Beste lezers,
Mijn Nederlandse dochter uit een vorige relatie heeft totaal geen interesse in mijn leven in Thailand. Ze komt niet op bezoek, toont weinig, zeg maar gerust geen belangstelling en noemt het ‘een fase’. Dat doet best pijn. Ik heb haar al een vakantie voorgesteld op mijn kosten om voor 3 weken naar Thailand te komen, maar ze wil er niets van weten.
Hoe ga je om met afstand tussen jou en je kinderen in Nederland, zeker als je zelf gelukkig bent in je nieuwe leven?
Ik vind het moeilijk en ik heb er verdriet van.
Groet,
Hans
Redactie: Heb je zelf een vraag aan de lezers van Thailandblog? Gebruik het contactformulier.
Laat haar mooie filmpjes/foto’s zien van thailand van de natuur, cultuur en hoe de mensen zijn een collega wou ook maar zijn vrouw niet tot ze foto’s van een vriendin zag en nu wil ze graag laat haar khao yai ofzo zien
Mijn kinderen zijn hetzelde.
Ik hou regelmatig contact met mijn zoon en kleinkinderen via Line. Mijn dochter heeft alle contact met mij verbroken.
Nederland is niet voor mij en Thailand niet voor hun. Het leven gaat verder en geniet hier elke dag.
Beste Hans, een vraag als deze is niet te beantwoorden met zo weinig informatie. Je wilt antwoord op een vraag vanwege jouw omstandigheden, maar je gunt ons geen kijk in jouw persoonlijke situatie. Dat maakt het ingewikkeld.
Wat mij ook opvalt is dat jij de vraag naar jou zelf toe hebt gesteld. Je had ook kunnen formuleren: “Mijn dochter heeft het erg moeilijk met mijn emigratie naar Thailand, ze is boos/verdrietig, en ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan?” Je legt de oorzaak van jouw pijn bij jouw dochter. Maar besef je wel dat jij bent vertrokken, en niet zij! Hoe gaat jouw dochter eigenlijk om met jouw vertrek en emigratie definitief uit NL? En dus ook uit haar leven? Stel je die vraag aan jezelf? Zij reageert erg emotioneel op jouw vertrek, en dat niet enkel af te doen met een vakantie.
Het ligt nogal verschillend als jouw dochter nog de puberleeftijd heeft, of zelf al een volwassen vrouw. Is zij zelf al moeder? Heeft zij broers of zussen die hetzelfde of anders omgaan met jouw vertrek uit NL? Ben jij gescheiden, gepensioneerd, samenwonend, opnieuw getrouwd, met een veel jongere partner, m/v? Heb je aandacht voor je kleinkinderen, is het om hen dat ze jou niet kwijt wil in NL, voelt zij zich in de steek gelaten, heb je haar (en eventuele andere kinderen) betrokken in jouw emigratie-voorbereidingen, heeft zij een stem gehad in het geheel, hoe staat haar moeder, jouw ex, in deze? Ben jij weduwnaar? Is het daarom dat zij het moeilijk heeft nu beide ouders weg zijn uit haar leven? Weet zij dat het je pijnlijk is dat zij zich afstandelijk verhoudt naar jou? Ben je al eens terug geweest naar NL om het met haar over te hebben? Waarom moet ze naar jou en jij niet naar haar?
Ik ben na een lang huwelijk gescheiden (2003) van mijn man, en woon nog niet zo lang samen met een nieuwe NL-partner (v) in Thailand. Dat is een lang proces geweest, waarbij ik mijn 3 kinderen volledig heb betrokken. Dan valt het allemaal gemakkelijker, te accepteren, zowel mijn nieuwe levenssituatie, als mijn vertrek. Inmiddels zijn zij natuurlijk zelf al volwassen, hebben zelf partners en kinderen, een eigen leven, en wij zien elkaar over en weer. De goede verstandhouding met hen is altijd gebleven. Wil je relaties goed houden, dan moet je er in investeren. Besef goed dat je door je vertrek uit NL, jij zelf afstand neemt. Kan jij hier niet mee om, verkort die dan.
Daar sluit ik mij bij aan Daisy. De informatie is nogal beperkt. Ik hoop dat Hans nog wel zijn dochter kan zien als hij op vakantie in Nederland is. Waarom de dochter deze reactie heeft blijft gissen: is Thailand in hoor optiek een land wat haar gewoon niet trekt of waar ze ronduit afkeer van heeft? Is dat op basis van de onderbuik of op basis van min of meer correcte informatie? Of is het niet Thailand maar dat ze haar vader als persoon ernstige verwijten maakt? En had ze dus ook zo’n reactie gegeven als Hans naar Tsjechië of Spanje vertrokken was?
Veel meer dan de deur openhouden, contact houden met andere familie en vrienden die dat wél willen en die mogelijk de dochter kunnen informeren over hoe het in Thailand gaat, of tenminste zeer belangrijke informatie doorspelen. Als praten niet lukt, dan wellicht een brief of welke vorm van communicatie dan ook. Als alle luiken dicht zijn, dan valt er helaas verder weinig aan te doen behalve zelf duidelijk de deur openhouden voor het geval de dochter toch op termijn ooit het contact wil herstellen. Kan mij verder niets bedenken.
Zoals Ronny zegt, je kan haar niet dwingen jou besluit te accepteren. Geef haar dus ook ruimte, maar hou de deur open.
Sterkte Hans.
Beste Daisy,
Zeer goed verhaal van jou.
Er zijn inderdaad zoveel elementen die zouden kunnen meespelen.
Daar is niet eenvoudig een antwoord op te geven.
Jouw persoonlijke verhaal lezend, denk ik dat jij een invoelend persoon bent.
Dank voor jouw visie en blij dat jij je geluk gevonden hebt.
Groet Mike
Net zoals je dochter je keuze moet respecteren dat je voor een nieuw leven in Thailand hebt gekozen, lijkt het mij toch ook dat je moet respecteren dat ze niets wil te maken hebben met Thailand. Misschien heeft het met vooroordelen te maken omdat ze het een ‘fase’ noemt, dat kan…
Maar niets let je om toch om naar Nederland te reizen en haar daar te bezoeken.
Beste Hans,
Inderdaad is dat een heel moeilijke gevoelszaak.
Ben zelf mijn 2 zoons kwijt en weet nog steeds niet waarom.
En nee, je krijgt dat niet boven met “een goed gesprek”
Wat je zegt, het ermee leven kan je akelig maken, echter zal je door moeten.
Er zijn tijden dat je het meer aangrijpt, je treurt en zal toch voor jezelf moeten door gaan.
Het kan ook andersom zijn, dan zie je je vader niet meer zo veel.
In het verloop van je leven ga je daar dan ook mee verder. Zeker als je dan zelf een familie hebt.
Het kunnen fases zijn, maar net zo goed definitief.
Ik heb wel meer mensen gesproken met gelijke verhalen of zelfs nog slechter.
Het kan een deel van je leven zijn, blijkt bij mij ook, niet verwachtende, maar daar is het.
Je kan niets anders doen dan verder gaan, met dan hier en daar een slechte dag met herinneringen.
Dit schrijven kostte me toch een paar natte ogen, haalt weer die typische gevoelens naar boven
Hans geef het een plaats, accepteer en geniet van wat je nu hebt.
Sterkte jongen !
Als ik zo de reacties lees dan is er een hoog sociaal werker gehalte.
Vele vragen en veronderstellingen die kneuterig locaal NL denken verwoorden.
Beste mensen, Hans heeft echt niet zo maar van de ene dag op de andere Nederland verlaten.
Daar zal een voorbereidingstijd aan vooraf zijn gegaan, tijdens welke er met NL familie over zijn toen toekomstig ‘emigreren’ uitvoerig is gesproken.
De uitnodiging richting dochter om op kosten Hans hem in Thailand te bezoeken is toch fantastisch?
Maar dochter wil niet. Sluit zich af.
Of Hans wel/niet NL af en toe bezoekt zal daar niets aan af doen.
End of story.
Wens Hans sterkte.
“Of Hans wel/niet NL af en toe bezoekt zal daar niets aan af doen.”
Natuurlijk doet dat ter zaken. Toch als het zo belangrijk vindt om ook fysiek contact te onderhouden.
En stel nu voor dat ze toch op die uitnodiging ingaat. Leuk zou zijn dat ze van idee verandert en het daar ineens wel leuk vindt
Maar misschien wordt haar vrees ook alleen maar bevestigd dat, om wat voor reden ook, dat Thailand niets voor haar is. Wordt haar dan weer een een schuld gevoel aangepraat omdat ze het bij die ene keer wil laten?
Beste Hans,
misschien wat makkelijk geschreven, maar jij hebt de keuze gemaakt om naar Thailand te vertrekken. Ik ga van het positieve feit uit, dat je, voordat je vertrok dit doorgesproken hebt met je dochter.
Kinderen beslissen op zeker moment om uit het ouderlijk huis te vertrekken. Ouders en kinderen kunnen het daar moeilijk mee hebben, maar er zijn er heel veel kids die blij zijn verlost te zijn van het ouderlijk huis en eindelijk de vrijheid hebben om hun eigen leven in te vullen.
Over het algemeen wordt dit als een normale fase beschouwd.
Maar als bv in jouw geval jij het besluit neemt om jouw vleugels uit te slaan en een nieuwe toekomst tegemoet wilt gaan, wordt daar dus negatief op gereageerd.
Praat jezelf geen schuldgevoel aan, jij hebt je best gedaan om haar in jouw Thaise leven te betrekken. Probeer er geen energie meer in te steken, dat heb je volgens mij al genoeg gedaan.
Als je zou besluiten Thailand de rug toe te keren en om je dochter daarmee tevreden te stellen, zul jij waarschijnlijk degene zijn die zich erg ongelukkig gaat voelen.
Geniet van je Thaise levens stijl en wie weet zal jouw dochter op zeker moment toch contact met jou zoeken. Ik wens jou succes en geluk