De vraag lijkt eenvoudig: wie is er beter aan toe, de arme Nederlander of Belg op zijn druilerige balkon, of de arme Thai onder een wuivende palm? Maar schijn bedriegt. Armoede is namelijk een vreemd bezit: wie het heeft, wil ervan af, maar wie het niet heeft, mist soms het gemak waarmee je niets hoeft te onderhouden.
De arme Nederlander of Belg verkeert in de bijzondere omstandigheid dat hij niets bezit, maar desondanks toch omringd is door papieren die bewijzen dat hij recht heeft op iets. Hij is als een vis op het droge die, na drie formulieren in te vullen, recht heeft op een kom water. Het is een geruststellend systeem, mits je er niet te veel over nadenkt.
Hij leeft in een land waar zelfs daklozen een postcode hebben. Zijn huis mag dan tochtgaten vertonen en zijn koelkast voornamelijk wind bevatten, maar hij weet: ergens op een anoniem kantoor wordt zijn situatie keurig geregistreerd. En dat stelt gerust, al is het maar omdat niemand graag in stilte lijdt zonder dat daar een dossier van wordt bijgehouden.
De arme Thai heeft het eenvoudiger en juist daarin schuilt het gevaar. Hij hoeft niets aan te tonen. Zijn armoede wordt direct geloofd, al is het maar omdat niemand zich de moeite getroost haar in twijfel te trekken. Met een paar munten eet hij warm, slaapt hij droog en lacht hij breed. De zon is gratis, het leven licht. Maar hij weet: zodra het noodlot aanklopt, is er geen loket, geen formulier en geen ambtenaar die hem vraagt of hij werkelijk zo arm is als hij beweert.
Hij leeft op hoop, waar de Nederlander leeft op zekerheid. De Thai glimlacht zonder reden en voelt zich daardoor gelukkig. De Nederlander fronst zonder reden en voelt zich daardoor verstandig.
De vergelijking is dus niet louter economisch van aard, maar geestelijk. De arme Nederlander bezit niets, behalve dan misschien het recht om te klagen, iets wat voor hem net zo belangrijk is als zwemvliezen voor een eend. De arme Thai bezit weinig, maar maakt daar geen punt van. Hij heeft geen uitkering, geen zorgtoeslag, geen woningcorporatie met wachttijd tot het jaar 2047. Maar hij heeft wél een plastic stoeltje in de schaduw, een bord rijst en de kalme overtuiging dat morgen ook weer een dag is.
Wie is dan beter af?
De Nederlander leeft veilig en bezorgd. Hij heeft vangnetten, maar kijkt bij elke stap of hij er al in valt. De Thai leeft licht en onzeker. Hij danst op het touw zonder veiligheidsnet, maar geniet onderweg van het uitzicht.
Uiteindelijk komt het neer op een kwestie van voorkeur. Wil je liever met tegenzin beschermd worden, of met overgave in het onbekende wandelen? De arme Nederlander is veilig ongelukkig, de arme Thai zorgeloos kwetsbaar.
Misschien is geen van beide werkelijk te benijden. Of misschien zijn ze het juist allebei, want zolang men niet te veel verlangt, bezit men meer dan men denkt.
Wie dit alles begrijpt, is waarschijnlijk geen arm persoon, maar een filosoof. En dat is een geheel andere armoede…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur6 september 2025‘Het gevecht met de Thaise klamboe – Een nachtelijke veldslag in zeven akten’
Cultuur31 augustus 2025‘Farang op slippers in het regenwoud’
Cultuur25 augustus 2025‘Mijn brommer is mijn boeddha’
Cultuur19 augustus 2025‘Zoetsappige verhaaltjes? Ja, dat klopt!’
In Nederland is de arme toch beter af volgens mij. Hij kan immers de koelkast nog vullen met Brouwers bier. Hier hebben die stumpers alleen nog Lao Khao om de dag door te komen.
Een stuk naar mijn hart.
Ik woon hier met 1500 euro p/m dankzij een Thai salaris en heb daardoor ziektekosten verzekering.
Vanaf een rugzak 15 jaar geleden tot een comfortabel leven met 4 personen met hetzelfde geld.
Als je weet hoe je het moet doen dan is niets moeilijk maar het probleem is dat grenzen opzoeken niet gezien wordt als probleem en dan krijg je al die zeurverhalen.
Iemand die 40 jaar lang in NL heeft gewerkt en pensioen heeft opgebouwd mag nooit iets te klagen hebben tenzij niet zelf goed geregeld.
De tering naar de nering zetten in niet vies.
‘De arme Thai bezit weinig, maar maakt daar geen punt van’ . Een rijke expat met een goed glas whisky (geen Lao Khao) die denkt daar een punt over te hebben.
Heel mooi geschreven,
Verschil is ook dat een Thai er zich gemakkelijk bij neerlegt.
Een be/nl klaagt vlugger, maar heeft ook meer kansen om uit armoede te geraken, wel mits voldoende inspanning.
Eigenlijk beetje zoals de Thai soms zegt:
Same same but different…
Rijkdom meet je niet aan je bezittingen, maar aan de ervaringen die je hebt verzameld, de relaties die je hebt opgebouwd en de vreugde die je uit kleine momenten haalt.
Ware rijkdom komt niet uit materiële bezittingen, maar uit de voldoening die je vindt in jezelf en in de mensen om je heen.
Veel mensen die zich omarmen met materiële rijkdom ontdekken echter dat het hen niet brengt wat ze verwachten. Ondanks hun geld en bezittingen voelen ze zich leeg. Het is een herinnering dat geluk niet kan worden gekocht, en dat het vaak de meest eenvoudige dingen in het leven zijn die de diepste vervulling brengen.
Allemaal mooi dat geld niet gelukkig maak… maar toch makkelijk voor diegene die het hebben en neemt ook vele zorgen weg.
Mijn grootvader zei altijd ”Als je een Frank hebt kan je iets kopen, zonder kan je naar de kl.. lopen” en hij kon het weten toen er in zijn tijd op het einde van de maand meer dagen over waren dan wedde…
Inderdaad Ronny. Een typisch betuttelende persoonlijke vaak gepriveligeerde visie over hoe anderen zich zouden (moeten) voelen. Deze keer over armoede. En alweer lijkt me, zonder( nog ) begrip of notie te hebben van de realiteit.
De arme Belg of Nederlander rookt en drinkt veel goedkoop bier, bijna altijd hebben ze honden of katten die ook moeten eten.
De arme Thai is ook bijna altijd roker en dikwijls dronken, zorgen bijna nooit voor een hond of kat.
Klagen dat ze geen geld hebben doen ze allebei, echt gelukkig zijn ze allebei meestal ook niet.
Hun grootste probleem is dat ze bijna altijd, niet kunnen omgaan met geld. We zien hetzelfde probleem ook opduiken bij hen die niet echt arm zijn, doordat ze gewoon teveel uitgeven.
Was het ooit eens een gezegde van Brammetje van Leeuwen alias de prince de lignac je weet wel, de oprichter van het NTI instituut die zij.
Je kunt beter huilen in een Rolls Royce dan in een Volkswagen kever.
Janneman.