Het Thaise familie altaar
Het avondlicht viel zachtjes door de ramen van het huis in, Nakhon Ratchasima, en wierp lange, dansende schaduwen over de betegelde vloer. Aan de oostkant van de woonkamer, tegen de muur aan, stond het familiealtaar, in al zijn serene glorie. Het was een bescheiden altaar, binnen. Niet te vergelijken met de rijkelijk versierde schrijnen in sommige tempels, maar de liefde en toewijding waarmee het werd onderhouden, door een van de kinderen was onmiskenbaar. Buiten hadden de twee oudste kinderen er een iets steviger plekje van gemaakt met een altaar van een kleine twee meter hoog. Och, je bent jong en wil wat duidelijk maken, schijnbaar.
Meestal was het oma, die zich over het altaar ontfermde. Ze is een vrouw van normale gestalte, met een gezicht getekend door jaren van regelmatig lachen en wijsheid, en ogen die de diepte van de Thaise geschiedenis weerspiegelden. Voor haar was het altaar meer dan alleen een plek om te bidden, iets wat ze weinig deed. Het was het kloppende hart van de familie, toen, de plek waar het verleden en het heden samensmolten, en waar de geesten van de voorouders waakten over hun nakomelingen.
Elke dag, net voor zonsopgang, begon zij haar ritueel. Met zorg legde ze bloemen – vaak jasmijn en lotus, geplukt, voor het altaar. Ze stak geurige wierookstokjes aan, waarvan de rook als dunne, blauwe draden opsteeg en zich vermengde met de koele ochtendlucht. Een klein kommetje met vers water en een schaaltje met fruit, meestal mango of papaja, werden erbij geplaatst. Soms, als er iets speciaals te vieren was of als er een moeilijke beslissing genomen moest worden, bracht ze ook een klein schoteltje met kleefrijst of andere zoetigheden.
Vandaag was geen gewone dag. De kleinzoon, zou morgen afreizen naar Bangkok om te studeren. Het was een grote stap voor de familie, de eerste in hun generatie die naar de hoofdstad zou gaan voor hoger onderwijs. De hele dag had een onderhuids gevoel van opwinding en een vleugje weemoed door het huis gevaren.
Nu, terwijl de schemering inviel, knielde oma voor het altaar. Haar handen gevouwen in de traditionele Wai, haar hoofd licht gebogen. Ze mompelde zachtjes gebeden, woorden die generaties lang waren doorgegeven, vermengd met haar eigen smeekbeden voor het kleinkind. Ze vroeg om bescherming tegen kwaad, om wijsheid in zijn studies, en om de gunst van de voorouders op zijn pad.
Het kleinkind, die stilletjes de kamer was binnengeslopen, keek toe. Hij had de gewoonte om zijn oma te observeren bij het altaar. Hoewel hij zelf een modernere jeugd had gehad, met smartphones en internet, was de traditie van het altaar diep in hem geworteld. Hij geloofde dat deze geesten, samen met de voorouders, zorgden voor de welvaart en veiligheid van het gezin.
Na een tijdje stond oma op. Ze draaide zich om en zag haar kleinkind en kinderen staan. Drie meiden en een zoon, de vader van het kleinkind inmiddels alweer gescheiden, eigenlijk nooit getrouwd geweest. Zijn moeder was inmiddels alweer jaren getrouwd met een andere man en zijn vader had wijselijk gekozen voor een relatie zonder boterbriefje.
Zijn drie tantes, waarvan twee overdreven gek met de jongen waren en zijn en het als de stamhouder zien, hielden hem regelmatig voor meer als hun neefje. Een warme glimlach verscheen op het gezicht van oma. Kom, mijn jongen, zei ze, haar stem zacht als het ritselen van bladeren in de wind. Het is tijd om je zegeningen te ontvangen.
Het kleinkind knielde naast haar. Oma pakte een klein flesje met water, van het altaar en sprenkelde het voorzichtig over zijn hoofd. Moge de geesten van onze voorouders je beschermen, kleinkind zei ze. Moge de wijsheid van de Boeddha je leiden. En moge je altijd de weg naar huis weten te vinden.
Het kleinkind voelde de koelte van het water op zijn huid en een golf van kalmte overspoelde hem. Hij wist dat hij ver weg zou zijn van zijn familie, maar het altaar, met zijn geur van wierook en de aanwezigheid van zijn oma, gaf hem een gevoel van verbondenheid dat de afstand zou overbruggen. Het was niet alleen een plek van gebed; het was een anker, een herinnering aan wie hij was en waar hij vandaan kwam. Het was het verhaal van zijn familie, vastgelegd in de bloemen, de wierook en de stille gebeden die elke dag werden gefluisterd. En terwijl de laatste zonnestralen vervaagden en de nacht de Thaise woning in haar omhelzing sloot, wist het kleinkind dat de geesten van het altaar met hem mee zouden reizen, een onzichtbaar schild van liefde en bescherming.
Nog een jaar inmiddels en dan is zijn studie op een einde gekomen, iets in de IT-wereld dacht ik, zijn Engels blijft in het spreken beperkt. De terugkeer naar zijn roots in Nakhon Ratchasima is voorlopig afgeketst en ik heb er een hard hoofd in of die dat ooit echt gaat overwegen, ook al heeft die mooie aanbiedingen gehad hier. Bangkok heeft meer te bieden in zijn gedachtegang. Oma is daar niet happy mee, net als het feit dat meerder kinderen nu in mijn thuisland wonen. Ook die zochten hun geluk elders na verloop van tijd. Heb mij daar altijd zeer mee op de achtergrond gehouden bij het kleinkind en de kinderen.
Je denkt er licht op te kunnen laten schijnen, maar de toekomst blijkt meestal een gitzwart donker gat te zijn waar je de lichtstraaltjes die het af en toe doorlaat soms kan oppakken. Voordeel is dat de wereld erg klein is geworden met wederom het internet en al haar voordelen.
———————————————
Dit artikel is [jp_post_view]
———————————————
Over deze blogger
-
Men heeft mij gevraagd om wat info te vermelden over het wel en wee van mijn aanwezigheid hier. Laat ik voorop stellen dat ik mijzelf op zijn hoogst als part-time journalist zie. Schrijver mag ook, wie had dat ooit gedacht.
Ik ben op mijn 54ste jaar naar Thailand vertrokken nadat ik al een jaar of acht verliefd verloofd getrouwd was met mijn Thaise liefde.
De grijze wolken in Nederland werden te donker, de recessie, werkgever had het veel, erg veel over polen. De geest was al een tijdje uit de fles, en niet altijd de meest vriendelijkste.
Appartement uit 1928 verkocht voor een vette winst na twintig jaar wonen. En ons inmiddels al jaren gekochte Thaise huis betrokken. Wij spreken over het jaartal 2008.
Gelijk de golven van de zee in een rusteloze dag in Thailand zijn wij inmiddels al een paar jaar voorzien van mijn pensioen in rustig vaarwater terechtgekomen.
Hobby's van alles en nog wat binnen de grenzen van ons bestaan, na lezen is af en toe schrijven erbij gekomen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand3 september 2025Voorrijkosten in Thailand
Leven in Thailand28 augustus 2025Waterwinkels schieten als paddenstoelen uit de grond in Thailand
Leven in Thailand24 augustus 2025Wasserettes: Meer dan alleen een wasje draaien
Leven in Thailand17 augustus 2025Schoonmakers een universeel beroep