Vogelpoep: signalen uit een andere dimensie
Vanmorgen had ik een openbaring. Mijn vrouw en ik zaten in Antwerpen aan de Schelde te ontbijten op ons cruiseschip. Een kleintje van 3 etages en het restaurant is op de tweede. We zaten aan het raam om zoveel mogelijk water en bootjes te zien. Ook al was de waterstand schrikbarend laag; het natte goedje scheidde ons toch een paar honderd meter van de andere oever.
Plots kwam er een grote vogel klapwiekend op mij afgevlogen. Ik herkende er meteen een solitaire Thaise Pelikaan in die ik al zo vaak met de duizenden had gezien op riviercruises in het moederland van mijn vrouw. Vlak vóór het beschermende venster van stevig veiligheidsglas trok het beest aan de noodrem en lanceerde in volle vlucht nog gauw een grote vogelflat in mijn richting, die hoorbaar uit elkaar spatte op het raam.
In een reflex wendde ik mijn gezicht af, maar dat was natuurlijk niet nodig omdat het doorzichtige schild geen spettertje had doorgelaten. Als een volleerde jachtvlieger stuurde de vederling op het allerlaatste moment hard naar bakboord, maar niet zonder mij een ondeugende knipoog met het linkeroog toe te werpen. Of was het nu het rechteroog dat knipperde?
Toen ik weer goed scherp durfde te kijken zag ik dat de vogelpoep een royale vlek had achtergelaten in de mij zo bekende en opvallend markante vorm van de provincie Udon Thani. Ik herkende de contouren direct, alsof het een afbeelding uit een Thais schoolboek betrof. Door het hoge watergehalte veranderde de natte landkaart echter al gauw weer in een langwerpige sliert die langzaam wegzakte op zijn gladde ondergrond.
Geen van mijn tafelgenoten had dit voorval waargenomen, maar ik wel en ik beschouwde het als een boeddhistisch orakel, en wel om de volgende reden:
Mijn vorige verblijf in Thailand was wat minder florissant verlopen. Gedurende de hele maand in de zon was er wel iets mis geweest met mij. Het begon met een verzwikte enkel, waar ik nu nog pijn aan heb, gevolgd door een buikgriep en een gewone versie ervan. Ik was nog net op tijd rijp genoeg om met hangende pootjes terug te vliegen naar Nederland om thuis de wonden te gaan likken. Niks ernstigs allemaal, maar als ik toch al in bed moet liggen, dan liever thuis.
Enkele weken later kwam het thema volgende Thailand reis weer op tafel en waar ik normaal meteen naar de telefoon grijp om tickets te boeken twijfelde ik nu.
Verbazing alom. Voor TB begrippen ben ik met mijn 65 jaar natuurlijk nog een piepjong manneke, maar heimelijk beginnen de lange reizen in de economie klasse toch wel eens wat te knagen aan het steeds brozere, maar omvangrijke gestel. Korte reizen zoals mijn geliefde Rijncruises zijn dan zoveel comfortabeler, evenals een vluchtje naar Valencia, de favoriete stad van mijn liefje.
In een vlaag van onbezonnenheid besloot ik dan ook om de lokroep van Thailand te weerstaan en slechts één ticket aan te schaffen op naam van laatstgenoemde reizigster. Verbazing veranderde in begrip, want mijn trouwe levensgezellin had mij gedurende mijn medische crisis terzijde gestaan met koude of warme compressen, naargelang ik gloeide of rilde van de koorts.
‘Nee, blijf dan maar eens lekker thuis over drie maanden om weer goed aan te sterken’. Zij zou het wel zonder haar rots in de branding redden samen met haar moedertje en nareizende dochter.
Ik heb dan tijd voor mijn eigen moeder, mijn muziek en kleinkinderen. Iedereen happy dus.
Maar algauw voelde ik twijfels ontstaan. Mijn gezondheid was weer op acceptabel peil en de roep van Thailand was op de achtergrond alweer zacht waar te nemen.
En toen kwam daar dat orakel, dat kennelijk zo achteloos door een vogel (waarschijnlijk een ordinaire Belgische meeuw) op mijn raam gekliederde voorteken. Ik ben niet gelovig en bijgevolg ook niet bijgelovig. Maar op zulke momenten komt toch sterke twijfel op. Moet ik bij mijn stoere besluit blijven of gewoon gehoor geven aan dit duidelijke bericht uit een andere dimensie?
Tart ik niet het lot door in mijn uppie in Nederland te blijven zitten, terwijl vrouwlief en haar kroost in Thailand de bloemetjes buiten gaan zetten. Ik ben er nog niet uit en heb gelukkig nog zo’n twee maandjes om de zaak in heroverweging te nemen en eventueel nog gauw een ticketje bij te boeken. De dames zouden het nog leuker vinden ook, voor wie het zich afvraagt.
De balans wiebelt vandaag nog ten gunste van in Nederland blijven, maar twee maanden zijn nog een lange tijd en ik houd de ogen en oren wijd open voor verdere (verkapte) reisadviezen uit de bovennatuurlijke wereld.
Over deze blogger
- Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.
Ik weet van koffiedik kijken, maar een boodschap uit een flats poep lezen, dat is nieuw voor mij. Is het een teken van boven? Ja? Dan zou ik een reisje in de vluchtmachine regelen als ik jou was.
Eén zo’n voortekentje trekt mij nog niet over de streep, maar ik blijf uitkijken naar andere sturende aanwijzingen 😉
Jouw verhalen lees ik altijd met plezier Khun Rick. Niet omdat ze per definitie groots of meeslepend zijn. Juist de kleine dingen, het schijnbaar gewone leven in Thailand of elders, krijgen bij jou een glans die blijft hangen. Je kijkt met milde verwondering en schrijft met een toon die nergens zwaar wordt, maar wel binnenkomt.
Je taalgebruik waardeer ik misschien nog wel het meest. Geen poeha, geen opsmuk. Gewoon helder, licht en altijd raak. Ga vooral zo door. Want zelfs al gebeurt er niets, bij jou gebeurt er toch altijd iets.
Warme groet uit Noord-Thailand.
Bedankt voor je vriendelijke en bemoedigende woorden, FKN.
Vooral komend uit jouw pen geven ze mij een duwtje in de rug in een tijd dat mijn voortbestaan hier gevaar loopt wegens opdrogende inspiratie, het gebrek aan feedback en de soms giftige reacties op mijn aardig bedoelde schrijfsels.