‘Over kleine mensen en grote krachten’
We zijn allen nog wat beduusd, ja zelfs enigszins ontsteld, door het plotselinge en hevige trillen van de aarde dat Myanmar onlangs deed schudden en waarvan de siddering zelfs in Bangkok voelbaar was.
Nu is een aardbeving op zichzelf al angstaanjagend genoeg, maar wanneer men dan ook nog een groot gebouw als een dronken reus ziet wankelen en met een jammerlijk gekraak ziet instorten, ja, dan voelt ieder van ons weer iets van die oude, diepe angst die onze voorouders al ervoeren toen zij de natuur nog als godin beschouwden, machtig en niet altijd even vriendelijk.
En wat doet de moderne mens dan, zodra hij van zijn eerste schrik bekomen is? Hij grijpt naar zijn telefoon, dat kleine magische kastje waarmee we tegenwoordig denken alle problemen op te kunnen lossen, en begint haastig zijn familie en vrienden te bellen. Om maar even snel te vernemen of zij ongedeerd zijn gebleven. Wat men werkelijk vraagt en misschien niet eens durft uit te spreken, is eigenlijk: leef je nog? Want juist op zulke momenten beseffen we plotseling hoe kwetsbaar ons bestaan toch werkelijk is. Hoe fragiel die dunne aardkorst is, waarop wij vrolijk rondlopen, werken en onze huizen bouwen. Eén stevige trilling, één boze schok van Moeder Aarde, en er blijft niets van onze zelfverzekerdheid over.
Wij mensen zijn eigenaardige wezens. We voelen ons doorgaans groot en belangrijk. We bouwen hoge gebouwen, trotse torens en bruggen die hemel en aarde met elkaar verbinden. Als kleine koninkjes lopen we over deze wereld en kloppen onszelf geregeld tevreden op de borst. Maar wanneer de aarde zich dan plotseling roert, wanneer zij, zoals onlangs gebeurde, even geïrriteerd raakt over al ons gedoe, dan staan wij klein en zwijgend toe te kijken, als kinderen die ineens beseffen dat het huis toch echt van moeder is. Zo klein zijn we dus.
Misschien, denk ik dan voorzichtig, moeten we ons iets bescheidener gedragen. Misschien zouden we ons iets minder arrogant en vooral wat zorgvuldiger moeten gedragen tegenover deze aardbol die ons, als vriendelijke gastvrouw, geduldig verdraagt. Want uiteindelijk zijn we hier niet omdat wij dat verdiend hebben, maar slechts omdat de aarde ons, voorlopig althans, duldt.
Wat mij echter werkelijk bedroeft en haast mijn hart verscheurt, is een ander treurig feit dat zich bij rampen steeds opnieuw voordoet. Het zijn namelijk altijd de armsten, de kwetsbaarsten onder ons, die het zwaarst getroffen worden. Denk eens aan die arme bouwvakkers in Bangkok, eenvoudige mensen die hun brood verdienen met zwaar werk en plotseling het gebouw waarin zij bezig zijn boven hun hoofd voelen instorten. Juist zij, die nauwelijks iets bezitten, verliezen plotseling alles. En wat te denken van Myanmar? Daar leven miljoenen mensen onder de ijzeren laars van een wrede militaire junta en zuchten ze onder de lasten van een uitzichtloze burgeroorlog. En juist deze mensen, die nauwelijks meer bezitten dan de kleren aan hun lijf, worden nu ook nog getroffen door een verwoestende aardbeving. Hun armoede, hun ellende, hun verdriet neemt zo opnieuw toe. Deskundigen vermoeden dat het aantal doden aldaar weleens zou kunnen oplopen tot boven de 10.000. Hoeveel leed kan een mens verdragen?
Misschien is het goed om, op momenten als deze, even stil te staan, ons hoofd te buigen en te beseffen hoe kwetsbaar en klein we allen zijn. Misschien moeten wij, kleine mensjes die we toch zijn, ons hart openen voor hen die werkelijk niets meer hebben en wat voorzichtiger en bescheidener met onze aarde omgaan. En misschien, ja heel misschien, glimlacht Moeder Aarde dan weer naar ons terug…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur6 september 2025‘Het gevecht met de Thaise klamboe – Een nachtelijke veldslag in zeven akten’
Cultuur31 augustus 2025‘Farang op slippers in het regenwoud’
Cultuur25 augustus 2025‘Mijn brommer is mijn boeddha’
Cultuur19 augustus 2025‘Zoetsappige verhaaltjes? Ja, dat klopt!’
Farang Kee Nok,
Echt mooi geschreven.
Op een één of andere manier werkt like niet.
Echter deze manier is het wel zo netjes.
Ga vooral zo door met schrijven.
Theo
Uit mijn hart gegrepen deze tekst. Dank je wel.