‘De wind over de grens’
Vorige week zat ik op mijn veranda met een kopje lauwe koffie. Het was nog vroeg, de rijstvelden glansden nat in het eerste zonlicht en de buffels bewogen traag, alsof ze de wereld in slow motion leefden. Normaal is dat het uur waarin ik glimlach om het dorp, om zijn eenvoudige ritme, om de roep van de hanen en het zachte geruis van de wind door de palmbomen. Maar dit keer voelde de wind anders. Hij bracht een bericht mee dat ik liever niet had gehoord.
Er vielen doden bij de grens. Thailand en Cambodja, twee buren die zoveel delen, maar elkaar soms toch vijandig aankijken over een onzichtbare lijn in het stof, een stapel oude stenen die een tempel moet voorstellen. Mannen in uniform, vaders en zonen, kwamen niet meer thuis. Het nieuws kwam mijn dorp binnen zoals alles hier binnenkomt: traag, zacht, via gefluister bij de dorpswinkel. Iemand had het op zijn telefoon gezien. Iemand anders kende een soldaat, een neef, een vriend.
Ik keek naar mijn buurvrouw, een oude vrouw met een rug als een vraagteken, die rustig haar kippen voerde. Zij zegt nooit iets over politiek of oorlog. Maar ze zuchtte. Een korte, bijna onhoorbare zucht. Alsof ze voelde dat er aan de andere kant van Thailand, waar de grens slingert, moeders huilden zoals zij ooit had gedaan toen haar man stierf in een ander conflict.
Wat me raakt, is de zinloosheid van het allemaal. Niemand hier in het dorp wil dat de twee landen met elkaar vechten. De Cambodjaanse boeren net over de grens waarschijnlijk ook niet. Zij willen hun rijst planten, hun kinderen grootbrengen, hun leven invullen zoals de zon het voorschrijft: opkomen, schijnen, ondergaan. Maar ergens hoog boven ons hoofd tekenen mensen lijnen op kaarten en sturen jongens met geweren naar voren. En dan is er ineens dat moment waarop de stilte van de rijstvelden verandert in geknal en een leven eindigt in een wolk van stof.
Later op de ochtend kwam een buurjongetje langs, een ventje van een jaar of zeven. Hij vroeg waarom ik er zo stil uitzag. Ik zei dat ik verdrietig was om de mensen die gestorven waren, mensen die hij nooit zal ontmoeten. Hij knikte en haalde zijn schouders op. Kinderen begrijpen verdriet zonder dat je het uitlegt. Hij pakte mijn hand en sleepte me mee naar de vijver om naar kikkers te kijken. Even dacht ik: misschien is dat wat het leven vraagt, telkens opnieuw. Kijken naar iets kleins dat leeft. Iets wat niet weet van grenzen en oorlog.
Vanavond steek ik een kaarsje aan bij het kleine geestenhuis naast mijn huis. Voor de mannen die vielen, voor de vrouwen die nu alleen zijn, voor de kinderen die een vader missen. Het zal niets veranderen. De wind zal morgen weer gewoon over de grens waaien, alsof hij wil zeggen dat hij geen lijnen kent, geen vlaggen, geen wrok. Alleen lucht, zon en de geur van nat gras.
En ik hoop dat iemand, ergens, naar diezelfde wind luistert…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur6 september 2025‘Het gevecht met de Thaise klamboe – Een nachtelijke veldslag in zeven akten’
Cultuur31 augustus 2025‘Farang op slippers in het regenwoud’
Cultuur25 augustus 2025‘Mijn brommer is mijn boeddha’
Cultuur19 augustus 2025‘Zoetsappige verhaaltjes? Ja, dat klopt!’
Ontroerend mooi opgeschreven. We zitten hier tussen de rijstvelden bij Lampang ook te luisteren. En we horen hem…die wind. Hopelijk waait hij door tot in Bangkok.
Ik leef in het gebied vlakbij de huidige schermutselingen. Al vóórdat het conflict echt uitbrak, maakte ik me zorgen. Je merkte aan alles dat de spanning toenam: mensen begonnen hier speciale shirts te dragen, nationalistisch getint, als steun voor hun leger. Ook de toon in gesprekken en op blogs werd steeds krijgsachtiger — zowel online als onderling. Iedereen sprak in termen van strijd.
Toch kwam het uitbreken van de gevechten voor mij onverwachts. Terwijl ik ’s ochtends op mijn terras van een kop koffie genoot, leek het alsof er ergens vuurwerk werd afgestoken. Maar het bleek veel ernstiger: raketten afgevuurd vanuit Cambodja, die insloegen op slechts 12 kilometer van ons huis.
Niet veel later werd er teruggevuurd en rammelden de ramen bij elke inslag. We besloten uit te wijken naar een veiligere plek, vooral omdat het lawaai het jongste kleinkind en de kinderen bang maakte.
Eerlijk gezegd dacht ik eerst dat het risico voor ons beperkt was — er zijn immers geen doorgaande wegen tussen Cambodja en Thailand in de buurt van Kantharalak. Door het bergachtige terrein zijn grootschalige grondaanvallen met voertuigen hier vrijwel uitgesloten. Alleen artilleriebeschietingen zijn mogelijk.
Het betwiste gebied ligt bovendien op een klif die alleen vanaf Thaise zijde per weg bereikbaar is. Aan Cambodjaanse kant leidt slechts een lange trap naar boven. Voor tanks en voertuigen is dit onbegaanbaar terrein.
Wat me wél zorgen baart, is de toon die ik nu om me heen hoor — van mijn vrouw, van de kinderen, van dorpsgenoten. Het nationalisme en de hardheid in taal nemen alleen maar toe. En nee, dit komt zeker niet vanuit Bangkok. Dit leeft hier op het platteland, bij de mensen zelf.
Ik hoop echt dat de directe besprekingen tussen de legercommandanten van beide landen, die nu gaande zijn, tot een daadwerkelijk bestand leiden. Zeker nu Thailand inmiddels de betwiste gebieden — en méér — onder controle heeft. Hopelijk legt Cambodja zich daarbij neer en keert de rust terug.