Een kort bezoek aan Vientiane

Begin dit jaar verbleef ik langs de Mekong in het noorden van Thailand en besloot ik vrij spontaan om deze beroemde rivier nu eens over te steken en een indruk op te doen van Laos. Vanuit Nongkhai nam ik de bus naar Vientiane, een stad die meer de sfeer van provinciestad dan een hoofdstad uitstraalt.

De grensoversteek

Aangekomen bij de weg richting de Friendship bridge volg je het voetpad aan de linkerkant richting het bordercheckpoint. Daar zet de grenswachter een vertrekstempel, en verlaat je vervolgens het gebouw aan de achterkant. Daar loop je meteen tegen een loket aan dat kaartjes verkoopt voor de shuttlebus over de brug. Deze kosten 30 baht (6:00 tot en met 21:30 uur), buiten deze tijden iets meer. De bus vertrekt regelmatig en met enkele minuten sta je bij het grensgebouw aan Laotiaanse zijde.

Wie reeds een e-visum heeft, hoeft alleen een papieren arrival/departure card in te vullen en een binnenkomst stempel te halen bij de grenswachters. Ik had vooraf nog geen visum kunnen regelen, maar dat is geen probleem: bij het eerste loket een aanvraagformulier gehaald, en deze (samen met de arrival/departure card) ingevuld. Het invullen van de vragen rondom je persoon, reis en verblijf kostte me zo’n 20 minuten. Deze papieren leverde ik samen met mijn paspoort weer in, kosten: 40 Amerikaanse dollar. Belangrijk: zorg voor onbeschadigde dollarbiljetten. Ik heb mijn dollars geregeld bij een wisselkantoor in het Asawann Shopping Complex te Nongkhai. Omdat ik geen pasfoto had, moest ik tevens 100 baht extra betalen. Dan gebruikt de Laotiaanse immigration je paspoortfoto, en maken ze zo een foto voor op de visumsticker.

Na een minuut of 5 kon ik bij het tweede loket mijn paspoort in ontvangst nemen, met hierin de visumsticker en uiteraard de binnenkomststempel. Ik liep achter de hokjes van de ijverig (?) stempelende grenswachters langs, en passeerde nog een post van de douane, maar daar zat niemand voor een eventuele tassen- en jassencontrole. Direct na het grensgebouw, een grote overkapping eigenlijk, kwam ik op een groot asfaltplein uit, een parkeerplaats.

Daar staan de nodige mannetjes die wel een taxi, busje of hotel voor je willen regelen. Negeren dacht ik. Aan de rechterzijde zag ik de groene lijndienstbus al staan: nummer 41 – Friendship Bridge – Buddha park. Deze brengt je zo’n 30 minuten naar het centrum van Vientiane. Kosten: 18000 kip, of zo’n 30 baht. Ik betaalde met mijn Thaise geld, want met de baht of dollar kun je ook prima betalen. Wisselgeld ontvang je in Laotiaanse kip of in Thaise baht.

Vientiane verkennen

Mijn hotel was redelijk centraal gelegen, iets ten oosten van het presidentieel paleis, op steenworp afstand van de Mekong. Het was pas iets na 10 uur in de ochtend; inchecken kon dus nog niet. Ik liet mijn rugzak achter bij de receptie en vertrok richting centrum. Het eerste wat opviel, waren de vele vlaggen. Eigenlijk net zoals in Thailand, maar dan uiteraard met de nationale vlag zij aan zij met de hamer en sikkel van de Laotiaanse Revolutionaire Volkspartij. Wie niet wist dat dit een communistisch land is, komt er wel achter na het zien van de rode vlaggen en banieren.

Vanaf het presidentieel paleis volgde ik de brede Ave Lane Xang boulevard die haaks op de Mekong staat. Met je rug naar het paleis toe zie je het grote oorlogsmonument aan de andere kant van de boulevard, de Patuxai triomfboog. Dat object, zoals veel gebouwen, heeft duidelijk inspiratie en invloed uit de Franse bouwkunst in zich verwerkt. Dat maakt de sfeer van de stad meteen anders dan die van welke Thaise stad dan ook. De stad als geheel ademt de sfeer uit van een mooie, niet al te drukke, provinciestad. Voor iemand als ik, die graag historie, natuur en cultuur tot zich neemt, een prima keuze dus. Rondlopen is leuk, maar met de hitte en de zon van boom naar boom stappen is ook bepaald niet alles…

Een handige manier om de stad te verkennen is de fiets. Deze huurde ik op mijn tweede dag bij Famai Bike Shop, halverwege de eerder genoemde grote boulevard. Kosten: 60.000 kip (zo’n 90 baht) en daarnaast 3000 baht óf paspoort als borgstelling. Zo heb ik rustig peddelend zomaar wat door de straten kunnen fietsen, goed de sfeer kunnen proeven of bij een kraampje iets lekkers gehaald. Vooral een ijskoffie smaakt dan heerlijk als het zweet je op het voorhoofd staat!

Bestellingen en eenvoudige gesprekjes deed ik veelal in het Thai, waar het Laotiaans (en Isaans) veel van weg heeft. Sterker nog, het Thai heeft daar een deel van zijn oorsprong, maar is later vermengd met andere talen zoals het Khmer. Het schrift lijkt ook op elkaar, dus eenvoudige teksten lezen op verkeersborden en informatieborden is voor mij een leuke uitdaging. Maar waar nodig heb ik me ook goed kunnen redden in het Engels.

Museum bezoek

Met mijn interesses mocht een bezoek aan het Lao National Museum niet ontbreken. Daar las ik over de overheersing van de Lao koninkrijken door de Siamezen, Vietnamezen en natuurlijk ook de Fransen. Uiteraard komt ook de oprichting van de Democratische Volksrepubliek Laos en de strijd voor het socialisme ter sprake. Tevens bezocht ik het Laos People’s Army Museum, waar de strijd tegen de Fransen en Amerikaanse bezetters een centrale rol speelt.

Naast de voertuigen, wapens en vliegtuigen van het Laotiaanse leger is er ook plaats voor het wapentuig van de voormalige vijanden. De clusterbommen en ander wapentuig maken al flinke indruk, en als je dan ook de foto’s en verhalen leest van de vele slachtoffers, dan doet dat eigenlijk vooral verdriet. Dat deze musea de feiten en interpretaties vanuit diverse gebeurtenissen vanuit Laotiaans oogpunt schrijven, is niet meer dan logisch. Afwijkende standpunten van die waar je zelf bekend mee bent, bieden zo een kans om zaken tegen het licht te houden en wie weet begrip op te doen voor “de ander”.

Museumkosten:

• Patuxai triomfboog: buitenlanders 30.000 kip (45 baht) buitenlander, Lao 5.000 kip.
• Laos People’s Army Museum: buitenlanders 20.000 kip (30 baht), Lao 5.000 kip.
• Lao National Museum: buitenlanders 30.000 kip, 5.000 kip.
• Haw Phra Kaew Tempel/museum: buitenlanders 30.000 kip, Lao 5.000 kip.

Eten en drinken

De karretjes met (ijs)koffie en dergelijke drankjes kent Thailand ook. Laos heeft door de Franse bezetting echter ook zaken als stokbrood op het menu staan. Ik heb bij zo’n straatkarretje dan ook stokbrood met gemengde groente en vlees gehaald. Deze combinatie van Europees-Aziatisch smaakte mij prima. Over Franse invloeden gesproken: in het centrum trof ik een mooi klassiek gebouw aan, de Living Library. Daar zat vroeger de nationale bibliotheek, maar nu een interessant restaurant.

Op de kaart zag ik bijvoorbeeld koeientong staan, maar ik eet liefst rijst met een of ander nationaal gerecht, dus de tong sloeg ik maar even over. En om eerlijk te zijn, zo’n restaurant in een mooi pand en met een bijzondere kaart is leuk, maar liefst eet ik gewoon bij een eenvoudige locatie waar ook de mensen uit de buurt heen gaan. Dat het in de prijs scheelt is natuurlijk mooi meegenomen, maar het grootste pluspunt is dat ik dan geen eten krijg dat is aangepast naar de smaak van de doorsnee westerse/Europese toerist. Het eten bij de Living Library smaakt overigens goed hoor, maar de andere dag bezocht ik Tammi Donchan, een eenvoudig Laotiaans restaurant. Dat beviel mij nog beter, dan ben ik écht in Azië.

Wat kost een eenvoudig gerecht zoal? Neem een populair gerecht zoals varkensgehakt met basilicum (phàd kaphao mǒe). Daarvoor betaalde ik bij de Living Library 69.000 kip (105 baht). Bij Tammi 30.000 kip plus een gebakken eitje erbij voor 6.000 kip (maakt samen 55 baht).

In de straat waar de Living Library zit, allerhande horeca, en ik heb daar bij een openluchtbar natuurlijk ook enkele Beer Lao gedronken. Dat smaakt mij beter dan de bekende Thaise merken en er gingen dus ook enkele blikken mee terug richting Thailand. 😉

Wat kost zo’n half litertje Beer Lao?

• 21.000 kip (31 baht) in de supermarkt, 25.000 kip (38 baht) bij een buurtwinkeltje.
• 24.00 kip (36 baht) bij een eenvoudig restaurantje (Tammi Doncha).
• 44.000 kip (67 baht) bij een speciaal restaurant (Living Library).
• 42.000 kip (Lao van de tap) bij een goed bezochte bar in het centrum.

Terug de Mekong over

Na twee nachtjes in Vientiane ging ik aan het einde van de ochtend weer met de lijnbus terug richting de grens. Dat is allemaal heel gemakkelijk: paspoort (met departure card) af laten stempelen en klaar. Let wel op als je aan de grens nog naar het toilet moet, deze zijn niet gratis, maar het bordje daarvoor is aardig goed verstopt. Je zou maar net je laatste kip, die buiten Laos geen waarde heeft, hebben uitgegeven. Het pendelbusje over de brug terug kost trouwens 20.000 kip of 30 baht. Toen nog even een stempel bij de Thaise grenswacht gehaald en op zoek gegaan naar een bus(je) richting Khon Kaen. Ik kwam uiteindelijk via een tussenstop in het centrum van Udon Thani weer terug in mijn verblijfsdorpje nabij Khon Kaen.

Tot slot

Nu rijden er sinds deze oktober weer staatsbussen (บขส, bǒh kǒh sǒh) tussen Khon Kaen en Vientiane. Dat is natuurlijk nog makkelijker, al veronderstel ik dat je dan wel een e-visum moet hebben, want zo’n bus zal geen half uurtje wachten op mensen die aan de grens hun papieren nog moeten regelen, denk ik zo. Wellicht kan een andere lezer van Thailandblog daar eens verslag van doen? Hoe dan ook, mijn indruk van Laos is positief. Mij zien ze zeker nog eens terug, en de Thailandganger die de charme van het noorden en noordoosten wel kan waarderen, zal Laos denk ik ook zeer goed bevallen.

Over deze blogger

Rob V.

Sinds 2008 een regelmatig bezoeker aan Thailand. Werkt op de boekhoudafdeling van een Nederlandse groothandel.

Gaat in zijn vrije tijd graag fietsen, wandelen of een boek lezen. Voornamelijk non-fictie met in het bijzonder de geschiedenis, politiek, economie en maatschappij van Nederland, Thailand en landen in de regio. Luistert graag naar heavy metal en andere herrie

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Reisverhalen18 oktober 2025Een kort bezoek aan Vientiane
• Grensconflict Cambodja29 juli 2025Een kijk op het conflict tussen Thailand en Cambodja
• Dossier4 juni 2025Afgifte van Schengenvisums in Thailand onder de loep (2023)
• Boeken20 april 2025Boekbespreking: Village Life – Culture and Transition in Thailand’s Northeast