Amsterdam in beeld
Niet enkel en alleen in Thailand maar in bijna geheel Azië tref je heel wat bekende dure merken aan waaraan een luchtje kleeft. Een voor menigeen bijna onbetaalbare Rolex om je pols is opeens werkelijkheid. Mooie tassen van topmerken zijn voor een fractie van de prijs voor menigeen bereikbaar om over kleding en heel wat ander spul maar te zwijgen.
Nepartikelen noemen de betreffende firma’s die het eigendomsrecht op de betreffende merken bezitten het en krijgen er tranen van in de ogen, beter gezegd ze barsten in huilen uit. Tranen in de ogen krijgen ook heel wat fabrieksarbeiders die in lage lonen landen het spul voor een habbekrats van de uiteindelijke verkoopprijs produceren. De zogenaamde échte topmerken produceren hun producten echt niet in Parijs, Milaan of New York, noch zitten de ontwerpers op een zolderkamertje achter een naaimachine.
Psychologie
Om een merk in de schijnwerper te zetten moet aan heel wat voorwaarden worden voldaan. Luxe verpakking, design, kwaliteit, exclusiviteit, mondiale verkrijgbaarheid en kapitalen aan advertising om de consument met status en imago te omhangen.
Wil verder in dit verhaal geen aandacht besteden aan de meer dan bekende statusmerken maar gewoon eens verder van gedachten wisselen over een artikel dat wij allemaal goed kennen en waarbij status in mindere mate om de hoek komt kijken; alcoholische versnaperingen.
Toch speelt ook daar reclame en marketing een grotere rol dan menigeen denkt. Laten we als voorbeeld maar eens een biertje bij de kop pakken en ons vaderlandse Heineken maar eens vergelijken met Chang en Singha. Persoonlijke smaakvoorkeuren schuiven we ter zijde.
Bij deze drie genoemde merken kunnen we constateren dat de prijs als een duidelijk marketing instrument wordt gehanteerd.
Heineken is heel bewust de duurste, want als je niet de Cheap Charly wil uithangen laat je je niet kennen en drink je een premium bier; wat dat woord ook mag betekenen. Appelleren aan status noemt men dat. Dat Tiger eveneens tot de stal behoort weet iedereen, maar hoeveel tientallen andere merken voert de brouwer? Je zult verstelt staan omtrent het aantal, want ook aan de onderkant van de markt wil men een partijtje meeblazen en niet te vergeten de marktverhoudingen in andere landen. Chang is een meer agressieve prijsvechter en Singha laat zich niet gek maken en blijft qua prijs maar tussen beide genoemde merken op de Thaise markt opereren. Over smaak valt niet te twisten, dus gaan we daar ook niet verder op in.
Amsterdam
Het lanceren van een nieuw merk is beslist geen sinecure, noch in de mode, noch in de drankenmarkt. Met verbazing aanschouwde ik in het warenhuis Central World te Bangkok een groot reclamebord met daarop de tekst: ‘New Amsterdams blauw, scotch & soda, Amsterdam couture.’ Je moet maar durven om de Schotten naar de kroon te willen steken met hun vermaarde scotch.
Toch inventief om de strijd niet rechtstreeks aan te gaan, dus in dit geval geen water bij de wijn maar soda bij de whisky was mijn eerste gedachte. Het in de tekst voorkomende woord ‘couture’ zaaide echter de nodige twijfel. En terecht: de Schotten hoeven er niet wakker van te liggen; het betreft een kledinglijn met een verwarrende merknaam.
Op doorreis naar Vietnam kom ik de Amsterdammers in Hanoi weer tegen. Nu met een echte gin. Merk: Damrak, jawel uit Amsterdam. Het blijkt een destillaat van Lucas Bols te zijn. Dat het voor die ‘Amsterdammers’ zowel in de mode als in de gin een hele klus gaat worden om ook maar een ietsje pietsje marktaandeel te veroveren in een markt waar een groot aantal zeer bekende merken onderling al een robbertje uitvechten zal duidelijk zijn. Lucas Bols straalt internationaal bekendheid uit en wellicht gaan we ‘Damrak’ in Azië meer tegenkomen. Bij dat Amsterdams blauw zet ik de nodige vraagtekens, maar wie weet krijg ik ongelijk. Ik hoop het van harte.
Wat ik me bij het onderwerp namaak altijd afvraag, is of de wet van mij eist, dat ik zowel op de hoogte ben van alle bekende (wereld)merken en de verkoopprijs daarvan.
Als ik in Thailand een flesje heineken koop, moet ik dan weten of dit vervalst is?
Behalve dan dat het waarschijnlijk beter smaakt dan gewoonlijk.
Als ik in Thailand een namaak tas koop, van een of ander (in Japan beroemd) Japans merk, had ik dat dan moeten weten?
En wat moet ik dan verder, als de douane die tas in beslag wil nemen?
Het is toegestaan om 3 nepartikelen vanuit het buitenland mee te nemen naar Nederland. Neemt u iets meer nepartikelen mee, dan moet u deze achterlaten bij de douane. Bij een ernstige overschrijding van dit aantal volgt een boete.
Aangezien een gewone reiziger slechts enkele, en geen tientallen artikelen meeneemt hoeft u zich nergens zorgen over te maken
De regels zijn per 1 juni 2016 veranderd, de aantallen van 3 stuks gelden niet meer, men kan nu meer items meenemen mits het voor eigen gebruik is en er geen handel mee gedreven wordt.
Douane kan hier onderzoek naar doen als er twijfel is.
Zie de nieuwe richtlijnen op Belastingdienst.nl
Merkengek kan ik mezelf niet noemen, ik realiseer me heel goed dat de marketing en winkeltjes op de duurste plekken uiteindelijk door de consument betaald worden.
Toch heb ik wel bepaalde voorkeuren, een nieuw horloge is meestal een Seiko, maar die hebben naar mijn mening een aanvaardbare prijs/kwaliteit verhouding en vallen (net) niet in het ‘exclusieve’ segment.
Qua bier profileer je je hier in Thailand nou niet zo eenvoudig als Big Spender: De prijslijst in de Wonderful 2 Bar (happy hours prijzen, 7AM – 7PM):
Heineken 60
Leo 50
Tiger 60
Singha 55
Chang 55
Sanmixlight 60
De verschillen zijn marginaal.
Uit gewoonte bestel ik meestal Heineken, maar in de Gogo Bars, waar een flesje al gauw 130 Baht kost, heb ik me inmiddels aangeleerd om standaard een tapbiertje te bestellen, die doen zo ongeveer de helft en ik krijg niet de indruk dat ik dan meteen voor een Cheap Charlie versleten word.
Het goedkoopste is in een bar gaan zitten en om een zeer exclusieve whisky te vragen die ze beslist niet hebben. Als het personeel daar eindelijk achter is gekomen kun je hoofdschuddend zonder iets te betalen weer vertrekken. Veel indruk maak je daar niet mee.
Iemand die net als ik met een Thaivrouw gehuwd is, en veel geld voor een echte Rolex of Breitling betaald, hoeft dit echt niet te doen om een effect van statussymbool te bereiken,omdat in gezelschap van zijn vrouw, de meesten in zijn omgeving het als een goedkope copie blijven zien. Daarom spaar ik liever het geld,en draag een echte Seiko,die overigens prima optijd loopt.
Algemeen bekend ,de namaak in Thailand. Kheb zelf ook een paar horloges gekocht,voor in europa. En wat t-shirt’s voor in europa weg te geven. Wel een truukje ,als je niet wilt aangehouden worden voor het invoeren. De horloge’s ,alles eraf halen ,stickers enzo,doosje weggooien in thailand,en 1 in jou koffer en andere bij mijn maat. Het vvalt niet op dat je 1 horloge hebt he. De shirts ook alles eruit en eraf,en liefst al eens gedragen,gewassen. Zo kan je aannemelijk maken dat je ,of het al meehad ,of het duidelijk voor jezelf is en niet voor handel,in europa.
Mijn imitatie Rolex (1500 baht) heeft 5 jaar gelopen! Niet altijd op tijd, maar dat schijnt een echte Rolex ook niet te doen. Wat de kleding betreft: Sommige Adidas en Nike shirts draag ik al 10 jaar. Goed kleur en vorm vast. Denk dat veel verondersteld nep gewoon echt is (de Rolex niet natuurlijk) Waarom?: Ik zag ooit in een winkeltje ook Adidas en Nike petjes te koop. Het Hema prijskaartje zat er gewoon aan. Nederlandse tekst. Bij de Hema: Ik meen me te herinneren meer dan 10 Euro (volgens het prijskaartje) In het winkeltje ongeveer 100 baht.
Veel van het “echte spul” wordt immers ook in Thaise fabrieken geproduceerd en vindt zijn weg op de een of andere illegale manier naar buiten. Valt een leuk centje mee te verdienen voor mensen werkzaam in die fabrieken. Ik bedoel: Als je nep op de markt brengt ga je er toch geen Nederlands prijskaartje aan hangen?
Alcohol en merken: Grote distilleerders brengen soms hetzelfde product op de markt onder diverse merknamen. Zo pakken ze alle segmenten van de markt. Duur en goedkoop. Heb zelf ooit bij een grote distilleerder gewerkt. De jenever kwam uit een heel grote tank. Alleen werden er steeds verschillende flessen en etiketten gebruikt. Goedkoop: Eigen merkjes van dranksupers. Of het etiket van een dure slijter. Gewoon dezelfde jenever. Schijnt overigens met bier ook al zo te gaan.
Damrak gin van Bols in Hanoi verbaast mij niets. Lucas Bols claimt in meer dan 110 landen aanwezig te zijn, weliswaar niet altijd met Damrak gin, maar zeker met eenaantal likeuren, die voor coctails onontbeerlijk zijn.
Ik kwam vroeger regelmatig in de Bols Taverne op de Rozengracht in Amsterdam, toen en wellicht nog wel een prima restaurant. De manager van destijds vertelde mij eens het volgende verhaal: “Bols likeuren en gedestilleerd vind je in elke bar, waar ook ter wereld, die zichzelf respecteert. Als je ooit in een bar komt met veel aanbod, zul je er altijd meerdere Bols likeuren aantreffen. Dat kan een bar in een hotel zijn, maar ook een goed voorziene bar in Walking Street , Pattaya of ander barcomplex. Zo niet, schrijf een briefje naar Bols, je krijgt een fles likeur gratis en de verkoopafdeling zorgt er voor, dat er bij een volgende bezoek wel Bols aanwezig is.
Sindsdien is het eerste wat ik doe als ik voor het eerst een bar bezoek, is kijken of er Bols flessen tussen de vele flessen whiskey, cognac, jenever en andere drankjes staan. En…inderdaad, het komt zelden voor, dat Bols er niet is.
Ik heb overigens nooit een briefje gestuurd naar Bols, dus of het verhaal op waarhied berust, kan ik niet zeggen.