Een foto die vorige maand massaal werd gedeeld op sociale media maakte de crisis in de Thaise gezondheidszorg pijnlijk zichtbaar. In het afgelegen Tanao Sri-ziekenhuis in de provincie Ratchaburi, nabij de grens met Myanmar, werd bij een tandheelkundige behandeling een hoofdlamp gebruikt zoals men die draagt bij het vangen van kikkers. Een gewone tandartslamp ontbrak al jaren. Drie jaar lang werd er tevergeefs om nieuwe apparatuur gevraagd. Pas na felle online verontwaardiging keurde het ministerie van Volksgezondheid met spoed een budget goed.
Een systeem dat piept en kraakt
Hoewel het probleem in Tanao Sri inmiddels is opgelost, staat het symbool voor een veel breder en dieper liggend probleem. Volgens het Thaise ministerie van Volksgezondheid zijn de inkomsten van staatsziekenhuizen dit jaar gedaald van 60 naar 40,6 miljard baht, een terugval van ruim 9 procent. Minstens vier grote ziekenhuizen verkeren in acuut financieel noodweer. Zonder directe overheidssteun dreigt sluiting.
Artsen lopen massaal weg
De financiële problemen zijn ernstig, maar volgens dr. Chutinart Chinudomporn van de Thai Frontline Physician Union is het personeelsprobleem minstens zo alarmerend. In het ziekenhuis van Bueng Kan, in het noordoosten van het land, dienden onlangs achttien arts-assistenten hun ontslag in. Een gevolg van extreme werkdruk, slechte balans tussen werk en privé, beperkte doorgroeimogelijkheden en een salaris dat niet opweegt tegen de verantwoordelijkheden.
Volgens dr. Chutinart werken veel artsen in staatsziekenhuizen meer dan 100 uur per week, terwijl de Thaise wet maximaal 45 uur toestaat. Die overbelasting komt vooral door het 30-baht zorgprogramma, dat veel patiënten trekt, maar onvoldoende middelen biedt om de toestroom op te vangen.
De uitval is structureel: tussen 2013 en 2022 verlieten jaarlijks gemiddeld 455 artsen het publieke systeem. Momenteel zijn er zo’n 24.000 artsen actief in staatsdienst. Dat betekent dat elke arts verantwoordelijk is voor gemiddeld 2.000 patiënten, twee keer zoveel als de Wereldgezondheidsorganisatie verantwoord acht.
De huidige maatregelen, zoals het verhogen van toelagen, zijn volgens dr. Chutinart slechts symptoombestrijding. Alleen een grondige herziening van het hele zorgsysteem kan op termijn verbetering brengen. “Zonder fundamentele hervorming loopt het hele systeem leeg,” stelt ze. “En de patiënt betaalt uiteindelijk de prijs.”
Verpleegkundigen trekken aan de noodrem
Ook onder verpleegkundigen is het verloop schrikbarend hoog. Jaarlijks verlaten meer dan 7.000 verpleegkundigen het publieke systeem, aldus Suwimol Namkanisorn, medeoprichter van Nurses Connect. De meesten maken de overstap naar particuliere zorginstellingen of kiezen voor een ander beroep.
Het probleem is niet alleen de hoge werkdruk, maar ook het lage salaris. Veel ondersteunend personeel in staatsziekenhuizen verdient onder het minimumloon, omdat zij onder het ambtenarenrecht vallen en niet onder de reguliere arbeidswetgeving. Hierdoor genieten zij niet dezelfde rechten als werknemers in de private sector.
Volgens Suwimol wordt het zorgsysteem alleen toekomstbestendig als alle werknemers, van arts tot schoonmaker, eerlijk worden behandeld. “Je redt geen zorgsysteem door verpleegkundigen en ondersteunend personeel te negeren.”
Bureaucratie als rem op verandering
Een belangrijke oorzaak van de impasse is de inflexibele en logge overheidsstructuur. Suwimol pleit voor meer autonomie voor het ministerie van Volksgezondheid, los van het Bureau van de Ambtenarencommissie. Alleen zo kunnen staatsziekenhuizen hun personeels- en begrotingsbeleid afstemmen op de realiteit.
Een recent onderzoek onder artsen in opleiding onderstreept de urgentie: van de 2.431 respondenten gaf 85 procent aan ontevreden te zijn over hun werkvoorwaarden. Opvallend genoeg overwoog 3,5 procent zelfs te stoppen voordat ze überhaupt aan hun eerste baan begonnen waren. Hun grootste bezwaren: oneerlijke hiërarchieën (61 procent), te hoge werkdruk (52 procent) en lage beloning (43 procent).
Alternatieve modellen bieden hoop
Jarauyporn Srisasalux, adjunct-directeur van het Health Systems Research Institute, ziet ruimte voor hervorming via flexibeler arbeidsmodellen, gedeeltelijke outsourcing en loonstructuren gebaseerd op zorgvraag per hoofd van de bevolking.
Ze stelt ook voor om de boete voor artsen in opleiding die hun contract vroegtijdig verbreken te verhogen van 400.000 naar 2,5 miljoen baht. Een drastische maatregel die het verloop zou kunnen afremmen, al is deze aanpak omstreden.
Daarnaast wordt er gekeken naar het ‘autonome ziekenhuismodel’, waarin instellingen hun eigen organisatie en financiën beheren, maar wel publieke steun ontvangen. Het succesvolste voorbeeld is het Banphaeo General Hospital in Samut Sakhon. Sinds deze instelling in 2000 buiten het traditionele overheidsapparaat om werd georganiseerd, zijn de inkomsten gestegen en zijn de arbeidsvoorwaarden sterk verbeterd.
Banphaeo is het enige staatsziekenhuis in Thailand dat functioneert als publieke organisatie – een hybride vorm tussen overheid en markt. Het model werd ingevoerd als onderdeel van hervormingen die verbonden waren aan een lening van de Aziatische Ontwikkelingsbank.
Keerpunt of totale instorting
De Thaise publieke gezondheidszorg staat op een tweesprong. De signalen zijn niet nieuw: onderbezetting, bureaucratische verlamming, structureel geldtekort en een uittocht van personeel. Maar de situatie is nijpender dan ooit. Als het systeem overeind wil blijven, zijn er geen kleine ingrepen meer mogelijk. Alleen een rigoureuze, brede hervorming – waarin recht wordt gedaan aan alle zorgmedewerkers – kan een totale ineenstorting voorkomen.
Bron: https://www.bangkokpost.com/thailand/general/3016865/slaying-the-healthcare-zombie
Over deze blogger
-
Dit artikel is geschreven en gecontroleerd door de redactie. De inhoud is gebaseerd op persoonlijke ervaringen, meningen en eigen onderzoek van de auteur. Waar relevant is er gebruikgemaakt van ChatGPT als hulpmiddel bij het schrijven en structureren van teksten. Hoewel er zorgvuldig wordt omgegaan met de inhoud, kan niet worden gegarandeerd dat alle informatie volledig, actueel of foutloos is.
De lezer is zelf verantwoordelijk voor het gebruik van de informatie op deze website. De auteur aanvaardt geen aansprakelijkheid voor eventuele schade of gevolgen die voortvloeien uit het gebruik van de geboden informatie.
Lees hier de laatste artikelen
Politiek17 augustus 2025Peiling: Thai verliezen hoop in politieke partijen
Chiang Mai17 augustus 2025De beste wijken en hotels om te verblijven in Chiang Mai
Weer en klimaat17 augustus 2025Weersverwachting Thailand 17-23 augustus 2025
Bezienswaardigheden17 augustus 2025Bezoek de Ancient City, een openluchtmuseum vlak bij Bangkok
Het lijkt mij dat het probleem gewoon geld is.
Als verplegers vertrekken omdat de verpleging de werktijden niet aan kan, moet je meer verplegers in dienst nemen/ opleiden, een andere optie is er niet.
De patiënt zal daar ook als eerste eens een aandeel in moeten opbrengen, oftewel het financiële aandeel zal omhoog moeten gaan. Een consult mag een vergoeding kosten hoef niet gelijk 750 baht te zijn voor tien minuten zoals bij mij, maar och zeg start eens met 100 baht of meer per consult.
Kunnen de salarissen omhoog van verplegend personeel en artsen, et cetera.
Er zijn natuurlijk meerdere opties met en als financiële bijdrage per consult.
Het stap voor stap hervormen via een ‘autonome ziekenhuismodel’ zal het beste werken, personeel straffen is het domste wat je kan doen.
Geef een provincie het recht en ondersteuning om gelijk het project Banphaeo General Hospital in Samut Sakhon uit te laten voeren en controleert dat extern minimaal het eerste jaar.
De reageerder aanvaardt geen aansprakelijkheid voor eventuele schade of gevolgen die voortvloeien uit het gebruik van de geboden informatie.
Het ziekenhuis in Bueng Kan is sinds vorig jaar in verbouwing. De bevolking is bijgevolg deels aangewezen om naar het ziekenhuis in Nong Kai te gaan wat ondertussen dan ook overbelast is. Artsen in Bueng Kan richten hun eigen privé “Clinic” op. De vader van mijn vriendin had de oogaandoening “cataract”…En we gingen met hem naar de oogarts in haar “private clinic”. Ik had mijn vriendin van tevoren laten bellen om te informeren naar de prijs van een consultatie en dit zou zo’n 1200 Thb kunnen zijn. Wij daarheen. In het krappe wachtzaaltje zaten mensen uren te wachten tot wanneer de dokter uit het ziekenhuis kwam om haar werkzaamheden verder te zetten in de privé praktijk. In het wachtzaaltje stond ook een bureautje waar een meisje ijverig bezig was om de prijs-etiketjes van tientallen flacons met oogdruppeltjes te verwijderen te voorzien van een nieuw stickertje met een veel hogere prijs. Wanneer “schoonpapa” aan de beurt was werd hem duidelijk gemaakt dat de eventuele ingreep in het ziekenhuis nog wel 8 maanden op zich zou kunnen laten wachten wegens een ellenlange wachtlijst. Maar…mits betaling van 40.000 Thb kon dit reeds de volgende maand uitgevoerd worden. De brave man wilde zich hier eerst even over bezinnen, voor de eerste consultatie werd een bedrag aangerekend van 2300 Thb, in de prijs zaten dan ook 3 flaconetjes met oogdruppels. 2 Weken later moest hij dan opnieuw op consult komen en zo nog eens 2 maal. De prijs per consultatie was ondertussen al rond de 3000 Thb. Zo ging het enkele maanden door tot mijn vriending bij de dokteres opmerkte dat papa dan maar naar het ziekenhuis in Nong Kai zou gaan…en dan plots ging de ingreep toch door.
Vader had ook last van nierstenen…Daarvoor zijn we dan naar het ziekenuis in Nong Kai gereden. ’s Morgens om 4 uur vertrokken om zo vroeg mogelijk een ticketje te krijgen om bij de dokter te geraken. En dan in de wachtrij om uiteindelijk bij de dokter terecht te kunnen om 15:00u. Bloedafname en afspraak gemaakt om terug te komen voor X-Ray. Volgende bezoek X-Ray bekijken, nog een bloedafname ( hoewel het resultaat hetzelfde was als 2 weken tevoren) en een nieuwe afspraak om 2 maanden later een behandeling met de niersteenverbrijzelaar te krijgen. De verpleegster zei met nadruk dat hij dan om 07:30u in het ziekenhuis moest komen op de vierde verdieping. Op de bewuste dag werd hij dan gewoon weer in de wachtrij gezet. De behandeling was “hevig”, de brave man heeft er 3 weken later nog helse pijn aan over gehouden. Niet normaal, toch? Wat bleek nu? Het toestel werd “bediend” door een stagiair die de frequentie veel te hoog ingesteld had met waarschijnlijk blijvende schade tot gevolg.
Ik heb nog meer anekdotes, die ga ik u besparen…Maar, wees gewaarschuwd.
Yan, een goed onderhoudend schrijven van U, met een prima waarschuwing!
Op 5 minuten bij mij vandaan is een Staatsziekenhuis.
Daar ga ik naar toe bij voet of beenwonden.
Het is wel allemaal erg rommelig daar. Lang in de wacht, wachtruimte erg warm.
Arts kijkt even pro forma bij langslopen.
Bij meer serieuze dingen ga ik naar een privé ziekenhuis, 15 km bij mij vandaan.
Verschil van dag en nacht met een Staatsziekenhuis.
De rekeningen ook, maar persoonlijke aandacht, goede en betrouwbare behandelingen.
Mijn schoonzusje kreeg na ettelijke afspraken bezoeken en wekenlange opnames aan het staatsziekenhuis uiteindelijk de diagnose Leukemie en dit na meer dan 1 jaar. Tot dan was het zogezegd gewoon wat bloedarmoede en kreeg ze soms gewoon wat vitamines mee naar huis. Meer dan wat bloedonderzoeken bloeddonnaties gebeurde er nooit wat en werd er helemaal niet gezocht naar de oorzaak van al die kwalen. Er ging meer dan een jaar voorbij eer ze opeens voor de dag kwamen met de diagnose. Zelf had ik al een paar keren wat de dokter proberen duidelijk te maken dat het toch wat ernstiger was dan wat vitamine tekort want ook haar nieren lieten het meer en meer afweten. De arrogantie van die Artsen stoote me echt tegen de borst.
Ik had de indruk ze wel een vermoeden hadden maar dat ze probeerden het allemaal op de lange baan te schuiven in de hoop de ziekte dan al genoeg schade zou hebben aangericht zodat men kon afzien van de lange en kostbare behandeling.
Dat bleek ook ook zo vermits men ons dan na 1 jaar vrolijk vertelde de kanker ondertussen terminaal was. Ze woog toen nog amper 35 kilo en was nog geen 40 jaar oud.
Nochtans had ik telkens gezorgd ze een privaat kamer had in het staatsziekenhuis.
Paar maanden later is ze overleden na een hels lijden.
Ook over mijn in staatsziekenhuis gehospitaliseerde schhonvader kan ik boeken schrijven.
Ik zou er zelfs niet meer met mijn hond willen gaan. Het stelt totaal niks voor. En ja voor een verstuikte voet zal het allemaal wel nog redelijk meevallen maar voor de rest kan ik er geen of zeer weinig goeds over vertellen.
Voor mij geen enkel goed woord over die staatsziekenhuizen. In Thailand is net als in veel landen gezondheidszorg op de eerste plaats een commercie. Geld en vermogen komt voor de patient.
Het paradijs en the land of the free en haar overheid kennende wordt dat dus totale instorting
Stel dat elke Thai, ongeacht zijn of haar inkomen, verplicht zou worden om een minimumbedrag aan belastingen te betalen, zelfs al is het symbolisch, dan zou het mogelijk zijn om het 30 Baht-systeem binnen de openbare gezondheidszorg te hervormen en financieel duurzamer te maken.
Hoewel ik de exacte cijfers niet bij de hand heb, is het een publiek geheim dat honderdduizenden Thai hun inkomen halen uit een goed draaiend, vaak informeel handeltje en tegelijkertijd geen enkele vorm van belasting bijdragen. Toch maken zij volop gebruik van het 30 Baht-systeem, dat in essentie bijna gratis medische zorg biedt. Het is dan ook niet verrassend dat een dergelijk model, zonder voldoende fiscale draagkracht, op termijn onhoudbaar wordt. Men creëert een situatie waarin een relatief kleine groep werkenden de volledige last draagt van een systeem dat door miljoenen wordt benut.
De gevolgen van deze scheefgroei zijn vooral voelbaar aan de kant van het medisch personeel. De zwaarst getroffenen zijn immers niet de patiënten, maar de artsen, verpleegkundigen en andere zorgverleners die voor een schamele vergoeding in overheidsziekenhuizen werken en dagelijks de druk van een overbelast systeem ondergaan. De werkdruk is hoog, de middelen zijn beperkt, en waardering blijft vaak uit. Deze mensen houden met toewijding een systeem recht dat fundamenteel onevenwichtig is.
Tegelijkertijd zien we een compleet tegenovergestelde realiteit aan de kant van de private klinieken, waar patiënten niet zelden financieel worden uitgewrongen. Hoge kosten, ondoorzichtige facturatie en commerciële motieven zorgen ervoor dat gezondheidszorg daar voor de gemiddelde Thai vrijwel onbetaalbaar wordt.
Een grondige herziening van het systeem is dus onvermijdelijk. Alleen door eerlijke fiscale bijdragen, betere loonvoorwaarden voor zorgverleners en een evenwichtige verdeling van de middelen kan Thailand bouwen aan een toekomstbestendige, toegankelijke en kwalitatieve gezondheidszorg.
Wij, de farang die maar al te goed het reilen en zeilen van het land kennen, gaan dit probleem uiteraard niet oplossen. De oplossing ligt bij de Thaise regering, een regering die in het verleden al herhaaldelijk heeft bewezen niet in staat te zijn om structurele hervormingen door te voeren. Zolang fundamentele keuzes uitblijven, blijft de vrees voor een ineenstorting van de gezondheidszorg reëel en terecht bestaan.
Gerard, je zou eens iets meer moeten lezen over de inkomensverdeling in Thailand; dan vertel je ons deze onzin niet. Je gebruikt het woord ‘belastingen’ zonder dat je aangeeft wat je bedoelt, en je vergeet dat iedere inwoner van Thailand meebetaalt aan de omzetbelasting, ongeacht het inkomen, precies zoals jij zegt. Dus wat je wilt is er al!
Als er nu één instrument is om aan inkomenspolitiek te doen dan neem je de income tax. Daarin geef je weer dat de laagste verdieners via het systeem van vrijstellingen, aftrekposten en een schijf tegen nul procent ontzien worden. Maar jij durft die mensen een poot uit te trekken?
Thailand heeft immense tekorten in de financiering van zorg. En jij wilt de laagste verdieners daarom extra laten betalen? Je hebt de commentaren gelezen op het voornemen de omzetbelasting in Thailand te verhogen; dat is afgewezen omdat je daarmee de laagste inkomens zou pakken. Gelukkig zit er in het Thaise parlement net iets meer compassie met de laagste inkomens dan jij hier tentoonspreidt!
Enfin voor casino’s bijvoorbeeld en massale corruptie er wel geld. Voor kwalitatieve gezondheidszorg en onderwijs niet. Ik heb een bescheiden invaliditeitsuitkering van een BE ziekenfonds (niet om over naar Thailand te schrijven). Mijn vriend werkt 20 uur per week aan het minimumloon . Meer werken zou 500 euro minder op mijn uitkering schelen. Ik heb geen huis, SUV of iPhone. Jaarlijks betalen we 4500 euro belastingen. We zetten de tering naar de nering … maar er is degelijk onderwijs en we hebben bijna het beste sociale zekerheidssysteem ter wereld. Ik kies voor de maatschappij en ben best tevreden.
Tegenover elk schrijnend verhaal in de Thaise gezondheidszorg is wel een succesverhaal te plaatsen. De oude vader van een kennis van mijn vrouw werd in Korat in een goevernementsziekenhuis na een beroerte opgenomen, verpleegd en verzorgd, tot en met revalidatie, oefentherapie, medicatie, en een rolstoel op batterijen toe. Een NL-kennis te CHM, een farang aldus, eigenwijs en koppig, is al vele jaren naar grote tevredenheid onder controle van de afdeling Cardiologie vanwege overmatige hoge bloeddruk, tromboses, overige hartklachten, incluis medicamenteuze behandelingen en diverse keren met de ambulance afgevoerd van huis naar staatsziekenhuis. Betalen doet ie zelf, en zeer tevreden over de rekeningen. Het is kommer en kwel, maar om er alleen met wanbeheer en wantrouwen over te oordelen, is ook niet op zijn plaats. Het ligt allemaal wel wat gecompliceerder dan enkel de behoefte om enkel diskwalificaties uit te spreken, alhoewel jouwerzijds ook gewoonte.
Dit is wat ILO -International Labour Organization, de overkoepeling van wereldwijde vakbonden gevestigd te Genėve, zegt over het 30 baht systeem van Thailand: https://ap.lc/WFLWF. Wel open willen klikken en lezen, uiteraard. En dit zijn de samenwerkingsprojecten van de WHO met Thailand. https://www.who.int/thailand/our-work/country-cooperation-strategy/ccs-2022-2026
Het is niet zo dat er geen beweging, ontwikkeling en vooruitgang te bespeuren valt, want laat één ding duidelijk zijn: gezondheidszorg in alle landen, ook in de Westerse zoals die van de EU en de VS is onbetaalbaar.
Zoals in Australië: https://www.bbc.com/news/articles/cnv56q82vnro
In de VK zijn er recordhoge wachtlijsten voor ziekenhuisbehandelingen, met miljoenen mensen die wachten op afspraken, procedures en specialistische zorg, plus wachttijden voor huisartsenbezoeken en geestelijke gezondheidszorg. Er is een significant tekort aan artsen, verpleegkundigen en ander zorgpersoneel. De Britse Medical Association (BMA) benadrukt dat ontoereikende financiering leidt tot personeelstekorten en een overbelast systeem.
De VS kampen met serieuze financiële problemen die de betaalbaarheid en toegankelijkheid van zorg voor veel Amerikanen bedreigen. De hoge kosten, de groeiende medische schuldenlast en de financiële druk op zorgaanbieders wijzen op een systeem dat niet duurzaam is in zijn huidige vorm. Er is een duidelijke behoefte aan hervormingen om de kosten te beheersen, de toegang te verbeteren en de kwaliteit van de zorg te waarborgen.
In de EU wordt de gezondheidszorg langzaamaan onbetaalbaar. Met name mensen met een laag inkomen en kwetsbare groepen, ervaren moeilijkheden bij de toegang tot zorg, te wijten aan financiële drempels als bijbetalingen en eigen risico’s, lange wachttijden en beschikbaarheid van diensten.
Voorbeelden van landen die kampen met problemen gezondheidszorg overeind te houden. Landen met veel grotere welvaartsniveaus, instituties en systemen die al decennia werkzaam zijn, en bruto natilonale produktopbrengsten sinds mensenheugenis vele malen groter dan die van het enkele land dat Thailand is.
Maar deert jou dat? Kun je die nuance aan?
Veel van de jonge artsen hebben op kosten van de Government hun M.D bull gehaald.
Zijn dan verplicht om 10 jaar in een staats hospital te werken.
Of,.. als ze eerder ‘weg’ willen proportioneel hun studie terugbetalen. Voor velen een onmogelijkheid.
Maar onder huidige werkomstandigheden trekken ze na 10 jaar aan hun stutten en gaan naar privé ziekenhuizen
Zeer zorgelijk.
Sommigen, of misschien wel heel wat, slagen niet in hun studies…maar bekomen wel hun “diploma”…kostprijs van 200.000 tot 500.000 Thb. Stel u voor dat deze aan uw ziekbed staat…om u te “behandelen”…T.I.T.
Dat is ook zo’n beetje mijn gevoel bij elke lofzang op de kwaliteiten van Thaise artsen. De ‘niemand faalt’-cultuur in het onderwijs, zou die ècht ineens ophouden bij de poorten naar de medische faculteiten van de universiteiten? Ik heb moeite om dat te geloven. En dan die nauwelijks Engels sprekende arts, die dan in de USA gestudeerd zou hebben, brrrrr…….
De meeste artsen werken op meerdere locaties ter gelijkertijd over heel de dag bezien.
Van staatshospitaal tot privé.
Dat men flink wat uren draait, is duidelijk.
Hier in Korat zijn dan ook nog wat ik noem, de huisarts locaties door dezelfde arts in de laten avond uren.
Druk druk dus en voldoende mogelijkheden om fouten te maken of nonchalant te zijn.
Van ‘gratis’ tot vette betalingen over heel de dag bezien dus.
Heb ooit eens een operatieve behandeling gehad om twee uur in de nacht, in een privéziekenhuis, excuus de kamer was niet eerder vrij.
Dat een van de oplossing meer bijdrage van de patiënt is, is ook voor mij duidelijk, het is een kwestie van leren waar prioriteiten liggen als individu, iets waar de Thai niet bepaald sterk in is, hoewel dat aan het veranderen is.
Dat staatshospitalen andere service gaan verlenen zoals in het onderwerp vermeldt is ook duidelijk als oplossing.
Een soort ‘eigen risico’ zoals in Nederland voor staatsziekenhuizen zou niet onredelijk zijn en inkomsten genereren en de handrem bij vele ‘patiënten’ in werking stellen.
De Thai heeft nogal de neiging om bij iedere scheet die dwars ligt naar het ziekenhuis te hollen en een zak vol pillen is een must om de buren te overtuigen.
Maar ‘de politiek’ wenst ook op haar plek te blijven zitten en zal de ‘pappen en nat houden’ politiek wel toepassen, vermoed ik zo.
Iets wat bij vele Thaise problemen de grote oplossing is.
Ik lees hier hoofdzakelijk alleen maar negatieve dingen over de staats ziekenhuizen.
En al jubelend over de private ziekenhuizen.
Maar het ene staats zieken huis is namelijk niet het andere staats ziekenhuis.
Ik zelf en mijn Thaise ega en haar familie mij wel bekende kennissen worden hier in Lamphun door de jaren heen behoorlijk goed en snel geholpen uit mijn eigen ervaring.
Wachttijden vallen hier reuze mee.
In de stad Lamphun wordt er weer een aanzienlijk groot stuk bij aangebouwd aan het staats ziekenhuis.
Zelfs binnen in dit ziekenhuis zijn een mini Big C een 7 eleven twee koffie shops toyshop en meerdere.
Daarom denk ik dat het ook te maken heeft met de provincie waar je woont.
wat ik mij wel afvraag waarom men niet bezuinigt op de dorps ziekenhuizen.
In mijn Tambon hebben we er twee, een zou meer dan genoeg zijn waarbij ik niet zo onder de indruk ben van de dagelijkse werkzaamheden van de staf zijn veelal voor heen verplegend personeel.
Twee weken geleden maar eens weer een private ziekenhuis bezocht, geen enkele Engels sprekende staf, alleen een in slecht te verstaan in Engels mompelende dokter die mij ook nog eens een verkeerde medicijn voorschreef ivm mijn hoge bloeddruk, kwam voor plotseling oor geluid uitval aan de linkerzijde, ging vanzelf paar dagen later weer over.
Kwam erachter door even te googelen wat dit medicijn was.
Maar dagelijks bellen dat deden ze wel, of ik weer teugkwam ja want de schoorsteen moet blijven roken.
Janneman.
Als artsen in staats ziekenhuizen tot 100 uur per week werken, en er weglopen, dan is er in Thailand structureel iets heel erg fout.
Te weinig artsen, en foute diagnoses liggen dan om de hoek.
Thaise Overheid is aan zet om de problemen te tackelen, niet slechts er over praten.
Begin maar eens om van dat 30THB —> 60- of 90 THB te maken.
Afterall, het is een eenmalige betaling voor consult en medisch follow up, nietwaar?
Voor minder dan 1 Euro totale medical care verwachten is utopie.
Dat kan zelfs de Thaise Olifant niet trekken. 🙂 ( In Nederland: dat kan Bruin niet trekken)