Column – De klaagmuur van het paradijs
Waar ik me keer op keer over verbaas, is het permanente gekreun van landgenoten die zich op Thailandblog verschansen alsof het een digitale klaagmuur is. Je zou denken dat wonen in een land waar de zon gratis schijnt en een avondmaal nog steeds minder kost dan een flesje spa blauw in een Amsterdams café, genoeg reden is om elke ochtend een glimlach te schroeven op dat zongebruinde gezicht. Maar nee. Het refrein blijft hetzelfde: te warm, te duur, te ingewikkeld.
Neem de visumregels. Alsof het Thaise immigratiekantoor is opgericht met het satanische genoegen om speciaal jou te pesten. Formulieren, stempels, kopieën van je grootmoeders trouwboekje, alles moet erbij. Maar goed, dezelfde mensen die hier huilen over ‘ingewikkelde procedures’ stonden in Nederland braaf maanden op een wachtlijst voor een paspoort en vonden dat toen doodnormaal.
Dan het verkeer. Het is chaos. Natuurlijk is het chaos. Je woont in een land waar het asfalt meer gaten heeft dan een bejaard gebit. Waar helmloze pubers in schooluniform op scooters racen alsof de dood een vrijblijvende hobby is. Maar wie klaagt het hardst? De expat die zelf een Toyota Fortuner bestuurt alsof hij het gefrustreerde broertje van Max Verstappen is.
De bureaucratie dan. Ja, de overheid is traag. Ja, je moet drie uur wachten in een muf kantoortje met een ventilator die de illusie van zuurstof verspreidt. Maar diezelfde mensen brengen zonder mokken uren door bij de IKEA-kassa op Tweede Paasdag, want daar krijg je een gratis worstje.
Gezondheidszorgkosten? Ja, een privéziekenhuis in Bangkok, vraagt voor een hechting meer geld dan een kleine Thaise boer in een jaar verdient. Verrassing! Dat heet business. Maar je kunt ook naar het lokale ziekenhuis, waar je twintig euro betaalt en een tetanusprik krijgt die vermoedelijk nog uit de vorige eeuw stamt. Keuze zat.
En natuurlijk de farangprijs. De eeuwige wond. Waarom betaalt de buitenlander meer voor een kokosnoot of een entreebewijs? Omdat jij in de ogen van de verkoper een wandelende pinautomaat bent. En laten we wel wezen, met je iPhone, je linnen broek en je overgewicht van twintig kilo roti ga je die indruk ook niet wegnemen.
Maar het favoriete klaagonderwerp is dit: “De columns van De Expat zijn te moeilijk. Ik snap ze niet.” Dat zeggen ze dan met een stalen gezicht, alsof het een misdaad is dat iemand meer woorden gebruikt dan gemiddeld op een menukaart van een bar in Pattaya. Misschien moet ik het uitleggen met plaatjes. Of beter: in karaokevorm. Maar het blijft fascinerend dat mensen die zich wereldwijs noemen, struikelen over een paar metaforen.
Goed, ik kom niet met uitgekauwde tekst: “als het je hier niet bevalt, pak je koffers en ga terug naar Nederland of België”. Al moet ik toegeven dat die zin steeds harder op mijn lippen brandt dan een chilipeper na een hap som tam.
Dus mede expats, blijf vooral klagen. Over de zon, over de taxi, over de visa, over de prijzen, over De Expat die jullie niet begrijpen. Zonder jullie klaagzang zouden wij anderen misschien vergeten dat we in een land wonen waar de hemel niet in de wolken ligt, maar gewoon naast de 7-Eleven.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column16 augustus 2025Column – De klaagmuur van het paradijs
Column9 augustus 2025Column – Van drankje naar drama in drie eenvoudige stappen
Column3 augustus 2025Column – Waarom jouw logica geen schijn van kans maakt tegen Thaise intuïtie
Column30 juli 2025Column – Buffels, bommen en Baccarat