‘Zoetsappige verhaaltjes? Ja, dat klopt!’
Laat ik vandaag eens iets opbiechten. Iets wat ik normaal voor me houd, ergens tussen het tuinpad en de veranda. Ik lees namelijk wel de reacties onder mijn stukjes op Thailandblog. Niet alleen op mijn eigen schrijfsels, maar ook op die van collega’s. Soms glimlach ik, soms fronst mijn voorhoofd zich ongevraagd tot een denkrimpel en heel af en toe mompel ik iets wat mijn vrouw gelukkig niet verstaat.
Maar reageren? Nee. Dat doe ik bijna nooit. Niet uit desinteresse, ook niet omdat ik op een berg zit te mediteren met een kommetje rijst in mijn schoot. Ik reageer niet omdat ik geen zin heb in een digitale tenniswedstrijd zonder net. Welles-nietes over dingen die er eigenlijk niet toe doen. Dat laat ik over aan mensen die nog energie over hebben na hun ochtendgymnastiek.
Natuurlijk waardeer ik complimenten. Ze doen me goed. En meningen die afwijken van de mijne? Die mogen er ook zijn. Ik schrijf niet om iemand te overtuigen of gelijk te krijgen. Ik schrijf omdat ik het leuk vind. Omdat het mag. Omdat het kan. Omdat het hier Thailand is en ik mijn dagen graag vul met dingen die een glimlach opleveren. En ja, dat is een bewuste keuze.
Laatst noemde iemand van de lezers op Thailandblog mijn stukjes zoetsappig. En ik dacht: eindelijk iemand die het snapt.
Ik schrijf over de dingen die mij opvallen, verbazen of vertederen. De monnik op blote voeten die bij zonsopgang langsloopt. Het buurmeisje dat met een emmer water en een grote lach een brommer poetst alsof het een Rolls-Royce is. De haan die mij wekt nog voor de zon zelf beseft dat het ochtend is.
Kan ik ook schrijven over luchtvervuiling, corruptie, bureaucratie en armoede? Natuurlijk. Ze bestaan, en soms staan ze zelfs voor mijn neus. Maar mijn moeder zei vroeger altijd: “Erger je niet aan dingen die je niet kunt veranderen.” En dat heb ik onthouden. Ze had een zesde zintuig voor dingen waar je geen ruzie mee moet zoeken. De wereld verandert niet door mijn gemopper. Hooguit word ik er zelf chagrijnig van. En dat is zonde van de dag.
Daarom, als een hond blaft onder mijn slaapkamerraam om vijf uur ’s ochtends, draai ik me nog eens om en denk: liever dit dan een ambulance met gillende sirene. Komt er iemand ongevraagd mijn erf oplopen, dan zet ik een extra kopje koffie. En als iemand vraagt of hij 500 baht mag lenen, geef ik hem 100 baht en zeg dat het zo wel goed is. Hij blij, ik opgelucht en onze vriendschap blijft intact. Iedereen wint.
Wonen in een Thais dorp betekent niet dat je je verstand moet inleveren. Je moet het gewoon anders gebruiken. Je past je aan, niet uit zwakte, maar uit wijsheid. Je zorgt dat niemand gezichtsverlies lijdt. En je ontdekt dat je zelf ook meer rust krijgt, als je niet voortdurend in de verdediging schiet.
Dus ja, ik schrijf met zachte hand. Met een glimlach. Met een knipoog soms, als niemand kijkt. En als dat dan zoetsappig heet te zijn, graag! Mijn leven hier is zoetsappig. En dat is precies waarom ik ben gebleven…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur19 augustus 2025‘Zoetsappige verhaaltjes? Ja, dat klopt!’
Cultuur13 augustus 2025‘De bruiloft zonder uitnodiging’
Cultuur5 augustus 2025‘De jongen met het scheve fietsje’
Cultuur2 augustus 2025‘De monnik die mijn horloge stal (of niet?)’
Kee Nok, dan doet iemand je tekort! Zoetsappig betekent, volgens de bekende heer Van Dale, ‘schijnbaar vriendelijk’ en voorts ‘zonder pit’. Dat is te weinig voor jouw pennenvruchten, vind ik, er mag best wel een complimentje bij.
Neem het dorpsleven zoals het op je af komt. Ik deed dat ook. Had om 4 uur in de morgen een kudde koeien naast mijn slaapkamerraam in de wei en om drie uur begon een monnik op een enorme gong te slaan… Dan tril je je bed uit. Het hoort er bij en je vertelt er over want dit is het ware Thaise landleven. In een ‘moobaan’ achter dikke muren en slapende bewakers in hun hokje maak je zoiets nooit mee.
Geniet van die verworvenheden zolang je fit genoeg bent in dat land te blijven wonen. En laat ons meegenieten…
Beste kee Nok, ik heb dat gelezen van die reactie waarin hij jouw verhalen zoetsappig vindt. Zoals hij mijn reacties eerder prietpraat noemde. Verder dan een regel of 5 komt ie niet. Helaas voor hem! Toch heeft het je ietwat geraakt, anders had je deze uitleg niet gegeven.
Maar wat maakt het uit wat een ander vindt van wat jij ziet, hoe jij het opschrijft en welke uitgangspunten jij daar bij hanteert. Het gaat om jouw observaties die jij op jouw manier in een bepaald kader giet. Het gaat jou om verwondering. Gevoelens van verwondering zijn vaak gekoppeld aan positieve emoties zoals blijdschap en opwinding. Zoals je zegt is het jouw keuze om bij dat soort positieve emoties stil te staan, en die als basishouding te nemen. Nou dan weet je wel waar die ander staat.
Iemand die op volwassen (of bejaarde) leeftijd (nog) verwondering kent, voelt zich vaak een klein deel van een groter geheel. Dit gevoel van verbondenheid kan leiden tot meer empathie en compassie voor anderen. Je bent minder op jezelf gericht en eerder geneigd om anderen te helpen. Dat alles laat jij uitermate in jouw verhalen naar voren komen. Of het nou is van dat jochie op een fiets met kapotte trapper, die monnik die rondtrekt, of de overbuurman die zwijgend zijn dag doorbrengt. Kortom: laat gaan die onbeholpen personages en blijf ons verblijden met hoe jij naar de Thaise alledaagsheid der dingen kijkt.