Column – Waarom elke politicus in Thailand een ‘man van het volk’ is, met een fortuin van 80 miljoen baht
Nog even een blik achterom naar mijn laatste column over satire. En jawel hoor, daar ging ie weer, lieve lezers. Als een Thaise scooter zonder remmen: vol gas, weinig controle en een hoop kabaal erachteraan. Soms weet ik niet waar ik meer plezier aan beleef, het tikken van mijn onzin of het lezen van de reacties vol verontwaardiging, verwarring en een enkel verdwaald compliment van iemand die per ongeluk op ‘Verstuur’ klikte met zijn kin.
De eerste reactie was van ‘totehose’, een naam die klinkt als een Duits aftershavemerk uit 1942. Zijn bijdrage was zo satirisch dat ik even dacht dat ik concurrentie kreeg. Toen meldde zich meneer Joseph. Ik zeg ‘meneer’ omdat ik vermoed dat hij in de jaren dertig al brieven schreef naar de VARA-radio over het zedelijke verval van de jazzmuziek. Zijn klacht? Dat er op Thailandblog stukken staan die niet over Thailand gaan. En dat klopt! Zelf lees ik Thailandblog uitsluitend voor het laatste nieuws uit Zeeuws-Vlaanderen.
Dan, om zijn uitgebreide kennis, de zeer gewaardeerde Erik. Hij schreef dat hij wel kon genieten van een colonoscopie. Dat vond ik een bemoedigende reactie, maar er zijn wel grenzen aan wat een mens wil weten voor het ontbijt.
Kortom: dank voor alle reacties. Jullie houden me scherp, wakker en lichtelijk in spanning voor het volgende commentaar. Blijf vooral reageren. Want zolang er gepensioneerden met wifi bestaan, is satire nooit werkloos.
Column – Waarom elke politicus in Thailand een ‘man van het volk’ is, met een fortuin van 80 miljoen baht
In Thailand heeft elke politicus één ding gemeen: hij is arm geboren, rijk geworden van hard werken en heeft geen idee waar al dat geld vandaan komt.
Tijdens de verkiezingen eet hij bescheiden mee uit een plastic zakje op een stoepkrukje, draagt een goedkoop hemd met opgerolde mouwen en lacht vriendelijk naar elke kip die toevallig in de camera wandelt. Hij spreekt over ‘zijn volk’ alsof hij er nog wekelijks rijst mee plant. Dat hij tegenwoordig wakker wordt met uitzicht op een infinity pool en z’n koffie geserveerd krijgt door een persoonlijke barista uit Italië, is slechts een detail.
Volgens de officiële opgave bezit de gemiddelde Thaise politicus iets bescheidens van rond de 80 miljoen baht. Geef toe, wie heeft dat niet? Een paar percelen grond, vijf huizen, een wagenpark van Duitse komaf, twintig horloges van een half jaarsalaris per stuk en een mysterieuze verzameling gouden Boeddhabeeldjes die vanzelf naar binnen zijn gewaaid.
En als iemand vraagt waar dat vandaan komt?
“Oh, dat is van mijn overleden tante.”
Die tante blijkt opmerkelijk vruchtbaar te zijn geweest: in minstens dertig provincies heeft ze een stukje land, een aandelenpakket en een vakantiehuisje op haar naam nagelaten. Wat een vrouw!
Dan is er nog de horlogecasus. Iemand spot een Rolex om de pols van een generaal die officieel ‘geen inkomen’ heeft. Plots blijkt het horloge ‘geleend’ te zijn. Van een vriend. Of was het een kennis? Misschien was het toch een oom? Niemand weet het precies, de eigenaar zelf al helemaal niet.
“Ik draag hem gewoon graag. Ik wist niet dat ik hem moest opgeven.”
Natuurlijk niet. Wie zou er nu belastingaangifte doen voor iets wat gewoon per ongeluk om je pols zit?
Wanneer de anti-corruptiecommissie voorzichtig een vraag stelt, volgt er meestal een officiële verklaring van drie woorden:
“Ik herinner me niets.”
Amnesie is inmiddels de populairste ziekte in het parlement. Het is besmettelijk, selectief, en treedt alleen op bij lastige vragen.
Maar vergis je niet: deze leiders zijn er echt voor het volk.
Ze schuiven op slippers door tempels, knikken begripvol naar tuktuk-bestuurders en halen zielige baby’s op de arm voor het journaal. De dag erna vliegen ze business class naar Genève voor een ‘studiebezoek’ van drie weken met een dag vergaderen en twaalf dagen wellness.
En ondertussen? Wordt er gepraat over armoedebestrijding. Door mensen met zes auto’s.
Wordt er beleid gemaakt voor vissers, door mannen die nog nooit een sardientje van dichtbij hebben gezien.
En wordt er met de hand op het hart gezegd dat alles gebeurt uit liefde voor het land.
Liefde, ja. En land. Vooral bouwgrond.
Dus bij de volgende verkiezingen weet je Thaise partner in ieder geval waar hij of zij op stemt:
Op een man van het volk.
Met 80 miljoen baht.
En geen idee waar het vandaan komt.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column6 oktober 2025Column – De koning der suburbane jungle
Column30 september 2025Column – Thailand verliest Chinese toeristen door corruptie en chaos
Column24 september 2025Column – Fast & Fools in Khon Kaen
Column15 september 2025Column – In Thailand verdwijnt je geld sneller dan een Singha op een hete dag
Ik vermaak mij altijd in verkiezingstijd met de verkiezingsposters langs de weg. Geuniformeerde kandidaten met onderscheidingen voor onduidelijke verdiensten. Het nepperde nep druipt er zodanig vanaf dat men zich afvraagt waarom er nog mensen zijn die daarop stemmen. Soms ziet men nog posters van glimlachende vrouwelijke kandidaten. Maar wat de glimlach van een Thaise werkelijk waard is?
Afgelopen week moest een of andere bouwmagnaat zich melden i.v.m. dat ingestorte gebouw.
Kwam aanzetten in een rolstoel en mondkapje.
Ik dacht gelijk aan Thaksin die zwaar ziek, met mondkapje arriveerde bij een “medische” ( ̶h̶̶o̶̶t̶̶e̶̶l̶) gevangenis.
Weer een schitterende column Expat, zowaar allemaal, maar dit niet alleen in Thailand, kijk maar na de heer Mark Rutte, die had, als het hem uitkwam, ook geen actieve herinnering aan bepaalde dingen.
En nu zitten er over het algemeen alleen maar amateurs in de regering in Nederland, dus zoveel verschillen we niet van Thailand, alleen hier kan en mag je het benoemen zonder dat je opgepakt word.
Als je zover wilt komen moet je behalve boer of noedelverkoper ook een commediant, een artiest, met toneelspelerskwaliteiten zijn.
Plus natuurlijk een dubbele ziel.
Eén voor Buddha en het volk dat je vertegenwoordigt, en één voor je portemonnee.
Toch niet verwonderlijk dat het in dit land nooit iets zal worden met vooruitgang.
Corruptie maakt en houdt leefgemeenschappen arm!
Leuk geschreven en … kennelijk zijn er Nederlandse politici die in hun jonge jaren een ‘studiereis’ naar Thailand gemaakt hebben.
De amnesie en het ik wist niet dat ik dat moest opgeven om maar een paar punten te noemen,
deden wel een belletje rinkelen.
Mooie column! Ik heb de indruk dat nogal wat Thais de rijken zien als ‘khon dee’, goede mensen dus die dat rijk zijn hebben verdiend in eerdere levens.
Precies. En dat is ook zo. In het boeddhisme is het bijeengaren van verdiensten (Pali: puñña, Sanskriet: puṇya’, Thailand: ทำบุญ thamboen) een centraal concept dat nauw verbonden is met het idee van karma en wedergeboorte. Het draait om het verrichten van goede daden, intenties en gedachten om positieve karmische resultaten te creëren, die zich manifesteren als geluk en voorspoed in dit leven en in toekomstige levens. Dat men het nu goed heeft komt van toen. Dan is er in het heden wel een poesje in het donker te knijpen. En ook even laten zien dat er vroeger goede daden zijn verricht. En wat toekomstige levens betreffen: er is genoeg vergaard dat ook een volgend leven heftig zal zijn. Ach, wij nemen het allemaal met een korrel zout, maar wees maar blij dat de Thai dat niet doet. Althans de meesten van hen niet. Want als je toch ziet dat desondanks nog velen zich niets aantrekken van het creëren van gunstige omstandigheden voor een volgend leven: moord en doodslag, elkaar beentje lichten en een poot uittrekken. Van hoog tot laag, en onderling. De een de ander. En omgekeerd.