We kennen het bijna allemaal wel, het gebedel van de Thaise familie bij je partner om geld. Helaas denken veel Thai dat iedere farang een geldboom in zijn tuin heeft, waar ze alleen maar even aan hoeven te schudden. Vaak zorgt dit voor spanningen in de relatie tussen je partner en jou. En zij staat ook nog eens tussen twee vuren, want familie in Thailand is heel belangrijk en daar hoor je loyaal aan te zijn.
Het onderstaande verhaal gaat over Fay (niet haar echte naam). Fay is de vriendin van een Westerse kennis van mij. Op een avond vertelde ze haar verhaal.
Fay, een 33-jarige Thaise vrouw van eenvoudige komaf, ze vond de liefde in de armen van haar westerse partner, maar met deze relatie kwam een onverwachte last: de druk van haar familie om financieel bij te dragen. In Thailand is het niet ongebruikelijk dat familieleden verwachten dat degene die het ‘beter’ heeft, vooral als ze een relatie heeft met iemand uit een welvarender land, bijdraagt aan de financiën van de familie. Fay, geconfronteerd met deze culturele norm en de verplichtingen vanuit het boeddhisme, begon een uitdagend avontuur die haar leven zou beïnvloeden.
In het begin wilde Fay haar familie tevreden stellen. Ze hield van hen en wilde zeker wel helpen. Toen de eerste verzoeken om financiële steun kwamen, voelde ze dat het haar plicht was om bij te dragen, vooral omdat ze genoeg wist over de financiële worstelingen van haar familie. Ze had het zelf ook meegemaakt voor dat ze een relatie kreeg met haar huidige partner. Ze stuurde geld voor medische rekeningen, hielp bij het financieren van kleine zakelijke ondernemingen zoals een fruitkarretje voor haar zus, de aankoop van een oude auto voor haar broer en gaf geld aan neven en nichten voor kleding en onderwijs. Fay geloofde dat ze het juiste deed.
Echter, wat begon als incidentele hulp, veranderde al snel in een eindeloze reeks van verzoeken. Het leek wel alsof er elke week een nieuw ‘noodgeval’ was. Fay begon te beseffen dat het geld dat ze uitleende zelden, zo niet nooit, werd terugbetaald. Deze constante financiële druk begon haar emotioneel en financieel uit te putten. Het werd een bron van spanning tussen haar en haar farang partner, die zich zorgen maakte over de impact van deze uitgaven op hun toekomst samen. Er ontstond naar enige tijd hevige irritatie toen ze weer geld overmaakte naar haar oudere zus.
De situatie bereikte een breekpunt toen Fay zichzelf ook realiseerde dat haar gulheid niet alleen werd verwacht, maar ook werd misbruikt. Ze voelde zich gevangen tussen haar liefde voor haar familie en de noodzaak om haar eigen welzijn en dat van haar relatie te beschermen. Na veel innerlijke strijd en overleg met haar partner, nam Fay een moeilijke beslissing: ze verbrak resoluut de banden met haar familie. Blokkeerde hen op Line, Facebook en veranderde haar telefoonnummer.
Deze beslissing bracht Fay in een isolement binnen haar gemeenschap, vriendinnen spraken er schande van. In de Thaise cultuur is familie ongelooflijk belangrijk, en zich afkeren van familie wordt vaak gezien als een kwalijke stap. Maar voor Fay was het een noodzakelijke verandering om haar eigen mentale gezondheid te waarborgen en haar relatie te behouden.
Fay’s verhaal is een voorbeeld van de uitdagingen die veel Thaise vrouwen met westerse partners ervaren. Deze vrouwen worden vaak geconfronteerd met de moeilijke balans tussen het voldoen aan familieverwachtingen en het behouden van hun eigen zelfstandigheid. Fay’s keuze om zich los te maken van de financiële eisen van haar familie was moeilijk, maar het was een stap om minder stress te ervaren.
Vandaag de dag leeft Fay een rustiger leven zonder de spanning van het constante gebedel om geld. Ze mist haar familie iedere dag, maar ze beseft ook dat haar keuze haar in staat stelde om een eigen pad te kiezen dat niet werd beheerst door aanhoudende financiële druk, wat uiteindelijk ook haar relatie in gevaar zou brengen. Haar verhaal dient als een herinnering aan de complexe dynamiek van interculturele relaties en de moeilijke keuzes die soms gemaakt moeten worden, vooral door (te) hoge verwachtingen van de familie.
Mooi verhaal en zeker gerelateerd aan de realiteit.
Veel gemengde huwelijken kampen met net hetzelfde probleem. Eenmaal je financieel begint te ondersteunen wordt er veelal misbruik gemaakt van je vrijgevigheid.
Mijn echtgenote heeft van den beginne duidelijk gemaakt aan haar familie dat ze bij haar niet moeten aankloppen voor geld. Dit werd haar zeer kwalijk genomen. We leven hier dichtbij de familie in Thailand en schoonmoeder maakt er een sport van om ons als gierigaards te bestempelen bij iedereen die ze kent.
Binnenkort start haar neef aan universiteitsstudies maar het geld ervoor is er niet. Schoonmoeder heeft ons dit al vele malen doorgestoken maar mijn vrouw antwoordt haar telkens dat het niet haar taak is om gans de familie te ondersteunen. Ik vrees dat dit in de toekomst wel eens vuurwerk zal geven. Wordt vervolgd …
Herkenbaar. Vaak is het ook zo dat de familie het geld opmaakt aan afbetalen van oudere schulden, drank en lucky number, in plaats van het echt te gebruiken voor de primaire levensbehoeftes.
De familie van mijn vrouw heeft een z.g.a.n. regeling getroffen wat betreft werk. Zo Goed Als Nooit.
Maar er wordt van mijn vrouw wel verwacht dat ze iedere maand geld stuurt aan de ouders, broer, en zus zodat die met minimale inspanning, weer een paar weken kunnen ”overleven”.
Uiteindelijk lever je hierdoor zelf ook in op je levensstandaard en kwaliteit van het leven. De rekeningen in Thailand worden namelijk ook duurder, net zoals in Nederland, terwijl je inkomen niet gelijk aan omhoog gaan.
Ik heb mijn vrouw vorig jaar verteld dat WE de kosten beheersbaar houden en dat de familie bij mij werkzaamheden kan verrichten, wanneer zij geld nodig hebben.
Een beetje zoals de participatie-wetgeving in NL, maar dan net even wat anders.
Goede dag beste lezers,
Dit is nu eens een heel mooi verhaal !
Ikzelf ben spijtig genoeg ervaringsdeskundige.
Mijn ervaring is dat de gene die het BETER heeft, ALTIJD betaald.
Niet alleen bij gemengde relaties,ook bij thaien onderling.
Ik denk zelfs vooral bij thaien onderling.
Bijvoorbeeld bij een feest zal de bestbemiddelde altijd
op de ereplaats aan tafel zitten.
En ja de familiedruk is een niet te onderschatten ding.
Mijn vriendin is na, 7 jr bezweken onder die druk
Culturele of boedistische tradities ???.
Ik denk dat dit vooral te maken heeft met gezichtsverlies.
.Vriendelijke groeten foefie
Het is vaak zo dat ze niet slecht zijn maar om gezichtsverlies te voorkomen. Maar sommige hebben er meer last van dan de ander. Het gaat soms zo ver dat ze hun dochters de prostitutie induwen om maar te laten zien dat ze het goed hebben. Voor die moet je oppassen. Fake wereldje leven ze.
Dat is één van de grote contrasten die ik ook zo heb waargenomen tijdens mijn verblijf in de Isaan. Dochters worden naar de grotere “vakantie”oorden gestuurd om geld te verdienen waarmee armoede, schulden en levensonderhoud is te betalen/te financieren. Iedereen moet maar vinden wat hij/zij ervan vindt, maar armoede bestaat omdat geen goed beheer bestaat over geld en goed, schulden zijn er enerzijds vanuit het vorige, anderzijds vanwege pronkzucht. Daar behoort jouw waarnemening ook toe. Een verschrikkelijk fenomeen. Blijft tot op het eind van de maand geen geld over is om noodzakelijke boodschappen te doen. Vndaar de Farang, waartoe die dochters absoluut toe aangezet worden. En dat alles kan zonder gezichtsverlies. Maar spreek ze maar eens aan op hun gedrag. Het vuur schiet ze uit de ogen.
Ja, dit verhaal is herkenbaar maar het had mijns inziens niet zover hoeven t ekomen.
Wij (mijn vrouw en ik) helpen familie en vrienden financieel maar ook aderszins (advies, sociaal, opvang van kinderen, zorg voor anderen, zoeken naar werk) maar hebben ook voorwaarden:
– wij financieren geen slecht gedrag of de gevolgen daarvan (gokken of drankmisbruik of onmogelijke zakelijke ideen of de gevolgen daarvan);
– wij vragen voor grotere bedragen zekerheden;
– wij helpen onbetrouwbare personen (die hun schulden bij anderen niet betalen) niet;
– kleine incidentele bedragen beschouwen we als gift;
– mogelijk openstaande rekeningen betalen we NIET aan de persoon maar aan de organisatie waar de rekening uitstaat (bijv. wij betalen internet en electra voor mijn schoonvader niet aan hem maar aan de organisatie);
– wij ondersteunen geen personen structureel voor 100% die zelf hun handen niet uit de mouwen steken maar dat wel kunnen.
Voor familie en vrienden is dit overduidelijk. En we hebben geen problemen.
“wij vragen voor grotere bedragen zekerheden”
Kan je me dat eens uitleggen?
Strikt genomen is geld uitlenen als particulier zelfs strafbaar, hoe kan je wettelijk dan zekerheden inbouwen zodat je altijd je geld terug krijgt?
Ik wacht trouwens nog altijd op mijn geld, uitgeleend aan de schoonfamilie. Er werd 500.000 Baht gevraagd met de stelligste belofte dit terug te betalen over een periode van 5 jaar. We zijn nu in het vierde jaar en er werd ons wel geteld 4 maal 10000 Baht terug betaald. Als een Thai iets belooft wees er dan maar zeker van dat je bedrogen wordt.
Dit is voor mij een wijze les geweest. Het eindresultaat is nu een verzuurde houding met de schoonfamilie. En de zekerheid dat men nooit nog geld van ons zal krijgen, wat er ook nog gebeurt.
Maarten, waar vind je dat geld uitlenen als particulier verboden is? In de Civil and Commercial Code (chapter 2 nr 650 ev) staat wel dat leningen boven 2.000 THB schriftelijk moeten worden overeengekomen wil je nakoming kunnen afdwingen.
Nee, als particulier mag je in Thailand geen leningen verstrekken zonder de juiste vergunning. Het verstrekken van leningen valt onder de regulering van financiële instellingen. Het is belangrijk om de lokale wetten en voorschriften te raadplegen of juridisch advies in te winnen als je overweegt dergelijke activiteiten te ondernemen.
Bron: Financiële Autoriteit van Thailand.
Precies, dat lukt helemaal niet. Stel je leent 100K baht aan neef en diens vrouw en je spreekt af in termijnen dat bedrag terug te krijgen. Onderpand: brommer van hem en haar. Op de einddatum niets, een gedeelte, de helft enz ontvangen. Ga je dan beide brommers ophalen? Hoe dan? Met een pickup en een paar familieleden om die brommer in de laadbak te hijsen?
Mijn schoonvader had op het einde van zijn loopbaan een salaris van net geen 100.000Thb/maand. Naar Thaise normen een mooi bedrag. Als hij op pensioen gegaan is kreeg hij een premie van 4 miljoen Baht.
Ze bezitten 4 mooie woningen (2 verhuurd) en verhuren 20 appartementen. Al hun eigendommen zijn afbetaald, dus komen ze niets tekort.
Wij hebben een klein lapje grond gekocht en hebben een simpel huisje gebouwd. Ik heb gans mijn leven hard gewerkt en heb een pensioentje als arbeider, dus zeker geen hoog bedrag.
En toch staat schoonmoeder hier om de haverklap aan de deur om geld te vragen. We geven hen enkel wat geld bij verjaardagen, op vader- en moederdag en als het nieuwjaar is. En toch is het niet genoeg. Een schandalige mentaliteit. Een Thai heeft nooit genoeg en denkt dat een farang per definitie rijk is.
Mijn echtgenote is hun gedrag kotsbeu maar laat dit niet merken – de Thaise traditie laat dit niet toe …
Ik heb vanaf het begin nooit de grote King gespeeld, zoals ik dat bij vele andere farang gezien heb.
Bij velen kreeg ik de indruk, alsof ze een leeftijd verschil proberen ongedaan te maken, met geprots van geld en het geven van cadeautjes.
Meteen klare wijn in geschonken, en haar bijgebracht dat als zij in Europa wil leven, met een veel duurder leven moet rekenen.
Geen grote beloftes gemaakt, en nooit afgeweken van een dagelijkse realiteit, zorgt er in het begin van een relatie reeds voor, dat het kaf zich automatisch van het koren scheid.
Met het kaf bedoel ik die dames, die het alleen op het geld afgezien hebben, en eigenlijk helemaal niet in de persoon zelf.
Hoewel ik af en toe de familie ook help, is dit nooit in vaste maandelijkse bedragen geweest, maar meestal alleen in kleine vrijwillige bedragen, voor dingen waar ik dit voor nodig acht.
Iemand van de familie die wekelijks meermaals zich te goed doet aan zijn wishky gebruik,valt bij deze kleine financiële ondersteuningen,automatisch buiten de prijzen.
Verder zie ik ook niet in,dat alles in de vorm van een schenking moet zijn,zodat ze er ook iets voor doen kunnen.
Voor doen kunnen, omdat als wij in Europa de zomer verbrengen, de zus van mijn vrouw het huis van mijn vrouw schoon maakt en beheerd, en de broer de tuin bijhoud.
Gaat reeds 22 jaar erg goed zo, en heb ik ook niemand in de familie die bij ons om meer geld bedelen.
Schoonmoeder is opnieuw gehuwd, mijn vrouw heeft er een stiefbroer bij.
Mijn vrouw werd verplicht om vanaf haar 18de te gaan werken ondanks dat ze bekwaam genoeg was om verder te studeren, er moest geld binnen komen. Als oudste dochter ‘mocht’ ze elke maand haar volledige verdiensten afgeven en kreeg ze 2000 Baht om in haar onkosten te voorzien. De rest was voor haar ouders.
Haar stiefbroer mocht zonder probleem naar de universiteit, de kosten werden deels betaald door de verplichte bijdrage van mijn vrouw. Toen ze mij destijds leerde kennen had ze 0,0 Baht op de bank en een kredietkaart vol schulden. Ze was toen 37 jaar oud.
Nu zijn we ondertussen vele jaren verder, ik ben gepensioneerd en we zijn terug gekeerd naar Thailand.
Haar stiefbroer heeft een goedbetaalde job, is ook gehuwd maar woont samen met zijn echtgenote (die niet werkt) nog altijd bij zijn ouders. Hij draagt NIETS bij in de onkosten, voor de was en de plas en voor hun eten. ALLES wordt betaald door vader en moeder. Hij wordt op handen gedragen maar een zoon is nu eenmaal meer van tel dan een afvallige dochter.
Mijn schoonmoeder klaagt steen en been dat ze op hun oude dag moeilijk rondkomen en staat hier elke week aan de deur om geld te vragen (terwijl zoonlief het vertikt om financieel bij te dragen).
Mijn vrouw is pisnijdig, ze heeft haar jong leven opgeofferd, mocht niet verder naar school, moest al haar geld jarenlang afgeven en nu komt haar moeder nog bedelen om geld. We lossen geen cent, ze mogen nu hun plan trekken.
Haar moeder heeft haar ooit eens letterlijk gezegd … ‘jij bent mijn dochter niet’ … maar als ze denkt om geld te kunnen los peuteren kent ze ons wel. Ook dit is Thailand.
Dat gebeurt meer dan je denkt. Mijn vrouw is het ook zat (ik al helemaal). Met veertien moesten zij en haar zus gaan werken, terwijl de oudste zus een iets betere opleiding mocht volgen. Ik leerde mijn vrouw kennen toen ze 38 was. Pas een jaar of twee gescheiden van een Thaise man, die haar met zeventien zwanger maakte. De ouders, vooral moeder zeuren voortdurend om geld. Niet direct vragen, maar klagen dat ze niks meer heeft. Nu met vijftig moet ze nog steeds voor haar ouders betalen. De oudste zus? Nooit. Haar broer? Niks! Maar nu ze een Farang heeft, mag ze betalen. Maar mijn vrouw doet het niet. Ze heeft er moeite mee en is vaak kwaad erover en soms laat ze een paar maanden niets van haar horen. Maar dan begint hetzelfde verhaal weer.
Haar vader was vorig jaar, nadat wij hem met 10.000 Baht geholpen hadden bij een staar-operatie, kwaad op mij omdat ik het zat was en de waarheid vertelde. Hij wilde me met een mes doodsteken zei hij. De tweede zus heeft me zo smerig volgescholden, dat heb ik in mijn leven nog nooit gehoord.
Deze klaagde mijn vrouw over mij… ja je vindt de familie van jouw vriend een goede familie en die van mij slecht. Ik heb geen slechte familie. Ik had het niet meer, maar ik houd van mijn vrouw en kan haar begrijpen. Familie is belangrijk in Thailand en je kunt je familie niet uitzoeken. Ondanks al de ellende die ze haar bezorgd hebben: zij zien niet dat ze verkeerd zijn en mijn vrouw vergeeft alles weer na een tijdje. En dan gaat het een tijdje goed en herhaalt het verhaal zich weer. Na twaalf jaar ben ik eraan gewend.
Beste Theo,
Ik vind het zeer triest dat een volwassen vrouw van 37 jaar oud niets maar dan ook niets van eigendom of geld heeft en zelfs een pak schulden op de kredietkaart. En dit alles heeft ze blijkbaar te danken aan haar moeder die zelfs recht in haar gezicht durft te zeggen dat zij haar dochter niet is.
Ik stel me dan ook de vraag in hoeverre dit alles strekt in het kader van het zo liefdevolle Boeddhisme. Ik heb ook zo’n ’tang van een schoonmoeder’. Ze is voor geen haar te vertrouwen. Maar elke week gaat ze netjes naar de tempel, haar schietgebedjes gaan opzeggen alsof ze de heiligheid zelf is. En van zodra ze terug thuis is hervalt ze weer in haar walgelijk gedrag. Wat zijn sommige Thai toch rare mensen 😉
Ik ben ook gehuwd met een Thaise vrouw ,wat heel belangrijk is : ga nooit naast je schoonouders wonen. Zorg dat er meer dan voldoende afstand is hen en jouw , dat bespaart je al een hoop miserie ik heb ook vanin het begin tegen mijn vrouw duidelijk gemaakt dat ik met haar getrouwd was en niet met haar hele Familie.Toen haar ouders nog leefden, ondersteunde mijn vrouw hun financieel, toen zij gestopt is met werken , op mijn vraag, heb ik die ondersteunig overgenomen.Ondertussen zijn haar beide ouders overleden en is dit weggevallen.Het enige wat wij nog doen is bvb ,vorig jaar heb ik een nieuwe motorbike gekocht en de oude is naar haar broer opgestuurd.Als wij een keertje op bezoek gaan bij haar broer of zuster, gaan wij gezamelijk eten en betaal ik graag de rekening , maar daar stopt het dan ook, Ik heb haar boer of zuster nog nooit om financiele ondersteuning weten vragen. Je moet vanaf het begin duidelijk maken wat kan en niet kan, dat bespaart je later onnnodige discusies.
Mijn Thaise vrouw heeft 3 halfzussen, 1 halfbroer en 2 echte zussen.
Haar oudste halfzus is getrouwd met een Engelsman, en ondersteunt haar jongste zus. De andere halfzus is getrouwd met een Thaise militair, die nu een goed pensioen heeft.
De ex-vrouw van haar halfbroer is inmiddels getrouwd met een Zweed, die hun kinderen ondersteunt.
Haar oudste zus heeft weinig te makken, maar heeft 3 dochters die haar ondersteunen.
Haar andere oudere zus hebben we 22 jaar geleden gekoppeld aan een Nederlander, dus die doppen ook hun eigen boontjes.
Haar ouders zijn inmiddels overleden.
Ik besef dus dat ik mazzel heb, want het had zomaar anders kunnen zijn.
Ja, dit verhaal is herkenbaar !!!
Mijn vrouw komt uit Roi-et, Isaan en heeft een heel grote familie.
Ik heb haar vanaf het begin van onze relatie (20 jaar geleden) gezegd dat ik geen financiële instelling ben.
Ik heb hard voor mijn geld moeten werken om nu te genieten van mijn pensioen. De helft van mijn pensioen gaat naar mijn ex.
Wat mijn vrouw verdiend gaat natuurlijk een deel van ons gezamenlijk huishouden.
Mijn schoonfamilie vroegen in het begin veel geld. Wij hebben de druk hierop kunnen wegnemen door goede gesprekken en duidelijkheid.
De Thaise mentaliteit is vooral om de ” farang leeg te plukken”. Het is niet eens een noodzaak om aan levensbehoefte te voorzien. Het is puur hebzucht gericht om “leegplukken”.
Wij zijn enorm blij dat wij niet vergiftigd zijn met deze mentaliteit.
Mijn advies is vanaf het begin duidelijkheid geven en niet aan meedoen. Dit helpt natuurlijk de mentaliteit te veranderen.
Ik woon samen met een man. Hij wat jonger en daarmee goed in staat voor zijn eigen hachje te zorgen.
Vanaf het begin van onze relatie heb ik nooit geen geld overgemaakt en uitgelegd dat wij een relatie hebben omdat we van elkaar houden en niet omdat ik zijn spaarvarken ben. Mijn advies is dan ook, zolang je partner werkt in Thailand heen geld over te maken. Ook toen hij na 3 maanden in NL te zijn geweest, ging hij gewoon weer werken. Het is vooral de lagere klasse die het begrip sparen niet begrijpt echter mijn vriend had een goeie baan in Thailand. (Thb 20.000) zijn familie vraagt nooit om geld en het enige wat wij doen is zijn ouders supporten met thb 3000 in de maand. (€78) Mijn vriend heeft van zijn loon wat hij in NL verdient land gekocht in Isaan en dat mag zijn verder bewerken en de winst houden. Ons huis net buiten Pattaya betalen we zelf. Sinds mijn vriend in NL werkt, begrijpt hij ook steeds beter hoe de Thaise schooi cultuur in elkaar zit. Wij doen daar niet aan mee dus. Nogmaals is mijn advies om uit te leggen wanneer je een relatie krijgt, je geen geld moet overmaken. Wellicht heeft je vriendin een kind van jou en dan kun je geld overmaken voor het kind. Maar de onzin redenering van ik kan niet werken want moet voor mijn kind zorgen, is echt onzin. Ouders en familie past op, dat doen ze namelijk ook als jij er niet zou zijn. Dus, meteen duidelijk maken dat er geen Rabo op je voorhoofd staat. Het zelfde geldt voor trouwen, zoveel aan de ouders schenken??? Dat doet geen enkele thai. Ik heb zij vader een buffel gegeven en daar was hij erg blij mee. Geen cash dus!!!
Begrijpbare verhalen en na 27 jaar in relatie met mijn Thaise vrouw goed te begrijpen. Ik heb ook mazzel gehad, omdat mijn schoonfamilie goed opgeleid is en naar ratio werk had.
Belangrijk in elk huwelijk is dat je over een aantal zaken liefst voor het trouwen afspraken maakt. In dit geval met de familie. In de verhalen hier zie je dan ook dat die gene die dat gedaan hebben er goed doorheen zijn gekomen en dat er zonder enige afspraak je van kwaad tot erger gaat.
In alle verhalen wordt er een schuldgevoel aangepraat en dat raakt bij de gemiddelde Thai. Er wordt immers een grote loyaliteit verwacht. Geef je 1 keer dan ben je feitelijk al de Sjaak. Wat mogelijk een tip is, om een budget samen te stelen per jaar, of langer. Dan kun je zelf kiezen hoeveel je daarvoor wilt gebruiken en naar wat voor doel het gaat. Diegene met het best onderbouwde verhaal kan er iets va gebruiken, daar leren ze ook nog wat van. Wat je ook doet maak goede afspraken met de familie en help je echtgenoot met het schuldgevoel.
Dat laatste is te leren. Door niets te zeggen en alle banden te verbreken maakt het er niet beter. Bij mij in de familie zeg ik waar het op staat. Lieg nergens om en als er iemand met gedoe begint, zal ik duidelijk maken hoe ik er over denk. In het begin even lastig, maar uiteindelijk heeft het een open relatie met de familie opgeleverd en dat heeft hen en mij heel wat opgeleverd.
Succes Frans
Frans,
Je zegt “lieg nergens om”. Maar een Thai is een perfecte leugenaar en heeft heel wat verbeelding bij het verzinnen van verhaaltjes als ze geld komen schooien.
Ik vind het hartverscheurend dat mijn Thaise echtgenote altijd de tweestrijd moet voeren tussen mij, haar echtgenoot en haar familie. Zolang men een Farang als wandelende ATM blijft aanzien zal hun geldhonger nooit stoppen. Soms walg ik werkelijk van hun gedrag.
Wij (mijn vrouw en ik) hebben daarvan wel gehoord. Wij doen daar niet aan mee.
Van mijn vrouw heb ik begrepen dat het om Esan mensen gaat met een lage schoolopleiding. Die denken dat elke Farang schatrijk is zegt ze, terwijl elke Bangkokian wel beter weet, voegt ze eraan toe.
Daarbij zijn er tussen deze categorie veel buitenlanders met een dikke nek die doen alsof ze veel te makken hebben, terwijl dat juist niet het geval is. Die vragen om moeilijkheden, vult ze aan.
In onze Thaise familie zorgt iedereen voor zichzelf dat zijn ze zo geleerd. Nooit hebben wij in 40 jaar mensen op de stoep gehad die om geld vroegen.
Dat is heel relaxed.
Je leest het doorheen al de reacties: Thailand wordt gekend als een schaamtecultuur maar het bedelen en dreigen om geld doen “ze” toch maar zonder blikken of blozen. Onvoorstelbaar. Mijn vrouw komt uit de Isaan, En na enkele zeer vervelende incidenten heb ik besloten bij emigratie ver weg van de schoonfamilie te gaan wonen. Het werd dus in 2022 Chiangmai. Heel af en toe sturen we wel wat geld. Maar altijd heb ik spijt nadien. Onlangs nog: een neef werd weer eens vader en vroeg geld om melk en pampers. 10K baht gestuurd. We wachten nog steeds op een bedankje, en een fotootje van de nieuwe aanwinst moet ook nog verstuurd. Je hoort gewoonweg niets meer. Niet alle Thai maar toch wel de meesten: het ontbeert hen aan goed fatsoen en ze hebben lak aan wat farang over hen denken. Als die zo gek is om geld te sturen…. Maar mijn vrouw doet het allemaal veel verdriet. Jammer.
Beste Herman,
Juist, een bedankje en goed fatsoen kennen ze in Thailand niet.
Ik leef samen met mijn schoonouders, schoonzus en schoonbroer elk afzonderlijk in onze woning maar op hetzelfde stuk land.
Mijn schoonzus heeft 1 zoon. Ze kan totaal geen geld beheren, hebben al hun bezittingen moeten verkopen (schulden en leningen). Voorheen hadden ze 2 kleine woningen en wat land, nu niets meer. Als ze 100 Baht hebben, geven ze er 200 uit. Haar man heeft nochtans een goed betaalde job. Nu leven ze in een kleine woning, eigendom van onze schoonouders. Om de haverklap krijgen ze een aangetekend brief van een advocaat om hun schulden af te lossen.
Mijn vrouw vind dit alles wel spijtig. Vorig jaar hebben we onze neef willen verrassen. We hebben voor hem, samen met zijn moeder een leuke vakantie geboekt in een 5 sterren hotel in Rayong. We zijn met ons vieren een weekje weg geweest. Overdag werden alle uitgaven door ons betaald. Ze kregen zelfs van ons elke dag 1000 Baht om te spenderen ’s avonds zodat ze dan konden doen wat ze wilden. Dit alles heeft ons aardig wat geld gekost.
Terug thuis kregen we GEEN ENKELE bedanking! Onze neef loopt ons altijd voorbij zonder ook maar iets te zeggen. We zien hem elke dag na schooltijd maar een glimlach of een goede avond kent hij niet. Het enige moment dat hij aan de deur komt kloppen is op het eind van de maand als hij zijn zakgeld komt halen. Een simpele ‘wai’ kan er dan wel van af maar eens een woordje praten, nee hoor (en hij spreekt toch wel wat Engels). Hij doet net alsof hij ons niet kent!
We hebben hem altijd goed geholpen, al van kleins af aan. We hebben hem zwemlessen betaald. Hij heeft altijd tijdens de weekend Engelse les gevolgd, door ons betaald. En tijdens de 3 maandelijkse schoolvakanties volgde hij bijlessen wiskunde, je raadt het al … door ons betaald.
Elk jaar krijgt hij voor zijn nieuwjaar en zijn verjaardag 5000 Baht van ons. Voor hem een behoorlijk bedrag. We hebben van de grootouders vernomen dat zijn geld van zijn laatste verjaardag dat hij van ons gekregen heeft, afgenomen werd door zijn moeder! SCHANDALIG. Hij is 17 jaar oud maar is doodsbang van zijn moeder. Ik denk dat een tiener van bij ons dit niet zou verdragen.
Ik heb hierboven gemeld dat hij binnenkort universitaire studies zal starten. Hij heeft ingangsexamens gedaan bij een gerenommeerde universiteit in Bangkok en is geslaagd. We stellen ons de vraag wie dit zal betalen? Zijn ouders hebben NIETS gespaard, integendeel. Schoonvader heeft hen zijn ganse loopbaan altijd zeer goed financieel geholpen, al dit geld is in rook opgegaan. Nu is hij op pensioen en is de geldstroom gestopt.
Mijn vrouw is dit ganse gedoe kotsbeu. We hebben beslist dat ze absoluut niet zullen moeten aankloppen om zijn studies te betalen. Moesten ze zich wat socialer gedragen tegenover ons dan was dit een ander verhaal. Nu worden we niet bekeken. Mijn vrouw had vroeger een redelijk goede band met haar zus, daar blijft niets meer van over. Ik vrees dat ze gewoon stikjaloers zijn.
Ik kan een boek schrijven over wat er hier allemaal aan de hand is. Bovenstaand verhaal is maar een klein deeltje. We hebben een kapitale fout gemaakt door samen te gaan leven met onze Thaise familie maar kunnen niet meer terug. We hebben hier gebouwd (op de grond van de schoonouders) en kunnen dus niet zomaar ons huis verkopen om ergens anders te herbeginnen.
Mijn vrouw heeft me al vele malen gezegd dat het haar spijt dat we, na mijn pensioen, in Thailand komen wonen zijn. We waren veel beter in België gebleven. Thailand is toch blijkbaar niet het aards paradijs, wat velen ook durven beweren. En in veel gevallen is de THAISE FAMILIE de grootste boosdoener!!!
Ik zie wel een soort rode draad in de reacties.
Het is wat generaliserend, maar soms moet dat, want anders kun je er niet over praten. Wat Thailand betreft:
1. Het blijkt heel moeilijk om goede afspraken te maken over geld.
2. Een belofte heeft weinig waarde. Het heeft niet de betekenis als in Nederland en België.
3. Het is verstandig om niet te dicht bij de familie in de Isaan te wonen. Liever zo’n 500 kilometer of meer ervandaan. Wat dat betreft is Pattaya/Jomtien of Hua Hin nog niet zo’n slechte keuze.
4. De feitelijke bestemming van geleend geld noodt niet tot het nog eens ruimhartig trekken van de beurs. Het kopen van loten en het organiseren van feestjes met lao kao worden hier in de regel als noodzakelijk levensonderhoud gezien…
5. Persoonlijk iets lenen van iemand doet men in de Lage Landen liever niet. Er is zelfs een soort schaamtegevoel te constateren, bij mij althans wel. In Thailand is lenen een manier van leven. Er is hier geen enkel gevoel van: zou het ietsje minder kunnen. Financiële problemen zijn, als je niet uitkijkt, binnen de kortste tijd jouw problemen.
Het blijkt dat iedere expat of gepensioneerde er wel een keer tegenaan loopt.
Beste lezers die gereageerd hebben.
Met open mond heb ik jullie verhalen gelezen. Als Nederlandse vakantieganger ben ik samen met mijn Nederlandse vrouw en onze 2 dochters vanaf 1999 heel vaak naar Thailand geweest(21x). Ik heb dus een volkomen andere achtergrond dan jullie. Ik wil toch mijn respect voor jullie uiten en ook voor jullie partners. Ik vind het knap hoe jullie er doorheen slaan en gelukkig is liefde voor elkaar de grote drijfveer. Ik wens jullie allemaal een liefdevolle toekomst toe en blijf met elkaar in gesprek, alleen om op 1 lijn te zitten t.o.v.de schoonfamilie.
wel mag dan misschien uit het bootje vallen maar mijn vrouw heeft altijd haar ouders ondersteunt met geld dat ze zelf verdient en ik ben daar nooit op tegen geweest zelf gaf ik ook soms een klein extra voor hun.
We zijn toch al bijna een kwart eeuw samen en als ik een tegen voorbeeld mag geven in Belgie ben je verplicht mee bij te dragen aan de prijs van een rusthuis als je ouder het niet volledig kan betalen voor mijn vader zaliger kwam dat op 2150€ per maand met zijn pensioen van 1700€ was de rest door ons de kinderen betaald tot aan zijn dood, en het gaat over moeten niet over vrije wil wat wel het geval in voor de moeder van mijn vrouw in Thailand zeg nu is zelf : pensioen 800 baht per maand (zij is over de 80 jaar) en de broers en zussen van mijn vrouw hebben ook steeds bijdragen gegeven maar wel in natuur zoals eten kleding bijvoorbeeld .
Wat mij betreft wij blijven het doen en als we later naar daar verhuizen zullen we blij zijn mocht de famillie op hun beurt ons helpen bijvoorbeeld in vervoer en huisvestiging