‘De tv die tegen de stilte praat’
Sommige mensen zetten de tv aan om iets te kijken. Tante Nuan zet hem aan om niet alleen te zijn. En misschien, heel misschien, is dat wel precies waarvoor hij bedoeld is.
Elke ochtend als ik op mijn brommer het zandweggetje af hobbel naar de markt, zie ik haar zitten. Tante Nuan. Op haar veranda. In haar versleten plastic stoel, onder een afdak van golfplaat dat ooit wit was. En altijd, werkelijk altijd, klinkt van binnenuit haar houten huis dat bekende achtergrondgeluid: Thaise tv.
Het is nooit echt stil bij tante Nuan. Als het geen soaps zijn, dan wel nieuwslezers die klinken alsof ze net tien koppen koffie op hebben. Soms hoor je die ouderwetse Thaise volksmuziek uit een show vol glitterpakken en playbackende artiesten met verveeld kijkende dansers op de achtergrond. En zelfs als ze even de veranda af is om rijstsoep te halen bij de buurvrouw, blijft de tv aan. Onwrikbaar. Als een huisaltaar, maar dan met afstandsbediening.
In het begin dacht ik: die vrouw kijkt de hele dag televisie. Tot ik er op een middag wat langer zat, in de schaduw, met een glas lauwe cola in de hand. De tv stond aan. De beelden flitsten voorbij. Maar haar ogen waren op het erf gericht. Op de wind in de bomen. Op een kip die door haar tuin scharrelde. Op niets.
“Tante, kijk je eigenlijk wel wat er op is?” vroeg ik voorzichtig.
Ze glimlachte. “Nee, ik kijk niet. Maar het is fijn dat er iets is.”
En daar zat ik dan, met mijn westers hoofd vol ideeën over aandacht, schermtijd, prikkels en focus. Terwijl zij, met haar handen in haar schoot, gewoon aanwezig was. En de tv… die vulde iets op dat ik niet zag.
Ik dacht aan vroeger, in Nederland. Mijn oma zette ook altijd de radio aan. Niet om naar te luisteren, zei ze, maar ‘voor de gezelligheid’. Misschien is dat het: we zoeken geen informatie, geen vermaak, maar aanwezigheid. Een soort klankdeken tegen de eenzaamheid.
Want tante Nuan is oud. Haar man is al jaren geleden overleden. De kinderen wonen in de stad. Soms komt er een kleinkind logeren, maar meestal zit ze alleen. Alleen met haar stoel, haar huisgeest, haar vogelkooi, haar tv.
En toch, als je er zit, voel je geen eenzaamheid. Er hangt een soort vrede in dat huis. Alsof de tijd er langzamer loopt. De klok boven de deuropening tikt al jaren niet meer, maar niemand lijkt dat erg te vinden.
Soms denk ik: die tv is haar laatste huisgenoot. Hij praat terug zonder te oordelen. Hij vult de leegtes tussen de maaltijden, de stilte tussen twee herinneringen.
En misschien, heel misschien, is dat precies waar technologie ooit voor bedoeld was: niet om ons bezig te houden, maar om ons gezelschap te houden.
Als ik wegga, wuift ze. Haar hand beweegt traag, maar haar glimlach is oprecht. En de tv? Die blijft aan. Natuurlijk.
Ik stap weer op mijn brommer, met het gevoel dat ik even ergens was. Niet op bezoek, maar gewoon aanwezig. Zoals zij dat is, elke dag, met haar stoel en haar scherm en haar rust.
En als ik later thuiskom, zet ik ook even de tv aan. Niet om iets te zien, maar gewoon, omdat het fijn is dat er iets is…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur29 september 2025‘De tv die tegen de stilte praat’
Cultuur26 september 2025‘Hoe een pinautomaat het verloor van de liefde’
Cultuur19 september 2025‘Waarom ik niet meer over geld praat met Thai’
Cultuur6 september 2025‘Het gevecht met de Thaise klamboe – Een nachtelijke veldslag in zeven akten’
Uit het leven gegrepen, leuk verhaal.