‘De magie van het Thaise ochtendlicht’
Er zijn ochtenden waarop je wakker wordt zonder reden. Geen blaffende honden, geen kraaiende hanen, geen scooter die denkt dat het uitlaatgeluid een roeping is. Je wordt gewoon wakker. Alsof iets je zachtjes aantikt. Een stilte die roept.
Het is dan nog donker in huis. De ventilator doet zijn best om de dromen weg te blazen en buiten is het alsof de wereld zich nog bedenkt of ze er vandaag wel zin in heeft. Ik schuif de houten deur opzij, stap op blote voeten naar buiten en ga zitten op mijn gammele plastic stoeltje onder de boom die ooit een mango moest worden, maar vooral bladeren laat vallen.
Voor mij ligt het veld. Geen bijzonder veld. Een lap platgetrapt gras, wat bananenplanten die er zelden bananen aan wagen en verder de gebruikelijke chaos van Thailand: een roestige fiets zonder zadel, een omgevallen bezem, een hond die geen naam nodig heeft.
Maar dan gebeurt het. Langzaam. Alsof iemand met een zachte kwast de hemel begint te schilderen. Eerst een streepje blauw, dan roze, dan dat zachte oranje dat geen kleur is maar een gevoel. Het licht komt niet op, het sluipt. Niet als een stadse ochtend die je overschreeuwt, maar als een dorpsgeheim dat je alleen mag delen als je stil bent.
Het is het licht dat alles aanraakt zonder het te bezitten. Het maakt zelfs mijn afbladderende muren een beetje waardiger. Het tovert de modder in de weg om tot een glanzend lint. En de kip, die normaal klinkt als een verongelijkte kettingzaag, kakelt nu ineens met een zekere gratie. Zelfs de muggen lijken een moment hun gezoem te heroverwegen.
Mijn vrouw komt naar buiten in haar huisjurk. Ze zegt niets, want we zeggen zelden iets voor zeven uur. Ze zet een kopje koffie naast me neer dat stiekem meer suiker is dan koffie en gaat weer naar binnen. Ik neem een slok en kijk hoe de zon zich eindelijk laat zien. Niet als een triomf, maar als een vanzelfsprekendheid.
En daar zit ik dan. In mijn korte broek met koffievlekken, mijn weinige haar als een mislukt palmbos, omringd door een wereld die nog slaapt of net wakker wordt. Ik voel me geen toerist, geen expat, zelfs geen farang. Gewoon een mens in het ochtendlicht. Zonder plan, zonder haast, zonder iets te moeten.
Even is alles precies goed.
En dan, plots, uit het niets, springt de buurhond op. Rent blaffend achter een brommer aan en is de betovering verbroken.
Maar ik glimlach. Want ik weet: morgen, als ik geluk heb, begint het weer opnieuw.
Misschien zelfs nog mooier…
———————————————
Dit artikel is [jp_post_view]
———————————————
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur29 september 2025‘De tv die tegen de stilte praat’
Cultuur26 september 2025‘Hoe een pinautomaat het verloor van de liefde’
Cultuur19 september 2025‘Waarom ik niet meer over geld praat met Thai’
Cultuur6 september 2025‘Het gevecht met de Thaise klamboe – Een nachtelijke veldslag in zeven akten’
Nou Kee nok, je hebt mij een gevoel bezorgd tijdens het lezen of ik er zelf bij was.
Prachtig geschreven, dankjewel.
Groeten Mike.
Je verhalen worden steeds persoonlijker en ik ga ze ook steeds meer waarderen, Farang Kee Nok. Hier in Thailand – buiten de grote steden en toeristische oorden – komt de oudere mens tot rust en leeft in vrede met zichzelf en met anderen.
Mijn vrouw en ik worden door de zon gewekt en dat is in deze tijd van het jaar om half zes. Vanmorgen echter pas om zes uur daar het zwaar bewolkt was. Tijd voor koffie heb ik pas na het uitlaten van de honden.
De vroege ochtend is inderdaad het mooiste moment van de dag, zeker buiten de stad in een tropisch land als Thailand. Ik heb dit vooral leren waarderen tijdens mijn 2 verblijven bij de monniken van Thai Plum Village. Na het ochtendgebed, in het halfduister nog vóór zonsopgang vertrekken een honderdtal Vietnamese monniken en zusters voor hun dagelijkse “walking meditation”, door de stille koele natuur, tot de leider ergens midden de vlakte blijft stilstaan met zicht op het oosten. Het is letterlijk een gouden moment wanneer de groep in totale stilte de zon achter de heuvels ziet opkomen en enkele minuten later de wandeling verder zit. Ik word er nog telkens emotioneel van als ik daar aan terug denk.
Geen mooiere tijd dan tussen 05.00 en 07.00 op je terras zitten met een bakkie 3 in 1 koffie en luisteren naar de diverse nachtelijke geluiden en de dageraad te zien verschijnen. Helaas is er in het gehucht waar ik verblijf tegenwoordig een hond die meent als hij/ zij hoort dat ik de schuifdeur open, te moeten gaan blaffen voor een paar minuten. Ach, men kan niet alles hebben….
Dat is meestal ook de periode dat ik begin te werken in de tuin, tot het te warm wordt 🙂