Er was een tijd dat ik een mens met een agenda was. Zo’n type dat al in januari wist wat hij in november zou lunchen, met wie en waarom. Alles onder controle. Excel-bestandje erbij. Twee herinneringen in de telefoon. En een back-up op papier. Je weet maar nooit.
Maar toen kwam Thailand. En Thailand zei: “sabai sabai”.
De eerste keer dat ik die woorden hoorde, zat ik in een zompige pick-up truck tussen een zak rijst, een kippetje aan een touw en een glimlachende chauffeur zonder tanden. De auto stond stil. Al twintig minuten. Geen file, geen pech, geen paniek. Gewoon: wachten. Waarop? Op niets. “Sabai sabai,” zei de man. En leunde achterover alsof dat de meest logische verklaring ter wereld was.
Ik keek hem aan alsof hij net zijn verstand had achtergelaten bij het vorige tankstation.
Sabai sabai. Vrij vertaald betekent het iets als: rustig aan, geen zorgen, alles op z’n tijd. Maar in werkelijkheid betekent het veel meer. Het is een levenshouding, een stille revolutie tegen alles wat piept, knippert, haast heeft of een deadline eist. Het is zen zonder yoga, Boeddha zonder wierook, therapie zonder praten.
Inmiddels woon ik al jaren in Noord-Thailand. En ik maak geen plannen meer. Niet omdat ik het vergeten ben. Niet omdat ik te lui ben. Maar omdat plannen in Thailand hetzelfde effect hebben als het dragen van een das in een sauna: overbodig, oncomfortabel en uiteindelijk dom.
Neem nu gisteren. Ik had gepland om naar de markt te gaan, wat fruit te halen, terug te fietsen en dan even wat te schrijven voor Thailandblog. Een strak schema van eenvoud. Tot buurvrouw Pen langskwam met wat verse kokosnoten en de vraag of ik haar scooter even kon duwen. Twee uur later zat ik in haar keuken, met iets wat op koffie moest lijken, rijst, vis en verhalen over haar overleden kip (het kan ook iets anders geweest zijn, maar ze praat tegen me in het Thais en ik knik alsof ik het begrijp). De markt? Niet gehaald. De planning? Verdwenen. De dag? Perfect.
Want in Thailand gebeuren de dingen wanneer ze gebeuren. Niet eerder, niet later. Als de regen valt, wacht je. Als iemand je uitnodigt voor koffie, ga je. Als je brommer het begeeft, ga je zitten en kijk je naar de bergen. En niemand zal vragen: “Waarom ben je te laat?” Ze zullen eerder vragen: “Heb je het warm? Wil je water?”
Vrienden uit Nederland vragen me weleens of dat leven zonder plannen niet chaotisch is. Of ik niks mis. Of ik niets bereik. Dan denk ik aan de monnik in het dorp die elke ochtend exact om zes uur de gong slaat, maar het prima vindt als het een keer kwart over zes wordt. Of niet gebeurt. Omdat het leven nu eenmaal ademt, groeit, schuift. En dat je je daaraan overgeeft.
Sabai sabai is geen luiheid. Het is een vorm van acceptatie. Van weten dat dingen soms beter gaan als je ze niet probeert te beheersen. Dat de mooiste momenten vaak de momenten zijn die je niet had voorzien. Zoals die keer dat ik zonder reden een tempel inliep en er een kinderlach hoorde die me aan mijn jeugd en mijn zusje deed denken. Of die keer dat ik in de regen stond, kletsnat en een wildvreemde me een paraplu gaf zonder iets te zeggen.
Daarom maak ik liever geen plannen meer.
Want het leven, beste lezer, houdt zich zelden aan je agenda. Maar als je het een beetje ruimte geeft, komt het vanzelf aanwaaien. Precies op het goede moment. Sabai sabai…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur6 september 2025‘Het gevecht met de Thaise klamboe – Een nachtelijke veldslag in zeven akten’
Cultuur31 augustus 2025‘Farang op slippers in het regenwoud’
Cultuur25 augustus 2025‘Mijn brommer is mijn boeddha’
Cultuur19 augustus 2025‘Zoetsappige verhaaltjes? Ja, dat klopt!’
Groot gelijk, de enige planning die ik na 35 jaar TH nog maak zijn zaken rondom mijn visum. De rest……..sabai sabai
Ik maak toch nog wel graag plannen. Het hoeft niet dat ik nu al weet met wie ik ga lunchen in november, maar voorpret en voorbereiding geven mij veel plezier dat ik niet zou willen missen.
Dat neemt niet weg dat planning flexibel kan zijn en meebeweegt met het ritme van het leven. Maar zonder plannen, dingen om naar uit te zien, en later tevreden naar terugkijken, nee, dat wil ik nog niet 🙂
Ze zouden beter hun goede klanten het gemakkelijker maken in verband met het visum inplaats van al dat
gespuis hier te laten komen .
Heerlijk toch,geen agenda, een lege brievenbus en go with the flow zoals het leven eigenlijk bedoeld is.
Ja heerlijk Geert,
Ben ik om en om ‘n halfjaar in Ubon, dan is het énige wat in onze brievenbus terechtkomt; de maandelijkse watergebruiks- en de energie-rekening.
Ben ik weer terug in ‘t Brabantsche, dan heeft mijn zoon ‘n bérg post gesorteerd op en rond m’n bureau van plm 200 stuks!! En daar zit geen reclame meer tussen.
Sta dan weer met 2 benen op de grond, om te mijmeren over de lege Ubonsche brievenbus
Pensioen is dolce far niente, ‘de zoetheid van het nietsdoen’; het staat recht tegenover de drukte van het agenda-leven dat ik leidde toen ik nog werkte. Maar eenmaal in Thailand heb je toch dingen om in de gaten te houden dus helemaal los van ‘data’ kwam ik niet al was de dwang wel weg. En nu ik naar de 80 loop ligt er toch een agenda op mijn bureau om de dagen bij te houden dat de thuiszorg mij onder de douche komt zetten…
Sabaai sabaai betekent ‘gelukkig, tevreden, comfortabel’. Soms ben je dat omdat je iets loslaat, prima. Maar vaak voel je je ook gelukkig en prettig als je hard bezig bent met iets leuks of zelfs met iets moeilijks. Schrijven voor dit blog vond ik altijd sabaai sabaai.
De vraag is of dit nu echt afhankelijk is van het in Thailand zijn of dat het gewoon het gevolg is van pensioenering. Hier in Nederland valt er voor mij nu ook niet veel meer te plannen behalve de tickets voor de volgende winter naar Thailand, de controle afspraken bij de tandarts en de verjaardag van zus. Dus persoonlijk zie ik niet in wat een verblijf op het Thaise platteland daaraan nog zou kunnen toevoegen.
Sinds 3 jaar gebruik ik weer een zelf gebouwde agenda met 12 maandbladen.
Waarom?
Omdat ik in de drukte van “sabaai, sabaai” weleens wat vergat en ik me realiseerde dat herstel veel tijd kostte van mijn “sabaai, sabaai” leven…
Mooi verwoord , ik leef nu in alle drukte in België , zelfstandig en veel werk , te veel , ik snak naar sabai sabai die ik in 2027 zal krijgen als ik ook naar Thailand emigreer met mijn thaise vrouw.