‘Waarom ik nooit weet of het feest is in Thailand’
Soms word ik wakker van vuurwerk, soms van monnikengezang, soms van een fanfare tussen de bananenbomen. Maar nooit weet ik of het een bruiloft, een begrafenis of Boeddha’s verjaardag is. En eerlijk gezegd… dat is prima.
Er zijn dagen dat ik wakker word en denk: vandaag is er iets.
Dat gevoel komt ergens vanachter mijn linkeroor gekropen, nog voor de eerste kraai me wakker schreeuwt. Soms is het een vage trilling in de lucht, soms een melodietje uit een krakende luidspreker die door een pick-uptruck met bloemen rijdt. En heel soms is het gewoon omdat er ineens vijftien paar slippers voor het huis van de buurvrouw liggen.
Dan weet ik: er is feest. Of iets wat daar op lijkt.
Wat het precies is? Geen idee. Want hier in het noorden van Thailand gaat dat anders dan bij ons.
In Nederland weet je precies wanneer het Pasen is. Je voelt het aan de Albert Heijn die met chocolade-eieren begint in februari. Je weet wanneer Sinterklaas komt, want de schappen veranderen van kleur. En zelfs Bevrijdingsdag hangt als een officiële vlag boven de agenda.
Maar hier?
Hier weet je het pas als het al bezig is.
Ik vroeg het ooit aan mijn vrouw. “Hoe weet je wanneer er iets te doen is?”
Ze keek me aan alsof ik haar vroeg of de zon morgen weer opkomt.
“Je hoort het toch?” zei ze.
En dat klopt. Hier hoor je het eerder dan je het weet. Soms is het het gezang van monniken dat uit de tempel rolt, galmend over de rijstvelden. Soms is het luide mor-lam muziek uit een plastic partytent bij iemand achter het huis. En soms hoor je ineens niets. Ook dat is een teken. Dan is er iets met respect, rouw of ceremonie. Dan praat de buurt zachter, dan knikken mensen langer.
Ik weet nooit of het een nationale feestdag is of een dorpsritueel dat niemand buiten de gemeentegrens kent. Soms blijkt het een verjaardag van een overleden koning, soms is het de boeddhistische Asalha Puja-dag, en soms… is het gewoon dinsdag en was er een buffel jarig.
En ik moet je zeggen: ik vind dat helemaal niet erg.
Leven zonder agenda is leven in verwondering. Soms zie ik ineens vrouwen in traditionele kledij met zilveren rammelbellen aan hun enkels langs mijn huis lopen. Soms zie ik kinderen met gouden verfstippen op hun voorhoofd. En altijd is er ergens iemand die lacht, bidt of rijst roert in een pan waar je soep voor vijftig man uit kunt scheppen.
De eerste jaren probeerde ik het nog bij te houden. Ik downloadde een Boeddhistische feestkalender, schreef met pen en potlood de data in een schriftje. Maar al snel merkte ik: het hielp niets. Want wat op papier een vrije dag leek, bleek soms gewoon een doordeweekse werkdag. En wat nergens vermeld stond, kon zomaar het grootste dorpsfeest van het jaar zijn.
En dus ben ik gestopt met plannen. Ik kijk uit het raam, ik luister naar de geluiden, ik volg de geuren van wierook en gegrilde kip. En als ik iets hoor dat lijkt op een processie, pak ik mijn slippers en loop ik mee.
Misschien is het een bruiloft. Misschien een crematie. Misschien een tempelfeest. En misschien weet niemand het precies. Maar het leven viert zich hier vanzelf.
En ik? Ik ben gewoon blij dat ik erbij mag zijn. Zelfs als ik niet weet wat het precies is…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur3 oktober 2025‘Waarom ik nooit weet of het feest is in Thailand’
Cultuur29 september 2025‘De tv die tegen de stilte praat’
Cultuur26 september 2025‘Hoe een pinautomaat het verloor van de liefde’
Cultuur19 september 2025‘Waarom ik niet meer over geld praat met Thai’