Waarom ik zo graag verdwijn in oude beelden van Bangkok
Er zijn van die momenten waarop je jezelf betrapt op iets ogenschijnlijk onbenulligs, je zit op de bank, kop koffie erbij, telefoon in de hand, en ineens verdwijn je in een stroom van vergeelde foto’s en schokkerige filmpjes. Bangkok in de jaren zestig. Een stoffige straat vol fietsen en brommers. Een monnik die met zijn oranje gewaad het zebrapad oversteekt. Kinderen die spelen met wat nu antieke blikken autootjes zijn. En ik? Ik kijk ademloos toe.
Ik weet niet precies wanneer het begon, die fascinatie voor oude beelden van Thailand. Misschien was het de eerste keer dat ik zelf in Bangkok rondliep en iets voelde wat ik niet kon plaatsen. Iets wat onder de oppervlakte lag. Je merkt het pas als je echt kijkt, de manier waarop een stad nog sporen draagt van een leven dat er niet meer is. Niet als museale overblijfselen, maar als fluisteringen tussen de geluiden van nu.
Die oude beelden geven me het gevoel dat ik iets mag inhalen wat ik gemist heb. Alsof ik even mag kijken over de schouder van iemand die er toen bij was. Soms zie je een vrouw op een markt een tros bananen afwegen met een houten weegschaal. Of een jongen die kokosnoten verkoopt uit een houten kar, zijn gezicht half verscholen achter een brede glimlach. Het zijn geen spectaculaire taferelen. Maar ze zijn echt. Ongemakkelijk echt soms. En juist dat raakt me.
Wat ik ook mooi vind, is hoe anders de tijd toen liep. Alles lijkt trager. Geduldiger. Je ziet het in hoe mensen praten, bewegen, kijken. Er zit iets zachts in, iets wat we een beetje kwijtgeraakt zijn in onze haast om bij te blijven. Die oude beelden herinneren me eraan dat een andere manier van leven niet alleen mogelijk was, maar ook mooi.
En natuurlijk: ik weet heus wel dat het romantiseren is. Dat er achter die plaatjes ook armoede zat, zorgen, politieke spanningen. Maar dat maakt het niet minder waardevol. Integendeel. Juist doordat het niet perfect is, voelt het menselijk. Echt menselijk. Alsof je door een oud raam naar binnen gluurt en even iemand anders’ leven ziet.
Soms stel ik me voor hoe het zou zijn om daar te lopen. Niet als toerist, maar als bewoner van die tijd. Geen smartphone, geen airco, geen Google Maps. Gewoon je zintuigen gebruiken. Ruiken wat er gekookt wordt. Zien wat er op straat gebeurt. Luisteren naar de stilte tussen de geluiden. Misschien is dat wel waarom ik die beelden zo graag bekijk. Omdat ze me even losmaken van het hier en nu. Ze geven me ruimte om te dwalen, te voelen, te mijmeren.
Dus ja, als jij ooit in een verloren uurtje op YouTube een zwart-witfilmpje tegenkomt van Bangkok in 1967: blijf even hangen. Kijk. Luister. Laat het tot je komen. Je zult versteld staan hoeveel je leert van wat voorbij is en hoeveel ervan eigenlijk nog steeds hier is, als je weet waar je moet kijken.
Heb jij ook zo’n beeld dat je maar niet loslaat?
Over deze blogger
-
Bekend als Khun Peter (63), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en een liefhebber van goede muziek.
Genoeg hobby's: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, kletsen met vrienden en nog wat eigenaardigheden.
Lees hier de laatste artikelen
Gezondheid11 augustus 2025Zo versterk jij je immuunsysteem met de juiste voeding
Gezondheid28 juli 2025Verleng je gezonde levensjaren met vitaminen, mineralen en eiwitten: hoe voeding veroudering vertraagt
Gezondheid11 juli 2025‘Creatine verbetert hersenfuncties zelfs bij alzheimer’
Gezondheid28 juni 2025Avocado’s zijn geen hype maar een gezonde keuze