Column – Emigreren naar Thailand is een illusie
Je zou denken dat emigreren naar Thailand hetzelfde is als een definitieve ontsnapping uit het grijze natte Nederland. Een tropisch Nirwana waar de curry pittiger smaakt dan je schoonmoeders tongval en de zon je dagelijks een gratis vitamine D-infuus toedient. Maar nee. Thailand is geen land waar je woont. Het is een hotel met een streng portier, een minibar vol financiële eisen en een klok die altijd doortikt richting “tijdelijk verblijf”.
Die Nederlander die mij trots vertelde dat hij ging emigreren, keek alsof hij een ticket naar de eeuwige vrijheid op zak had. Ik kon hem bijna horen fluiten, zo licht werd hij van binnen. Tot ik zei: “Dat kan helemaal niet.” Zijn ogen draaiden als goedkope plafondventilatoren in een Chiang Mai guesthouse. “Hoezo niet?” vroeg hij. Simpel. Omdat Thailand je nooit als volwaardige inwoner zal zien. Je mag logeren, zolang je de rekening maar blijft betalen. Dat visum is je kamerpas en als je saldo op is staat de deurwachter al klaar met zijn beleefde glimlach en het verzoek het terrein te verlaten.
En toch trappen velen erin. Ze zien het strand, de palmboom, de lach van het barmeisje dat toevallig hun naam onthoudt. Wat ze niet zien is de prijslijst achter het gordijn. Elk recht dat je denkt te hebben moet je kopen. Stemrecht? Vergeet het. Grondbezit? Alleen via juridische capriolen die verdachter ruiken dan een week oude durian in de zon. Werken? Alleen als je bereid bent een bureaucratische hindernisbaan af te leggen die meer zweet kost dan de Songkran watergevechten. De enige plicht die je echt hebt, is geld binnenbrengen. Liefst veel. Thailand is dol op je euro’s, maar minder op jou.
En dan nog die hardnekkige mythe van het paradijs. Alsof Thailand een ansichtkaart is waar je in kunt stappen en nooit meer uit hoeft. Laat ik je uit die droom helpen. Het paradijs heeft geen immigratiekantoor. Het paradijs vraagt niet elk jaar of je wel genoeg geld hebt om te blijven. Het paradijs is niet afhankelijk van het stempel in je paspoort dat elke 90 dagen je bloeddruk even omhoog jaagt. Nee, het paradijs bestaat alleen in reisbrochures en in de zwoele zinnen van expats die net iets te veel Singha op hebben.
Dus emigreren naar Thailand? Vergeet het. Je bent een tijdelijke passant, een betalende gast, een wandelende pinautomaat met zonverbrande schouders. En misschien is dat ook precies de deal. Jij denkt dat je het land bezit met je condo op de 23e verdieping en je motorbike met te grote uitlaat. Maar het land bezit jou.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column26 augustus 2025Column – Emigreren naar Thailand is een illusie
Column20 augustus 2025Column – Waarom Wim liever betaalt dan ruzie maakt
Column16 augustus 2025Column – De klaagmuur van het paradijs
Column9 augustus 2025Column – Van drankje naar drama in drie eenvoudige stappen
Dit is de perfecte verwoording van wat duizenden gelukszoekers elke dag meemaken en die het nog niet begrepen hebben.
Lose for life.
Zolang je de taal niet spreekt en kunt lezen zal je altijd als een tijdelijke passant worden gezien.