‘De jongen met het scheve fietsje’
Elke ochtend, net na zonsopkomst, hoor ik hem al aankomen. Het begint met een ratelend geluid, gevolgd door een korte stilte, en dan weer dat karakteristieke tik-tik-tik, alsof iemand met stokjes tegen een lege blik trommelt. Het is de jongen met het scheve fietsje.
Zijn fiets is een wonder van overlevingskunst. Het frame lijkt uit drie verschillende exemplaren te bestaan, het stuur staat een tik naar links, en één trapper mist een rubber laagje, zodat het metaal elke keer mijn oor raakt als hij voorbijgaat. De ketting piept bij elke omwenteling, maar geeft nooit op. Net als hijzelf.
Ik zit meestal op mijn veranda met mijn eerste koffie, elke dag roept hij hetzelfde: “Sawasdee kráp!” Daarna een brede lach, zo groot dat hij zijn evenwicht bijna verliest. Soms zwaait hij, soms trapt hij door, altijd met die lach. Geen rugzak, geen schoenen. Alleen dat scheve fietsje en een wereld die blijkbaar groot genoeg is voor geluk.
Eens in de week, meestal op vrijdag, stopt hij even. Dan wijst hij naar mijn hond die op zijn rug in de zon ligt en lacht nog harder. Feitelijk is het niet mijn hond, maar het dier is ooit komen aanlopen en voelt zich thuis bij ons. Soms laat hij zijn fiets op de weg vallen om de hond te aaien. De fiets klettert op het zand alsof hij boos is dat hij weer losgelaten wordt. Maar als hij opstapt, rijdt hij verder alsof het de mooiste fiets van Thailand is.
Ik vraag me vaak af hoe hij dat doet, dat lachen. Hij woont in een houten huisje met een golfplaten dak dat bij elke storm rammelt alsof het los wil vliegen. Zijn schooluniform is vaak een beetje te groot, zijn knieën hebben meer pleisters dan huid. Toch is hij elke ochtend een rijdende zonnestraal.
Soms denk ik dat die jongen me meer leert dan welke boeddhistische monnik ook. Over tevreden zijn met wat je hebt, over vreugde vinden in een trapas die kraakt en een weg die vol kuilen zit.
Vanmorgen dacht ik: misschien moet ik hem een nieuwe fiets geven. Iets glimmends, met een bel die niet vals klinkt. Maar toen hij voorbijreed, zwaaiend en lachend, besloot ik dat hij die oude fiets niet kwijt moet raken. Zijn geluk lijkt er naadloos bij te horen.
Misschien is dat wel de mooiste les van Thailand: dat je met een scheef fietsje, een lach en een beetje stof op je knieën verder kunt komen dan je denkt…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur5 augustus 2025‘De jongen met het scheve fietsje’
Cultuur2 augustus 2025‘De monnik die mijn horloge stal (of niet?)’
Cultuur29 juli 2025‘De wind over de grens’
Cultuur22 juli 2025‘Waarom je in Thailand nooit met je eigen slippers naar huis gaat’
Ook bij ons in het dorp zijn er heel wat zulke kinderen. De kinderen van de arme drommels en have nots. Ik probeer ze in het mate van mogelijke af en toe wat toe te stoppen…..af en toe wat Bahts om iets lekkers te kopen en ja ook al eens een nieuw fietsje of paar schoenen. Regelmatig een zak rijst voor de ouders. Mocht ik een miljonair zijn ik zou ze graag allemaal helpen om een goede opleiding te helpen bekostigen maar ik ben geen mijonair en heb ook nog eigen vrouw en familie met hun eigen noden….
Toch blijft het me altijd herinneren aan het feit dat daar waar je wieg staat je toekomst wordt bepaalt. Het paradijs van de rijken is nu eenmaal gebouwd op de hel van de armen.
Zeer mooi geschreven, net zoals jij heb ik me vroeger zo dikwijls afgevraagd als ik iets zag (een kind dat met steentjes zat te spelen in het zand, een oude boer gehuld in wat vodden die tevreden naast zijn veld zit), hoe komt het toch, vanwaar die tevredenheid en dat geluk.
Heb het ondertussen ook gesnapt, je moet gewoon tevreden zijn met al de kleine mooie dingen die je ziet, die je tegenkomt op je levenspad.
Tevredenheid is niet iets wat je overkomt, maar een keuze die je maakt om je te richten op het positieve en de waarde van het huidige moment te erkennen, zegt men.
Hert vervliegt bij veel mensen nogal snel schijnbaar, mooie momentopname uit het leven van twee tevreden mensen.
Goed weergegeven sfeerverhaal, beste Kee Nok. Maar ik denk toch dat je die jongen des te blijer en gelukkiger maakt als je wel een nieuw fietsje voor hem aanschaft. Zo duur zijn die dingen niet in TH. Neem hem mee naar een van die grote winkelfilialen, waar ze van alles en nog wat verkopen, en laat hem zelf kiezen. Of verras hem op een ochtend met een nieuwe fiets. Doe er een paar stevige slippers bij. Ook niet duur. Je zult zien: hij zijn vreugde en dankbaarheid zolang jij leeft jou tonen. Ook een thema!
Prachtig geschreven, mijn koffie smaakte nog beter bij het lezen.