Oude mannen die de ‘weg’ een beetje kwijtraken
Ja, oude mannen die de weg kwijtraken—oftewel hun verstandelijk vermogen, al dan niet aangevuld of zelfs wel veroorzaakt door financiële problemen. Alleen zijn, doet je natuurlijk ook geen goed, want daar heb ik er in mijn omgeving een aantal van gekend.
Als een ‘jongere single God’ — zeg tot zo’n 60 à 70 jaar oud — ben je natuurlijk de man van het vrije leven. Vaak word je dan gezien als iemand waar men ‘jaloers’ op is; je kunt immers doen en laten waar je zin in hebt. Drinken, eten, feesten, of halve dagen op de bank bijkomen—wie geeft erom? Spotify luisteren Netflix kijken. Middagje internet fröbelen. Een weekje weg, want het leven is kort, naar “who knows” waar. En die vaste partner hadden ‘wij’ wel gezien; die komt één of twee keer per jaar over voor visumondersteuning of bankzaken, met een etentje als bedankje.
Ik heb er meerdere van dichtbij meegemaakt: gescheiden mannen van hun Thaise partner. Twee mochten in hun Thaise huis blijven wonen tot de dood, en een derde huurde liever iets anders. Kinderloos bij deze vrouwen, dus die financiële molensteen om de nek was er niet. Niettemin was bij alle drie de ‘wens’ van de ex-partner wel dat er maandelijks gestort werd, want het leven als Thaise vrouw van middelbare leeftijd gaat niet over rozen.
“Och”, was hun stelling, “het vrije leven met wat hulp op afstand voor belangrijke zaken staat in geen verhouding.” Symbolisch is er natuurlijk vaak wel een honkbalknuppel achter de deur te vinden.
Geld was naar eigen zeggen nooit een probleem; men had nog wel een bankrekening die niet bekend was bij de vrouwen uit het verleden. Toch klopte er iets niet in deze vaak verkondigde theorieën. Het blufpoker zakte regelmatig weg in een vastlopend verhaal. In de tijden dat men ‘jongere single God’ was en ik weer ietsje jonger, liet je het van je rug afglijden. Het ene moment de krenten in de pap zoeken en het andere moment de playboy uithangen. Het had sowieso mijn interesse niet hoe een ander zijn financiële leven indeelde.
Eén is al lang geleden overleden. Twee A drie pakjes sigaretten per dag plus vier flessen Leo dagelijks leverden diverse zwarte tenen op die geamputeerd moesten worden. En er was iets met zijn lever en nieren wat leidde tot het beëindigen van zijn wereldse leven. Vijfenzeventig jaar geleefd, met flink wat lentes en vele winters erbij. Zijn ex-vriendin al jaren, was verdrietig; hoewel hij een paar ‘kleine negatieve talenten’ had, was hij toch een goede en vriendelijke man geweest.
Het huis werd op naam van haar zoon gezet uit een nog eerdere relatie; zij was zelf alweer elders onder de pannen.
Nummer twee is na jarenlang op zichzelf te hebben gewoond, en ‘baht en satang’ te hebben geteld, de weg echt kwijt. Hij is, na stevig afhouden door haar, bij zijn ex-partner geparkeerd en wordt daar verzorgd. Hij heeft geen idee waar hij is of op welke planeet hij zich bevindt. Zijn ex heeft de machtigingen en communiceert met zijn zoon uit een eerder huwelijk overzee. Je mag hopen dat de verzorging vergelijkbaar is met die in een bejaardenhuis. Een mazzelpik, want na twee flessen bier werd hij verbaal, zeer agressief en soms meer, in het avondleven, en overdag moest je vaak op eieren lopen. Het was altijd al een man met en hoop onvrede in zich, vooral over zaken waar ‘gewone’ mensen toch nul coma nul aan kunnen veranderen.
Nummer drie, negenenzeventig lentes en wat winters, heb ik pas nog geholpen na lange tijd zonder contact. Of ik even wat wilde e-mailen en kopiëren, en zo voort want zijn pensioen was stopgezet en hij heeft zulke spullen niet. Zijn dochter uit een eerdere relatie stuurde het blanco ‘levensbewijs’ uit het VK op om in te vullen, en vroeg of ik hem ook even met de auto naar een mij bekende Lawyer wilde brengen.
Zijn heilig verklaarde fiets werd niet meer als veilig verklaard in de stad, eigenlijk nergens, maar ja, maak dat iemand, maar eens wijs. De pensioenclub accepteerde het levensbewijs niet meer met het gratis ondertekenen door de lokale pharmacy.
Een schaamteloze vertoning bij de Lawyer over zijn miljoenenvermogen [haha]. Alles is van hem, dat dan weer wel, naar zijn inzicht. Een hoop dikke mist onder de ‘dakpan’ en bij mij thuis zat hij al op zijn fiets voordat mijn auto geparkeerd was.
Ik kan me zo indenken dat de Thaise regering, lagere overheden, familie en oude bekenden een beetje hoofdpijn krijgen van deze oudere mensen, die vol overtuiging in hun gelijk hebben.
Helaas voor deze mensen, soms gewoon omdat men nu eenmaal niet altijd ’s avonds naar bed gaat en niet meer wakker wordt. Of omdat men toch de strijd tegen de slijtage van het lichaam langzaam aan het verliezen is en dat niet zo onderkent. Maar natuurlijk is er ook het ‘na mij de zondvloed’ verhaal, wat je eigenlijk altijd verliest van Moeder Natuur en helemaal ook omdat velen familie van mening zijn dat ‘pa’ toch maar beter ‘daar’ kan blijven—dat heeft hij tenslotte zelf gekozen.
———————————————
Dit artikel is [jp_post_view]
———————————————
Over deze blogger
-
Men heeft mij gevraagd om wat info te vermelden over het wel en wee van mijn aanwezigheid hier. Laat ik voorop stellen dat ik mijzelf op zijn hoogst als part-time journalist zie. Schrijver mag ook, wie had dat ooit gedacht.
Ik ben op mijn 54ste jaar naar Thailand vertrokken nadat ik al een jaar of acht verliefd verloofd getrouwd was met mijn Thaise liefde.
De grijze wolken in Nederland werden te donker, de recessie, werkgever had het veel, erg veel over polen. De geest was al een tijdje uit de fles, en niet altijd de meest vriendelijkste.
Appartement uit 1928 verkocht voor een vette winst na twintig jaar wonen. En ons inmiddels al jaren gekochte Thaise huis betrokken. Wij spreken over het jaartal 2008.
Gelijk de golven van de zee in een rusteloze dag in Thailand zijn wij inmiddels al een paar jaar voorzien van mijn pensioen in rustig vaarwater terechtgekomen.
Hobby's van alles en nog wat binnen de grenzen van ons bestaan, na lezen is af en toe schrijven erbij gekomen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand20 september 2025Inzegening van de auto’s in de loop van de jaren
Leven in Thailand3 september 2025Voorrijkosten in Thailand
Leven in Thailand28 augustus 2025Waterwinkels schieten als paddenstoelen uit de grond in Thailand
Leven in Thailand24 augustus 2025Wasserettes: Meer dan alleen een wasje draaien
Tijdens een fietstocht vanochtend kwam mijn vrouw onze ex-buurman Dieter tegen, samen met zijn vrouw Puk. Hij had moeite haar te herkennen, en ook bij mijn naam moest hij even graven – en dat terwijl hij pas een jaar of vier geleden verhuisd is. De beste man is een jaar of vijf ouder dan ik, 72 inmiddels. Hij leidde ooit de afdeling van Zeiss-Ikon in Zuid-Korea en reisde regelmatig door heel Zuidoost-Azië.
Hij was flink afgevallen en, als je het mij vraagt, begint hij tekenen van Alzheimer te vertonen – hij moest echt zijn best doen om zich ons te herinneren. Zonde.
Gelukkig heeft hij een vrouw die goed voor hem zorgt. Ze heeft inmiddels haar rijbewijs gehaald en neemt hem overal mee naartoe. Vier jaar geleden was dat nog ondenkbaar: hij moest er niet aan denken dat zij zou rijden, laat staan een rijbewijs halen.
Zo snel kan het gaan.
Een paar jaar terug kwam ik nog een andere Duitser tegen, iemand die ik wel eens had geholpen met zijn computer. We zaten op een avond op een foodmarkt in Hua Hin en plots stond hij naast ons, hardop mompelend: Ik moet mijn documenten hebben… ik weet niet waar ze zijn. Hij is inmiddels overleden, maar was in de laatste jaren ook duidelijk de draad kwijt.
Ik hoop echt dat dat me bespaard blijft. Niet dat je er zelf veel van merkt, maar ik erger me nu al als ik dingen vergeet. Zoals dat verdomde doosje van mijn Samsung Earbuds dat ik altijd open laat liggen als ik ze in doe. Of de wc-bril die altijd weer omhoog staat als ik terugkom – terwijl ik toch echt de enige ben die dat toilet gebruikt. Of als ik de schuifpui wagenwijd open laat staan en de vliegen hun eigen weg naar binnen vinden, terwijl die normaal net genoeg openstaat voor de kat…
Zou dat al een voorteken zijn? Of gewoon een gevalletje ‘veel aan je hoofd’?
Vermoed zo maar eens dat jou ‘probleem’ gewoon te maken heeft met drie dingen tegelijk doen dan wil het wel eens even een beetje een warboel worden, maar als je het daarna weer weet het hoe wat waarom zal er weinig aan de hand zijn, heb het ook regelmatig dingen half doen om het uurtje/ dag daarna, maar weer af te maken.
Het voordeel van eigen baas, pensionado of was het een nadeel, probeer ook meestal alles gelijk volledig te klaren, maar ja, wij wonen in Thailand.
Met de voorspelling dat onze generatie fluitend gemiddeld de 78 tot 82 jaar gaat pakken [M/V] is het idee gewekt dat wij dat ook allemaal doen en uiteraard er stevig gezond bij blijven.
Vele lukt dat ook wel redelijk, maar ja, een gemiddelde betekent ook dat er wel eens wat eerder in de problemen komen.
Bij 20 procent crasht de ‘harde schijf’ voortijdig.[Dementie]
Ongeveer 1 op de 5 mensen in Nederland krijgt dementie lees ik net dus dat is niet gering en dat zal in andere Europese landen niet veel anders zijn.
Aangevuld met een percentage eigen schuld, dikke bult oorzaken vallen mijn drie ervaringen met bekende nog mee. Maar goed, de vlak na de oorlog generatie is hier in Thailand met buitenlanders goed uitgedund of loopt aardig te schemeren.
Sjaak toch.. doosjes en andere dingen moet je hier nooit open laten staan.
Op zijn minst een paar mieren maar ook de tjiktoks kruipen er graag in …
Voor de rest herken ik als 73 jarige jouw probleem wel, ik loop ook wel eens naar boven en denk dan, wat kom ik hier doen, of andersom ik denk nu aan iets dat ik straks moet hebben dus leg het maar alsvast op de motor
Het heeft vaak ook te maken met je arbeidsverleden, mijn vader was schilder en kreeg al vroeg klachten door de chemische stoffen, ook mensen die in de land en tuinbouw hebben gewerkt lopen meer risico.