeling, controle en zelfs als de ziekte recidief blijkt.
Vandaar dat ik nooit zelf een dure zorgverzekering bekostig. Uiteindelijk draai je voor de meer-kosten op, en bij de premies geteld, ben je een fortuin kwijt. Ik stort elke maand een equivalent van wat ik in NL kwijt zou zijn aan zorgverzekeraars en bijdrages in een aparte pot. Die is ondertussen al 12 jaar zich aan het vullen.
Wat mensen die naar TH ook vergeten te doen is hun ziektegeschiedenis in kaart brengen, en die van familie, zowel van vader als moeders kant. Als in die ziektegeschiedenis ernstige feiten bekend raken/zijn, dient men te overwegen of het gunstig is om fulltime te emigreren, of bijvoorbeeld minimaal 4 maanden in NL gehuisvest te blijven.
Dat verzekeraars bestaande aandoeningen standaard uitsluiten, heb ik nooit begrepen. Moet je daar dan maar zelf voor opdraaien?
Ik heb ooit prijzen opgevraagd bij AA-verzekeringen en nog een andere maatschappij. Overal moest je een eindeloze medische vragenlijst invullen. Tot in de kleinste details vroegen ze naar je volledige voorgeschiedenis. Maar wie herinnert zich op z’n 65e nog exact elke doktersbezoek of opname? Vergeet je iets, al is het onbewust, en ze ontdekken het later, dan zullen ze dat zonder twijfel gebruiken om onder hun verplichtingen uit te komen.
Kortom, ze zoeken niet naar redenen om je te helpen, maar naar excuses om niet te moeten betalen.
Op jouw vraag of je zelf voor zorgkosten mbt bestaande aandoeningen moet opdraaien, is het antwoord: ja!
Het zorgverzekeringsstelsel in NL en meerdere landen van de EU is gebaseerd op onderlinge solidariteit; de private zorgverzekeraars in TH hebben ziekten, kwalen en aandoeningen als verdienmodel. Dus is jouw conclusie dat ‘men’ zoekt naar redenen (niet: excuses) om niet te betalen juist!
Mijn partner heeft jarenlang in de ‘sales’ gewerkt voor één van de grootste Thaise levens- en zorgverzekeraar. Van haar weet ik dat bij een claim van enige betekenis er op het hoofdkantoor in Bangkok een diepgaand onderzoek werd ingesteld en de hele medische historie van de betreffende verzekerde werd uitgespit. Werd er ook maar iets gevonden dat in verband kon worden gebracht met aandoeningen in het verleden, dan werd er niet betaald. Bleek dat de verzekerde bij de aanvraag van de verzekering iets had verzwegen of onvolledige/onjuiste informatie had verstrekt, dan werd de polis door de maatschappij ongeldig verklaard en beëindigd. Niet zelden betekende dat ook een aderlating voor degene die de polis had verkocht omdat de provisie die er mee was verdiend moest worden terugbetaald……
Juist, de ‘sales’… noem het gerust een maffiabende. Het enige wat telt is zoveel mogelijk polissen slijten, service of menselijkheid komt pas op de laatste plaats. En dat is heus niet alleen in Thailand zo, in eigen land is het vaak niet veel beter.
Als zelfs op het niveau van de ambassade pogingen worden ondernomen om voor permanent in Thailand verblijvende landgenoten een eerlijkere en betaalbaardere zorgverzekering te bekomen, dan zegt dat genoeg. De nood is duidelijk en schrijnend.
Het huidige systeem faalt op alle fronten: ondoorzichtig, duur, en onbetrouwbaar. Je betaalt jarenlang zonder garanties, en wanneer je écht hulp nodig hebt, begint het gezever. Geen goedkeuring? Geen zorg.
Een systeem waar winst boven leven gaat, is per definitie ziek.
https://www.thailandblog.nl/l
Hans van mourik zegt
Woont vanaf 1999 tot 07 _2022 in thailand.
Woont tot op heden in het KTOMM Bronbeek
Vanaf 2006 verzekerd bij VGZ Universeel compleet met als woonland Thailand
In 2018 kreeg ik mijn eerste hersens infarct tijden mijn vakantie in Nederland.
In APRIL 2023 mijn 2de infarct in Bronbeek.
Ben nu in Thailand vanaf 01_11_2024 en blijft tot 05_2025
Mijn bedoeling is tot ophalen
Om in november weer hier tekomen tot April 2026.
Als alles goed gaat wil ik dan November 2026 wederom naar Thailand emigreren zonder verzekering
https://www.thailandblog.nl/lezers-inzending/lezersinzending-nut-goede-ziektekostenverzekering/
Hans van Mourik
Lezers-inzending/lezersinzending-nut-goede-ziektekostenverzekering/
Drie jaar terug in een particulier ziekenhuis een ICD laten plaatsen. Een Inplantable cardiological device. Kosten 1 miljoen driehonderd duizend baht. Betaald door CIGNA verzekering met aftrek ER 40000 baht,Bij controles is het het goed te merken dat er geld verdiend moet worden. Medicijnen veel te duur, proberen ze je aan te smeren. Laboratorium onderzoek staat ook hoog in het vaandel. Evenals rontgenfoto”s.
Ook Thais die niet voor vol aangezien worden, worden naast dergelijke farangs altijd direct naar een ander ziekenhuis doorverwezen.
Alle doktoren die ik ken hebben niets te doen met staatsziekenhuizen. Wel met avondklinieken.
De doktoren die hun verplichte jaren in een staatsziekenhuis volbracht hebben werken vaak zo, overdag in [diverse] privéziekenhuizen en in de avond in hun eigen kliniek, al dan niet gedeeld met een partner.
Naast je keuze van verzekerd zijn of niet en alles wat ertussenin zit is ook de keuze van je ziekenhuis wel eens handig.
Hier in Korat loopt iedere [bijna] buitenlander naar het Bangkok ziekenhuis, een van de duurste ziekenhuizen die er zeker in korat te vinden is.
Opgericht door artsen en niet commercieel maar supercommercial.
Het mocht wat kosten bij mijn eerste ziekenhuis opname vijftiental jaren terug.
Had in die dagen nog weinig inzicht in hoe verzekeringen werken en mijn vrouw heeft een groot ontzag voor vele beroepen in Thailand, dus dat viel tegen.
Ik ben verzekerd bij AIA en hanteer de hybride oplossing, dus ook een financiële buffer privé.
Na de derde keer opname voor een en hetzelfde probleem, maar voor een ander privéziekenhuis gekozen.
Katholiek, tien minuten verder en veel goedkoper, zelfde service, nog steeds aparte kamers, et cetera
Geen driedubbele controle, medicijnen, eerste keer ziekenhuisapotheek kopen voor thuis, de andere vervolgkeren gewoon bij een pharmacy, na ziekenhuis bezoek.
Op advies van de dokter.
Conclusie van mij loop niet achter de massa aan en maak je keuze voor je basic ziekenhuis en een verzekering is nooit collectief, maar altijd persoonlijk, tig miljoen baht dekking is verkooppraat men betaald [vergoed] per onderdeel bij mijn verzekering, kost dat meer als hun vergoeding is het eigen rekening.
Het optelsommetje van AIA in mijn geval is theoretisch wat men uit ZOU kunnen keren [vergoeden] in een polisjaar. Halen doet niemand het.
Ongenoegen wat je ziet aankomen, shop bij het universiteitsziekenhuis hier in de buurt, twee doktoren en zes studenten. Uiteraard tegen kostprijs.
Een gezond portie wantrouwen kan geen kwaad in Thailand en denk vooral niet op zijn Nederlands van och de verzekering betaald, ja veel, maar niet altijd.