‘Waarom niemand hier ooit afscheid neemt’

Je kijkt om, en ze zijn weg. Geen zwaai, geen “hou je taai”, geen handdruk, zelfs geen knikje. In het begin dacht ik dat het onbeleefd was. Later begreep ik: dit is juist de beleefdheid. Stilte als vorm van afscheid. Of als manier om iets niet kapot te maken.

Het viel me voor het eerst op tijdens een familie-etentje. Je kent het wel: plastic stoelen, een tafel van beton met mozaïek, borden met plakkerige rijst en een ventilator die meer lawaai maakt dan wind. Alles ging zoals altijd, tot ik even naar de wc ging. Ik was nog geen drie minuten weg, en toen ik terugkwam… was de helft van de familie verdwenen.

Geen afscheid, geen “we gaan”, geen blik, niets. Gewoon… opgelost in de avond.

Ik keek mijn vrouw vragend aan. Ze haalde haar schouders op.
“Zij zijn al gegaan.”
“Ja dat zie ik,” zei ik. “Maar… waarom hebben ze niets gezegd?”
Ze keek me aan alsof ik vroeg waarom een hond kwispelt.
“Waarom zou je dat zeggen? Ze waren toch klaar?”

En daar zat ik dan. Met een halve saté in de hand en een hele cultuurclash in mijn hoofd.

In Nederland nemen we afscheid alsof we een maand op zee vertrekken. Handen, knuffels, drie zoenen, “doe voorzichtig” en “hou je goed” en “je hoort nog van me.” En daarna staan we nog vijf minuten in de deuropening over koetjes en kalfjes te praten. Want ja, je kunt niet zomaar gaan. Dat is… onfatsoenlijk.

Maar hier in het noorden van Thailand gaan mensen gewoon. Niet boos. Niet dramatisch. Gewoon omdat het moment daar is.

Soms zie ik het ook bij vrienden. Je zit samen te eten, een biertje erbij, beetje lachen. En ineens… is de stoel naast je leeg. Geen woord, geen blik, geen ‘tot morgen’. Gewoon weg. Ik heb ooit geprobeerd iemand achterna te lopen om te vragen of alles oké was. Hij keek me verbaasd aan.
“Ja, waarom niet?”
“Nou… je zei niets.”
“En?”
En toen had ik eigenlijk geen goed antwoord meer.

Langzaam begon ik te begrijpen dat het hier niet per se onbeleefd is om te vertrekken zonder iets te zeggen. Integendeel. Het is een manier om het moment niet te verstoren. Geen nadruk op het einde. Geen extra gewicht. Alsof je zegt: wij zijn samen geweest, dat was mooi, en nu is het tijd om verder te gaan, zonder het kapot te praten.

Het is een zachte manier van verdwijnen. Alsof je niet weggaat, maar oplost in de lucht. En als je de volgende keer weer samen bent, ga je gewoon verder waar je gebleven was. Zonder dat je iets hoeft in te halen.

Soms vraag ik me af of dat niet eigenlijk veel eleganter is dan onze Hollandse doei-doei-doei-marathon. Misschien is stilte wel de meest integere vorm van afscheid. Geen theater. Geen verplichting. Alleen het vertrouwen dat je wel weer terugkomt. Of dat het goed was zoals het was.

Toch zwaai ik nog steeds, hoor. Ik ben en blijf een farang. Ik roep nog altijd “oké, tot morgen dan hè!” en krijg dan een lichte knik of een glimlach terug. Alsof ze me willen geruststellen: wij weten dat jij dat nodig hebt. En misschien is dat ook wel het mooiste afscheid van allemaal…

Over deze blogger

Redactie

Dit artikel is geschreven en gecontroleerd door de redactie. De inhoud is gebaseerd op persoonlijke ervaringen, meningen en eigen onderzoek van de auteur. Waar relevant is er gebruikgemaakt van ChatGPT als hulpmiddel bij het schrijven en structureren van teksten. Hoewel er zorgvuldig wordt omgegaan met de inhoud, kan niet worden gegarandeerd dat alle informatie volledig, actueel of foutloos is.
De lezer is zelf verantwoordelijk voor het gebruik van de informatie op deze website. De auteur aanvaardt geen aansprakelijkheid voor eventuele schade of gevolgen die voortvloeien uit het gebruik van de geboden informatie.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur16 oktober 2025‘Waarom niemand hier ooit afscheid neemt’
• Gezondheid16 oktober 2025Philips introduceert slimme patiëntbewaking voor Thaise ziekenhuizen
• Reistips16 oktober 2025Luang Prabang zet Laos op de wereldkaart met authentiek en duurzaam toerisme
• Expats en pensionado16 oktober 2025Verzekeren tijdens de verhuizing naar Thailand