‘Een goed verstaander…’

Ervaringen van een taalvirtuoos in Thailand.

‘Ha, wentelteefjes, lekker!’

Deze korte volzin ontsnapt mij, nadat vrouw Oy die zaterdagochtend een bordje met dit heerlijke, nog licht nasmeulende, gerecht voor me heeft neergezet.

Als zij daarna zoals altijd met lof overladen ( dit ingegeven door mijn neiging tot lijfsbehoud ) wil terugkeren naar haar keukendomein, blijkt zij tot mijn verrassing totaal onbekend met dit Nederlandse woord.

Waarop ik, al watertandende, meen dat een Engelse variant hier beter op zijn plaats is, en haar de schone frase ‘flipping-bitch’ doe toekomen.

Daarmee niet alleen kans ziend zowel ons huwelijksgeluk van vele jaren te doen stranden op de klippen van ontstellend slechte vertaling, maar ook grondig solliciterend naar een aankomend dieet van rauwe noedels, rotte vissmurrie, en niet aflatende echtelijke twisten.

Nadat ik het vege lijf weet te redden door haar te verzekeren dat dit baksel hier te lande toch echt zo heet, schiet me te binnen dat het niet voor het eerst is dat ik me in een dergelijke jammerlijke positie wist te manoeuvreren.

Zo was daar ooit de oude Thaise buurvrouw van schoonmoeder.
Die ik, gezeten voor haar schamele Isaanse onderkomen, bij iedere ochtendlijke wandeling vrolijk voor hond wist uit te maken, en maar niet begreep dat ik haar voornaam op een zeldzaam foute toonhoogte uitkraamde.

Vrouw Oy begreep het wél, en maande mij tot enige terughoudendheid in het rondstrooien van de onrijpe vruchten mijner talenknobbel.

Beschamend, zeker voor iemand die al sinds jaar en dag probeert geen enkele Thai voor de schenen te schoppen door onjuist gebruik van woord of gebaar.

Het is later gelukkig weer helemaal goedgekomen tussen buuv en mij.
Dit na het verorberen van een van haar eigen keuken-creaties, welks kans zag mij dagenlang aan het schoonmoederlijk hurktoilet te kluisteren, en daarbij verrassend liederlijke, zij het Nederlandse, taal uit te slaan.

Vrouwen zijn natrappers volgens Oy, en na dit incident meen ik haar daarin gelijk te moeten geven.

De wagonlading aan zelfstudie boeken en cassettebandjes die ik ooit had aangeschaft bij de firma Linguaphone voordat ik vrouwlief ontmoette, gingen dan ook meteen naar de lommerd zodra ik mijn wandelende woordenboek permanent te logeren kreeg.

Resultaat?
Dat ik een kwart eeuw later het woord ‘flipping-bitch’ tevoorschijn tover en mijn gesproken Thais nog immer van een bedroevend niveau is.

De waslijst met scheldwoorden daargelaten.
Want die kan ik, zonder overdrijven, achterstevoren gezeten op een met spijkers bezaaide schommelstoel, met jeukpoeder bestrooid en daarbij lichtjes geworgd door een drie meter lange boa constrictor nog foutloos ophoesten in vier verschillende Thaise dialecten.

Maar daar is in normale conversatie met de Siamese medemens jammer genoeg weinig vraag naar.

Nu bleek het over de jaren niet altijd mijn schuld als ik bij een gesprekje op Thaise terra firma het gesprokene niet geheel kon volgen.

Want de keren dat ik, staande in een bloedhete Isaanse zandverstuiving, een gerimpelde oude bes moest aanhoren, die van tussen haar door betelnoot geteisterde wangen een soort Thais spijkerschrift oplepelde, zijn niet in één vakantiefilm te vangen.

Terwijl vrouw Oy zonder enige moeite enthousiast doorkeuvelde met de oude dame, brak ik intussen het zonbestoven hoofd om dan toch in ieder geval één woord van het verhaal te kunnen herleiden tot aan mij bekend koeterwaals.

Het enige doelpunt van deze linguïstische wedstrijd in den vreemde werd dan door mij gescoord zodra het woord ‘farang’ viel, maar daar hield het ook wel mee op.
Een afgekloven inkoppertje waar niemand trots op kan zijn.

Jaloersmakend zijn dan ook de verhalen op dit blog van diegenen die niet alleen Thais spréken, maar zich ook nog eens het schrift eigen hebben gemaakt.
( Alle hulde en vetlederen medaille komen uw kant op.)

Mijzelf daardoor af en toe gevoelend als een aankomend zweefvlieger in gezelschap van uiterst ervaren astronauten.
Hoewel ook zij moeite zouden hebben gehad met het ontwarren van het bargoens dat mij ooit ten deel viel op visite bij schoonzus Ning.

Ning, iemand die ik in het normale Thaise leven toch redelijk kan volgen, zag namelijk kans mij voor een compleet raadsel te stellen, door het woord ‘sikkalit’ te gebruiken.

Pas na het afdalen in de donkerste krochten van mijn taalgeest, slechts gewapend met de moed der wanhoop en onverwachte drang tot zelfkastijding, drong het tot me door wat ze zei.

Namelijk het Engelse woord ‘six-hundred’, dit echter uitgesproken op tweemaal de lichtsnelheid.
‘Sikkalit baht’ heeft nu dan ook geen geheimen meer voor mij.

Dit zijn echter wel het soort momenten dat ik het op wil geven, en, na een korte periode van geestelijk figuurzagen, huilend aan de bel trekken bij de poort van een Kartuizer kloosterorde.

Maar zie, voor al de gelijkgestemden op dit blog, gebukt gaande onder de gesel der Thaise taal en misschien ontmoedigd door mijn schrijfsel, er is hoop.

Want er is gelukkig nog een andere taal die we kunnen spreken in het schone Thailand.
Zijnde gebarentaal.

Waardoor ik in iedere Thaise bar slechts een fles Singha hoef aan te wijzen en één vinger op te steken.

Werkt altijd.
Want de Thai zijn goede verstaanders.

Over deze blogger

Lieven Kattestaart

Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.

Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.

Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur5 oktober 2025‘Een goed verstaander…’
• Cultuur13 september 2025‘Smaken verschillen’
• Cultuur21 augustus 2025‘De Thaise extase-kapper’
• Cultuur8 augustus 2025‘Mijn Thaise vriend’