Disclaimer: deze column bevat satire. Dat is een moeilijk woord voor grapjes die niet letterlijk bedoeld zijn. Satire prikt, speelt en overdrijft. Niet alles is waar. Maar wel waarachtig. Glimlachen mag. Is niet verplicht, maar wees gerust, het doet ook geen pijn.
Laat ik het maar toegeven: ik ben niet de baas thuis. Ik weet het, dat klinkt on-Thais en ook behoorlijk on-mannelijk. Maar als je met een Thaise vrouw leeft, ben je niet de kapitein van het schip. Je bent eerder de man die op het dek staat te zwaaien met zijn creditcard terwijl zij koers bepaalt, de motor bedient, en ondertussen ook nog de familie in Isaan via LINE updatet over de laatste financiële ontwikkelingen in jouw leven.
Het begint allemaal subtiel. Ze regelt “even” je visumverlenging, want jij zou volgens haar ‘te langzaam’ zijn bij Immigration. En voor je het weet, regelt ze ook je scooterverzekering, je tandartsafspraak en je dagelijkse maaltijden. Niet dat je iets mag kiezen hoor. Ze weet precies wat jij lekker vindt, al wist je dat zelf nog niet.
Je leeft ineens in een strak georganiseerd schema waarvan je het bestaan niet kende. Jij denkt dat je spontaan besluit om vandaag naar de markt te gaan, maar in werkelijkheid werd dat gisteren al afgestemd met haar moeder, de buurvrouw en een mysterieus netwerk van vrouwen die alles weten voor jij wakker wordt.
En dan de betalingen. Die lopen via een systeem dat strak is georganiseerd, maar alleen voor haar zichtbaar is. Je hoeft nooit contant geld te geven. Ze weet precies wanneer jij gesalarieerd wordt (ook als je gepensioneerd bent), hoeveel er op je rekening staat, en op welke dag de wisselkoers het gunstigst is. Jij loopt alleen maar met je telefoon en je portemonnee, zij bepaalt wanneer er betaald wordt, waarvoor en of je daarover een mening mag hebben.
Er zijn ook voordelen, uiteraard. Mijn leven is sinds haar komst efficiënter dan een Japanse treindienst. Mijn koelkast is altijd gevuld, ik mis nooit meer een afspraak en ik heb geleerd dat je met een blouse drie begrafenissen, een verjaardag en een tempelbezoek kunt overleven. Ze heeft me ook beschermd tegen talloze financiële rampen. Vooral de rampen die ik zelf niet als ramp zag. Zoals die keer dat ik “voor de gezelligheid” mijn vriend meenam naar een bar in Pattaya. Dat werd achteraf gecategoriseerd als hoog risicogedrag. Terecht.
En toch heb ik respect voor haar aanpak. De Thaise vrouw is geen controlfreak. Nee, ze is een control artiest. Een vrouwelijke CEO in een huisjurk, gewapend met een rekenmachine, intuïtie en een glimlach die tegelijk geruststelt en waarschuwt.
Ik heb het opgegeven om te doen alsof ik ‘meedenk’. Mijn rol is duidelijk: ik ben de man die op tijd opduikt, zich netjes kleedt bij familiebezoek, af en toe “chai, ka” mompelt en aan het einde van het proces… de rekening betaalt. En weet je wat? Dat is prima. Want zolang zij het leven runt als een soepel draaiende onderneming, ben ik slechts de financiële afdeling.
En zelfs daar mag ik geen fouten maken.
———————————————
Dit artikel is [jp_post_view]
———————————————
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column30 september 2025Column – Thailand verliest Chinese toeristen door corruptie en chaos
Column24 september 2025Column – Fast & Fools in Khon Kaen
Column15 september 2025Column – In Thailand verdwijnt je geld sneller dan een Singha op een hete dag
Column9 september 2025Column – Premier in een schijndemocratie
Fijn voor u! Ik heb helaas tegenovergestelde ervaringen. Wat ik bedoel: wellicht bezit uw vrouw deze eigenschappen, maar om ze nu in het algemeen toe te kennen aan de “Thaise vrouw”? Ook in Thailand verkrijgbaar in diverse uitvoeringen zoals overal trouwens.
Ik herken mij en de relatie met mijn vriendin (gelukkig) niet in dit stereotype verslag/verhaal. Je schrijft altijd gevat, maar wel jammer dat je dit beschrijft alsof het er altijd zo aan toe gaat. Misschien wel het grote verschil dat wij in Nederland wonen en 3x per jaar op vakantie gaan naar Thailand.
Grappig verhaal. Heb wel medelijden met je, Expat.
Dank je, Hans. Dat medelijden is terecht. Echt waar. Ik leef hier al jaren als een soort menselijk pinapparaat met zonnebrand. Ik mag meepraten, zolang ik het met haar eens ben. Mijn mening telt absoluut… maar alleen als ze ’m vooraf heeft goedgekeurd.
Grappig genoeg denken mensen als jij dat ik het allemaal overdrijf. Maar Hans, ik heb ooit geprobeerd zelf rijst te koken. Drie dagen radiostilte. Daarna kreeg ik een cursus “Thaise logica voor beginners” en een pannenset die ik alleen nog mag aaien.
Dus ja, medelijden is op z’n plaats. Maar niet te veel, hoor. Ik heb in ieder geval rust, ritme en elke maand dezelfde rekening. Dat is ook wat waard. En ach, zolang ik niet zelf hoef te beslissen waar we eten, hou ik energie over om mijn eigen columns te schrijven. Ook wat waard toch?
Groetjes uit Pattaya, waar de liefde warm is en de macht altijd in vrouwelijke handen ligt.
Hey expat
Ik geniet altijd van je verhalen en zeker ook van de reacties. Hoe sommige, veelal mannen je verhalen bloedserieus nemen! Ga vooral zo door!
De spijker op zijn kop , ik heel veel overeenkomsten in het verhaal, geweldig
Zo te lezen bent u een grote sukkel. Ik ben 12 jaar gehuwd met n fantastische Thaise vrouw. Wij overleggen zowat alles. Wat er gekocht moet worden tot wat er gegeten wordt.
Het regelen van mijn visum extension kan ik gelukkig nog steeds zelf doen. De 90 dagen melding doet zij soms voor mij als ze bij de immigration in de buurt moet zijn. Familie en haar vrienden zijn altijd welkom, maar zij vraagt altijd vooraf of het goed uitkomt.
Ook als mijn broer naar Thailand komt overleggen we samen waar hij logeert. Altijd is het antwoord simpel: doe niet zo raar hij logeert gewoon bij ons!
Ja, deze kon ik niet laten lopen…
Geertg, kerel, jij leeft duidelijk in een parallel universum, ergens tussen Brady Bunch en de IKEA-catalogus. Wat mooi dat jij alles mag “overleggen” met je Thaise vrouw. Dat klinkt als een relatie uit een zelfhulpboek, met bijbehorend schema op de koelkast. Hulde. Echt.
Maar de rest van ons, simpele sukkels die het zonder jouw relationele superkrachten moeten doen, herkennen ons eerder in het tropische bedrijfsmodel waarbij “samen overleggen” betekent dat zij besluit en jij je pincode intoetst.
Jij doet zelf je visumextension? Wat stoer! Dat is in Thaise termen ongeveer gelijk aan zelf je rijst koken: indrukwekkend, maar totaal irrelevant als zij toch bepaalt wat er op tafel komt. En je 90-dagenmelding wordt “soms” door haar gedaan? Geert, da’s geen overleg, da’s delegatie. Je bent onderdeel van haar logistiek systeem.
En dat je schoonfamilie “altijd welkom” is maar ze het wel “even vraagt”… Kom op, man. Dat noemen wij westerlingen een beleefde mededeling. Jij hoort het 10 minuten van tevoren, net genoeg tijd om je onderbroek op te trekken en het bier koud te zetten.
En als je broer komt, is de beslissing al gevallen voordat je überhaupt iets kan overleggen. “Doe niet zo raar, hij logeert gewoon bij ons.” Dat zeg je met trots, maar ik hoor alleen: ik ben gedegradeerd tot gastheer in mijn eigen huis.
Maar goed, Geertg, blijf vooral geloven dat jij het wel goed doet. De rest van ons sukkels drinkt ondertussen een Chang op jouw harmonieuze fictie. Proost!
Hey hey hey, wij drinken GEEN Chang hier.
Maar de rest van ons, simpele sukkels …
Is zelfkennis niet het begin van alle wijsheid?
Laat eenieder voor zichzelf maar bepalen wat goed is. Ik heb geen bemoeienissen nodig in ons huishouden.
Tja, dit alles dan even voor de Nederlandse feministen en naïve farangs die denken dat een Aziatische vrouw onderdanig en volgzaam is. Hoezeer de farangs onder de plak zitten kun je zien aan het aantal huizen gebouwd in eenzame dorpen tussen de vergiftigde suikerrietvelden.
Beste Geert,
Ik neem aan dat iemand jou moet kietelen, om je te laten glimlachen?
Van mijn kant!!
Als de Thaise vrouw, zoals mijn vrouw.
Zie en voel ik alleen maar echte liefde.
Ik heb haar gekozen, omdat ik van haar hou, en meest belangrijk om haar gelukkig te maken!!
Zij weet alles van mij en regelt alles.
Wat wil ik nog meer??
Genieten van mijn laatste jaren, met het meisje waar ik al 23 jaar gelukkig mee ben!!
Wel ik wou dat mijn vrouw beetje meer zo was. Zij is zoals denk ik dan veel TH vrouwen precies het omgekeerde. Ik ben voor alles verantwoordelijk moet alles regelen en moet zelf beslissen wat en of waar we gaan eten en of hoe en wat we gaan doen. Een braaf huisvrouwtje maar neemt geen enkele verantwoordelijkheid en het Up to you is na al die jaren nog steeds haar motto. Ik regel alles in BE maar zelfs in TH sta ik voor het meeste in. Ze is daarentegen zeer zorgzaam en lief en doet binnenshuis alles wat een goede huisvrouw kan doen …..lekker koken incluis. Ze doet alles wat ik vraag maar dan wel als ik het vraag. Assertief is ze totaal niet. Toch zijn we 20 jaar gehuwd en zien we elkander doodgraag. Ik heb me aangepast aan haar en zij aan mij. We hebben het goed en zijn gelukkig. En zoals men dikwijls zegt….het is altijd wel iets.
Beste Expat,
Het is gèèn satire wat je zonet hebt geschreven. Het is voor 99% de waarheid dewelke velen hier ondergaan in het land van de glimlach.
Zij die nog in de ontkenningsfaze leven en door de roze bril kijken, zullen met klem ontkennen wat je schreef.
In wat u schreef, kan ik me helemaal herkennen. Mijn situatie, alhier, is identiek en heb er niets aan toe te voegen.
Wat ik wel wil opmerken is dat een man, met bruisende ideeën, met levenservaring èn westerse oplossingen bij bepaalde probleempjes, hier de mond wordt gesnoerd en afgedaan wordt als iemand die uit een onderontwikkeld land komt, waarbij èlk genomen initiatief in de grond geboord word met de woorden ; ” ja….. maar in Thailand doen we dat zò en Thailand en Europ is different “.
Dààr sta je dan met je ideeën en een mond vol tanden. De innerlijke vraag stellend wat doè en bèn ik hier eigenlijk.
Denk dat er dan een binnenmondse vloek naar boven komt.
Als je dan weer eens in haar reeogen kijkt en denkt….. och ja….
We zijn èr en we moeten er maar mee leren leven.
Dre
Waarom mensen toch steeds maar weer een collumn vergelijken met hun eigen priveleven.
Hap hap hap.
Omdat mensen nu eenmaal graag op iets reageren en daarom deze stukjes lezen. Je komt iets van jezelf tegen en sommige mensen (ik ben er ook een van) willen soms graag hun ei kwijt.
Leuk verhaal Expat,
Ondanks je disclaimer zijn er toch weer serieuze reacties, zelfs tot beledigen aan toe.
Met het begrip ‘satire’ hebben sommigen geen voeling, of op z ’n Hollands gezegd, ‘weinig kaas van gegeten’.
Lachen en het met een grote korel zout interpreteren kan geen kwaad…
Laat mijn echtgenote maar alles in huis regelen daar heb ik absoluut geen probleem mee. Mijn jaarlijks visum, de 90-dagenmelding, dat wordt allemaal voor mij in orde gebracht.
Ik hoef er alleen maar voor te zorgen dat er elke maand voldoende geld op haar rekening staat. Wat is het probleem? Ze kent ons budget, het is aan haar om dat goed te beheren. En het mooie is: als ze zuinig is, mag ze wat overblijft gerust voor zichzelf houden. Iedereen tevreden.
En geloof me, als het over geld gaat, is het met Europese vrouwen niet anders. Geld is nu eenmaal de grootste oorzaak van scheidingen, zowel in Thailand als in eigen land. Dat Thaise vrouwen doorgaans zorgzamer zijn, is mooi meegenomen.
Zolang zijj maar weet waar de stofzuiger staat, komt het met ons huishouden helemaal goed…
In Europa wordt door beide gewerkt,dus twee salarissen per maand,hier in Thailand vaak ook,tot dat de fralang langs komt,en met zijn beurs gaat lopen zwaaien of het geld niet op kan.
De fralangs doen inbreuk in de thaise samenleving,en blijven denken,dat echte liefde tekoop is.
krantenvulling is het verslag,maar helemaal naast de werkelijkheid.Wat wel waar is dat de THAIS zonder vrouw tot de bedelstaf veroordeeld zijn,in een thais gezin is de vrouw de persoon die de kerk in het midden houdt,de mannen zijn-over het algemeen-enkel bezig met sanoek,sisip,mia nois en kaarten.
HaHa , als man misschien moeilijk te vatten die omgekeerde rolverdeling. Wat? Zij de baas? In schril contrast met de westers traditioneel ondergeschikte rol van de vrouw.
En dan lees je ineens dat vrouwen het misschien wel beter kunnen dan mannen, en wie dat toelaat is een watje.
Ik zou zeggen liever een watje in de ogen van sommigen, en soms ook in die van jezelf.
De hele Oosterse cultuur wat mij betreft fijngevoeliger dus vrouwelijker dan het “Ík ben de baas”westen.
Als je dan liever de baas wilt zijn dan gelukkig, so be it!
Mooi stukje satire met één grote kern van waarheid. Goed geschreven.
Die ode aan de Thaise vrouw is helemaal terecht, ook al betreft het satire.
Ik ken mijn vrouw bijna 16 jaar en we wonen de laatste 6 jaar samen in Jomtien – Thailand.
Ik noem haar vaak gekscherend Madam CC. Dat CC staat voor Complain en Control. Complain komt waarschijnlijk omdat ik soms best wel wat eigenwijs kan zijn (vooral in Thaise ogen). Met dat Control heb ik geen probleem (al voel ik mij soms als een kleine schooljongen) omdat de controle in bijna alle gevallen bedoeld is om goed voor mij te zorgen.
Kortom, een fantastische Thaise vrouw die heel veel van mij houdt, mij van haver tot gort kent, mij accepteert zoals ik ben en als het moet voor mij door het vuur zal gaan. Aan mij de taak om haar niet teleur te stellen.
CC staat natuurlijk ook voor Credit Card.
Ik vind het verhaal hartstikke leuk, maar ik ken eigenlijk niemand die zo met zijn vrouw leeft. Ik ken niet echt een heleboel, slechts vier andere koppels die ik goed ken en daar wordt toch zover ik zie, samen overlegd. Een is een beetje een twijfelgeval… daar heb ik wel het gevoel dat zij alles bepaalt.
Hahahaha expat, het is weer een prachtig verhaal en ook veel reacties.
Gelukkig zijn er enkele eerlijke reacties, maar toch ook weer een paar die een tikje doorslaan.
Jij moet echt gaan vissen, want je hebt heel vaak beet.
Expat ga aub door met jouw schrijfsels, ik geniet ervan.
Lachende groet, Mike.
Mooi en open verhaal Expat. Waar of echt, overdreven of gewoon waar maakt niet uit. Het maakt de tongen los en er wordt toch weer over nagedacht. Ik kijk eens naar mijzelf en herken er wel veel in.
Na 28 jaar is mijn echtgenote behoorlijk verwesterd denk ik wel. In NL regelde ik veel en bepaalde grotendeels gemeenschappelijke dingen. Zij had haar eigen zaak en regelde alles zelf, totdat er weer wat kapot ging. Soms werd ik er wel eens moe van en voelde mij soms wat alleen staan.
Nu ruim een half jaar hier. De rollen zijn omgedraaid en wat ik deed in NL, heeft zij hier feilloos overgenomen. Ik noem haar wel eens de koningin in het schaakspel, met alle vrijheid die ze daarbij heeft. De koning beschermend met zijn beperkingen. Heerlijk vind ik het. Ik ben de chauffeur, rij overal naartoe en zorg er wel voor dat een overvloed aan ideeën en goedbedoelde initiatieven niet voor al te grote budget overschrijvingen zorgen.
Gelukkig wordt wel regelmatig mijn mening gevraagd en kan ik soms vink eigenwijs zijn. Zij voelt prima aan als ze ergens te ver is gegaan.
Alles draait om een balans met elkaar en ruimte en vertrouwen geven. Maar ook soms grenzen aangeven. Dan kan het soms flink tekeer gaan. Maar het is net als het weer, soms is er even een onweersbui nodig om het wat te laten afkoelen.
Dank voor het delen van je verhaal.
Goed weergegeven, en deel je uitspraak.
Een grappig verhaal en ook erg goed geschreven, alleen komt de hoofdreden waarom veel Thai vrouwen de projectmanager moeten spelen op klaaglijke wijze te kort.
Veel,en dan heb ik het eigenlijk over de meeste farang, spreken geen of bitter weinig Thai en voelen zich zodoende als een muis in een vreemd pakhuis.
Niet zo erg was het niet, dat velen ook vaak met een Thai leven, die zelf ook onvoldoende Engels spreekt om iets zeker over te brengen.
Woon je op het land moet je zelf zoeken naar iemand die überhaupt een paar woordjes Engels spreekt.
Zelfs een Thai die jarenlang in het buitenland gewoond heeft, zal zich begrijpelijk net zoals wij ook, veel beter in de eigen moedertaal kunnen uitdrukken.
Heb als Brit en vloeiend Engels sprekend vaak moeite met het verstaan van een immigration officer, die van zich zelf denkt dat hij/zij vloeiend Engels spreekt, en dit is bij veel andere instantie’s niet veel anders.
Ik ben dan soms heel erg blij, om in gezelschap van mijn projectmanager tot een zeker en betrouwbaar resultaat te komen.