Ter nagedachtenis aan ongeveer 230.000 mensen…
Vandaag, Tweede Kerstdag 2012, is het precies acht jaar geleden dat God zich zat te vervelen en dacht, ‘wat zal ik vandaag eens gaan doen?’
God haat de kerstdagen. Alle winkels dicht, en iedereen zit lekker bij zijn familie, terwijl er bij God in geen eeuwen meer iemand langs was geweest. Plotseling viel Zijn alziend oog op de rode knop op het hemelse dashboard: “Tsunami”, stond er onder…
Naar schatting 230.000 mensen die zich die dag ophielden aan de kusten van elf landen gelegen aan de Indische Oceaan kunnen de Tweede Kerstdag van 2004 niet meer navertellen. Een onderzeese aardbeving met een kracht van 9,3 op de schaal van Richter ten westen van het Indonesische eiland Sumatra duwde onvoorstelbare massa’s water alle richtingen uit die resulteerden in enorme vloedgolven aan de stranden van landen als India, Sri Lanka, Thailand, Indonesië, Maleisië, Somalië en nog een aantal andere landen en eilandgroepen.
In de weken die volgden, werd het steeds duidelijker welke tragedie zich had voltrokken. Zes monsterlijke golven, waarvan de derde golf het hoogst en dodelijkst was, versplinterden alles en iedereen die het ongeluk had om zich op of nabij een strand te bevinden aan de Indische Oceaan.
Een ooggetuige had het op het Thaise journaal over een ‘vloeibare tank’
Dergelijke rampen lijken ook het beste in de mens naar boven te halen. Veel overlevenden waaronder een groot aantal toeristen besloten te blijven in de rampgebieden en mee te helpen met identificatie van lijken, het opruimen van de onvoorstelbare puinhopen, het opzetten van medische klinieken, het opvangen van kinderen die plotseling wees waren geworden, het herbouwen van schooltjes, etc, etc. Talloze artsen en verpleegkundigen die vanuit Westerse landen naar de paradijselijke stranden van zuid Thailand waren gereisd voor een welverdiende vakantie, meldden zich bij de Thaise autoriteiten – die met de handen in het haar zaten over hoe ze een ramp van dergelijke omvang het hoofd moesten bieden – om te helpen.
Een hartverscheurende anekdote is die van een Zweedse toerist die samen met een Thaise man in een boom zat te wachten op hulp. Er kwam een piepklein bootje aangevaren dat overlevenden oppikte van daken en bomen in het ondergelopen gebied bij Kao Lak, een Thais eilandje. Er was geen plaats meer in het bootje voor extra mensen, maar de bestuurder van de buitenboordmotor besloot toch dat een van de twee mee mocht.
De Thaise man stond er op dat de Zweedse man, die twee keer zo zwaar was als hij, gered moest worden. “Jij bent jonger”, schijnt de Thaise man gezegd te hebben. De Zweed daarentegen wilde er niets van weten. “Jij bent ouder en ik ben te zwaar.” Het tweetal, onbekenden van elkaar, besloot samen in de boom te blijven en te hopen op latere hulp. Van de twee is nooit meer wat vernomen. De vierde golf was nog niet gearriveerd…
Andere, wonderlijke verhalen, sijpelden in die dagen via de pers binnen. Het verhaal van het dertienjarige Britse meisje bijvoorbeeld dat, toen ze zag dat de vloedlijn zich in korte tijd honderd meter terugtrok – de voorbode van een tsunami, iets wat ze kort daarvoor op school geleerd had – rond begon te rennen en iedereen op het strand toeschreeuwde dat ze het hogerop, landinwaarts, moesten zoeken omdat er een tsunami op komst was. Ze redde daarmee wellicht tientallen levens.
Of de ‘Chao Leh’, door Thais geringschattend ‘zeezigeuners’ genoemd, een volk van zeenomaden, die op kleine bootjes wonen en leven van de zee zoals een boer leeft van het land. Ze hadden al lang een veilig heenkomen voor de eerste golf gezocht, omdat ze een naderende tsunami konden ‘ruiken’, net als veel dieren. Geen enkele Chao Leh heeft die dag het leven gelaten.
Ik draag dit blog op aan alle slachtoffers van de tsunami van Tweede Kerstdag 2004 en hun nabestaanden.
Ik was vorig jaar in Phuket en sprak een serveerster in een restaurant aan de boulevard. Ze zei dat een visser door had wat er ging gebeuren toen hij zag dat het water zich terugtrok en zoveel mogelijk mensen waarschuwde. De meeste mensen begrepen echter niet waar hij het over had en geloofden hem niet….helaas.
Ik was twee dagen geleden nog aan het strand en vroeg me af of het waarschuwingssysteem dat is opgezet afdoende is om mensen op tijd te waarschuwen. Het blijft toch Thailand.
Ik krijg nog steeds kippenvel als ik dit soort verhalen lees. We zijn dit jaar o.a in Khao Lak geweest, en je kunt je zo moeilijk voorstellen wat daar en op zo veel andere plekken heeft plaatsgevonden.
Ik weet nog heel goed waar ik was toen de 1ste berichten van de ramp binnen sijpelden.
In een taxi op het eiland Koh Larn zat ik toen een vriend werd opgeroepen om zich terstond naar Bangkok te begeven. Hj was reisleider en er was sprake van tientallen doden. Men had toen nog geen enkel idee van de omvang en wat er zich afspeelde aan de kust van de Andaman zee.
De dagen nadien toen duidelijk werd dat dit een verschrikking was, ging het toeristen leven op Jomtien o.a. gewoon door. De beelden die we later zagen deed iedereen verstomd staan. De natuur had zich van z’n kwade kant laten zien.
Mijn medeleven gaat uit naar de slachtoffers en vooral hun nabestaanden.
Groeten,
Bert.
Verschrikkelijk, die dag, we zullen dit nooit vergeten.De Thaise mensen die dit van kortbij hebben meegemaakt , verbergen het achter hun zo gekende glimlach,maar binnenin zit het nog kortbij en de pijn is er nog voor velen. Ik zeg zeker niet dat dit had kunnen voorkomen worden(??) maar de natuur neemt steeds weer terug wat haar is ontnomen. en herstellen zal de natuur zich altijd , én ze maakt ook haar eigen terug “proper”.(Dit komt van mijn voorouders.) Het maakt voor de nabestaanden niks goed, maar we leren wel om respect te hebben voor natuurkrachten, onze lessen eruit te trekken ,én zorgen dat er zoveel leed niet meer uit voorkomt.
Ik kan me nog goed herinneren hoe er bij het politiebureau om de hoek bij Kao San, honderden foto’s prijkten van vermiste mensen. Het was vreselijk.
Momenteel een film in de Thaise bioscopen…”The Impossible”
Over een Amerikaans gezin dat de ‘horror’ van de tsunami overleeft en elkaar weer vindt na dagen van zoeken.
Kreeg na jaren weer eens tranen in mijn ogen van een film.
Deze film hebben wij op 6 november jl. al aangekondigd en omschreven onder de titel “De tsunami-ramp als speelfilm”
Moeten wij allemaal gaan kijken, Pete?