Lezersinzending: The State Railway of Thailand

Reizen met de trein door Thailand is een ware belevenis. Er zijn wel een paar voorwaarden. Je moet de tijd hebben, een kont van eelt en niet lullig doen als je een paar uur de tijd moet doden omdat de trein in ene stil komt te staan in een of ander gehucht. Gelukkig doen de Thai dat niet. Maar daarover later meer.

The State Railway of Thailand is een geweldige staatsorganisatie. Het treinpersoneel is uiterst vriendelijk en klantgericht. Ze zien er uit om door een ringetje te halen; slanke en energieke mannen en vrouwen in smetteloze uniformen. En… Altijd bereid om de reizigers te helpen. Er rijdt een stoptrein van Zuid – naar Noord Thailand. Wij hadden het genoegen om het traject Chumphon – Bangkok te bereizen. Deze trein is gratis voor de Thaise bevolking en kost 80 Thai Bath voor buitenlanders. Omgerekend is dat minder dan tweeënhalve euro. En dat voor een traject van ruim 600 kilometer.

We stappen om 07.30 uur in. Je reist door een prachtig landschap deels langs de kust met uitzicht op zee. De ongeveer 40 stationnetjes die je passeert, zijn allemaal uniek en een lust voor het oog. Kennelijk gaat het personeel van de State Railway of Thailand in competitie met elkaar voor een prijs voor het mooiste stationnetje. Het zijn alle pittoreske gebouwtjes rijk versierd met bloemen en planten. Onderweg reis je langs rubberplantages, wouden van palmbomen, rijstvelden en open vlaktes met uitzicht op een deel van de Indische oceaan.

KaKaKa vrouwtjes

De passagiers in de trein zijn voornamelijk van Thaise origine. De trein is volgepakt met mensen die niet veel te makken hebben. Thai die het al wat beter hebben gaan echt niet met deze trein. Ze zullen je maar zien op het station en denken: ‘ahhh die heeft het ook nog niet voor elkaar’. Nee, Thai die goed verdienen, schamen zich voor deze trein. Wij niet, wij willen deze trip beleven en hebben er geen moment spijt van.

Tijdens de reis loopt er voortdurend een stoet van KaKaKa vrouwtjes en mannetjes door het gangpad en bieden al het lekkers van Thailand aan: vers fruit, lekkere verse sapjes, padthai, fried rice met een spiegeleitje. En dat allemaal voor een halve euro per gerecht. ‘KaKaKa’ omdat ze achter elke zin ‘Ka’ zeggen. ‘Ka’ heeft vele betekenissen. Het betekent o.a. ‘Ja’, maar veel belangrijker; is het een uiting van respect. In het Nederlands zou het de betekenis kunnen hebben van: ‘met uw welnemen’.

Kunnen jullie het je voorstellen dat wij het in ons ‘boemeltje’ naar de zin hebben? Ik geniet van het lekkers, het uitzicht en van het plezier dat Nok heeft. Ze kletst honderduit. Er wordt veel gelachen.

Vis is haar specialiteit

En…. Dan…. We zijn al zo’n zeven uur onderweg. Het is 14.30 uur. Een aankondiging van de machinist. ‘Wegens onvoltooide werkzaamheden op het spoor zetten we de trein stil voor tenminste drie uur’. We staan nabij een klein dorp en het is heet, heet. In de trein meer dan 500 passagiers. Wat te doen? We vragen de conducteur of we even ergens in het dorp kunnen eten en drinken. ‘Is goed’, zegt hij. ‘Maar wel om 16.30 uur terug bij de trein’. We grappen tegen elkaar dat dit toch wel uniek is. Onze trein stopt om ons de gelegenheid te geven buiten de deur te lunchen. Het is zo’n half uurtje lopen maar aan het einde van de Dorpsweg ligt een lokaal restaurantje, gerund door mama zelf. We laten ons uitgebreid verwennen door ‘Na’ (Na = tante). Vis is haar specialiteit. We hebben de tijd, denken we! Biertje, nog een biertje. Nok gaat nog uitgebreid naar de WC: heet eten geeft namelijk een meer strenge en onmiddellijke stoelgang. Ik hoor in de verte wel een herhaaldelijk fluitsignaal, maar sla er geen acht op. Evenmin doet Nok dat. Om 16.30 uur terug, dat was onze luxe.

Ineens rumoer

Het is 16.00 uur. We zitten nog lekker na te tafelen. Ineens rumoer. De plaatselijke jeugd is er in opdracht van de machinist met brommertjes op uit getrokken om ons te vinden. De trein staat al een uur op ons te wachten. De werkzaamheden aan het spoor zijn eerder voltooid dan voorzien. Fluitsignalen ten spijt, maar de twee spijtoptanten geven geen gehoor. We worden uitgenodigd om achterop de brommertjes plaats te nemen en worden door twee lachende jongens teruggebracht naar de trein.

Bij het naderen van de trein worden we onthaald met gejuich en applaus. De conducteur lacht en helpt ons instappen. In de trein alleen maar vrolijke en opgeluchte gezichten.

Je moet je voorstellen. De machinist besluit om een trein een uur langer op te houden omdat er twee onverlaten zitten te eten en te bieren en geen acht slaan op het herhaalde fluitsignaal. In de trein ruim 500 passagiers, op het tegentraject ook nog eens een trein met weet ik hoeveel mensen die niet vooruit kan. De trein vertrekt en iedereen kletst, eet en lacht weer. Dat is toch wat.

Het is zoals het is. Klaar!

Als zoiets in Nederland zou gebeuren! Dan waren de rapen gaat. De reizigers zouden zich massaal hebben beklaagd. Een deel van hen zou uit woede het meubilair uit de trein hebben gesloopt. Twitter zou zijn ontploft vanwege ernstige doodsbedreigingen in de richting van de machinist. De conducteur zou het hebben moeten ontgelden. Hij zou vanwege molest de volgende ochtend wakker zijn geworden op de intensive care van het plaatselijke ziekenhuis. De minister zou onmiddellijk door de Tweede Kamer ter verantwoording worden geroepen. De oppositie zou met deze affaire een argument in handen hebben om met succes het debat aan te gaan over het feit waarom de treinen nooit op tijd zijn. De landelijke media zouden met dit nieuws zijn geopend.

In Thailand rijdt de trein gewoon zijn traject met of zonder oponthoud. De reizigers blijven lachen en vooral eten. Het treinpersoneel lacht mee en blijft correct. De dorpsbevolking helpt en duwt het gevaarte met verloren reizigers op brommertjes weer de goede richting in. Het is gebeurd, niks meer aan te doen. Het is zoals het is. klaar.

Een prachtige metafoor voor het leven. Een leven met of zonder oponthoud, met of zonder eindbestemming. Het gebeurt, niks meer aan te doen. Het is zoals het is. Klaar.

Hulde aan: ’the State Railway of Thailand’

Ingezonden doorr Marcel en Waraphorn Lieskamp