Column – Waarom Thaise universiteiten de wereldranglijst niet halen (en dat ook niet erg vinden)
Er zijn veel manieren om niet de top te bereiken. Luiheid is er een. Gebrek aan geld een tweede. En bureaucratie, de Thaise nationale volkssport, mag niet ontbreken. Maar wat universiteiten in Thailand werkelijk onderscheidt, is hun vermogen om met overtuiging middelmatig te blijven, terwijl ze vergaderingen beleggen over hoe ze ooit wereldklasse zullen worden.
De miljoenen baht vraag
Onderzoek kost geld. En geld, zo leert de praktijk, is in Thailand vooral bedoeld om in commissies rond te zingen. Het geld dat wel bij de universiteit aankomt, wordt zorgvuldig verdeeld over airco’s voor de bestuurskamer en sierfonteinen die symbool staan voor academische diepgang. Onderzoekers krijgen intussen een whiteboardstift en de zegen van Boeddha. Publiceren in internationale tijdschriften? Alleen als de printer het doet.
Er zijn labs met apparatuur die nog dateren uit het tijdperk van de fax. Microscopisch onderzoek lukt prima, mits men door de stoflaag heen kan kijken. Toch houden bestuurders vol dat “digitalisering” hun prioriteit heeft. Ze bedoelen waarschijnlijk dat er een nieuwe Facebookpagina is aangemaakt.
De publicatiepijn
De Thaise wetenschapper schrijft. Schrapt. En herschrijft. In het Engels, een taal die vaak klinkt alsof Google Translate zelf een beroerte kreeg. De peer reviewers lachen niet om de inhoud, maar om de grammatica. Uiteindelijk belandt het werk in een lokaal tijdschrift dat wordt gelezen door drie studenten en een verdwaalde geit.
Wie de moed heeft om internationaal te publiceren, ontdekt dat citaties uitblijven. Niet omdat het onderzoek slecht is, maar omdat het nergens te vinden is. De universiteitswebsite is offline wegens “systeemonderhoud” sinds 2018.
Internationale samenwerking: alleen bij de lunch
Een “international outlook” klinkt chic, maar meestal betekent het dat er een bordje in het Engels naast de Thaise kantine hangt: Curry with rice. Buitenlandse studenten zijn welkom, zolang ze niet te veel vragen stellen over waarom de lessen soms plotseling vervallen wegens een ceremonie voor een directeur die ooit met pensioen gaat.
Samenwerkingsverbanden met universiteiten in het buitenland bestaan vooral op papier. Memoranda of Understanding, de heilige graal van de Thaise academie, liggen in dure mappen op het bureau van een decaan die ze af en toe bekijkt als bewijs dat globalisering echt bestaat.
De hiërarchie van het heilige formulier
Autonomie? In Thailand is dat een sprookje dat studenten in hun eerste jaar nog geloven. Universiteiten functioneren als ministeries met stoelen. Alles verloopt via drie stempels, vier handtekeningen en een kus van de juiste schoen.
Professors worden niet gepromoveerd op publicaties, maar op leeftijd en kennis van het karaoke-repertoire tijdens facultaire diners. Wie innovatief denkt, krijgt een commissie om dat te onderzoeken. Die komt na twee jaar bijeen en concludeert dat meer onderzoek nodig is.
Singapore lacht, Thailand vergadert
Singapore bouwt universiteiten die lijken op ruimteschepen. Maleisië haalt Nobelprijswinnaars binnen als gastdocenten. Vietnam schiet omhoog met een mix van discipline en durf. En Thailand? Dat houdt een seminar over hoe we de volgende ranking kunnen verbeteren, inclusief PowerPointpresentatie in Comic Sans.
De rector opent met een zegen, de microfoon kraakt, en iedereen knikt instemmend terwijl de airco lekt op het scherm waarop de toekomst van het Thaise hoger onderwijs staat uitgelegd.
De student als decorstuk
Intussen krimpt de studentenpopulatie. Niet alleen omdat er minder jongeren zijn, maar ook omdat velen liever naar het buitenland gaan. Wie blijft, leert vooral dat kritisch denken niet op het examen voorkomt. De universiteit als fabriek: diploma erin, status eruit.
De meest ambitieuze afgestudeerden vertrekken naar Singapore of Japan. De rest krijgt een baan bij dezelfde universiteit, als administratief medewerker die het formulier invult om nieuwe formulieren te mogen bestellen.
En toch…
Er zijn lichtpuntjes. Chulalongkorn University klimt langzaam omhoog, als een monnik op slippers die de Mount Everest beklimt. Sommige onderzoekers doen werkelijk baanbrekend werk, ondanks alles. Maar het systeem waarin ze werken lijkt ontworpen om hen te ontmoedigen.
Misschien is dat de ware reden dat Thaise universiteiten laag scoren: ze meten niet in cijfers, maar in verdraagzaamheid. Verdraagzaamheid voor vertraging, voor hiërarchie, voor het eindeloze wachten op toestemming om briljant te mogen zijn.
De rest van de wereld doet onderzoek. Thailand doet rituelen. En ergens tussen die twee ligt een land dat het beste bedoelt, maar dat liever applaus krijgt voor de PowerPoint dan voor de publicatie.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column11 oktober 2025Column – Waarom Thaise universiteiten de wereldranglijst niet halen (en dat ook niet erg vinden)
Column6 oktober 2025Column – De koning der suburbane jungle
Column30 september 2025Column – Thailand verliest Chinese toeristen door corruptie en chaos
Column24 september 2025Column – Fast & Fools in Khon Kaen
Ik ben niet echt een fan van de Belgische opiniemaakster Dalilla Hermans maar een tijd geleden las in De Morgen een interview met haar dat titel: had ‘”Hoe mensen arm en dom gehouden worden zodat de elite rustig door kan gaan, daar gaat mijn bloed van koken”. Ik moest meteen aan het Thailand denken. Ennu lees ik jouw column. Alweer flink ironisch maar deze keer (on?)bedoeld och eufemistisch omschreven? Want het is allemaal nog veel erger te noemen. Zo ontmoette ik bijvoorbeeld vorig jaar november in Khon Kaen een derdejaars universiteitsstudent ‘politieke wetenschappen’ (ook internationale zei hij) die nog nooit van Trump gehoord gehad, laat staan dat hij wist dat hij toen herverkozen was…. En gij nu
De eindconclusie in het artikel spreekt de argumentatie die erboven staat tegen. Misschien is een betere conclusie dat de universiteiten gewoon zeer matig zijn en dat er ook geen verbetering is te verwachten. Wat je trouwens niet enkel kunt zeggen over Thaise universiteiten maar over het hele Thaise onderwijssysteem.
Wetenschappelijke artikelen worden trouwens gepubliceerd op internationale daarvoor bestemde websites, niet op de lokale universiteitswebsite…
Totaal eens met het bovenstaande. Ontbreekt nog een belangrijk punt bij Thaise studenten en Thaise jongeren in het algemeen; gebrek aan eigenwijsheid en tegendraads zijn en daar tegenover een overdaad aan volgzaamheid en groepsdenken. Als een meerdere iets afwijst dan wordt dat zwijgend en buigend geaccepteerd. Zelden wordt een standpunt bevochten; zeker als het financiele of carriere consequenties kan hebben.
Daarnaast is Losing Face in de groep een cultureel obstakel, dat individueel (eigenwijs) excelleren ondermijnt.
Ik vrees dat niets zal veranderen als de basis niet radicaal wordt aangepakt en dat is niet op de Universiteit, maar al in het basis onderwijs en de op onderdanigheid gebaseerde opvoeding.
De heersende elite, waartoe ook veel professoren behoren, willen helemaal niet veranderen.
Dat zou hun gemakkelijke positie kunnen aantasten.
de spijker op z’n kop!
Bravo expat.
M’n vader zaliger zei ooit, wanneer hij op ‘n bepaalde onderwijssoort in Nederland doelde:
“met dit diploma kun je lege zakken rechtzetten”
Die spreuk zou ook gebruikt kunnen worden betreft de Thaise universiteiten?
De leraar, teacher, professor, heeft altijd gelijk, kritisch bevragen en discussie wordt afgekapt met een smile. Want gelijk en/of ongelijk geeft “gezichtsverlies”.
Het artikel maakt het niet gemakkelijk.
Mijn kleinzonen zijn middelmatige leerlingen , ze zouden wel kans maken aan een Thaise universiteit op een diploma.
De vraag is wat ze ermee kunnen doen , want eens zover zullen de inkomsten van het beroep belangrijk zijn.
Zullen die inkomsten voldoende zijn , ze zijn nu een leven gewoon dat eigenlijk een rijkelijk leven is dankzij mijn Belgisch pensioen.
Ook de keuze die ze moeten maken zal dan belangrijk zijn, gaan ze voor computer science of gaan ze naar een medisch beroep of een ander beroep?
Mijn oudste doet graag sport , het leger trekt hem aan , maar nog steeds dezelfde vraag , is het salaris voldoende? Bij het leger vallen wel heel wat studiekosten weg , dat is een voordeel en is de kwaliteit van het diploma minder van belang.
Meer vragen stel ik me voor de een jaar jongere kleinzoon , die computer science wil studeren, kan hij een voldoende hoge graad bereiken om hiermee zijn kost te verdienen.
Voor de jongste die nog maar zes is moet ik me geen vragen stellen dat is te vroeg.
Ook speelt het idee om naar Spanje te verhuizen , ze krijgen er een studievisum, en voor mij en mijn vrouw is het eenvoudig Belg zijnde, de kwaliteit van de Spaanse diploma’s is zeker weten hoogstaand , enkel de taal zal voor hen in de weg staan , we moeten dan een jaartje taalstuderen eraan toevoegen.
Hierbij in een goed adres voor info hierover >
https://luis-vives.es/nl/asistencia-estudiar-espana-siendo-extranjero/
Ach, toen ik in 1993 wat kandidaten zocht voor enkele functies… vond ik, dat hun kennis meer of HAVO niveau lag ipv baccalaureaat.
Doet me denken aan de formulieren van immigration
Die zijn ooit opgemaakt in een Word document waarbij de enter toets niet is aangeraakt.
De hele tekst bestaat uit een lange regel waarbij de invulvelden met puntjes gemaakt.
Om een nieuwe alinea te krijgen hebben ze allemaal spaties gebruikt.
Dan krijg je van die combinaties waar je rechts je geboorte dag/maand schrijft.
En dan links het geboortejaar.
Inderdaad, maar het ergste is dat ik er nog iedere keer intrap en weer opnieuw kan beginnen
En toch heb ik de behoefte om het verhaal van De Expat enigzins te relativeren, want als je al zijn verhalen aaneen leest, blijft niet veel van Thailand over. Het deugt voor geen meter daar in Thailand, is toch vaak kernpunt van zijn columns. En dat op veel leefgebieden van Thaise mensen en in veel sectoren van de Thaise maatschappij. En dat kan natuurlijk niet. Is het er wel al die kommer en kwel? En als dat zo is, waarom zijn we er dan met zovelen? We vinden er een nieuwe bestemming, een nieuwe liefde, nieuwe verantwoordelijkheden: is het dan zo slecht toeven in Thailand? https://www.thailandblog.nl/category/column/de-expat/
Nu terug naar het onderwerp. Met behulp van Google Search/Gemini vond ik het volgende:
“Hoewel Chulalongkorn consistent de hoogst gerangschikte universiteit van Thailand is, staat de universiteit in de internationale ranglijsten nog altijd achter op toonaangevende instellingen in landen zoals Singapore en Maleisië. Een van de belangrijkste factoren is financiering. De Universiteit van Malaya in Maleisië ontvangt bijvoorbeeld 70% van haar inkomsten van de overheid, terwijl dit voor Chulalongkorn slechts 30-35% is. De Thaise universiteit compenseert dit met inkomsten uit collegegeld en onroerend goed, maar de hogere staatsfinanciering van Maleisische en Singaporese universiteiten stelt hen in staat meer te investeren in onderzoek en faciliteiten.
De internationale uitstraling van Thaise universiteiten, gemeten aan de hand van het aantal internationale studenten en faculteitsleden, is een zwak punt in de ranglijsten. Chulalongkorn heeft hierin verbetering nodig om haar internationale status te vergroten. Ranglijsten zoals de Times Higher Education (THE) en QS World University Rankings hechten veel waarde aan onderzoek, waaronder citaties en onderzoekskwaliteit. De Thaise universiteiten hebben over het algemeen moeite om te concurreren op dit gebied. Dit is deels te wijten aan een gebrek aan onderzoek en wetenschappelijke publicaties. Het Thaise onderwijssysteem heeft te kampen met een “afhankelijkheidscultuur”, terwijl de nadruk minder ligt op onafhankelijk, origineel onderzoek.
De concurrentie in de Zuidoost-Aziatische regio neemt toe. Universiteiten in Indonesië boeken aanzienlijke vooruitgang, en zelfs Vietnam heeft meer universiteiten in de top 1000 dan Thailand in de meest recente THE World University Rankings. De opkomst van universiteiten in andere Aziatische landen, zoals China en Hong Kong, maakt het voor Thaise instellingen nog moeilijker om hun positie te verbeteren.
Ondanks deze uitdagingen heeft Chulalongkorn University wel degelijk vooruitgang geboekt. In de meest recente ‘World University Ranking’ is de universiteit gestegen van de categorie 601-800 naar de 501-600. Bovendien staat de universiteit in de QS World University Rankings 2026 op de 221e plaats wereldwijd, en is zij de enige Thaise universiteit in de top 10 van de ASEAN-regio. De universiteit excelleert met name in twee belangrijke categorieën van de QS-ranglijst: Academische Reputatie (89e wereldwijd) en Werkgelegenheidsresultaten (64e wereldwijd). Deze resultaten tonen aan dat Chulalongkorn, ondanks de regionale concurrentie, stappen in de goede richting zet.” (einde citaten)
Bangkok Post spendeerde er eergister een artikel aan. In dit artikel wordt als opmerkelijk feit genoemd dat: “de Vietnamese Economische Universiteit in Ho Chi Minhstad werd in dezelfde rangschikking 501–600 is geplaatst als Chulalongkorn University, terwijl nog drie andere Vietnamese universiteiten in de top 1.000 van de wereld stonden — één meer dan Thailand.” Ook in dit opzicht concurreert Vietnam met Thailand.
https://www.bangkokpost.com/thailand/general/3119050/chulalongkorn-only-thai-university-to-improve-in-world-rankings
Zie ook: https://www.thailandblog.nl/onderwijs/chulalongkorn-university-klimt-omhoog-maar-blijft-achter-op-singapore-en-maleisie/
Ongelofelijk hoe jij (Expat), Farang kee nok en Lieven kunnen schrijven.
Jullie woordkeuze en humoristische stijl zijn wereldklasse.
Van elk onderwerp weten jullie een avontuur te maken.
Ik geniet elke keer weer, dank hiervoor.
Groet Mike.
Weer een geweldige column, Expat! Ik heb zelf niet zo heel ervaring met Thaise universiteiten, behalve met de medische opleidingen die ik als zeer redelijk tot goed zou waarderen.
Ik bewonder je brede en diepe kennis van alle Thaise universiteiten tot in de kleinste details. Je moet daar echt heel veel ervaringen hebben opgedaan. Mijn kennis komt voornamelijk uit de literatuur en die is veel minder specifiek dan jouw verhaal. Heb je nog wat meer literatuur die jouw verhaal bevestigt en uitdiept? Dank daarvoor.