‘De bruiloft zonder uitnodiging’
Mijn vrouw was voor een paar dagen naar Bangkok. Maar tijd om je eenzaam te voelen heb je niet in mijn lieflijke dorp in het hoge noorden. Ik had geen idee wie er ging trouwen. Sterker nog: ik wist tot die ochtend niet eens dat er een bruiloft was. Maar toen ik het erf afliep en langs de weg richting de dorpswinkel slenterde, viel me iets op. Grote gekleurde parasols, een partytent, plastic stoelen in keurige rijen en een luidspreker waaruit Thaise liefdesliedjes galmden. Een typische zondag in Isaan dus, alleen met iets meer glinstering dan normaal.
Bij de ingang van het feestterrein stond een tafeltje met drie dames in glitterjurken en getoupeerde haren die eruitzagen alsof ze de helft van hun leven op een barkruk hadden doorgebracht en de andere helft op een brommer. Een van hen wenkte me: “Farang, kin khao mai?”
Eten? Natuurlijk. Dat is in Thailand nooit de verkeerde keuze.
“Khrap,” knikte ik beleefd. Ik had tenslotte nog geen ontbijt gehad en het klonk alsof dit buffet rijker zou zijn dan de instantnoedels die thuis op me wachtten. Voordat ik het wist, kreeg ik een bord in mijn hand gedrukt, werd een plastic stoeltje onder mijn achterwerk geschoven en zat ik naast een opa zonder tanden die me vriendelijk toelachte en me direct een glas Lao Khao aanbood. Het was nog geen tien uur ’s ochtends.
“Sabai dee mai?” vroeg hij. Ik antwoordde met een soort glimlach die volgens mij ‘ja’ betekende en sloeg het glas achterover. Mijn ogen traanden, mijn tong verlamde, maar ik kreeg applaus van een groepje vrouwen onder een partytent.
Ondertussen klonk er gejuich vanaf het podium. De bruid en bruidegom arriveerden, hij in een te strak pak met goudkleurige biezen, zij in een fonkelende jurk die een samenwerking leek tussen een trouwwinkel en een discobal. Prachtig, echt waar. Maar ik had geen idee wie het waren.
Een buurvrouw zag me kijken. “Dochter van oom Wut,” fluisterde ze.
“Ken je haar?”
Ik schudde mijn hoofd.
“Maakt niet uit,” zei ze vrolijk. “Nu wel.”
Later vroeg ik, terwijl ik mijn tweede bord curry naar binnen werkte, aan de man naast me: “Is het niet vreemd dat ik hier ben? Zonder uitnodiging?”
Hij keek me aan, liet een lange boer ontsnappen en antwoordde droog: “Als je in Thailand wacht op een uitnodiging, mis je alles.”
En zo is het maar net.
Ik bleef tot laat. At, dronk, proostte met mensen van wie de namen ik nooit zal weten. Ik werd op de foto gezet met de bruid, geduwd in een kring dansende tantes en kreeg bij vertrek een plastic zakje met overgebleven rijst en kip.
Thuis plofte ik neer in mijn bamboestoel op de veranda, moe maar gelukkig. Een bruiloft zonder uitnodiging. In Nederland zou het ondenkbaar zijn. Hier in het dorp is het een levenshouding. Als je er bent, hoor je erbij.
En ergens, tussen de curry, het gelach en de warme handdrukken, voelde ik dat ook echt…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur29 september 2025‘De tv die tegen de stilte praat’
Cultuur26 september 2025‘Hoe een pinautomaat het verloor van de liefde’
Cultuur19 september 2025‘Waarom ik niet meer over geld praat met Thai’
Cultuur6 september 2025‘Het gevecht met de Thaise klamboe – Een nachtelijke veldslag in zeven akten’
Leuk stukje leesplezier we genieten erg van alle schrijvers op Thailand blog .
Groetjes uit Trat.
Klopt helemaal FKN,
Maar al te vaak heb ik meegemaakt dat ik, tijdens m’n fietstourtjes door Isaan, bijna van m’n fiets getrokken word om luister bij te zetten bij een of ander music-happening en waar de kao lao rijkelijk vloeit.
En ja, ik moet paar neuten van dat vuurwapen tot me nemen.
De dreun van de 1000 Watt-boxen en de brand in m’n keel blijven nog paar kilometer in m’n lijf hangen.
Maar télkens ‘n leuke afwisseling op het platteland
Klopt als een ‘zwerende’ vinger FKN !!
Wat een heerlijk verhaal en wat een enorme gastvrijheid van (de familie van) het bruidspaar. Het leven in een dorp in het hoge noorden lijkt zo slecht nog niet.
Oh wat kan jij dat toch geweldig vertellen alsof je er zelf bij bent.
Ik heb zelf ook al wat feesten beleefd, op uitnodiging met mijn vrouw, of door familie spontaan meegenomen en ook dan ben je altijd meer dan welkom.
Het lijkt mij dat het zo mogelijk nog meer gewaardeerd wordt, indien je als farang een
crematie bijwoont inclusief de boeddhistische ‘dienst’.
Vriendelijke groet Peter
Geweldig Farang kee nok,
Zo lekker ongedwongen een feest beleven.
Zoals jij het beschrijft zou ik er haast jaloers op worden.
Ik wacht halsreikend op je volgende verhaal.
Dank weer en groeten, Mike.