Het leven op de drijvende markt

Een drijvende markt in Thailand is een prachtige plek vol leven, geuren en kleuren! 

Hier is een kort, bijna fictief verhaal dat je meeneemt naar de levendigheid van zo’n markt.

In de schemering van de vroege ochtend, wanneer de mist nog als een sluier over de klongs hing, begon de dag voor Cat. Haar kleine, houten roeiboot lag al generaties lang voor anker bij de oever, een bescheiden schat van een familie die haar leven had gewijd aan de drijvende markt. Cat, een vrouw wiens gezicht getekend was door de zon en haar handen sterk van jarenlang roeien en verkopen, was de ziel van haar kleine onderneming.

Vandaag was een bijzondere dag. Haar kleindochter, de jonge Ploy, zou voor het eerst meegaan om te helpen op de markt. Ploy was acht jaar oud, en haar ogen glinsterden van opwinding en een vleugje nervositeit. Ze had de markt al vaak gezien vanaf de walkant, met toeristen en het geroezemoes van vele stemmen, maar dit was anders: vandaag zou ze deel uitmaken van de verkoop vanaf het water.

Terwijl Cat de bananenpannenkoeken met kokos en palmsuiker, genaamd khanom krok, op de hete gietijzeren plaat op haar boot bakte, vulde de lucht zich met een zoete, verleidelijke geur. Ploy hielp met het schikken van de verse, felgekleurde vruchten: stapels, roze ramboetans, groene mango’s en glimmende paarse mangostenen. Overal om hen heen ontwaakte de markt. Langzaam kwamen de andere boten in beweging, elk geladen met zijn eigen aanbod, boten vol dampende noedelsoepen, boten met verse vis en zeevruchten die kraakvers van de rivier kwamen, en weer andere met handgeweven stoffen en geurende kruiden.

Het licht groeide, en met het licht kwamen de eerste bezoekers. Het was een symfonie van geluiden: het zachte klotsen van water tegen de boten, het roeien van peddels, het aanroepen van verkopers en het lachende geroezemoes van kopers. Cat was een meester in het lokken van klanten. Met een vriendelijke glimlach en een paar welgekozen woorden prees ze haar khanom krok aan, en al snel vormde zich een kleine rij rond haar boot.

Ploy keek toe hoe haar grootmoeder behendig met de bestellingen omging, haar stem zacht en geruststellend, zelfs in de chaos. Een buitenlandse toerist wees naar de mango’s. Cat, met een knipoog naar Ploy, vroeg haar om de grootste, sappigste mango uit te kiezen. Zijn vrouw, ik was pas getrouwd met haar handelde de betaling af in het Thais, want ik was niet verder gekomen als tot tien tellen en wat fatsoensnormen zoals bedankt en hallo. Ploy, met een blozend gezicht, pakte de vrucht en overhandigde deze. Ik glimlachte breed en bedankte haar in gebroken Thais. Voor Ploy was het een klein moment, maar ze voelde een golf van trots. Het was een kleine, een toen mooie markt in de buurt van Bangkok/ Nakhon Pathom.  Dacht ik. Ruim twintig jaar geleden dus ben het even kwijt waar het precies was. Wat ik nog wel weet was dat het erg druk was met Thaise mensen en een klein aantal buitenlanders, een Amerikaanse dame wenste per se dat mijn vrouw even model stond voor een foto, ach ja, op vakantie zonder een gevuld fotoboek was toen ‘not done’.

Een typische Thaise hoed zo’n ding van bamboe die met een cirkeltje van bamboe op je hoofd steunt, had ze net gekocht, deze dame en werd op het hoofd van mijn vrouw hoofd geplant. Het is meer een soort schaduw parapluutje van bamboe.

Was er niet echt stuk van, van deze actie, maar mijn vrouw had toen ook zoiets van mai pen Lai.

Later op de ochtend, toen de zon hoog aan de hemel stond en de markt op zijn hoogtepunt was, kwam er een oudere vrouw in een klein bootje langs. Ze verkocht lotusbloemen, nog gesloten, klaar om zich te ontvouwen. Cat kocht er een bosje van. Ploy, zei ze, terwijl ze de bloemen aanreikte, de lotus is als het leven op deze markt. Ze groeit uit de modder, maar opent zich prachtig aan de oppervlakte. Zo is het ook met ons. De rivier kan soms troebel zijn, en het leven vol uitdagingen, maar als je hard werkt en je hart rein houdt, kun je altijd bloeien.

Ploy keek naar de lotusbloemen in haar handen, en toen naar de drukte om haar heen. De boten, de mensen, de geuren, de geluiden – het was allemaal een dans van harmonie en doorzettingsvermogen. Ze begreep dat deze markt niet alleen een plek was om te handelen, maar een levend organisme, een gemeenschap die al eeuwenlang floreerde op het water. Het was een bewijs van de Thaise geest, van de veerkracht en de warmte van de mensen.

Aan het einde van de dag, toen de zon begon te dalen en de markt langzaam tot rust kwam, voelde Ploy haar benen moe, maar haar hart was vol. Ze had gezien hoe haar grootmoeder niet alleen voedsel verkocht, maar ook vriendelijkheid, wijsheid en een stukje van de Thaise ziel. Het leven op de drijvende markt was geen eenvoudige taak, maar het was rijk, authentiek en diep verbonden met de wortels van hun bestaan.

Zwaar werk, hè, Ploy? Vroeg Cat, terwijl ze haar boot klaarlegde voor de nacht. Ploy knikte, maar glimlachte. Ja, grootmoeder. Maar het is ook mooi. Ik heb vandaag veel geleerd. Cat knikte tevreden en legde een arm om haar kleindochter heen. Dat is de beste les die het leven kan geven, kind. De markt heeft je vandaag iets geleerd dat geen schoolboek je kan bijbrengen. En zo, onder de zacht wordende hemel, droomden ze van een nieuwe dag op de drijvende markt, waar het leven zich telkens opnieuw ontvouwde, als de bloembladeren van een lotus. En Ploy mocht natuurlijk die avond bij Cat, haar oma blijven slapen omdat ze de volgende dag weer mee mocht en hadden ma en pa het rijk even alleen in hun kleine huisje tijdens de schoolvakantie van Ploy.

———————————————

Dit artikel is 153 keer bekeken

———————————————

Over deze blogger

william-Korat

Men heeft mij gevraagd om wat info te vermelden over het wel en wee van mijn aanwezigheid hier. Laat ik voorop stellen dat ik mijzelf op zijn hoogst als part-time journalist zie. Schrijver mag ook, wie had dat ooit gedacht.
Ik ben op mijn 54ste jaar naar Thailand vertrokken nadat ik al een jaar of acht verliefd verloofd getrouwd was met mijn Thaise liefde.
De grijze wolken in Nederland werden te donker, de recessie, werkgever had het veel, erg veel over polen. De geest was al een tijdje uit de fles, en niet altijd de meest vriendelijkste.
Appartement uit 1928 verkocht voor een vette winst na twintig jaar wonen. En ons inmiddels al jaren gekochte Thaise huis betrokken. Wij spreken over het jaartal 2008.
Gelijk de golven van de zee in een rusteloze dag in Thailand zijn wij inmiddels al een paar jaar voorzien van mijn pensioen in rustig vaarwater terechtgekomen.
Hobby's van alles en nog wat binnen de grenzen van ons bestaan, na lezen is af en toe schrijven erbij gekomen.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur11 juni 2025Ouderwetse portemonnee en het Thaise betaallandschap
• Cultuur7 juni 2025De Wijsheid van Ajarn Somchai
• Cultuur5 juni 2025Het Thaise familie altaar
• Cultuur4 juni 2025Het Geheim van de Fluisterende Vijver