Thailand en de afhankelijkheid van buitenlandse ngo’s voor basale zorg
Thailand profileert zich graag als modern land met een sterke economie, bloeiend toerisme en internationale ambities. Toch blijft een pijnlijk contrast zichtbaar: in grote delen van het land zijn het buitenlandse ngo’s die de gaten in de gezondheidszorg moeten dichten. Het zijn westerse stichtingen en vrijwilligersorganisaties die basale zorg leveren waar de Thaise overheid afwezig of onvoldoende aanwezig is. Die afhankelijkheid roept ongemakkelijke vragen op. Waarom is een land dat miljarden uitgeeft aan infrastructuurprojecten en militaire aankopen niet in staat om zijn eigen burgers toegang te geven tot elementaire zorg?
De rol van buitenlandse ngo’s
In afgelegen provincies, vluchtelingenkampen aan de grens met Myanmar en vissersgemeenschappen langs de kust zijn vaak buitenlandse organisaties actief. Zij verzorgen vaccinaties, tandheelkundige zorg, kraamhulp en basisgeneeskunde. Zonder hen zouden tienduizenden mensen verstoken blijven van zelfs de meest simpele behandelingen.
Deze hulporganisaties vullen dus een cruciale leemte. Maar dat is tegelijk het probleem: hun aanwezigheid maakt pijnlijk duidelijk dat de Thaise staat niet overal haar verantwoordelijkheid neemt. Waar de overheid het laat afweten, springen buitenlandse ngo’s in. Het resultaat is een schijnsysteem van gezondheidszorg dat sterk afhankelijk is van willekeur en donateurs in het Westen.
Een ongelijk speelveld
Dat buitenlandse ngo’s nodig zijn voor rampenhulp of tijdelijke crisissituaties is begrijpelijk. Maar dat zij structureel de rol van huisarts of tandarts moeten overnemen, wijst op fundamenteel falen van beleid. De overheid kan zich ondertussen beroepen op mooie statistieken over het nationale zorgstelsel, maar in de praktijk is de toegang ongelijk verdeeld.
Stedelingen in Bangkok of Chiang Mai hebben toegang tot moderne ziekenhuizen en gespecialiseerde artsen. In rurale gebieden daarentegen staan onderbezette klinieken, zonder medicijnen of apparatuur. Juist daar komen ngo’s tussenbeide. Het gevolg is dat toegang tot zorg afhankelijk wordt vanwaar je woont en of een buitenlandse organisatie toevallig actief is in jouw regio. Dat is willekeur die een moderne natie onwaardig is.
De morele uitbesteding van zorg
Een onderliggende vraag is waarom Thailand dit accepteert. Een deel van het antwoord ligt in de politieke cultuur. Gezondheid wordt te vaak gezien als een individuele verantwoordelijkheid, niet als een collectief recht. Wanneer buitenlandse stichtingen zich aanbieden, lijkt dat een handige oplossing: ze nemen immers kosten en inspanningen uit handen van de overheid.
Die houding heeft een gevaarlijke consequentie. De Thaise staat wentelt een deel van haar verantwoordelijkheden af op goedbedoelende buitenlanders. Westerse vrijwilligers worden geprezen om hun inzet, terwijl beleidsmakers zich kunnen verschuilen achter het idee dat het “internationale gemeenschap” is die zorg draagt. Zo ontstaat een morele uitbesteding van basale plichten.
Politieke prioriteiten
Nog schrijnender wordt het als je de cijfers naast elkaar zet. Thailand investeert miljarden in prestigeprojecten: hogesnelheidstreinen, nieuwe luchthavens, militaire hardware en megaprojecten in de Eastern Economic Corridor. Maar voor de verbetering van plattelandsklinieken is er zelden structureel budget.
Die politieke keuzes verraden waar de prioriteiten liggen. Internationale uitstraling, investeerdersvertrouwen en status voor de elite wegen zwaarder dan de gezondheid van vissers in Ranong of boeren in Isaan. Dat buitenlandse ngo’s die rol op zich nemen, lijkt de overheid alleen maar beter uit te komen.
De afhankelijkheid als risico
Afhankelijkheid van ngo’s brengt bovendien risico’s met zich mee. Hun financiering is vaak instabiel, afhankelijk van westerse donateurs en trends in liefdadigheid. Een stichting die vandaag actief is, kan morgen verdwijnen als subsidies opdrogen. Voor lokale gemeenschappen betekent dat onzekerheid: de ene dag heb je toegang tot een tandarts, de volgende dag niet meer.
Daarnaast zijn ngo’s niet democratisch gecontroleerd. Hun prioriteiten en aanpak liggen bij bestuurders in Europa of de VS, niet bij Thaise burgers. Dat roept vragen op over legitimiteit en duurzaamheid. Structurele zorg hoort ingebed te zijn in een nationaal stelsel, niet afhankelijk van vrijwilligers uit het buitenland.
De illusie van vooruitgang
Thailand verwijst internationaal vaak naar zijn “universele zorgstelsel”, ingevoerd in 2002. In theorie heeft iedere burger recht op medische zorg voor een klein bedrag. In de praktijk zijn de verschillen groot. In Bangkok kun je naar een modern ziekenhuis, op het platteland sta je in een lege wachtkamer waar de arts slechts een paar dagen per week aanwezig is.
Het bestaan van buitenlandse ngo’s maskeert deze ongelijkheid. Hun aanwezigheid creëert de illusie dat het zorgsysteem functioneert, terwijl de realiteit is dat grote groepen Thai afhankelijk zijn van externe partijen.
Tijd voor verantwoordelijkheid
De kern van het probleem is niet dat ngo’s bestaan, hun inzet is bewonderenswaardig en vaak levensreddend. Het probleem is dat hun rol structureel nodig is omdat de Thaise overheid tekortschiet. Zolang buitenlandse stichtingen de gaten blijven vullen, ontbreekt de druk op beleidsmakers om fundamenteel te investeren in plattelandszorg en basale infrastructuur.
Thailand moet erkennen dat gezondheidszorg geen gunst is maar een recht. Het land heeft voldoende middelen om dit zelf te organiseren. Wat ontbreekt, is politieke wil en de bereidheid om prioriteiten te verleggen van prestige naar basisvoorzieningen.
Conclusie
Dat westerse ngo’s basale zorg moeten leveren in Thailand is geen blijk van internationale solidariteit, maar een symptoom van beleidsfalen. Het maakt de ongelijkheid zichtbaar tussen stad en platteland, tussen arm en rijk, tussen prestigeprojecten en vergeten gemeenschappen.
Zolang de Thaise overheid de zorg deels uitbesteedt aan buitenlandse stichtingen, blijft ze tekortschieten in haar meest fundamentele taak: het beschermen van de gezondheid van haar eigen burgers.
Over deze blogger
-
Dit artikel is geschreven en gecontroleerd door de redactie. De inhoud is gebaseerd op persoonlijke ervaringen, meningen en eigen onderzoek van de auteur. Waar relevant is er gebruikgemaakt van ChatGPT als hulpmiddel bij het schrijven en structureren van teksten. Hoewel er zorgvuldig wordt omgegaan met de inhoud, kan niet worden gegarandeerd dat alle informatie volledig, actueel of foutloos is.
De lezer is zelf verantwoordelijk voor het gebruik van de informatie op deze website. De auteur aanvaardt geen aansprakelijkheid voor eventuele schade of gevolgen die voortvloeien uit het gebruik van de geboden informatie.
Lees hier de laatste artikelen
Bezienswaardigheden19 september 2025Phatthalung ontdekken, de stille schoonheid van Zuid-Thailand
Belasting Thailand19 september 2025Webinar in Bangkok schept duidelijkheid over belastingvrijstellingen voor expats
Achtergrond19 september 2025De staatsgreep van 2006 blijft een litteken in de Thaise politiek
Ayutthaya19 september 2025Ayutthaya, de verloren hoofdstad die Thailand groot maakte
En de oplossing? Ligt eigenlijk bij de NGO’s zelf door niet de zogenaamde medische gaten op te vullen, maar weg te blijven. Als ik zelf mijn tuin aanhark, zal mijn tuinman het niet meer (hoeven) doen. Idem werkt dat zo in de gezondheidszorg. Je ontneemt de verantwoordelijken hun verantwoordelijkheid. Hun taak wordt gemakkelijk door buitenstaanders overgenomen.
Pas als het probleem voor het publiek en via de media zichtbaar gemaakt wordt, zal de overheid ingrijpen; zeker in een land waar gezichtsverlies een hot item is.
Helaas denken westerlingen nog steeds dat zij alles beter weten en kunnen en met name die met ‘gevoelige hartjes’ menen ongevraagd te moeten ingrijpen en dat uitgebreid via radio en TV te moeten uitventen. De NL media via talkshows maken daar gretig gebruik van.
NL staat op nummer 1 als er weer een goede doelen actie wordt georganiseerd. Wel eens geteld hoeveel stichtingen, fondsen, verenigingen er bestaan die geld ophalen voor allerhande medische kwalen? En die hebben allemaal betaald personeel, vaak ruim betaalde managers en spenderen een ruim budget aan reclame(spotjes) zodat donateurs meer doneren; terwijl onderzoek een taak van universiteiten, laboratoria en de overheid zou moeten zijn.
Kortom; volgens mij zijn NGO’s business, een enorme zgn. goede doelen-industrie, waaraan met name de medewerkers een goede boterham verdienen.
Ik denk dat de keuze van projecten door ambtenaren vooral wordt bepaald door de mogelijkheid er zelf veel aan te verdienen. Dus veel ‘witte olifant’ projecten, jaarlijks opgraven en ‘verbeteren’ van straten door dubieuze aannemers, mega projecten met nep tendering, etc. Op projecten ter verbetering van onderwijs en gezondheidszorg is het moeilijker flink veel te verdienen. En er komen sneller klachten dus riskanter.
Nagel op de kop. Toeristen aantrekken voor medische schoonheidszorgen maar eigen kinderen op het platteland in de steek laten. Of F1 organiseren ipv deftige gezondheidszorg voor iedereen… faut le faire. Prima artikel, meer van dit zou ik zeggen ! Alain
Inderdaad erg dat een regering uitgaven voor Defensie en Infrastructuur plaatst boven het welzijn van de minder bedeelde burgers.
Maar wacht eens, dat komt mij eigenlijk wel bekend voor. In Europa is ook zo’n klein land, dat altijd vooraan staat bij het uitdelen van hulp aan andere landen, miljarden extra gaat uitgeven voor Defensie en waar een groot deel van de bevolking afhankelijk is van de voedselbank, waar wachttijden in de zorg oplopen en geen of onvoldoende voorzieningen zijn om de ouderen van een fijne oude dag te voorzien.
Natuurlijk is dit een beetje zwart/wit gesteld, maar ook in NL mag wel een andere wind waaien voordat men een belerend vingertje opsteekt.