Oud worden in Nederland of in Thailand? (lezersinzending)

Er zijn van die dagen waarop je naar buiten kijkt en denkt: is dit het nu? De regen tikt op het raam in een ritme dat je bijna in slaap wiegt, de televisie herhaalt een aflevering van iets wat je al half kent en in de vensterbank staan geraniums zo keurig in het gelid dat je er haast nerveus van wordt. Het leven in Nederland op leeftijd is comfortabel, voorspelbaar en veilig. Maar ook een beetje… stil. Te stil, misschien.

Ik was 67 toen dat besef mij overviel. Niet als een dramatische midlifecrisis op herhaling, maar als een stille constatering, ergens tussen een slok thee en het omkeren van een gehaktbal in de pan. Er moet toch meer zijn dan dit? Meer dan bonzend door het bos met een stappenteller en een boodschappenlijst in de binnenzak. Ik wilde niet nog twintig jaar achter een vitrage verdwijnen. En dus trok ik, met een mengeling van twijfel en verlangen, naar Thailand.

In het begin voelde het als vakantie. De zon, de zee, het eten dat elke dag smaakte alsof iemand het speciaal voor mij had klaargemaakt. Maar vakantie is iets wat eindigt. En ik bleef. Niet als toerist, maar als deelnemer. Ik vond een eenvoudig huisje vlak bij zee, leerde op mijn manier wat Thais en begon langzaam onderdeel te worden van een leven dat ik niet had kunnen verzinnen, maar dat steeds logischer werd naarmate de tijd verstreek.

Wat me het meest verraste, was niet de warmte of het eten of de glimlach van de mensen. Het was hoe ik mezelf weer begon te herkennen. In Nederland was ik ‘gepensioneerd’. Hier werd ik ‘handsome man’ genoemd. De eerste keer dacht ik dat het ironie was, een grapje van de marktverkoopster. Maar het bleef terugkomen. Niet vanwege mijn uiterlijk, maar vanwege iets anders. Misschien mijn houding. Mijn nieuwsgierigheid. Of gewoon het simpele feit dat ik er was, zichtbaar, beschikbaar, open.

Je leert veel over jezelf als je uit je vertrouwde omgeving stapt. In Nederland wist iedereen wat ik deed, hoe ik sprak, wie ik was. In Thailand moest ik dat opnieuw invullen. Niet met grote woorden, maar met kleine daden. Elke dag een beetje leren. De weg vinden naar de markt, je scooter starten zonder dat hij je afwerpt, begrijpen waarom iemand je glimlach beantwoordt met een knikje of juist wegkijkt. Het is geen heldenverhaal. Het is het verhaal van iemand die besloot niet toe te geven aan het idee dat ouder worden, gelijkstaat aan afbouwen.

Soms mis ik dingen. Een goed stuk oude kaas of drop. Een herfstwandeling zonder dat je direct smelt. De taal waarin ik dromen had die nooit uitkwamen. Maar ik krijg er veel voor terug. ‘s Avonds zit ik op mijn veranda met een biertje. De lucht ruikt naar kokospalm en zee. Ik hoor het geritsel van gekko’s en het lage gebrom van brommers in de verte. En dan denk ik aan hoe het zou zijn geweest als ik was gebleven. Niet slecht misschien, maar kleiner. Geslotener.

Ik wil niet zeggen dat dit voor iedereen is. Thailand is geen sprookje. Je moet leren omgaan met bureaucratie, andere gewoonten, een cultuur die je niet altijd begrijpt. Soms voel je je verdwaald in een systeem dat niet van jou is. Maar tegelijk opent het iets. Als je durft los te laten wat je kende, komt er ruimte voor wat je nog niet wist dat bij je paste.

Ik heb een paar vrienden hier. Geen Thai, wel andere expats zoals ik. We delen verhalen, eten, frustraties over de visumaanvraag of het feit dat het abnormaal heet is. Maar wat we vooral delen is het besef dat we niet stil willen vallen. Niet nu. Niet omdat de kalender het zegt.

Dus, wat kies jij? Blijf je waar je bent, veilig en vertrouwd, of durf je te bewegen, al is het maar een beetje? Niet omdat je weg wilt van iets, maar omdat je ergens anders misschien iets van jezelf terugvindt. Een nieuwe versie van jezelf. Een die nog niet vaststaat, nog niet opgegeven is.

Je hoeft geen avonturier te zijn om opnieuw te beginnen. Je hoeft alleen maar op een dag op te staan en te zeggen: misschien wil ik meer dan wat ik nu heb. En dan kijken wat er gebeurt als je die gedachte serieus neemt.

Misschien wacht er wel een nieuwe bijnaam op je. Misschien word je geen handsome man, maar gewoon iemand die weer wordt gezien. Dat is, geloof ik, nog veel belangrijker.

Ingezonden door Max

———————————————

Dit artikel is 1.709 keer bekeken

———————————————