Je maakt van alles mee in Thailand (272)

Statue of Johann Wolfgang von Goethe

Alhoewel de Thai niet echt veel verschilt van de gemiddelde Belg of Nederlander maak je in Thailand toch soms iets mee wat je in Belgie of Nederland niet zo gauw zal meemaken. Daar gaat deze reeks verhalen over. Vandaag een nieuw verhaal van Lieven Kattestaart: ‘Geniaal”.

‘Geniaal’

*slechts door de zwaarste ontberingen weet de mens de monumenten van zijn genie op te richten*

Deze uitspraak, die aan een zekere Goethe word toegeschreven, schoot mij onverwachts te binnen.
Hoe ik hier, in het verre Thailand, zo op Goethe kom?

Simpel, omdat ik bij het boeken van een korte eiland- trip aan Boudewijn Büch moest denken. En aan zijn voorliefde voor Goethe, alsook voor afgelegen en liefst onbewoonde eilanden.
Wij gingen in dit geval naar Koh Samet.

Niet bepaald afgelegen en zeker niet onbewoond, maar ontberingen waren er wel.
Allereerst door mezelf bij de eerste keer verlaten van ons vakantiehuisje een lichte schedelbasis te bezorgen, door de hoogte van de deurpost verkeerd in te schatten.

De architect van ons onderkomen had namelijk in zijn onmetelijke wijsheid besloten alleen de vloer van de woonkamer vijf centimeter op te krikken, doch niet de deuropening.

Geniaal, want de Thai kunnen er zo nog steeds onderdoor, maar als Hollandse vloertegelkijker met je 1,85 aan lengte krijg je ter plekke het halve heelal voor ogen. En dat in een twee-sterren huisje.

Koh Samet is verder een prachtig eiland, met witte zandstranden, azuurblauwe zee, en veel palmgeruis.
Maar stapte ik een twintig meter buiten ons keurig aangeharkte resort, dan stuitte ik daar op de plaatselijke bromfiets-reparateur. Wiens werkplaats en achtertuin de OPEC-landen graag geheim willen houden, want zou daar ooit serieus naar olie worden geboord dan hadden we zowel hén, als de Russen de eerste decennia niet meer nodig.

We waren op Samet in gezelschap van nicht Taen, die ons de vorige keer zo vriendelijk haar rammelende Toyota Vios had geleend, en haar beste vriendin.

Die me ’s ochtends om half zeven in de auto al een ijsgekoeld blik Singha in handen duwde. Wat als ontbijt verrassend apart en ook verrassend weerzinwekkend is, zo kan ik u melden.
Een ontbiering dus, in dit geval.

Op mijn onnozele doch goed bedoelde farang-vraag wat vriendin voor de kost deed, kreeg ik vervolgens van drie kanten vage antwoorden.

Later bleek ze de ‘mia-noi’ te zijn van een rijkaard uit Bangkok. Maar volgens vrouw Oy was het niet erg, want ’s mans echte vrouw wist ervan en de patser hield er trouwens nog drie andere mia’s op na. Dus dan telt het niet.
Geniaal antwoord, zeg nou zelf.

Onze buurman, een huisje verderop, was een Engels sprekend geiten-wollensokken type. Die me de eerste ochtend na aankomst met verwilderde ogen aankeek toen ik hem vriendelijk goedenmorgen wenste, daarna met een ruk het hoofd afwendde en driftig wegslipperde naar het strand.

Om bij terugkomst neer te hurken bij de slapende Siamese kat van de tuinman, en het diertje ongerust te vragen of het misschien honger had.

Later zag ik hem in zichzelf mompelend tekeergaan op zijn Ipad en kreeg het vermoeden dat het onbeleefde jongmens waarschijnlijk één van die ‘computer-nerds’ was. Geniaal doch mensenschuw.

Tot ik hem de drie volgende dagen keer op keer minutenlang zag aanmodderen om het simpele hangslot op zijn voordeur open te krijgen.
Iets wat vrouw Oy, de Thaise lagere school niet eens geheel doorlopen, in vijf seconden voor elkaar kreeg.

Zij vond buurman trouwens niet alleen geniaal-onbeleefd, maar ook ietwat eng, wat erin resulteerde dat ze elke avond het nachtkastje tegen de deur van ons claustrofobische hutje schoof, als extra zekerheid tegen binnenvallende Houdini’s met tropenkolder.

Geniale oplossing, ware het niet dat de van zeepkistjes-hout gemaakte voordeur al zou bezwijken bij een keer flink opboeren van gekke buur.

Het zwemwater rond Samet bleek ideaal van temperatuur, en vooral s’ morgens vroeg, nog zonder andere badgasten, een paradijselijke zwem-ervaring.
Tot Oy me tijdens het badderen op een kleine dunne zeeslang wees, die kronkelend, en zo te zien flink uit zijn hum, mijn kant op kwam.

Als we dan toch Bijbelse uitdrukkingen bezigen, het lukte me niet om over het water te lopen teneinde mezelf in veiligheid te brengen, maar het scheelde niet veel.

Echter, ook deze ontbering bleek zelf-veroorzaakt.
Want had ik beter opgelet, dan was me opgevallen dat drijvende boomtakjes in de branding een verrassende gelijkenis vertonen met giftige zeeslangen.
Iets wat vrouw Oy intussen ook weet.

Later, weer veilg in ons huisje, vertelde ze me in zee te hebben geplast. Omdat ze niet eerst het hele stuk naar een wc wilde lopen.
Waarop ik in gemaakte woede ontsteek, en luidkeels te horen geef dat voor mij de lol eraf is. En deze jongen de hele verdere vakantie geen voet meer in het water zal zetten, na deze uiterst verwerpelijke en stuitende daad.

Haar verbijsterde gezicht is een heerlijke goedmaker voor mijn zojuist doorstane zeeslang-avontuur.

In de taxi, op de terugweg naar Pattaya, ontbeerde ik vervolgens meerdere zaken. Zoals een beetje verkoeling, en een chauffeur die dat ook maar enigszins interesseerde.
Na een minuut of tien onderweg begon het me namelijk op te vallen dat de bestuurder van de splinternieuwe Fortuner-Taxi zijn airco niet durfde, of wilde gebruiken. Waarschijnlijk om hiermee zowel zijn airco als het benzinegebruik te sparen.

Maar in het zweet mijns aanschijns verzocht ik hem toch wat aan de temperatuur te doen.
Hij bevingerde daarna vriendelijk en behulpvaardig het dashboard, en even kreeg ik zowaar de illusie dat het wat frisser werd in de wagen. Dat was niet zo.
Alleen draaide de ventilator nu iets harder, waardoor het eerder heter dan beter werd in onze sauna op wielen.

Op mijn verzoek herhaalde deze klimaat-pantomime zich nog enkele malen. Maar het enige resultaat was dat ik bij aankomst in Pattaya, nu bijna gemummificeerd door zijn taxi-föhn, de geniale inval kreeg om voor het eerst van mijn leven een Thaise chauffeur geen tip te geven.

En later zijn onderweg bekomen visitekaartje met liefde op te stoken in de hotel-asbak. De hitte die daarbij vrijkwam had hij vast prettig gevonden.

Die avond, de nabijgelegen 7-11 bezoekend voor wat broodnodige vloeibare geestverruiming na alle eiland- gerelateerde ontberingen, vroeg een oudere farang voor me aan het kassa-meisje hoe ze ‘dit’ in Thailand noemen.

Hij wees daarbij op het plastic tasje waar de jongedame net zijn verse aankopen in gestapeld had.

Zonder een moment te aarzelen, en met een stralende glimlach zei het meisje: ‘plastic bag’!

Geniaal.

Over deze blogger

Lieven Kattestaart

Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.

Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.

Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur13 september 2025‘Smaken verschillen’
• Cultuur21 augustus 2025‘De Thaise extase-kapper’
• Cultuur8 augustus 2025‘Mijn Thaise vriend’
• Cultuur1 augustus 2025‘Gevalletje schade’