‘Bangkok, een stad die langzaam stikt’
De lucht in Bangkok voelde als een sluipmoordenaar – onzichtbaar, maar dodelijk aanwezig. Lars zwoegde zich een weg door de verstikkende hitte. Niet die verzengende, vochtige warmte waar toeristen over klagen, maar een andere vijand: de bijna tastbare vuile lucht die alles bedekte. Het leek alsof de stad zichzelf langzaam aan het opeten was.
Lars, een no-nonsense type met een voorliefde voor confrontatie en een hekel aan bullshit, had genoeg van alle halve maatregelen en politiek geneuzel. Hij was in Bangkok om iets te doen, niet om erover te praten.
De straat zat vol met het gebruikelijke chaotische leven: scooters met onmogelijk grote ladingen, verkopers die hun waren luidkeels aanprezen, en een constante soundtrack van toeterende auto’s. Maar wat Lars echt opviel, waren de gezichten. Kinderen met maskers die te groot waren voor hun hoofdjes, moeders met wallen van slapeloze nachten, en bejaarden die hoestend hun boodschappen deden. Hij had net een rapport gelezen: meer dan 10 miljoen mensen in Thailand hadden vorig jaar medische hulp gezocht vanwege de luchtvervuiling. Tien miljoen. Dat was niet zomaar een statistiek dat waren levens.
Hij herinnerde zich zijn ontmoeting van een dag eerder, met een lokale activist genaamd Mae. “Het is niet dat we niet weten wat er aan de hand is,” had ze gezegd, terwijl ze een sigaret opstak – de ironie ontging haar niet. “Het probleem is dat niemand het aandurft om echt te veranderen. Iedereen verdient te veel geld aan deze chaos.” Mae had hem haar stad laten zien vanuit een ander perspectief: een stad die zuchtte onder haar eigen gewicht. “Bangkok is een longpatiënt die weigert te stoppen met roken,” had ze gezegd.
Lars, altijd de cynicus, had haar woorden diep in zich opgenomen. Hij liep verder door een steegje, weg van de toeristen. Hier was de lucht nog dikker, bijna olieachtig. Hij dacht aan de tips die hij online had gezien: draag een masker, blijf binnen, gebruik een luchtreiniger. Prima adviezen, maar ze voelden als pleisters op een open wond. Wat hadden die kinderen aan een HEPA-filter als de fabrieken bleven draaien en de auto’s bleven spuwen?
Bij een marktkraampje stopte hij en keek naar de sinaasappels die werden uitgestald. De verkoper, een oudere man met een gezicht vol lijnen die elk een verhaal leken te vertellen, keek hem aan. “Slechte lucht vandaag,” zei de man in gebroken Engels. Lars knikte en antwoordde in zijn even gebrekkige Thais. Ze begrepen elkaar zonder veel woorden. De man glimlachte bitter. “Misschien is het niet de lucht die slecht is, maar de mensen,” voegde hij eraan toe.
Lars voelde de woorden binnenkomen als een stomp in zijn maag. Wen eraan? Waarom zou iemand accepteren dat hij elke dag zijn eigen ademhaling moest bevechten? Zijn innerlijke monoloog werd steeds scherper. Dit was geen leven, dit was overleven. En het meest tragische? De mensen hier hadden geen keuze. Ze waren gevangenen van een systeem dat hen in een wurggreep hield.
Toen hij later die avond terugliep naar zijn kleine hotelkamer, dacht hij aan een zin die hij ooit ergens had gelezen: “Lucht is vrijheid.” Het klonk belachelijk simpel, maar juist daarom zo pijnlijk. Hier was lucht een gevangenis. Hij zette het raam open, al wist hij dat het niets zou uitmaken. De stad ademde haar duisternis naar binnen, als een ongenode gast.
Die nacht, terwijl de stad onrustig sliep onder een deken van vervuiling, besloot Lars dat hij niet stil zou blijven. Misschien kon hij niet het hele systeem veranderen, maar hij zou zijn stem laten horen. Hij zou schrijven, praten, confronteren. De wereld moest weten wat hier gebeurde, hoe lucht geen vanzelfsprekendheid was. En misschien, heel misschien, zou dat een klein vonkje zijn in een stad die verstikt werd door haar eigen rook.
Hij wist dat woorden misschien maar lucht waren. Maar zelfs lucht kon snijden, als je ze scherp genoeg maakte…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur29 september 2025‘De tv die tegen de stilte praat’
Cultuur26 september 2025‘Hoe een pinautomaat het verloor van de liefde’
Cultuur19 september 2025‘Waarom ik niet meer over geld praat met Thai’
Cultuur6 september 2025‘Het gevecht met de Thaise klamboe – Een nachtelijke veldslag in zeven akten’
Niet alleen Bangkok.
In PhuketNews:
Gisteren ( 9 Jan) maar 7 van de 77 provincies vrij van ‘Orange and Red-level’ air pollution blankets over Thailand. Hazardous ultrafine dust, PM2.5 .
En dat van veilige waardes is niet eens zo, gemeten naar internationale maatstaven. De WHO legt die drempel op 15 microgram fijnstof per m3. Thailand legt die bij 37,5…. De zeven locaties hadden waardes tussen de 21,2 en 36,4 microgram.
Thailand zou veel meer elektrische of andere emissievrije auto’s en transportmiddelen moeten promoten. Dat zou de luchtkwaliteit ten goede komen.
Dat zal moeilijk worden nu er restricties zijn opgelegd aan banken om niet zo snel te zijn met auto- (en andere)financieringen vanwege de steeds maar groeiende particuliere schuldenberg. Daardoor is de vraag sowieso naar EV in 2024 al teruggelopen. Er is een subsidieregeling voor de fabrikant en als het goed is zit die berekend in de uiteindelijke verkoopprijs. Maar op en neer van BKK naar HH lukt niet met een karretje van 500K baht. Die halen amper 300 km. Vaanaf B1M wordt het al beter. Ik moet zeggen dat in het gewone woon-werkverkeer wel veel kleinere EV en HEV te zien zijn. Die zijn er uiteraard uitermate geschikt voor.
https://www.bangkokpost.com/business/motoring/2932786/ev-overview-shows-sales-growth-slowing
Maar het gaat niet lukken als niet meer drastische maatregelen worden genomen.
Het is gewoon een centen kwestie Henk, voor een volle lading waar je 400km mee kan rijden betaal je tussen de 3 en 4 honderd Bath, dat kost je met brandstof 3 maal zoveel, als de nieuwe sodium-ion-batterijen en solid state batterijen op de markt komen wordt het nog aantrekkelijker om voor een EV te kiezen,gelukkig maar want blijven doorgaan met fossiele brandstof kan gewoon niet meer,de ziekenhuizen liggen nu al vol met longproblemen.
Wat mensen wellicht niet meer is dat tot 2020 in Thailand ten tijde van Prayuth c.s. een PM2.5 van 50 punten werd gehanteerd als zijnde nog onschadelijk. Op den duur was die houding niet meer te doen wegens alle kritiek, ook internationaal. Men ging over naar niveau 35. Singapore was hierin het grote voorbeeld, plus dat volgens berekeningen van de WHO een jaarlijkse gemiddelde van 35, een dagelijkse uithaal naar 75 onverlet liet. Thai logica ten top. En dat is nu wat gebeurt. Voortdurende pieken en maar hopen dat het jaarlijkse gemiddelde lager uitvalt. Dan is dit laatste wereldwijd te communiceren. Want stel dat de toerist wegblijft!
https://www.bangkokpost.com/opinion/opinion/1841569/bungling-govt-is-losing-the-pm2-5-war (23 jan 2020).
Vergeten een meetinstrument te plaatsen om jaargemiddelden uit te lezen: https://www.c40knowledgehub.org/s/article/Air-Quality-Data-Explorer?language=en_US
Naar beneden scrollen en b.v. je woonplaats in typen.
Alleen op fossiele brandstof vermindering inzetten slaat ook nergens op.
50 procent is daar schuldig aan, maar men vergeet dat rubber van de banden bij beide opties daar een groot aandeel in heeft, erger nog, er zijn studies die beweren dat het weinig tot geen verschil gaat maken in luchtvervuiling, fossiel of elektrisch.
De andere 50 procent bestaat uit agrarische vervuiling en industrie, moedwillige verbranding, veelal in piekbelasting.
Die zijn wel aan te pakken bij de bron net als auto’s trouwens met verplichtingen en financiële prikkels.
Dat is nu net het probleem in Thailand en elders, met maakt plannen en praat veel totdat de vervuiling [en het water bijvoorbeeld] weer weg en dan is het goed tot volgend jaar.
Je stemgerechtigde tegen de haren instrijken is niet slim, sta je snel aan de zijkant zelfs in Thailand.
Zelfs in dit koude seizoen laten de automobilisten nog steeds hun moter draaien als ze bij ons op de markt uitstappen om boodschappen te doen, misschien de brandstof prijzen verdubbelen ??
Naar aanleiding van dit onderwerp een samenvatting van een artikel 9 januari j.l. in de Thaiger:
De Thaise minister van Volksgezondheid, Somsak Thepsuthin, heeft een dringende reactie uitgegeven op de stijgende PM 2.5 luchtvervuilingsniveaus, die de veiligheidsdrempels in 14 provincies hebben overschreden en de volksgezondheid bedreigen.
Tijdens een spoedvergadering op 9 januari j.l. onthulde Somsak een reeks maatregelen om de crisis aan te pakken. De crisis heeft sinds oktober vorig jaar 53 provincies getroffen en zal naar verwachting aanhouden tot 15 januari.
“Langdurige blootstelling aan PM 2.5 kan ernstige ademhalings-, cardiovasculaire- en kankerverwekkende ziekten veroorzaken. Kwetsbare groepen, zoals kinderen, ouderen en mensen met chronische aandoeningen, lopen het grootste risico.”
Om getroffen gemeenschappen te beschermen, heeft het ministerie 4.700 stofvrije kamers opgezet in 56 provincies, waaronder openbare gezondheidsvoorzieningen, scholen, kantoren en restaurants. Daarnaast zijn 1.338 stofnetten uitgedeeld aan bedlegerige patiënten en thuisgebonden individuen. Mondkapjes en stofnetten zullen worden verstrekt aan risicogroepen, waaronder buitenshuis werkenden en vrijwilligers.
Het trieste is dat de Thaise overheid alleen de symptomen bestrijd en nooit de oorzaak aanpakt. Dan blijft het dweilen met de kraan open.
Zo gaat dat beetje met alles in Thailand. Er worden veel ballonetjes opgelaten veel ridicule regeltjes uitgevaardigt maar uiteindelijk blijft alles bij het oude. Maar laten we aannemen dat net dat de charme is van Thailand.
Er zal veel aan de mentaliteit van de Thai moeten veranderen.
het lijkt wel zowat een statussymbool wanneer je een dikke diesel pickup hebt om een zo dik mogelijk rookgordijn achter je neer te leggen wanneer je optrekt.
Heden gaat het beter, maar een paar jaar terug betaalde je voor het ophalen van huisvuil, alleen het huisvuil werd niet opgehaald met als resultaat dat iedereen zelf het huisvuil ging verbranden.
Een fabriekje niet ver bij ons vandaan verbrandde elke vele kilo’s plastic afval van verpakkingen.
En ondanks dat het huisvuil nu beter opgehaald word verbrand men nog vaak plastic.
En dan de boeren in de omtrek , die het rijstland afstoken en de suikerriet velden die men ondanks verboden nog steeds affikt.
En ondanks dat er best wel nieuwere auto’s rijden, rijden er nog genoeg slooprijpe barrels welke meer smeerolie als diesel stoken.
Eer al deze dingen verbetert zijn , zitten wij allang op een wolk naar beneden te kijken wat ze in Thailand doen.
Gr. Arno