Charcoal

Aantal keren gelezen: 416

()

Oftewel Houtskool.

Gezien het aantal kubieke meters wat ik hier zie in mama en papa winkeltjes zie liggen moet het in het Thailand het volume van een stevige berg benaderen, jaarrond.
Ja, zelfs de 10 en 20 Baht shops grossieren er ook ruim in.
De zoon van mijn vrouw heeft vaste afspraken met een leverancier, anders pis je echt naast de pot met aankoop of je betaalt de hoofdprijs.
Kleine zakken, meestal een zak per dag op zijn hoogst twee dagen om de winst cijfers op te waarderen, heeft die meestal.
Koopt ook wel eens erg grote zakken waar de inhoud van een stuk of zes kleine zakken zitten, goedkoper maar verlangt wel financiële investering in de bedrijfsvoering en dat ligt basic moeilijk bij een gemiddelde isaan Thai, krijg ik vaak de indruk.
Daarnaast moet je wat zwaardere arbeid verrichten met die grote zakken en ook dat ligt moeilijk.

De ‘ochtend’ winkel [5 tot 8] met zijn kippenlevertjes en varkensvlees saté stokjes kan niet zonder charcoal.
De werkende Thai kan ook niet zonder vlees schijnbaar, ik ben altijd benieuwd of men honderd meter verder nog iets van brood erbij koopt, maar volgens mijn vrouw is daar dat kleine zakje plakrijst voor bedoeld.
Het gaat wel een duidelijke concurrentie worden die kant-en-klare boterhammen, maar prijstechnisch gaat de ‘satéstok’ nog aan top.

Het snoeien is waar eigenlijk het ‘leven’ van de Charcoal cyclus begint.
Zo jaarrond halveert men in Thailand alles wat groeit met wat wij struiken en bomen wensen te noemen.
Het liefst een beetje polsdik heb je gelijk de ideale Charcoal maatvoering.
Anders is het veel zagen en hakken.
Heb hier al heel wat ‘groen’ zien verdwijnen in het ‘wild’ maar ook gecultiveerde plekken met bomen zoals onze Moo Baan kregen jaarlijks een ’trim’ beurt.
‘Onze’ bomen hebben na vele jaren de strijd opgegeven en zijn inmiddels op maaiveld hoogte verwijderd, met plezier en een klein traantje door de charcoal boeren.
Het waren ‘gouden’ jaren voor deze mannen en vermoed ook voor diegene die ‘Het Groen’ beheerde op vrijwillige basis.

Het maken van charcoal of op zijn Nederlands houtskool lijkt hier een beetje op een Indiaanse zweethut lijk het wel.
Er waren er hier verschillende in de nog verwilderde regio.
Meestal een beroepskeuze van de Thai die graag zelfstandig werkt en fluctuerende inkomsten tot geen, niet als een probleem ziet.
Het is een mannenberoep terwijl de vrouwelijke helft van deze families meestal in de recycling zitten en de vele Moo Baan afwerken via de bin [vuilnisbak]
Meestal leven ze in een beetje afstandelijk van de grotere leefgemeenschappen door overheid georganiseerd locaties.
Goedkoop, makkelijk en nooit last van de buren in het groen, kon er vroeger toen ik nog veel fietsten meerdere locatie aanwijzen.
Dacht eigenlijk dat het altijd een win-winsituatie was op enkele kleine minpuntjes na, maar dat ligt niet helemaal zo gemakkelijk schijnbaar.
Het is nogal luchtvervuilend schijnbaar, charcoal.
Het snoeien van dat ‘groen’ dat zo af en toe wel vervelend hard groeit, is natuurlijk prima tegen minimale kosten ja, soms zelfs gratis.

Dat de dames van deze zzp’ers die kubieke meters plastiek flessen karton ijzer en wat al niet meer uit je vuilnisbak halen, jaarrond is handig zodat jij als eigenaar van die vuilnisbak alleen rotzooi overhoudt, is ook mooi.
Erger nog, er inmiddels competitie ontstaan tussen de vele vuilnisbakkensnuffelaars die op het vijandige af is en vaak in de middernachtelijke uren al van start gaat.
De buurthonden met eigenaar krijgen op deze manier ook hun algemene training om het baasje erop te attenderen dat er vreemd volk voor de eigendomsgrenzen bewegen.
Niet in de laatste plaats omdat het hondje van de snuffelaars ook wel eens meelopen tijdens werkuren van deze mensen.
Ook gemotoriseerde teams hebben in de loop der jaren hun intrede gedaan waar men met een motor met zijspan en familielid in zeer snelle tijd meerdere Moo Baan afschuimen.
Ik ‘bewaar’ dus inmiddels al spullen voor de vuilnisbakkensnuffelaars naar mijn voorkeur vraag mij niet waarom, maar het is een soort onbewuste voorkeur dat de een het harder nodig heeft als de ander.
Mijn achterbuurvrouw verzamelt het privé totdat er een pick-up vol is, zeg minimaal vuilniszakje of tien voordat ze het zelf wegbrengen.
Vuilniszakken weer terug graag, de mijne mogen ze houden.

Zit pas bij een van onze Thaise kennissen om van de zondagmiddag [sorry schoot een beetje door met familieomstandigheden met dit soort zzp’ers] zie ik ineens een grijze laaghangende wolkt van één zeer serieuze omvang tijdens het nuttige van een biertje in zijn buitenverblijf opstijgen.
De rest van de ’tafel’ had er weinig aandacht voor, erger nog de ‘landlord’ moest even naar het toilet en toen die terugkwam stond ook zijn ‘brandput’ in de fik.
Bij gebrek aan ophaaldiensten in de ‘outback’ een normaal gebruik.
Tuinafval nemen ze sowieso niet mee en het ‘echte huisvuil’ neemt die altijd mee naar de stadswoning waar een ophaaldienst is.
Met een luchtig vraagje of de buren het vuil eens in de drie maanden opstoken gezien de omvang was het antwoord ‘Charcoal’.
De buren beschikte over een ‘zweethut’ om charcoal te maken, om hun beperkte inkomen een beetje op te waarderen in de mindere dagen van arbeidsvreugde op het land.
Het was ook maar een ‘klein wolkje’ zo af en toe en och iedereen heeft zo zijn probleempjes waarbij je niet gelijk de zeurpiet uit moet hangen.

Biertje??? Of is het al tijd voor een glas Hong Thong met ijs.
Nou, doe maar allebei, wind staat de goede kant uit.

Over deze blogger

william-Korat

Men heeft mij gevraagd om wat info te vermelden over het wel en wee van mijn aanwezigheid hier. Laat ik voorop stellen dat ik mijzelf op zijn hoogst als part-time journalist zie. Schrijver mag ook, wie had dat ooit gedacht.
Ik ben op mijn 54ste jaar naar Thailand vertrokken nadat ik al een jaar of acht verliefd verloofd getrouwd was met mijn Thaise liefde.
De grijze wolken in Nederland werden te donker, de recessie, werkgever had het veel, erg veel over polen. De geest was al een tijdje uit de fles, en niet altijd de meest vriendelijkste.
Appartement uit 1928 verkocht voor een vette winst na twintig jaar wonen. En ons inmiddels al jaren gekochte Thaise huis betrokken. Wij spreken over het jaartal 2008.
Gelijk de golven van de zee in een rusteloze dag in Thailand zijn wij inmiddels al een paar jaar voorzien van mijn pensioen in rustig vaarwater terechtgekomen.
Hobby's van alles en nog wat binnen de grenzen van ons bestaan, na lezen is af en toe schrijven erbij gekomen.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Leven in Thailand3 september 2025Voorrijkosten in Thailand
• Leven in Thailand28 augustus 2025Waterwinkels schieten als paddenstoelen uit de grond in Thailand
• Leven in Thailand24 augustus 2025Wasserettes: Meer dan alleen een wasje draaien
• Leven in Thailand17 augustus 2025Schoonmakers een universeel beroep