We verbazen ons soms over de soms in onze ogen bizarre eetgewoontes van Thai. Maar hoe kijken buitenlanders aan tegen het eten dat Nederlanders in hun mond stoppen? Buitenlanders vinden onze culinaire keuzes vaak net zo bizar als het idee van Thai om met een zonnebril en een paraplu buiten te gaan lopen. Dit blijkt wel uit het boek The Undutchables, waarvan de eerste druk in 1989 verscheen en waarin onze eetcultuur uitgebreid wordt besproken.
Colin White (Brit) en Laurie Boucke (Amerikaanse) schreven dit boek na 22 jaar in Nederland te hebben gewoond. De eerste Nederlandstalige editie, The Undutchables: leven in Holland, verscheen in 1990 en werd ook hier een bestseller. De laatste herdruk verscheen dit jaar.
De auteurs geven advies over eetbare souvenirs. Stroopwafels vinden ze fantastisch, mits vergezeld van een gebruiksaanwijzing: leg de wafel op een kop gloeiendhete koffie zodat de karamelvulling smelt en niet je tanden breekt. Zoute drop daarentegen raden ze af als cadeau voor je vrienden, tenzij je ze liever kwijt dan rijk bent. “De meeste normale mensen zullen het na twee tellen weer uitspugen,” zeggen ze. Onze rookworst krijgt ook een vermelding; die heeft een “unieke, maar overdonderende smaak” en is net zo subtiel als een bulldozer op een balletgala.
White en Boucke maken ons soms best trots, vooral met hun lof voor onze snert, een “overweldigend” hoofdgerecht dat je zelfs in Siberische temperaturen warm houdt. Hun kijk op de ‘Hollandse Nieuwe’ haring is ook hilarisch. Ze raden aan om eens te kijken bij een viskraam en te zien hoe wij een rauwe haring met ui naar binnen laten glijden: “Na twee keer slikken en veel gesmak vegen ze de ui-resten van mond en kleding en is het festijn achter de rug.” Het klinkt bijna als een culinair circusact.
Ook de Hollandse kroket wordt niet vergeten. Ons land had snackbars nog voordat fastfood cool was. Een muur met verwarmde glazen hokjes biedt “gastronomische traktaties” zoals sufgebakken of halfrauwe kipvleugeltjes, hamburgers en aardappel-en-meelpapkroketten. Vergeleken daarmee komt de “fascinerende, smakelijke bamibal” er nog goed vanaf: “Dit is precies de snelle hap waarmee een jogger na uren zweten razendsnel weer op krachten komt.” Alsof je een culinaire superheld bent na één hap.
Voor meer informatie: White C, Boucke L. The Undutchables: leven in Holland. Nijgh & Van Ditmar.
Noot van de redactie: Over ‘vreemde’ Belgische eetgewoonten weet ik niet zoveel, maar de lezers kunnen daar vast wel wat meer over vertellen.
Over deze blogger
-
Dit artikel is geschreven en gecontroleerd door de redactie. De inhoud is gebaseerd op persoonlijke ervaringen, meningen en eigen onderzoek van de auteur. Waar relevant is er gebruikgemaakt van ChatGPT als hulpmiddel bij het schrijven en structureren van teksten. Hoewel er zorgvuldig wordt omgegaan met de inhoud, kan niet worden gegarandeerd dat alle informatie volledig, actueel of foutloos is.
De lezer is zelf verantwoordelijk voor het gebruik van de informatie op deze website. De auteur aanvaardt geen aansprakelijkheid voor eventuele schade of gevolgen die voortvloeien uit het gebruik van de geboden informatie.
Lees hier de laatste artikelen
Maatschappij5 oktober 2025Opinie: Psychische nood in Thailand vraagt om dringende en structurele aanpak
Weer en klimaat5 oktober 2025Tyfoon Matmo zorgt voor zware regenval in Thailand ondanks koers richting China
Geld en financiën5 oktober 2025Nieuwe ATM-licenties moeten financiële toegang in Thailand vergroten
Bangkok5 oktober 2025Bangkok blijft verbazen als de meest onderschatte wereldstad
Wij hebben geen vreemde eetgewoonten maar alleen andere eetgewoonten.
Dat heeft met een aantal zaken te maken:
– het besteedbaar inkomen
– de aanwezigheid van bepaalde produkten in een koeler klimaat
– de eetcultuur van het land
– de internationalisering van de samenleving (import, handelsgeschiedenis, vreemdelingen)
– koloniaal verleden (Indonesisch en Surinaams eten in Nederland)
– ontwikkeling van smaak bij kinderen
– specifieke manieren om eten langer te bewaren (inleggen, drogen, inkoken).
En wellicht ben ik er nog een paar vergeten.
Met wat kleine aanpassingen geldt je verhaal ook voor Thailand [en elk ander land]
Dat heeft met een aantal zaken te maken:
– het besteedbaar inkomen
– de aanwezigheid van bepaalde producten in een klimaat
– de eetcultuur van het land
– de internationalisering van de samenleving (import, handelsgeschiedenis, vreemdelingen)
– verleden
– ontwikkeling van smaak bij kinderen
– specifieke manieren om eten langer te bewaren
Men zegt over Chinezen dat die alles eten waar poten aanzitten behalve tafels en stoelen, zal ook wel een reden hebben.