Vandaag was eigenlijk een dag die goed begon, maar waarbij toch veel niet liep zoals ik wilde. Ik was al vroeg op weg naar de Duitse Ambassade – slechts 800 meter van het Pinnacle Lumpini Park Hotel – en moest daar wachten tot half negen. Ik was de enige! Maar je mag je telefoon niet mee naar binnen nemen, dus probeerde ik wat Thaise woorden op borden te ontcijferen. Dat lukte aardig. Ik kon “lege plastic flessen” en “ander plastic” lezen in het Thais. Daarmee had ik dan weer twee minuten overbrugd…
Ik had al eerder problemen gehad met het binnenhalen van mijn pensioenverklaring, en dat was nu ook weer de reden dat ik de volgende dag een afspraak heb bij de Nederlandse Ambassade: zonder Nederlandse ID kan ik niet meer inloggen bij mijn Duitse pensioendienst. En dus kon ik de benodigde verklaring niet downloaden.
Ik arriveerde met verouderde gegevens. Wel had ik een uitdraai van mijn overgemaakte pensioen bij me dat elke maand netjes op de Bangkok Bank wordt gestort. Maar dat was niet voldoende. De dame van de ambassade zei: “Ik kan niet zien waar dat geld vandaan komt.” En daar had ze een punt. Maar ze voegde eraan toe: “Als u het met de bank regelt, kunt u vandaag nog vóór elf uur terugkomen.” Dus ik mijn boeltje weer ingepakt en op zoek naar de dichtstbijzijnde Bangkok Bank.
Makkelijk, dacht ik. Zo’n groot gebouw moet je overal kunnen zien. Alleen: ik kon het niet vinden. Weer een lange wandeltocht gemaakt, richting zuiden, een hoek om, en na tien minuten lopen stond ik eindelijk voor een groot filiaal van de Bangkok Bank.
Onderweg groette ik wat mensen – vriendelijk als altijd. Een glimlach, een knikje, een zacht sawasdee khráp – het blijft me telkens bij hoe aardig en voorkomend de mensen in Bangkok zijn. Alsof ze ondanks de drukte van de stad altijd tijd hebben voor een vriendelijk gebaar.
Binnen trok ik een nummertje – en zowaar, ik was snel aan de beurt. “Kunt u van deze inkomsten een specificatie maken? De ambassade moet kunnen zien waar het geld vandaan komt.” Ik hoorde de man al zeggen: mai dai, mai dai. Shit, dacht ik. Maar ik bleef koel. “Kunt u dan niet de Bangkok Bank in Hua Hin bellen om te vragen of ze dat voor mij kunnen doen?” Nee, dat kon niet, maar hij kon wel een e-mail sturen – en over twee dagen zou de specificatie binnen zijn. Daar had ik dus niets aan.
Of, zei de klerk, ik kon zelf bellen en uitleggen wat er aan de hand was. Misschien zou het dan lukken. Oké, dat leek me een beter plan. Iedereen blij, niemand gezichtsverlies.
Toch begon de paniek zich van binnen op te stapelen. Ik nam een motortaxi terug naar het hotel – 30 Baht was de prijs, maar ik had alleen een briefje van 100. De man kon niet wisselen, glimlachte en zei: “20 is ook goed.” En dat zijn nou die momenten waarop Thailand zich van zijn warmste kant laat zien. Kleine daden, groot gebaar. Ik weer blij.
Op mijn kamer meteen de computer erbij, opnieuw geprobeerd toegang te krijgen tot mijn pensioenportaal. Vorige week had ik een mail van de Duitse pensioendienst gekregen dat het ook met een paspoort kon. Maar… het lukte me niet. Shit. Als die vrouw op de ambassade stoer blijft doen, kan ik naar mijn jaarvisumverlenging fluiten! Alles opnieuw beginnen… En dat terwijl ze hadden beloofd dat de verklaring binnen een week zou arriveren. Maar ja, we weten hoe het hier gaat: het kan ook twee weken duren.
Ik dus weer terug naar de Duitse ambassade. “En? Gelukt?” vroeg de dame. “Nee,” zei ik. “Ze konden me niet helpen.” Ik had nog wel een oude verklaring van 2023 bij me. Ik smeekte bijna. “Als ik die brief niet krijg, kan ik niet verlengen. Daar moet toch iets aan te doen zijn?”
“Ik stuur u een mail zodra ik de verklaring krijg,” zei ik.
Waarop zij antwoordde: “Daar heb ik niks aan.”
Maar… zei ze, ze ging het toch goedmaken. Ze vulde het oude bedrag van 2023 in, plus mijn bedrijfspensioen – dat wel geaccepteerd werd. Samen zaten ze boven het benodigde bedrag, dus ik vond het prima of er nou 50 euro meer of minder stond. Uiteindelijk mocht ik naar buiten met het begeerde “Schreiben” van de Duitse ambassade. Eerste hobbel: genomen.
Terug naar het hotel. Bij 7-Eleven wat brood gehaald. Ik at mijn boterham op mijn kamer – geen zin om in m’n eentje in een restaurant te zitten met slechte koffie.
Toen begon deel twee van mijn dag: de zoektocht naar een XREAL AR-bril. Dat zijn brillen die eruitzien als zonnebrillen, maar die je op je telefoon of computer kunt aansluiten om een soort twee meter breed beeld voor je ogen te toveren. Ik wilde zo’n bril eerst uitproberen voordat ik hem online zou kopen.
En wie gebruik ik voor dit soort zoektochten? ChatGPT natuurlijk. Hij wist te vertellen dat je in Central World zo’n bril kon vinden. Maar toen ik ’s ochtends opnieuw naar de route vroeg, zei hij: “Er is ook een winkel bij Asiatique Riverfront.” Mooi, dacht ik, dat is dichterbij. “Lieve ChatGPT, geef me de route.”
Ik kreeg drie opties. Ik koos voor de Skytrain naar Saphan Taksin en dan verder met een gratis boot. Rond twaalf uur was ik bij de pier. Maar daar stond overal groot aangegeven dat die boot pas vanaf vier uur ’s middags vaart. Wist ChatGPT dat niet? Google Maps waarschuwt je voor zoiets!
Gelukkig zag ik dat het ook op twintig minuten lopen was. Dus ik wandelde erheen…
Halverwege liep ik een 7-Eleven binnen om even te schuilen voor de zon en een ijskoffie te halen. Achter de toonbank stond een jong meisje. In mijn beste Thai vroeg ik: “Mi café yen mai khráp?” Ze knikte enthousiast en ging aan de slag. Maar toen ze bijna klaar was, klonterde er wat gecondenseerde melk over haar hand, en ze morste een beetje. “Mai pen lai,” zei ik met een glimlach. Dat vond ze grappig. Ze vroeg waar ik vandaan kwam. “Jàak Nèederland,” zei ik. “Welcome to Thailand!” zei ze. En toen kwam er nog zo’n oprechte Thaise opmerking: “You speak Thai very well!”
Ik moest lachen en zei: “Khop khun khráp, maar eigenlijk nog heel slecht voor iemand die al twaalf jaar hier woont.” Ook daar moest ze om lachen. We groetten elkaar vriendelijk en ik liep met een koude koffie en een warm hart verder richting Asiatique.
Een half uur na mijn vertrek van de pier kwam ik bij Asiatique the Riverfront aan. “ChatGPT, waar is die winkel?” vroeg ik.
“Oh,” zei de AI-vriend vriendelijk, “daar heb ik me vergist. Er is daar alleen een VR-belevingsruimte. Ze verkopen niks.” Zucht.
Dan maar naar Central World. Geen zin meer om terug naar de Skytrain te lopen, dus ik bestelde een Grab-taxi. 165 Baht. Prima. Ook daar weer een vriendelijke chauffeur, met een glimlach en een zachte groet. Het viel me vandaag echt op hoe hartelijk ik werd begroet: onderweg, in winkels, bij haltes. Je voelt je welkom, zelfs op een wat frustrerende dag.
In Central begon de volgende zoektocht. Na heel wat winkels vond ik er een met de XREAL Air 2 Pro. Ik had mijn eigen XREAL Beam Pro meegenomen en mocht hem aansluiten. De verkoper gaf eerlijk toe: hij kende er niets van, want de expert was net vrij vandaag. Hij bleef geduldig en vriendelijk, ondanks dat ik meer wist dan hij.
Uiteindelijk heb ik de bril – om diverse redenen – toch nog niet gekocht.
En nu? Het is avond. Morgen weer vroeg op. Half negen bij de Nederlandse ambassade… kijken hoe het daar verder gaat. Dan weer terug naar Hua Hin en Pranburi.
Thuis zit mijn vrouw tussen de werkzaamheden. Er worden nieuwe tegels gelegd, oude stukken worden gerepareerd. Ik zeg altijd tegen haar: “Alles komt samen.” Daar heeft ze een hekel aan. Maar het klopt wel. We hadden drie aannemers gevraagd voor de klus – na twee maanden zoeken gaven we het bijna op. Totdat mijn vrouw er eentje vond die het kon doen. En dat… juist in de week dat ik alle afspraken met de ambassades had.
Wie zegt dat het leven in Thailand niet opwindend is? Hahaha… er is altijd wat te doen!
———————————————
Dit artikel is [jp_post_view]
———————————————
Over deze blogger
- Maak kennis met Sjaak: de Nederlandse globetrotter die Thaise knutselaar werd. Geboren in Kerkrade, opgegroeid in de lucht met 30 jaar bij Lufthansa, verruilde Sjaak de wolken voor kokospalmen. Nu woont hij met zijn vrouw Aom in de buurt van Hua Hin en bouwt hij vijvers, dompelbaden en rust – één zonnepaneel tegelijk. Vloeiend drie talen sprekend en een beetje Thais knutselend, is hij een VR-savvy techneut die rustige avonden thuis verkiest boven drukke plekken. Met een kat op de bank, bamboescheuten in de mand en een fietsende crew voor koffiepauzes, beheerst hij de kunst van het slow living na een succesvol leven. Van 3D-fotografie tot doe-het-zelf-isolatie, Charles is niet alleen met pensioen – hij heeft zich herpakt.
Lees hier de laatste artikelen
Taal11 juli 2025Mijn reactie op het beslist goede boek ‘De Thaise Taal’, een Nederlandstalig leerboek
Leven in Thailand9 juni 2025Eindelijk klaar…
Leven in Thailand5 juni 2025Een diplomatiek dagje Bangkok – Van pensioenzaken tot AR-brillen
Leven in Thailand26 april 2025Waarom we schrikken van cijfers in Thailand: Verkeersdoden in perspectief
Hahaha… ben ik nou echt de enige die op z’n eigen bericht reageert?
In ieder geval: ID is aangevraagd! Voor wie het ooit moet doen — denk aan je pasfoto.
En ja hoor… dat grapje kost je zo’n 6.000 baht (plus nog een paar bahtjes extra).
Ik ben er wel weer klaar mee. Straks lekker naar huis — ten zuiden van Hua Hin, tussen de ananasvelden.
Ik ben gewoon geen stadsmens. Druk, veel lawaai, en alles is hier zó groot… pfff.
Hallo.Sjaak,
Goed dat je even een update geeft over het verdere verloop van je avonturen die dag. Jong, jong, je maakt nog eens wat mee als pensionado in Thailand.
Straks lekker je tanden in zo’n heerlijke rijpe ananas uit (bijna) eigen tuin zetten. Ik moet het doen met een blikje van het spul van de Lidl op de hoofdstraat. Ook lekker, maar toch wat minder dan een verse, zeker als die al rijp is. Weet je nog de tijden dat we op rolduc of in de bende een suikerbiet van de boer gingen jatten? Kon je ook zoet op sabbelen, maar de illusie dat het lekker smaakte….nou ja, dat weet je zelf misschien ook nog wel….