Let op: deze column bevat satire. Satire prikt, speelt en overdrijft. Niet alles is waar. Maar wel waarachtig. Glimlachen mag. Is niet verplicht.
Als je een relatie aangaat met een Thaise vrouw, krijg je er een hoop moois bij cadeau. Zon, liefde, avontuur, en de magische mogelijkheid om je hele leven opnieuw in te richten. Maar wat niemand je vertelt en wat iedere farang uiteindelijk ontdekt is dat je naast een stralende partner ook een schoonmoeder krijgt. Inclusief bijpassende tantes, nichten, neven en buurkinderen. Kortom, je had misschien gedacht dat je verhuisde naar een tropisch paradijs, maar in werkelijkheid run je een groeiend familiepension.
Eerst denk je nog: ach, wat leuk dat mama een weekendje komt logeren. Je partner zegt immers dat moeder haar “zo erg mist”, wat jij als begripvolle westerling natuurlijk schattig vindt. Vol goede moed richt je de logeerkamer in, zorgt voor extra kussentjes en een muskietennet. En dan gebeurt het wonder: mama blijft net iets langer dan verwacht. In eerste instantie voel je je vereerd, zelfs een beetje trots. Kijk jou eens: volledig geïntegreerd en geaccepteerd als echte Thaise schoonzoon.
Maar de weken gaan voorbij, en mama blijkt zich bijzonder comfortabel te voelen. Haar tas met kleren verandert in een eigen kledingkast. Ze heeft inmiddels haar favoriete stoel bij de tv ingenomen, die jij vroeger gebruikte om voetbal te kijken. Elke ochtend staat ze eerder op dan jij om te koken, schoon te maken en te telefoneren, liefst tegelijk, luidruchtig, en net buiten je slaapkamerdeur.
Langzaam maar zeker groeit je huis uit tot het trefpunt van de familie. Je schoonmoeder blijkt namelijk een soort sociale magneet die neven, nichten en vrienden aantrekt. Je koelkast raakt gevuld met snacks waarvan je de namen niet kunt uitspreken, laat staan herkennen. Jouw dure koffieapparaat is verbannen naar een donker hoekje, terwijl iedereen gezellig instantkoffie drinkt met een zakje melkpoeder. Het terras, ooit jouw plekje voor meditatieve stilte, verandert in een openlucht-vergaderzaal waar luidkeels wordt gelachen, gekletst en gegokt op de uitslag van de nationale loterij.
Natuurlijk probeert je Thaise vrouw het nog uit te leggen: “mama helpt alleen maar, schat.” Dat ‘helpen’ betekent concreet dat je keuken nu het domein is van schoonmoederlief, waardoor je alleen nog toegang hebt om ’s avonds stilletjes de afwas te doen. Zelfs de hond luistert beter naar mama, omdat zij hem dagelijks voorziet van de kip waarvan jij dacht dat die voor jouw lunch bedoeld was.
Je huis is geen huis meer, maar een sociale experimentzone waarin elke dag iemand binnenkomt die je nog nooit eerder hebt gezien. Glimlachend vraagt je vrouw: “Vind je het gezellig, schat?” Je glimlacht terug, je bent immers inmiddels bijna volledig geïntegreerd en knikt beleefd terwijl je wanhopig googelt op: hoe verhuis ik naar een verlaten eiland zonder schoonfamilie?
Dan besef je plotseling: je kunt wel klagen, maar eigenlijk is het prachtig. Je bent niet langer een simpele farang. Je bent de eigenaar geworden van het beste (en gratis!) familiepension van Thailand, inclusief ontbijt, lunch, diner en onbeperkt schoonmoederlijk advies.
En dat, beste mede-farang, is pas echte integratie.
———————————————
Dit artikel is [jp_post_view]
———————————————
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column30 september 2025Column – Thailand verliest Chinese toeristen door corruptie en chaos
Column24 september 2025Column – Fast & Fools in Khon Kaen
Column15 september 2025Column – In Thailand verdwijnt je geld sneller dan een Singha op een hete dag
Column9 september 2025Column – Premier in een schijndemocratie
Prachtig, Expat!
’t Zal best hier en daar zo zijn wat deze column vertelt maar mijn ervaringen met ‘oma’ zijn toch anders. Oma en opa woonden in een wijk (khet) in westelijk Bangkok met een van de zoons van mijn ex maar opa ging hemelen en de jongeman kon oma niet verzorgen want had werk. Of ik een idee had?
Oma had ooit vijf kinderen maar moeder natuur had anders beslist en er waren nog maar twee over… Zoals ik al eens vertelde, ik had rond ons huis een grote tuin waar bouwruimte was. Omdat we maar een enkele badkamer/wc hadden besloot ik eens met de ‘naay chang’ te gaan praten, meneer ‘de ingenieur’ heet hij en hij bouwt en verbouwt alles wat los en vast zit. Opmeten en offertes vragen en we besloten dat ik een grote kamer zou laten aanbouwen met douche. Kostte me geen duizend euro en het zou ons gemak verbeteren.
En toen kwam oma. Tja, die wilde een airco maar meer vragen heb ik niet van haar gehad. Ze heeft nog een paar jaar bij ons geleefd en toen het einde naderde wilde ze terug naar Bangkok. Mijn ex en mijn pleegzoon zijn nog steeds blij met de extra kamer al woont zij er nu alleen want pleegzoon, bijna 23, heeft werk en woonst in de regio Bangkok.
This is Thailand! Er is geen norm, ook niet voor wat de column beschrijft.
Mijn schoonmoeder woont ook bij ons en ik heb er totaal geen probleem mee.
Alleen als ze in de ochtend vis gaat koken of bakken terwijl ik aan mijn ontbijt zit vind ik het minder.
Ze heeft haar eigen slaapkamer en natte cel gelijkvloers, mijn vrouw en ik slapen op de verdieping .
Rest van de familie komt zelden .
Zal wel afhangen van situatie tot situatie. Bij ons komt er zelden iemand terwijl paar familieleden in hetzelfde dorp wonen. Vader van 83 zit liefst bij hem thuis heeft zijn eigen leventje en vrienden net als de zus en de broer. Af en toe springen ze eens binnen maar meestal komen ze niet verder dan de buitenkeuken ……Aan mij of mijn vrouw zal het zeker niet liggen want we zijn beiden sociaal en iedereen is welkom. Ons huis wordt zeker niet platgelopen.
Naar Hollandse maatstaven zijn de Thais inderdaad hopeloos familie ziek. Verhuizen ze naar Nederland dan blèren ze dagelijks uren met het thuisfront via messenger of whatsapp. Wat de Nederlander toch op wat gepaste afstand houdt, zijn familie, is voor de Thai de essentie van het bestaan. En alles zullen we eerlijk delen. U laadt de koelkast in de ochtend vol bier en s’avonds denkt u een koude rakker te pakken? U grijpt mis! Al het bier is weer eens spoorloos verdwenen!
Ik denk dat we in Hollandse of Nederlandse maatstaven bijna niets meer geven om familie. Als je het vergelijkt met de zuidelijke landen van Europa, dan zie je daar nog wél hoe belangrijk het is om voor je ouders te zorgen. Daar is het vanzelfsprekend dat je dat doet. Bij ons wordt het al snel als overlast gezien. We schuiven ouders het liefst door naar een verzorgingshuis of ouderenwoning – als je daar überhaupt nog tussenkomt. En de kinderen? Die gaan na de kinderopvang gewoon weer naar de volgende opvang, die bij voorkeur ook gratis moet zijn.
Zelf hadden we geen schoonmoeder meer, dus daar kan ik niet over meepraten. Wel over mijn schoonvader: als je hem één keer per week een flesje Lao gaf, was hij de hele week een blij mens. De ene wai na de andere kreeg ik als ik hem 150 baht gaf. Nu is hij naar de hemel.
Mijn schoonzussen wonen naast ons en doen werkelijk alles voor me, zonder ooit om geld te vragen. Sinds een paar maanden geef ik één van hen, die geen zwaar werk op de farm meer kan doen, 1000 baht per week om mijn tuin en kippenhok bij te houden. Ze is er erg blij mee. Vroeger, als ze een waterleiding repareerde of gaten groef voor bomen, haalde ik drie flessen bier en zaten we ’s avonds met z’n vieren – met ijs erbij – te genieten. Nu mag ze geen alcohol meer, dus doen we het anders.
Ik heb een geweldige schoonfamilie. Nooit wordt er om geld gevraagd.
We hebben een dochter in huis met haar twee kinderen. Haar Thaise partner werkt als Muay Thai-trainer in Tokyo en bokst ook professioneel. In 2024 won hij zelfs de prijs voor de mooiste KO tijdens een toernooi dat hij ook nog won. In maart ging het wat minder toen hij zelf technisch KO ging met een gebroken oogkas. Maar hij werkt weer, en zorgt al die tijd uitstekend voor zijn gezin.
Toen ik vorig jaar een airco wilde kopen, bood mijn stiefdochter meteen aan om mee te betalen. En nu wil ze zelfs bijdragen aan een auto. Dat zegt toch iets. Twee kleinkinderen die elke dag gek met me zijn, wat wil je nog meer?
Verder is er nog een zoon in huis die dagelijks naar zijn stage gaat en studeert. Hij doet zelfs zijn eigen was. De drie andere kinderen werken in Bangkok. Ze komen hooguit één of twee keer per jaar een paar dagen naar huis, maar ik kan het uitstekend met ze vinden. Ook zij vragen nooit om geld.
Ik reageerde enigszins ironisch op een ironisch stukje. Maar inderdaad, ouderen komen er bij ons in Nederland soms, zeker emotioneel, wat bekaaid af. Maar hoevelen hier laten zich door nog in leven zijnde ouders in Nederland afhouden van een nieuw bestaan in Thailand? Om daar dan een nieuwe familie te vinden al is het niet zijn eigen familie die hij in Nederland achterlaat.
Zal wel weer satirisch bedoeld zijn (hahaha).
Mijn vrouw is juist het tegenovergestelde. Zodra mama laat weten dat ze plannen heeft om te komen, zet mijn vrouw een compleet offensief in om dat te voorkomen — inclusief strategische ruzies, dramatische zuchten en mysterieuze gezondheidsklachten. Alles om ervoor te zorgen dat mama d’r koffers weer in de kast laat staan. Gelukkig zou ze hier toch niet blijven slapen, want ons huis is zo klein dat je al moet bukken om een gedachte te laten passeren.
Er is nog een tante in de buurt, 83 en op sterven na dood, die een paar honderd meter verderop woont. Gelukkig is dat de enige familie in de omgeving — en we doen ons uiterste best om dat zo te houden.
Schitterend verhaal weer, mijn schoonmoeder heeft altijd haar eigen huisje gehad, maar ik zou er geen problemen mee hebben, het was een heel lief mens.
Ze is 99 geworden
Wij hebben gebouwd op hetzelfde stuk land van de schoonouders. Ons huis staat 10 meter verder dan dat van hen.
Schoonmoeder komt misschien 1 keer per maand tot aan de voordeur om iets te vragen. Onze privacy wordt perfect gerespecteerd. Schoonvader komt zelfs nooit naar binnen, behalve als we ergens eens een probleempje hebben in huis. En omgekeerd is evenzeer waar, we laten elkaar met rust.
Opa en oma zijn beide al een paar jaar aan het hemelen, toen ze nog leefden wilden ze maar bij 1 (lievelings) dochter wonen de rest van de familie had er daardoor geen last van. De familie van de13 broers en zussen woont over heel Thailand verspreid en zien we nooit zelfs niet de zus die hier in dezelfde stad woont. Het enige wat we van de familie merken is de opslag van meubilair, daar we een veel te groot huis hebben en dus wat kamers over hebben wordt 1 van die kamers gebruikt als meubelopslag van de familie, zooi die ik bij de vuilnis zou zetten maar waar de 3 eigenaren van dat meubilair anders over denken. In de 10 jaar dat ik hier nu woon zijn ze welgeteld 4 x langs geweest om iets van dat meubilair op te halen. Communiceren met de familie gaat via een familie app Dus ze weten van elkaar wel hoe het gaat maar bij elkaar op bezoek gaan nee dat gebeurd gelukkig maar zeer zelden.
Ik denk ook dat menigeen het sterk overdrijft. De moeder van mijn vrouw woont in dezelfde straat. Ze is 82 jaar oud en doet alles zelf nog. Alleen als haar smartphone dolgedraaid is (ze doet niet aan updates en niet aan onderhoud) komt ze langs om dat toestel door mij te laten nakijken. Met mijn vrouw heeft ze de afspraak dat zij 2 x per maand naar de Lotus gaan om de grotere booschappen te doen. De rest doet ze online. Koken ook niet meer, gaat allemaal via Grab Food. Eénmaal per jaar met mijn vrouw naar de cardioloog omdat ze knoeit met haar medicatie. Zussen en broers wonen her en der en komen zelden op bezoek. Eigenlijk leeft zij haar leven met nog wat kennissen van vroeger. Soms zie ik haar in een Maxim-taxi of achetrop een Grab motortaxi. Dan is ze op weg naar iemand van vroeger. Het valt allemaal best mee hier In Thailand. je moet er zelf niet zo’n heisa van maken.