Het leven in cycli en vergankelijkheid in Thailand
Wie langere tijd in Thailand verblijft, merkt vroeg of laat dat onder de alledaagse drukte en kleur een ander ritme klopt. Geen westers lineair tijdsbesef van ‘groei’ of ‘vooruitgang’, maar een cyclisch ervaren van tijd, leven en betekenis. Alles beweegt zich in kringen: regen en droogte, geboorte en dood, bouwen en loslaten.
De boeddhistische leer noemt dit anicca: het inzicht dat alles vergankelijk is. Niets blijft zoals het is. Bloemen verwelken, lichamen verouderen, relaties veranderen. Maar waar het Westen dit vaak als verlies of falen ervaart, ligt in Thailand een veel zachtere omgang met vergankelijkheid besloten. Het is geen drama, maar een natuurlijk gegeven. Geen reden tot paniek, maar een uitnodiging tot aanvaarding.
Je ziet het terug in rituelen. Denk aan de waterceremonies tijdens Songkran, die niet alleen verfrissing bieden, maar ook dienen als symbolisch loslaten van het oude jaar. Of aan de rituele offers bij geestenhuizen, die elke ochtend opnieuw worden gebracht, wetend dat ze de dag erop weer vergaan. In deze handelingen leeft een diep respect voor het tijdelijke karakter van het bestaan.
Ook in kunst en architectuur vind je dit terug. Een tempel wordt gebouwd, met groot vakmanschap en toewijding, maar wordt ook zonder aarzeling afgebroken als het nodig is. Muren worden witgekalkt en opnieuw beschilderd, beelden verweren, en dat is geen probleem. Schoonheid wordt in het moment gezocht, niet in duurzaamheid.
De humor in Thailand draagt dit besef op een lichtere manier. Er wordt vaak gelachen om het absurde, het onvoorspelbare, het verlies van controle. Niet om het te ontkennen, maar om het luchtiger te maken. In die lach zit geen cynisme, maar aanvaarding.
Vanuit een antroposofisch perspectief zou je kunnen zeggen dat Thailand leeft vanuit het etherisch-organische principe. Alles is voortdurend in wording, in afbraak en opbouw. Het is geen wereld van vaste vormen, maar van stromende beweging. De ziel van het volk lijkt afgestemd op de ritmen van aarde, maan en seizoenen.
Als reiziger merk je dit niet meteen. Het open karakter van Thailand, de glimlach, de efficiëntie van markten en hotels, kunnen je op het verkeerde been zetten. Pas als je langer blijft, de ochtendrituelen van een dorp meemaakt, of een begrafenis bijwoont waar nauwelijks wordt gehuild, maar zacht gezongen, voel je het: hier wordt anders met tijd en afscheid omgegaan.
En misschien is dat wel de grootste les die Thailand je kan leren. Dat vergankelijkheid geen tekort is, maar een vorm van wijsheid. Dat niets hoeven vasthouden, ruimte geeft voor verwondering.
Wie dat eenmaal heeft gevoeld, kijkt anders naar een verwelkte lotus, een afbladderende muurschildering, of een oude vrouw die glimlacht terwijl ze rijst offert aan een geest die morgen alweer verdwenen is.
Bronnen:
- Anicca – Impermanence in Buddhism (Access to Insight)
- Three Marks of Existence – Theravada Buddhism (Wikipedia)
- Songkran Festival – Britannica
- Anthropology of Thai Rituals and Impermanence – AnthroSource
Over deze blogger
-
Dit artikel is geschreven en gecontroleerd door de redactie. De inhoud is gebaseerd op persoonlijke ervaringen, meningen en eigen onderzoek van de auteur. Waar relevant is er gebruikgemaakt van ChatGPT als hulpmiddel bij het schrijven en structureren van teksten. Hoewel er zorgvuldig wordt omgegaan met de inhoud, kan niet worden gegarandeerd dat alle informatie volledig, actueel of foutloos is.
De lezer is zelf verantwoordelijk voor het gebruik van de informatie op deze website. De auteur aanvaardt geen aansprakelijkheid voor eventuele schade of gevolgen die voortvloeien uit het gebruik van de geboden informatie.
Lees hier de laatste artikelen
Achtergrond4 augustus 2025Analyse: De diepere achtergronden van het Thais-Cambodjaans grensconflict
Van de redactie4 augustus 2025Waarom ontvang ik geen nieuwsbrief van Thailandblog meer?
Grensconflict Cambodja4 augustus 2025Cambodja vleit Trump in confrontatie met Thailand
Eten en drinken4 augustus 2025Vijf Thaise gerechten die lekkerder zijn dan pad thai