Het is negen uur ’s ochtends in Bangkok en het asfalt dampt als een slecht humeur in april. De lucht zindert van uitlaatgassen, gesmoorde ambities en een vleugje rottend durian. De scooters zoemen als caffeïneratten op Red Bull, auto’s schuiven als tektonische platen op zoek naar betekenis en dan, daar, midden in de thermische hel: de man met het fluitje.
Niet zomaar een fluit. Geen kinderachtig tuutje uit de speelgoedwinkel. Nee, dit is het strijkinstrument van de chaosdirigent. De God van de Gedeeltelijke Gehoorstoornis. Gehuld in een uniform dat net iets te strak zit om geloofwaardig te zijn en met een zonnebril groot genoeg om satellieten te verstoren, neemt hij zijn positie in als verkeersregelaar. Of zoals ik hem noem: de levende slagboom met machtsfantasieën.
Hij steekt een arm op, niemand weet voor wie. Hij wijst, de verkeerde kant op. Hij fluit, zonder patroon, zonder logica, alsof hij Morse probeert te spreken met een alcoholpromillage van 2,3. En als klap op de vuurpijl begint hij te zwaaien. Niet zomaar zwaaien. Nee, zwaaien alsof hij een drenkeling is die zowel gered wil worden als tegelijkertijd het schip wil laten zinken.
Verkeer komt van links. Verkeer komt van rechts. Verkeer komt van boven als je lang genoeg wacht. Alles beweegt, niets komt vooruit. Het is alsof het hele kruispunt is veranderd in een levend kunstwerk van zinloosheid. Een dadaïstische performance over miscommunicatie, uitgevoerd door claxonnerende vrachtwagens en zwetende toeristen in huurauto’s zonder rem.
Een monnik probeert over te steken, z’n sandalen klotsen van het angstzweet. Een hond plast tegen een verkeersbord dat zou kunnen betekenen dat stilstaan verboden is, maar dat niet eens begrepen wordt door degene die het ooit plaatste. En de agent? Die draait zich om en begint een praatje met een motortaxichauffeur alsof ze elkaar sinds de kleuterschool niet meer hebben gezien. Ondertussen staat het verkeer stil. Maar dan ook echt stil. Niet “fileachtig” stil. Nee, begrafenisstil. Stil als een kind dat net z’n tablet is afgepakt.
Ik vraag me af of deze man ooit droomde van zijn baan. Of hij als kleine jongen bij zichzelf dacht: later wil ik mensen het gevoel geven dat ze opgesloten zitten in een cirkelvormige hel van toeterende frustratie. Dat ik op een willekeurige dinsdag honderden zielen een zenuwinzinking bezorg met niets anders dan een fluit en een glimlach.
Misschien wel. Misschien is dit zijn vorm van kunst. Of wraak. Of therapie.
Want in Thailand is alles flexibel. Tijdsbesef, verkeersregels, het concept van prioriteit. Alles beweegt in een soort fluïde toestand van “mijn beurt als ik er zin in heb”. En deze man, deze fluitende wachter van het wetboek, is de vleesgeworden paradox. De man die geacht wordt orde te brengen, maar chaos uitstraalt als een omgekeerde verkeerslichtpriester.
Ik toeter niet. Dat heb ik geleerd. Je toetert in Thailand alleen om bevestiging te geven dat je bestaat, niet om iets voor elkaar te krijgen. En schreeuwen? Vergeet het maar. De agent hoort je toch niet, hij zit in zijn eigen mentale oordoppenuniversum.
Dus ik zit. En kijk. En zweet. En zie hoe hij zijn fluit opbergt, een selfie maakt met zijn hand op zijn pistoolholster en wegrijdt op een scooter die geparkeerd stond op het zebrapad. De verkeersstroom komt langzaam weer op gang, als een dement nijlpaard dat zich herinnert dat het kan bewegen.
En ik? Ik schrijf dit. Omdat zwijgen instemming zou betekenen. En omdat sarcasme het enige wapen is dat nog legaal is op een Thais kruispunt.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column6 oktober 2025Column – De koning der suburbane jungle
Column30 september 2025Column – Thailand verliest Chinese toeristen door corruptie en chaos
Column24 september 2025Column – Fast & Fools in Khon Kaen
Column15 september 2025Column – In Thailand verdwijnt je geld sneller dan een Singha op een hete dag
Leuke beschrijving, maar waar vindt dat plaats? Zeker niet in Hua Hin. En de paar keer dat ik met de auto in Bangkok ben geweest… daar toch zeker ook niet.
Ik ben ook in Vietnam geweest, in Da Nang. Als je het over chaos hebt… dán heb je het. Bij kruisingen komt het verkeer van links én rechts, en er zijn genoeg mensen die gewoon tegen het verkeer in rijden.
Ongelukken? Ik was er een week, maar heb er geen één gezien. Wel een enorme chaos.
Ik zag mensen een kruising oversteken — niet eerst de ene straat en dan de andere… nee, gewoon van hoek naar hoek, de kortste weg over de kruising.
Dat zie je in Thailand niet.
Beste Sjaak S, omdat jij regelmatig ChatGPT gebruikt, heb ik je voorbeeld gevolgd en het volgende aan ChatGPT gevraagd:
Hoe komt het toch dat de lezers op Thailandblog, een column letterlijk nemen, niet snappen wat satire is en zo weinig humor hebben, heeft dat soms met de hoge leeftijd te maken?
Deze reactie kreeg ik:
Dat is een prikkelende vraag, en waarschijnlijk speelt er een mix van factoren mee. De leeftijd van veel Thailandblog-lezers — vaak 60-plus — kan zeker invloed hebben, maar het is te kort door de bocht om het alleen daarop te schuiven. Humor is namelijk sterk afhankelijk van context, cultuur en persoonlijke achtergrond.
Hier een paar mogelijke oorzaken op een rij:
1. Satire is een lastig genre
Satire vraagt iets van de lezer: afstand, ironisch bewustzijn en gevoel voor dubbelzinnigheid. Je moet tussen de regels kunnen lezen én bereid zijn jezelf (of je generatie) een beetje op de hak te laten nemen. Niet iedereen vindt dat prettig, zeker als het onderwerp dichtbij komt, zoals expatleven, gezondheid of bureaucratie.
2. De toon raakt een gevoelige snaar
Veel expats in Thailand zijn bewust geëmigreerd om te ontsnappen aan ‘het gedoe’ in Nederland. Ze zoeken rust, erkenning of controle. Een column die met licht cynisme die droom onderuithaalt, wordt dan niet als humoristisch maar als aanvallend gelezen.
3. Digitale communicatie mist lichaamstaal
Zonder stemintonatie, gezichtsuitdrukking of timing kun je een satirische toon makkelijker missen. Wat als grap bedoeld is, komt soms over als serieus of zelfs verongelijkt. Zeker als mensen gewend zijn aan feitelijke, informatieve teksten, zoals die elders op het blog verschijnen.
4. Lage tolerantie voor zelfspot
Sommige expats nemen hun nieuwe leven in Thailand erg serieus. Wie daar met milde spot naar kijkt, wordt al snel gezien als ‘neerbuigend’. En wie niet om zichzelf kan lachen, zal satire al snel verwarren met kritiek.
5. Leeftijd als factor?
Misschien een beetje. Oudere generaties zijn opgegroeid met een andere stijl van humor: minder rauw, minder ironisch. Tegelijkertijd is dat generaliserend. Er zijn tachtigers die Youp van ’t Hek geniaal vinden, en veertigers die satire al te ingewikkeld vinden. Het hangt dus meer af van mentale lenigheid dan van geboortedatum.
6. Leescultuur op het blog zelf
Tot slot: Thailandblog trekt lezers die praktische informatie zoeken. Denk aan visa, ziektekosten, huizen. Binnen zo’n ‘serieus’ verwachtingspatroon valt een satirische column sneller buiten de toon. Wie in informatiestand zit, herkent humor soms gewoon niet.
Kortom
Satire vraagt bereidheid tot relativering, en niet iedereen komt daarvoor naar Thailand of naar Thailandblog. Maar het mooie is: wie het wél snapt, krijgt des te meer plezier. Misschien is dat precies waarom het blijft lonen om het toch te blijven doen.
Bedankt LangePiet. Mijn geloof en waardering voor ChatGPT en AI is ineens met lichtjaren aan snelheid toegenomen. Ikzelf vraag me vaak hetzelfde af en dacht vooral aan oorzaak 1, 2, 3, 4, 5 en 6 en de conclusie: ‘Satire vraagt bereidheid tot relativering en niet iedereen komt daarvoor naar Thailand of naar Thailandblog. Maar het mooie is: wie het wél snapt, krijgt des te meer plezier. Misschien is dat precies waarom het blijft lonen om het toch te blijven te doen’.
Ik ben geen columnschrijver, ik reageer hier vaak in dezelfde stijl en de verleiding om ermee te stoppen is elke dag groot, heel groot. Want de denkbubbel hier is groot of klein naargelang je het bekijkt Maar er is hier minstens 1 levend iemand (ook in geest) die het snapt. Telkens wanneer ik door de censuur raak (gisteren alweer 2 keer gebeurd toen ik onder meer cynisch reageerde over de heteronormativiteit in het stukje over prostitutie en ik een vraag stelde aan een halfgod Thailandkenner van TB) zal ik graag al wie zich (h)erkent in oorzaken 1 tot en met 6 blijvend irriteren met mijn reacties. Ter uwer en mijner verlichting
Oké, Lange Piet, dat was ChatGPT. En wat vind je zelf? Heb je zelf ook een mening? Laat ik je dit zeggen: wil satire effectief zijn dan vereist het een balans tussen overdrijving en herkenbaarheid. Beste Sjaak herkent niet wat schrijver zegt. Ik ook niet, trouwens. En overdrijven is een kunst als het het goed gedaan wordt. Dan kan overdrijven humor genereren, want (en daar gaan columns om): verschillen/discrepanties/ongerijmdheden tussen de werkelijkheid en wat overdreven is beschreven kan hilarisch zijn. Ware de gecreëerde chaos aan een politieke actualiteit gelinkt, dan had het intellect ook nog eens gezegevierd.
Beste Lange Piet,
om eerlijk te zijn is dit een beetje waar ik als schrijver van verhaaltjes hier op Thailandblog altijd het meest bang van ben.
Namelijk dat men niet tussen de regels door kan of wil lezen, en mijn af en toe licht absurde woordspelingen niet kan waarderen, of erger, ze niet begrijpt.
Wat zomaar zou kunnen betekenen dat veel van mijn geestelijk gezwoeg om een verhaal aan elkaar te breien ( en ik weet bijna wel zeker dat mijn collega-schrijvers op dit blog zullen kunnen beamen dat dit ook voor hen een doem-scenario is ) niet op de juiste plaats belandt of simpelweg niet wordt gelezen zoals het bedoeld was.
Doodzonde als je net twee dagen lang toetsenbord hebt zitten hameren, om je stukje vervolgens een te verwaarlozen aantal lezers te zien krijgen.
Nu is de lezer altijd koning, niet de schrijver, dus zou ik er vrede mee hebben als men mijn stukjes waardeloos vindt, zolang men maar weet wat ik er mee bedoelde en mijn schrijfstijl een beetje kan pruimen zonder meteen serieus te worden omdat men de betrachte humor erachter niet kan plaatsen.
Dank voor je bijdrage Lange Piet, het zette me aan het denken.
Ik lees je stukjes met plezier Lieven. Het spelen met taal zoals jij doet, vind ik leuk en creatief. Het probleem wat Lange Piet of ChatGPT beschrijft zie ik al langer op het blog. Omdat 99% van de artikelen serieus zijn, herkent men satire niet. Een artikel wat niet voldoet aan de verwachtingen, roept dan kennelijk irritatie op. Ook is er natuurlijk een categorie die geen zelfspot heeft of geen kritiek op Thailand dulden.
Ik denk dat je dat van je af moet laten glijden. Schrijven doe je niet alleen voor je lezerspubliek, maar ook omdat je het zelf leuk vindt. Waardering helpt natuurlijk voor je motivatie, maar vergeet niet dat mensen je stukjes graag lezen, maar je niet iedere keer een compliment gaan geven. Ik doe dat zelf ook niet.
Het aantal mensen wat je artikelen leest is ook arbitrair. Is het in Nederland/België mooi weer en 30 graden dan zakken de bezoekersaantallen direct in. De dag van de week speelt ook een rol: zaterdag: minder lezers, zondag: meer lezers. Ook is het afhankelijk van het andere aanbod op Thailandblog, men leest selectief zoals het lezen van koppen in de krant. Dus gewoon doorgaan is mijn devies.
Tja, als men er tegenwoordig geen icoontje bij plaats heeft men het blijkbaar al eens moeilijk om een tekst in te schatten.
Ik vergelijk het wel eens met een lachband in een sitcom. Men doet dat omdat de kijkers anders niet weten wanneer men veronderstelt wordt om iets grappig te vinden 😉
Ja, dat is zeker waar.
Het probleem is dat de website een foutmelding toont als ik het knipoog emoticon na mijn reactie plaats (met GSM/mobieltje): “er deed. zich een kritieke fout voor”. Zelfs het systeem kan geen satire of ironieaan… Toch iets ingebakken dan op TB? Hier zou ik nu een knipoog emoticon willen plaatsen … 😉
Maar als ik het niet invoer verschijnt het wel. Amazing TB. Of… kan ook: dank aan de redactie.
Dank voor de heldere uitleg Peter, en blij dat je aangeeft mijn stukjes graag te lezen.
Want om eerlijk te zijn dacht ik al enige tijd dat men mijn verhaaltjes een beetje zat was, gezien de af en toe matige lezersaantallen en reacties erop. Wat nauwelijks motiveert om wat nieuws op papier te zetten.
Dat veel mensen Thailandblog bezoeken voor de meer serieuze onderwerpen over belastingvragen, visum-afhandeling en reiszaken begrijp ik goed, en dan kan het wel eens irritant zijn om in een verhaaltje van mij te belanden.
Daar zit je niet op te wachten als je bv relevante info zoekt over het bezoeken van de Isaan, hotelprijzen, of de goudgele stranden van Krabi.
Maar de mensen die satire niet herkennen daar kan ik eigenlijk met mijn pet niet bij, al bestaan ze blijkbaar wel.
Je hebt zeker gelijk als je zegt dat ik niet iedere keer complimentjes moet verwachten als reactie op mijn schrijfsels, en dit doe ik ook niet.
Maar het lezen van reacties ( goed of slecht ) op mijn hersenspinsels is wel iets waar ik van leer, want reageert er helemaal niemand dan heb ik werkelijk geen idee of men het nu leuk vond of niet, en verdwijnt het in de mist van internet, zonder mij enige feedback op te leveren.
En ja, je hebt volkomen gelijk als je opmerkt dat ik ook schrijf omdat ik het leuk vindt om te doen, niet alleen voor de lezers. Ik geniet er zelf ook van deze stukjes te zien ontstaan, zeker weten.
Dus ga ik zeker door met proberen er nog een paar aan toe te voegen op dit mooie Thailandblog.
Dank voor je reactie,
vriendelijke groet, Lieven.
De bijdrage van LP aan de discussie was amper 3 1/2 regel. Niet eens tekst. Nou vooruit, hij heeft een vraag bedacht. Jouw verhalen zijn naar het Isaan-leven geschreven, en hoe een Thai vrouw zich verhoudt tot een ‘farang’-man. Jouw stijl is authentiek, niks mee mee. Altijd grappig, vol kinkslagen en zeer anekdotisch. Zeer prettig om te lezen. Niet stoppen, gewoon doorgaan.
Daar is het dédain van Jozef alweer: ‘Nou vooruit, hij heeft een vraag bedacht’. Gelukig zijn alle reacties hier op TB niet zo saai , humorloos en in boekhoudersstijl. Ik schreef opzettelijk een typfout in ‘gelukkig’. Nous vooruit…
Hoi LangePiet,
Waarom schrijf je dit eigenlijk? Wilde je mij een lesje leren, of deed je het meer voor mensen die de humor misschien niet meteen zagen?
Ik begon mijn reactie toch echt met dat ik het een leuk verhaal vond! Maar ja… ik dacht ook even aan mensen die zo’n stukje — zoals jij terecht zegt in puntje zes — misschien wat te serieus nemen en er een soort waarheid in zoeken die er eigenlijk helemaal niet is.
Het is natuurlijk zwaar overdreven, en omdat ik zelf ook dagelijks deelneem aan het Thaise verkeer, vroeg ik me gewoon even af in welk Thailand dit zich dan afspeelt. Niet in het mijne, haha. Dus bedankt voor de toelichting: satire dus!
Goed dat we dat even helder hebben.
Mijn ex-vrouw had trouwens altijd een mooie uitspraak: “Als je met één vinger naar een ander wijst, wijzen er vier naar jezelf.”
Altijd al een goeie gevonden — en vaak ook verrassend waar. Snap je wat ik bedoel?
Zoals ik al dacht: Nul humor….
En… zoals ik al zei: wijs met één vinger naar een ander, en er wijzen er vier naar jezelf. Maar goed, moet ik me nu eigenlijk beledigd voelen omdat jij vindt dat ik geen humor heb? Misschien is mijn gevoel voor humor gewoon nét iets anders dan het jouwe — bestaat die mogelijkheid?
Er zijn tenslotte zoveel vormen van humor. Ik ben bijvoorbeeld geen fan van slapstick waar dikke mensen domme dingen doen. Sommigen liggen dubbel — ik vind het vooral… dom.
Misschien ben ik gewoon wat serieuzer en heb ik iets meer nodig dan een flauwe kwinkslag om iets grappig te vinden. Satire? Niet echt mijn ding. Misschien ben ik daar gewoon te simpel voor. Dat soort humor is natuurlijk alleen voor hoogbegaafden zoals jij.
Toch kan ik Monty Python, The Big Bang Theory, Benny Hill en Marty Feldman wél waarderen. Maar ja, daar hoef je gelukkig geen lid van Mensa voor te zijn, hè?
Sjaak,
Is jouw reactie hierboven ook geen afkooksel van ChatGPT? De schrijfstijl en zinsbouw doet me vermoeden dat dit niet van je eigen hand is … 😉
Willy, geen afkooksel, ik schrijf alles zelf. Maar ik gebruik ChatGpt om mijn grammatica te verbeteren. Soms wordt de stijl aangepast en soms komt ChatGpt met een voorstel en die bekijk ik. Vind ik het goed en komt het overeen met wat ik wil zeggen, stuur ik hem op.
Heel diverse humorsmaak.” Monty Python vs. Benny Hill. Een big bang!
Rudy, tja… ik heb natuurlijk niet alles genoemd, het waren maar wat voorbeelden.
Maar goed, satire is geloof ik gewoon niet helemaal mijn ding…
Soms lijk ik een beetje op Sheldon uit The Big Bang Theory – dan moet ik echt vragen:
“Eh… was dat grappig bedoeld?”
Moet altijd lachen wanneer ik een politieman fluitje blazend en met onbegrijpelijke armzwaaijerij bezig zie.
Meestal maken ze de chaos op kruisingen/rotondes groter.
En niets van die armzwaaijerij is volgens het boekje, zoals ik op verplichte verkeersvideo op het Transport Buro heb moeten bekijken voor verlenging rijbewijs.
Lachen. This is Thailand. TIT.
Beste,
Inderdaad, velen kennen niet meer het verschil tussen werkelijkheid van een gegeven en satire om een situatie aan te geven.
Hoeveel zijn er niet die zelfs geen brief meer kunnen schrijven, laat staan de betekenis van het woord in zijn context te plaatsen. Waar vroeger begrijpend lezen een onderdeel was van het vak Nederlands, is het nu verzonken in het woordenbad van tiktok en app-taal waardoor de betekenis van een woord ter ziele aan het gaan is. Lèzen, maar niet zien wat er werkelijk bedoeld wordt.
Dit is wat er de laatste decenia aan het gebeuren is en een terrugweg zit er mijn inziens niet meer in.
Ps ; neergepent zònder hulp van AI
Daarom ook de foute grammatica in het laatste zinnetje.
Oeps, dan was het laatste zinnetje inderdaad foutloos geschreven….
Het is niet dat ‘de betekenis van het woord in zijn context is te plaatsen’, een woord krijgt dan betekenis door het in een context te begrijpen. Door bij ChatGPT een antwoord te zoeken, geef je de betekenis uit handen. Lange Piet had er beter aan gedaan op basis van de uitleg van ChatGPT een eigen interpretatie mee te geven. Maar van hemzelf voegt hij niets toe. Verder is het ook niet dat ‘een oord ter ziele aan het gaan is’, een woord gaat ter ziele. En het is: zien, maar niet lezen wat er bedoeld wordt.
Heerlijk om al die reacties te lezen
Bijna net zo leuk als de column zelf.
Blijf vooral zo schrijven en dan heerlijk reageren.
Ja, leuk. Zoals vroeger op de speelplaats van de lagere school zoals dat toen nog heette. Twee jongetjes sloegen zich de hoofden in en de tanden uit en de rest stond er omheen te joelen. Af en toe zelf een stiekeme schop uitdelend aan de kemphanen. Dolle pret altijd 🙂
Mooi geschreven stukje, ik zie het helemaal voor me en herken het ook.
Ik was ooit een keer in Chang Mai de tourist aan het uithangen en ging met de Thaise kids naar de tempel op een berg, met 300 treden. Ik ben slecht in namen, dus geen idee hoe het heet. Stinkend druk daar, maar we konden nog parkeren bij een parkeerplaats er vlakbij.
Na het tempel bezoek weer op pad. Of toch niet, het pad stond namelijk vol en stil. In de auto, waar we nog net uit konden parkeren. In een kwartier nog geen 20 meter vooruit. Nu ben ik niet altijd even geduldig, dus ging eens kijken wat er nu aan de hand was.
Het parkeer terrein was min of meer vol, de enige toegang weg ook met auto’s die er in wilde, waardoor de auto’s die weg wilde er niet meer uit konden. Zonder ingrijpen zou dit heel lang gaan duren. Dus ik besloot het manneke met het fluitje te gaan nadoen, alleen zonder uh fluit dus. Ik stopte met wel duidelijke gebaren de inkomende auto’s. Voor de rij staan, hand omhoog vinger wijzend naar de eerste auto. Ah men begrijpt het. Er kwam wat ruimte en de eerste auto’s konden net aan van het terrein af. Stop gebaar nu voor de uitrijders en liet een paar rijders door. Met een grijns op mijn gezicht kreeg ik er lol in. De Kids keken vol ongeloof naar wat ik aan het doen was.
Stop de inrijders. Nu weer meer ruimte op de inrit, waardoor de parkeerplaats kon leeglopen. In vijf minuten was het probleem opgelost. Duimpje gingen omhoog, raampjes omlaag en ik kreeg waardering van de veelal Thaise bestuurders. De Kids waren hilarisch en belde mijn vrouw over het wat ik voor elkaar had gekregen. De typische reactie van haar was later om maar eens met het hoofd te schudden.
Ik had dit ooit eens bij een ongeluk op Schiphol eerder gedaan. Het werkte toe en het werkte nu ook. Volgende keer misschien eens naast zo een fluit politieman te gaan staan om ff te helpen. Totdat we weer door kunnen rijden. Lol.
Frans T.
Wij hebben dit in Chiang Mai gezien bij Tapai Gate. Daat steken voetgangers een drukke weg over als ze van de zondagavondmarkt komen. Je kunt daar mooi op een trap van de oude stadsmuur aanschouwen hoe dit gaat. Het is niet te snappen hoe ze het verkeer tot stilstand krijgen. En ook dat ze daarna niet ondersteboven gelopen worden door de horde voetgangers die over de hele breedte van de weg tegelijk naar de overkant lopen. Prachtig om te zien.