‘Zoetsappige verhaaltjes? Ja, dat klopt!’
Laat ik vandaag eens iets opbiechten. Iets wat ik normaal voor me houd, ergens tussen het tuinpad en de veranda. Ik lees namelijk wel de reacties onder mijn stukjes op Thailandblog. Niet alleen op mijn eigen schrijfsels, maar ook op die van collega’s. Soms glimlach ik, soms fronst mijn voorhoofd zich ongevraagd tot een denkrimpel en heel af en toe mompel ik iets wat mijn vrouw gelukkig niet verstaat.
Maar reageren? Nee. Dat doe ik bijna nooit. Niet uit desinteresse, ook niet omdat ik op een berg zit te mediteren met een kommetje rijst in mijn schoot. Ik reageer niet omdat ik geen zin heb in een digitale tenniswedstrijd zonder net. Welles-nietes over dingen die er eigenlijk niet toe doen. Dat laat ik over aan mensen die nog energie over hebben na hun ochtendgymnastiek.
Natuurlijk waardeer ik complimenten. Ze doen me goed. En meningen die afwijken van de mijne? Die mogen er ook zijn. Ik schrijf niet om iemand te overtuigen of gelijk te krijgen. Ik schrijf omdat ik het leuk vind. Omdat het mag. Omdat het kan. Omdat het hier Thailand is en ik mijn dagen graag vul met dingen die een glimlach opleveren. En ja, dat is een bewuste keuze.
Laatst noemde iemand van de lezers op Thailandblog mijn stukjes zoetsappig. En ik dacht: eindelijk iemand die het snapt.
Ik schrijf over de dingen die mij opvallen, verbazen of vertederen. De monnik op blote voeten die bij zonsopgang langsloopt. Het buurmeisje dat met een emmer water en een grote lach een brommer poetst alsof het een Rolls-Royce is. De haan die mij wekt nog voor de zon zelf beseft dat het ochtend is.
Kan ik ook schrijven over luchtvervuiling, corruptie, bureaucratie en armoede? Natuurlijk. Ze bestaan, en soms staan ze zelfs voor mijn neus. Maar mijn moeder zei vroeger altijd: “Erger je niet aan dingen die je niet kunt veranderen.” En dat heb ik onthouden. Ze had een zesde zintuig voor dingen waar je geen ruzie mee moet zoeken. De wereld verandert niet door mijn gemopper. Hooguit word ik er zelf chagrijnig van. En dat is zonde van de dag.
Daarom, als een hond blaft onder mijn slaapkamerraam om vijf uur ’s ochtends, draai ik me nog eens om en denk: liever dit dan een ambulance met gillende sirene. Komt er iemand ongevraagd mijn erf oplopen, dan zet ik een extra kopje koffie. En als iemand vraagt of hij 500 baht mag lenen, geef ik hem 100 baht en zeg dat het zo wel goed is. Hij blij, ik opgelucht en onze vriendschap blijft intact. Iedereen wint.
Wonen in een Thais dorp betekent niet dat je je verstand moet inleveren. Je moet het gewoon anders gebruiken. Je past je aan, niet uit zwakte, maar uit wijsheid. Je zorgt dat niemand gezichtsverlies lijdt. En je ontdekt dat je zelf ook meer rust krijgt, als je niet voortdurend in de verdediging schiet.
Dus ja, ik schrijf met zachte hand. Met een glimlach. Met een knipoog soms, als niemand kijkt. En als dat dan zoetsappig heet te zijn, graag! Mijn leven hier is zoetsappig. En dat is precies waarom ik ben gebleven…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur3 oktober 2025‘Waarom ik nooit weet of het feest is in Thailand’
Cultuur29 september 2025‘De tv die tegen de stilte praat’
Cultuur26 september 2025‘Hoe een pinautomaat het verloor van de liefde’
Cultuur19 september 2025‘Waarom ik niet meer over geld praat met Thai’
Kee Nok, dan doet iemand je tekort! Zoetsappig betekent, volgens de bekende heer Van Dale, ‘schijnbaar vriendelijk’ en voorts ‘zonder pit’. Dat is te weinig voor jouw pennenvruchten, vind ik, er mag best wel een complimentje bij.
Neem het dorpsleven zoals het op je af komt. Ik deed dat ook. Had om 4 uur in de morgen een kudde koeien naast mijn slaapkamerraam in de wei en om drie uur begon een monnik op een enorme gong te slaan… Dan tril je je bed uit. Het hoort er bij en je vertelt er over want dit is het ware Thaise landleven. In een ‘moobaan’ achter dikke muren en slapende bewakers in hun hokje maak je zoiets nooit mee.
Geniet van die verworvenheden zolang je fit genoeg bent in dat land te blijven wonen. En laat ons meegenieten…
Beste kee Nok, ik heb dat gelezen van die reactie waarin hij jouw verhalen zoetsappig vindt. Zoals hij mijn reacties eerder prietpraat noemde. Verder dan een regel of 5 komt ie niet. Helaas voor hem! Toch heeft het je ietwat geraakt, anders had je deze uitleg niet gegeven.
Maar wat maakt het uit wat een ander vindt van wat jij ziet, hoe jij het opschrijft en welke uitgangspunten jij daar bij hanteert. Het gaat om jouw observaties die jij op jouw manier in een bepaald kader giet. Het gaat jou om verwondering. Gevoelens van verwondering zijn vaak gekoppeld aan positieve emoties zoals blijdschap en opwinding. Zoals je zegt is het jouw keuze om bij dat soort positieve emoties stil te staan, en die als basishouding te nemen. Nou dan weet je wel waar die ander staat.
Iemand die op volwassen (of bejaarde) leeftijd (nog) verwondering kent, voelt zich vaak een klein deel van een groter geheel. Dit gevoel van verbondenheid kan leiden tot meer empathie en compassie voor anderen. Je bent minder op jezelf gericht en eerder geneigd om anderen te helpen. Dat alles laat jij uitermate in jouw verhalen naar voren komen. Of het nou is van dat jochie op een fiets met kapotte trapper, die monnik die rondtrekt, of de overbuurman die zwijgend zijn dag doorbrengt. Kortom: laat gaan die onbeholpen personages en blijf ons verblijden met hoe jij naar de Thaise alledaagsheid der dingen kijkt.
Rijck,
Ik heb je al eens eerder een antwoord gegeven nadat je ongefundeerde opmerkingen naar mij hebt gemaakt, normaal gesproken reageer ik niet op opmerkingen naar mij geschreven, maar voor jou maak ik telkens graag een uitzondering.
Ik geef jou indien nodig uitgebreid antwoord en verwoord mijn standpunten duidelijk in leesbare taal, dus 5 regels, niet echt.
Ik woon niet op het platteland maar ook niet in een MooBaan, CNX daar woon ik nu al een kleine 10 jaar, eerst een condo gehuurd en later meerdere vrijstaande huizen, wel één keer in een MooBaan.
Nu heb ik alweer voor 2 jaar een groot huis gehuurd tussen de lokale bevolking, dit houdt in: geluid van buren om mij heen, zij gaan s’morgens vroeg naar het werk, geluid van sirenes, meerdere malen per dag, van ambulances, lokale shops vlakbij, er woont 100 meter van mij vandaan een junkie/dealer met nodige overlast, in de nacht blaffende honden, kwakende kikkers, cicades als het er de tijd voor is, om half 5 in de ochtend de kraaiende hanen, en een half uur later worden de vogels wakker met alle geluiden van dien, slaap ik daardoor slecht, nee ik wordt wakker omdat ik nr 1 moet doen, leeftijd denk ik, maar val daarna gelijk weer in slaap
De monnik die in de vroege ochtend op een motor met zijspan (hij is niet meer goed te been vanwege een beroerte) slaand op een gong de aandacht probeert te trekken voor donaties.
Nu ik schrijf zit ik in de herrie van een buurman die met een motormaaier bezig is, raak/ben ik geïrriteerd, nee uiteraard niet, het is werk dat gedaan moet worden en ja het maakt geluid maar that’s life.
Hier heb ik dus geen last van, het hoort bij het leven in Thailand en dankzij de kraaiende hanen en wakker wordende vogels heb ik geen wekker nodig, dus om 6 uur uit de veren en op naar een nieuwe dag.
Dit gaat veranderen want ook nu hebben wij weer andere plannen, we hebben een stuk grond gekocht in een MooBaan, ja je leest het goed, een MooBaan, jij haalt je neus hier voor op als ik jou schrijven zo lees, maar een hele grote MooBaan met waterpartijen en waar wij een huis kunnen laten bouwen naar onze eigen smaak/ idee.
Hier ben je vrij om te bouwen naar wat jij goed en mooi vindt en niet de projectontwikkelaar.
Ik heb een bouwtekening gemaakt samen met een architect en de aannemer die ons huis gaat bouwen, alles dus in eigen hand, ook de aannemer zelf gezocht en gevonden.
Ik kan ook Libelle verhaaltjes schrijven over hoe ik op mijn terras zit met een glas wijn, uitkijkend over de tuin met mijn bloeiende planten, bougainvillea’s, stam rozen, orchideeën, jasmijn en ook mijn kruiden (allemaal door mij geplant en onderhouden).
Een spannend verhaal over een slang in onze woonkamer, die ik zelf het huis heb uitgewerkt, of de grote togkehgekko in de huiskamer, die paniek veroorzaakte bij het vrouwelijk schoon.
Waarom ik niet in het huis van mijn partner woon maar tot nu toe heb gehuurd, mijn partner heeft 2 huizen, 1 two story en 1 teakwood huis, niet in de Isaan, hier woont familie (ouders), gratis, ruimte genoeg om samen te wonen met ons gezin, maar dit hoeft van mij niet want ons leven is anders dan de Thaise traditionele en ook voor mijn partner is het beter voor haar werk om in CNX te wonen.
Ik vind mijzelf erg makkelijk in omgang wat een paar weken geleden onder hilarisch gelach van de 3 dames werd ontkend, want het schijnt dat ik de meest moeilijke man ben die je maar kan voorstellen, maar mijn partner en 2 dochters houden van mij omdat ik recht door zee ben, niet als een drol in de pispot om de problemen draai, ik geef toe wanneer ik fout ben en zal mij verontschuldigen, ik ben eerlijk en iedereen kan indien nodig op mij rekenen en wat voornaam is voor mijn partner, ik ga niet naar de kroeg want die tijd heb ik gehad, mijn partner gaat één keer per jaar met vriendinnen en een ladyboy van de universiteit stappen, eten, live music en natuurlijk wordt er gedronken, de Thai die weet wat drinken is, ben ik jaloers, nee, ga ik mee, nee want 5 vrouwen, eigenlijk zijn het er 6 als je de ladyboy meetelt, bij elkaar die elkaar maar één keer per jaar zien daar hoor ik niet bij, ik ben in het begin van mijn relatie getest door mijn partner en ook nu weer nee, ik ben geen butterfly want ook deze tijd ligt ver achter mij.
Ik kan verhaaltjes schrijven over de ladyboys die mijn vrouw kent en ik dus nu ook, waarom zou ik want niemand zit daar op te wachten.
Mijn leven is gewoon het dagelijkse leven van wonen in de omgeving van een grote stad in Thailand met al zijn voor maar ook zijn nadelen, menigeen zal zeggen dat ik dan gewoon in Amsterdam kan wonen, maar dat is niet zo, al vanaf mijn 50tigste zwerf ik de wereld over, dan weer hier dan weer daar, nu ben ik waarschijnlijk gesetteld, denk ik, ik heb een fantastische partner, menigeen zegt een lekker jong ding (27 jaar jonger) en ben ik een oude viespeuk, 555, zij is crazy like hell, net als ik vandaar dat het klikt tussen ons en wij willen absoluut niet trouwen, waarom niet, allebei zijn eerder getrouwd geweest en zien niet de voordelen van een huwelijk, iets wat wij duidelijk aan haar ouders hebben gemaakt toen er naar trouwen werd gevraagd en dit werd begrepen en geaccepteerd en acceptatie door de ouders is belangrijk voor de Thai.
Woorden wisseling, ja beslist, normaal binnen een relatie, maar gelukkig van korte duur want we spreken beide Engels en kunnen ons dus verwoorden.
Menig Thailandbloger gaat blind een relatie aan, Nico bv, ik vraag mij af of hij wel zijn huiswerk heeft gedaan, kent hij zijn vriendin echt goed, niet alleen maar via een schriftelijke date, kent hij de cultuur verschillen etc. ik ben trouwens gestopt met het lezen van zijn levensverhaal.
Over een paar weken gaan mijn partner en ik op vakantie naar Vietnam, ik kan dan vragen op Thailandblog hoe of wat te doen, vele komen met vragen waarvan ik denk, zoek het zelf uit, Vietnam is nieuw voor ons, goed voorbereiden dus, waar wil je naar toe, hoe, wat wil je en zijn je verwachtingen, zaken die jezelf uitzoekt en je al in de vakantiesfeer brengt, dat is het leven, onbevangen instappen, het kan tegenvallen maar ook meezitten.
Over een paar maanden naar Taiwan i.v.m. werk van mijn partner, beide zijn hier nooit geweest en ik kijk ook hier naar uit, het leven kan uitdagend zijn.
Je begrijpt nu misschien een beetje waarom ik het o.a. over zoete verhaaltjes heb, mijn leven is altijd anders geweest dan leven op het platteland waar weinig of niets gebeurt, maar even goede vrienden, zoveel mensen zoveel wensen en mijn wensen zijn anders.
Nog even voor de goede orde, ik ben 75 jaar oud (jong) goed ter been, zie er niet uit als de gemiddelde 75 jarige, niet qua uiterlijk, gedrag en kledingetiquette.
Naar Vietnam neem ik geen koffer mee, maar een backpack, is zoveel handiger, te zwaar voor een bejaarde, niet echt en even ter verduidelijking ik ben geen oude hippie alhoewel ik in die tijd met volle teugen van het leven heb genoten, genieten is iets wat heb ik mijn hele leven heb gedaan, ook als het soms tegen zit..
Asjeblieft geef geen ongefundeerde mening als je de persoon niet kent en je het niet eens bent met een andere opvatting en kijk op het leven dan die van jou.
Mvg
MeeYak
Veel te veel tekst om niks. Prietpraat. Maar het gaat hier om: “Ik kan ook Libelle verhaaltjes schrijven over hoe ik op mijn terras zit met een glas wijn,….”
Dat voortdurend denigreren naar anderen past jou kennelijk! Ik hou me er verre van.
Mooie les. Je moeder en de mijne ZO WIJS.
Nee FKN,
niet zoetsappig, maar gewoon de werkelijkheid!
Ik lees in je “curriculum vitae” dat je al 28 jaar in Thailand woont.
Dat zal plm ‘n derde van je leven zijn.
En inderdaad: wie doet je dat na?
Het kan ook jaloezie zijn door degenen die dit nooit kunnen halen!
Deze verhalen geven mij altijd een vrolijk gevoel om de dag mee te beginnen. Iemand die het dorpsleven neemt zoals het is, en zich niet overal aan ergert, zoals veel mensen doen. Goed motto van je moeder!
Beste Farang Kee Nok
Over Uw zoetsappige verhaal. Ik ken de man niet die dat toegeschreven heeft aan Uw schrijfsels. De verklaring die U geeft voor Uw schrijfsels dat is verklaard. Het is goed in die zin. Het is minder omdat alleen maar zoetsappig niet in balans is als er alleen maar mooi wordt geschreven. Dan wordt het relatieits beeld in een sprookje vertekent Het zoet komt met het zuur., en het zuur komt met het zoet.
“Ik schrijf omdat ik het leuk vind. Omdat het mag. Omdat het kan. ”
Meer moet dat toch niet zijn. 🙂
Prachtige verhalen schenk je ons, FKN. Meestal niet met grote gebaren verteld, hoeven ze niet te leunen op sensatie en sarcasme, zich niet te verschuilen achter ‘satire’. Ze willen nooit provoceren of kwetsen. Nee, het zijn gewoon fijne observaties, ambachtelijk neer geschreven door een echte auteur, niet door een behendige dompteur van kunstmatige intelligentie.
Voor mij ben je de maestro van dit blog, ook al schrijf ik dat niet vaak genoeg onder je stukjes.
Beste Farang kee nok,
Jij schrijft omdat je het leuk vindt, ik lees omdat ik jouw schrijfsels leuk vind.
Blijf aub schrijven, zodat ik kan blijven lezen.
Dank voor je columns.
Groet Mike.
Kees je bent een positivo naar mijn hart, ga zo door en blijf gelukkig.
mijn moeder leerde mij erger je niet maar verwonder je
Ik ben een beetje laat op dit reageer-feestje, maar wil toch even zeggen dat de schrijfsels van Farang Kee Nok allesbehalve zoetsappig zijn.
Hoewel ik weinig reageer op mijn medeschrijvers op dit mooie blog, meen ik dat nu wel te moeten doen, al was het maar om de schrijver een hart onder de riem te steken.
Niet dat hij dat nodig heeft, maar iedere positieve reactie is er tenslotte één.
Ik geniet van je stukjes Kee Nok, ook al omdat ze op een zo geheel andere wijze geschreven zijn dan mijn eigen geesteskinderen op Thailandblog.
Jij, de Expat, Khun Rick, en alle andere schrijvers proberen in ieder geval dit blog een beetje aantrekkelijker te maken voor de bezoeker, en daar past geen ondoordachte en oppervlakkige reactie als ‘zoetsappig’ bij.
Het Thaise leven is zelden zoetsappig, en zeker niet zoals jij het beschrijft.
Vriendelijke groet,
Lieven.
Heel tof van jou Lieven, dat jij de andere schrijvers een hart onder de riem steekt.
Jullie doen allemaal je best om de mensen te vermaken.
Soms lukt dat en helaas soms niet, kan gebeuren toch?
Maar sommige mensen hebben zoveel commentaar op alles, dat ze beter zelf een column kunnen schrijven.
Het valt niet mee om het iedereen naar de zin te maken, maar jullie weten toch altijd weer iets leuks neer te pennen.
Blijf allemaal lekker doorgaan en negeer de droeftoeters.
Nogmaals dank aan jullie.
Groet Mike.