Die laatste vakantieweek verliep echter, zacht uitgedrukt, niet geheel rimpelloos.
Zo was daar onze aankomst, met al genoemde strompel en struikelbus uit Korat, in de vroege Pattayaanse ochtendschemering.

Niet bepaald uitgerust of in mijn sas zijnde.
Want het urenlang opgesloten zitten in een ronkend stuk blik waarin hij zijn draai niet kan vinden, doet iets met deze farang.

Ook het mezelf onderweg bezighouden met allerlei afleidende kijk-spelletjes (waardoor ik nu weet dat alle Thaise agenten links rijden maar voor het grootste deel rechtsdragend zijn) gaf geen soelaas.

Reden dat, eenmaal weer buiten voor het busstation, ik zonder nadenken en bijna vrolijk achterop een moto-sai stapte. Daarbij in de oprechte waan dat het reisleed nu geleden was.
Niemand bij zijn volle verstand zou echter ooit als passagier moeten fungeren bij deze kamikazes, en dit werd mij onderweg weer eens pijnlijk duidelijk.

Zonder helm, goed houvast, enig zicht op waar we reden, of zekerheid dat we ooit heelhuids aan zouden komen werd ik door een volle neef van de lichtsnelheid over het Thaise beton richting hotel gesleurd.

Heel even vermoedend, met de zojuist ontwaakte zon in de ogen en boven het zadel zwevend nadat mijn Thaise piloot in een rommelige soi een verkeershobbel niet zag aankomen, dat zowel vakantie als leven mij per direct ontnomen zouden worden.

Het enige wat me behoedde voor IC & erger was het weinige verkeer, de geestesgesteldheid van de lokale zwerfhonden die gelukkig te beroerd waren op dat vroege uur de weg over te steken, en het moeten wachten op de motosai van vrouw Oy, wiens besturende blindganger zowaar moeite had zijn voorganger bij te houden.

Waarna het ritueel volgde van afstappen bij het hotel (intussen gezegend met een lichte zenuwtrek in het gelaat) en voor de zoveelste maal zweren dat dit echt de laatste keer was dat ik me leende voor dit soort tweewielige achtbaanritjes.
Om dan natuurlijk over een jaar of wat weer dezelfde fout te maken, en overvloedig zwetend mijn zoveelste Thaise Déjà-Vu mee te maken.

Gelukkig is daar dan de zo lang verbeide oase, zijnde onze hotelkamer.
Waar een verfrissende douche, opwekkende gedachten aan komende menukaarten, en schone koele lakens wachten om de geteisterde reiziger te omarmen.
Dit nu bleek echter niet geheel naar waarheid.

Want eenmaal omarmd zijnde, en voor mijn gevoel nauwelijks ingedommeld, deed een belletje van de balie beneden ons beiden opschrikken.
Want raad eens welke dag men uitgekozen had om het ganse hotel door middel van plaatselijk ontbladeringsmiddel te ontdoen van ongewenst ongedierte, inclusief hotelgasten?
Jawel.

Dat het dan ook beslist aanbeveling verdiende de van personeelswege zo vlijtig in de lift opgehangen A4-tjes dienaangaande eens te lezen, en niet af te doen als overbodige hotel-graffiti terwijl je staat te dollen met vrouw Oy, moge duidelijk zijn.

Dus stonden wij, nog voor tienen, weer slaaptollend buiten.
Terwijl binnen de enge beestjes-populatie elkaar aankeek en zich afvroeg waar die smerige DDT-lucht toch vandaan kwam.

Bij het onvolprezen Foodland niet al te vrolijk door mijn vervroegde ontbijtje ploegend, kon ik alleen maar denken aan ons heerlijke hotelbed, en hoe laat we weer konden aanschuiven voor de rest van de zo ruw onderbroken ochtendrust.

Vooraleer de wolken insecticide echter zouden zijn opgetrokken bleek pas eind des middags te zijn, dus probeerde ik door middel van het nuttigen van menig kop koffie mijn voorhoofd van het plastic tafeltje te houden, en de beslist gewillige geest niet neigende richting zelfmoord.
Tenslotte was het vakantie, en diende er volop genoten te worden.

Dus rechtte ik de schouders, trok de buik in, legde de pink op de naad van de broek, en ging als goed padvinder in den vreemde lekker een potje zitten wanhopen.

Geen klaroenstoot, noch bazuingeschal.
Toch was daar de Voorzienigheid die ons redde, door terstond een flinke duit in het zakje te doen.

Want nauwelijks de laatste hap van dit feestmaal weggewerkt, (dat er flink verschil is tussen American Breakfast en American Fried Rice dien je te beseffen vóórdat je in staat van ochtendlijke ontreddering je bestelling plaatst) en aanstalten makend dan maar een strandstoel te confisceren teneinde de broodnodige rust en retraite te bekomen, belde nichtje Poey.

Deze Thaise dame, een volle nicht van vrouw Oy, zeldzaam schoon van gelaat en al jaren hoofdstewardess bij een gerenommeerde vliegmaatschappij hier te lande, was gisteren in Bangkok neergestreken en orakelde over een vierdaags verblijf in Pattaya.

Of wij haar misschien gezelschap wilden houden in een ‘villa met ruimbemeten zwembad’, die ze daarvoor afgehuurd had?
Mijn staat van algehele lethargie veranderde ter plekke in een behaaglijk welbevinden, met uitlopers naar lichte euforie.

Want zeg nou zelf, aangeboden werd een meerdaags verblijf met eigen slaapkamer (één van de zeven die het chloorbad omringden) ruimbemeten badkamer, een overstelpende hoeveelheid voedsel en drank ter nuttiging,
vervoer naar de plaats des onheils, avondlijke BBQ’s en Carabao-muziek waarbij burengerucht als niet bestaand diende te worden beschouwd, en bovenal het idee dat dit natuurlijk een prachtige wijze was om in grootse stijl afscheid te nemen van Thailand.

Aldus verblijd zijnde door deze goede tijding, werd getracht tandenborstel, zwemkledij en vereiste papieren persoonsgegevens te bekomen in het hotel, om vervolgens spoorslags de steven richting Villa Buitenkans te kunnen wenden.

Dit voornemen stuitte echter op het stootblok van een onverbiddelijke hotelbalie, die niemand in de kamers liet voor vier uur die middag, om het voortijdig sneuvelen der clièntele te voorkomen.

Mijn briljante voorstel, om met knijper op de neus en ingehouden adem fluks de benodigde attributen weg te graaien in genoemde hotelkamer, werd niet ontvankelijk verklaard door de muggezifters.

Na een middag rondhangen in strandstoel en eetcafé, bekwamen wij tenslotte toch de gewenste artikelen, en reisden af naar het aangeboden en naar beste weten slangvrije paradijs nabij Jomtien.

Om daar begroet te worden door nicht fotomodel, zwager Oeth (al enigszins boven zijn theewater) en drie meisjes in de lolly-leeftijd die giechelend baantjes trokken in het zonbeschenen zwembadwater.

Een kleine voorhoede van de vele andere genodigden, zo zou blijken.
Want niet héél Oy’s familie, aangetrouwden, of vage kennissen daarvan maakte zijn opwachting bij deze gelegenheid, maar het scheelde niet veel.

Want zowel villa als zwemvertier dienden gedeeld te worden met de minder bedeelde medemens, zo werd mij al snel duidelijk.
Oftewel, grofweg de halve bevolking van schoonma’s ieniemienie dorpje in de Isaan.

Een klein detail, waarvan zowel nicht alsmede vrouw Oy mij niet in kennis hadden gesteld.
Hoofdreden: ik, als farang, deed vooraf altijd moeilijk, en achteraf altijd makkelijk.
Dus sloeg men de voorafjes in mijn geval maar over.

De volgende dagen waren een aaneenschakeling van luidruchtig vertier, eten tegen de klippen op, chloorhappen, watertrappen, en proberen tegelijkertijd je drankje droog te houden, oeverloze kaartspelletjes waarbij de bahts je om de oren vlogen (met toenemende dreiging van ernstig lichamelijk letsel naarmate de avond vorderde), en het tenslotte als aangespoeld wrakhout op bed belanden.

Om dan het hele proces weer te herhalen zodra de zon opkwam, en menig verontrust buur voor de rest van de dag een goed heenkomen zocht.

Nicht presteerde het, na het consumeren van wat zelfgefröbelde cocktails en geestverruimende etenswaar (zijnde Oy’s huigsmeltende somtam salade) mij aan de enkels het water in te sleuren, terwijl ik net op de rand gezeten een pizza-punt wilde verorberen en de Ipad opstarten.

Het feit dat dit stukje toch het levenslicht zag, geeft al aan welk Italiaans getinte onderdeel deze onverkwikkelijke affaire niet overleefde.
Nicht vond dan ook dat ik mijzelf niet digitaal diende te begraven op deez’ plaats des pleziers, doch van het leven te genieten, waarop mijn streng Calvinistische opvoeding zich vreemd genoeg meteen gewonnen gaf.

Toen ik mijzelf op dag drie, (nadat het grootste deel van de horde al weer vertrokken was), erop betrapte samen met neef Deng een scheutje SangSom in mijn ochtendkoffie te doen, op de voet gevolgd door het opsteken van een dikke sigaar, begreep zelfs deze verdwaalde zomergast dat het tijd werd om weer op huis aan te gaan.

Welnu, dit kon geregeld worden.
In no time, door vereende krachten, ingehuurde hulp, en een flappenstrooiende nicht Poey, werden de sporen van deze familie-orgie uitgewist en wankelden wij wat later gezamenlijk de Villa-poort weer uit.

Nicht op weg naar haar aanstaande vlucht richting zandbak Dubai, wij richting hotel en de al net zo aanstaande vlucht naar het nu al bijna uit ons geheugen gewiste Nederland.

Op Suvarnabhumi bleek een enkele koffer (naam van eigenaar bij de redactie bekend) zwaar te lijden aan obesitas, resulterend in een klein half uur oponthoud, stijgende bloeddruk bij een enkele farang, en achterlating van flink wat pegulanten teneinde toch de KLM-boeing te mogen bestijgen.

Die er dankzij tegenwind en turbulentie een leuke twaalf uren over deed om Schiphol en diens argwanende douane te bereiken.

Welks instantie gelukkig hardnekkig de andere kant op keek toen vrouw Oy haar vele kilo’s in kranten verpakte groenvoer, gortdroge Chinese koekjes en ontstellend meurende rotte vissmurrie nonchalant onder het bordje ‘niets aan te geven’ doorduwde.

Moraal van dit verhaal?

Soms is men blij weer thuis te zijn, al was het maar om even bij te komen.

Over deze blogger

Lieven Kattestaart

Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.

Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.

Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur21 augustus 2025‘De Thaise extase-kapper’
• Cultuur8 augustus 2025‘Mijn Thaise vriend’
• Cultuur1 augustus 2025‘Gevalletje schade’
• Cultuur9 juli 2025‘Virus’