De duistere kant van Thaise opvoeding: chaos, leugens en een verloren generatie (lezersinzending)
Door: Een ouder in Thailand met een harde realiteit
Een directe tegenreactie op “Kinderen in Thailand mogen alles: de Thaise opvoeding door westerse bril”
Ik las een artikel dat de Thaise opvoeding verheerlijkte: een harmonieuze wereld vol geduld, vertrouwen en kinderen die vanzelf leren wat goed is. Een prachtig sprookje, maar mijlenver van de realiteit. Ik wilde reageren onder dat stuk, maar die optie was gesloten. Dit is mijn antwoord, een scherp tegenverhaal dat de schaduwkant blootlegt: een cultuur van grenzeloosheid, leugens en een jeugd die lui, onbeschoft en verslaafd raakt, met vaak tragische gevolgen. Waar het oorspronkelijke artikel harmonie en respect predikt, laat ik zien wat er écht speelt.
Vrijheid die uitmondt in anarchie
Mijn 11-jarige stiefzoon, opgegroeid bij zijn oma, kwam bij ons wonen. Binnen een week sloeg hij een pvc-buis door mijn nieuwe tv. Zijn reactie? “Wat is het probleem? Koop een nieuwe.” De familie glimlachte en haalde de schouders op – geen excuses, geen besef van consequenties.
Ik greep in: een maand huisarrest en dagelijkse huiswerkoefeningen. Maar het ging verder. Na een straf voor onacceptabel gedrag loog hij het hele dorp vol dat ik hem geschopt zou hebben. Met krokodillentranen en veel drama verkondigde hij dat bij de schoonfamilie en oma.
Mijn reactie? Ik confronteerde hem voor de ogen van de familie en gaf hem een echte schop onder zijn kont, met de woorden: “Nu heb je tenminste een reden om dit te zeggen, zonder te liegen.” Het werkte. Sindsdien geen streken meer. Na twee jaar en honderden uren huisarrest begon hij eindelijk respect te tonen en zei hij voor het eerst “sorry”. Waar hij vroeger over alles loog zonder nadenken, beseft hij nu dat onacceptabel gedrag consequenties heeft.
Het oorspronkelijke artikel noemt dit ‘opvoeden met vertrouwen’. Ik noem het een totaal gebrek aan opvoeding. Kinderen leren hier geen grenzen, maar dat liegen en ontwijken loont. “Mai pen rai” (maakt niet uit) is geen filosofie, het is een excuus om verantwoordelijkheid te ontlopen.
Chaos en diefstal als dagelijkse realiteit
Het artikel beweerde dat Thaise kinderen geen chaos veroorzaken, maar de sfeer aanvoelen. Wat een illusie. In ons dorp wonen mijn schoonmoeder met haar dochter en gezin, en op hetzelfde erf mijn tante met haar dochter en kleinkinderen. Haar zesjarige kleinzoon ging tijdens een feestje (veel te laat voor hem) volledig los. Hij sloeg met een stoel borden, glazen en flessen kapot, mepte takken met kerstverlichting uit een struik, gooide de stoel door het huis en ramde de tv, die nu een barst heeft.
Later liet hij zijn Apple-tablet vallen terwijl hij voetbal speelde met de tablet in de hand; het ding belandde op een stapel kapotte tv’s en laptops, restanten van eerdere uitspattingen. Niemand greep in. Hij sliep uiteindelijk in een tent tussen loeiharde discoboxen, terwijl het feest doorging.
En op school? Alles wat mijn stiefzoon meeneemt (pennen, poppetjes, speelgoed) wordt gegarandeerd gestolen. Klasgenoten jatten het en liegen zonder te knipperen: “Ik heb het niet gedaan.” Het artikel spreekt van sociale vaardigheid en respect. Ik zie diefstal, onbeschoftheid en een gebrek aan discipline, aangeleerd vanaf de eerste dag.
Een jeugd die wegzakt in luiheid en verslaving
Het wordt nog erger. Terwijl het oorspronkelijke artikel Thaise kinderen prijst om hun geduld en respect, zie ik een generatie die lui, egoïstisch en onproductief is. Veel jongeren hier doen niets, geen school, geen werk, geen ambitie. Zelfs de kleinste klusjes weigeren ze. Ze hangen rond, spelen eindeloos op hun telefoon en behandelen hun opvoeders als vuil. Mijn stiefzoon was ook op die weg: geen greintje motivatie, alleen maar klagen en eisen. Het kostte me twee jaar om hem enige discipline bij te brengen.
En dan is er de olifant in de kamer: yaba, de goedkope methamfetamine die hier rondwaart. Volgens het Office of the Narcotics Control Board (ONCB) gebruikt 1,5% van de Thaise bevolking (ruim 1 miljoen mensen) regelmatig drugs, met yaba als populairste keuze onder jongeren. In 2022 werden 287.000 drugsgerelateerde arrestaties gemeld, vaak tieners en twintigers.
Deze kinderen raken verslaafd, soms al op de middelbare school, en wat doen ze dan? Ze stelen van hun eigen familie, geld, sieraden, alles wat ze kunnen verkopen, om hun dagelijkse dosis te betalen.
In mijn omgeving zag ik het gebeuren: een 16-jarige neef van mijn schoonfamilie begon met yaba en beroofde zijn ouders om zijn verslaving te voeden. Zijn moeder huilde, maar niemand greep in “mai pen rai” weer. Nu zwerft hij rond, een schim van wie hij ooit was. Dit is geen uitzondering, het is een patroon. Het artikel zwijgt hierover, maar dit is de bittere realiteit van een opvoeding zonder structuur.
Liegen als tweede natuur
Onbetrouwbaarheid zit diep in deze cultuur. Mijn stiefzoon loog over mishandeling om straf te ontlopen, en niemand vond dat vreemd. Dagelijks zie ik het: geen excuses na een botsing, wegrijden na een ongeluk en dan ontkennen, fouten afschuiven met een glimlach.
Kinderen leren al jong dat een leugen je redt en dat werkt, omdat niemand ze ter verantwoording roept. Het artikel noemt dit ‘impliciet aangeleerde regels’. Ik noem het een voedingsbodem voor bedrog en onbetrouwbaarheid.
Cijfers die de waarheid schreeuwen
Ik vergeleek dodelijke ongevallen onder kinderen in Thailand en Nederland. In Thailand zijn ongevallen doodsoorzaak nummer één. UNICEF Thailand meldt dat in 2010 118.323 kinderen en tieners in het ziekenhuis belandden door ongelukken: vallen (22,94%), motorongelukken (17,32%) en verdrinking dat jaarlijks honderden levens eist.
Geen toezicht, geen grenzen en de prijs is hoog. In Nederland waren dat in 2022 slechts 36 dodelijke ongevallen onder kinderen tot 15 jaar (CBS). Per hoofd van de bevolking sterven in Thailand 20 keer zoveel kinderen aan ongevallen als in Nederland. Twintig keer!
Dit is wat grenzeloosheid oplevert: een generatie die niet alleen faalt, maar soms niet eens overleeft. Het artikel rept van harmonie; ik zie een tragedie.
Liefde die verblindt
Thaise ouders houden van hun kinderen, met een warm netwerk van familie. Maar liefde zonder discipline creëert problemen. Respect leer je niet door diefstal toe te staan. Verantwoordelijkheid groeit niet als je leugens negeert.
Een kind dat lui opgroeit, verslaafd raakt en zijn ouders besteelt, is geen zegen, het is een nachtmerrie. Het artikel schildert een idyllisch beeld van sociale vaardigheid en geduld. Ik zie een verloren generatie die niets presteert, alles sloopt en vaak eindigt in de goot.
De andere kant van het verhaal
Het oorspronkelijke artikel noemde de Thaise opvoeding “niet beter of slechter, gewoon anders”. Ik zeg: kijk verder. Dit is geen harmonieuze opvoedstijl, het is een recept voor chaos, onbetrouwbaarheid en falen.
Kinderen die stelen op school, liegen zonder schaamte, wegzakken in luiheid en eindigen met een yaba-pijp in hun hand, zijn geen uitzondering. Dit is wat je krijgt als je grenzen schuwt en “mai pen rai” heilig verklaart.
We kunnen van elkaar leren, maar alleen als we de waarheid onder ogen zien, niet alleen het sprookje.
Ingezonden door Bert
Goed artikel.
Heb zelf twee eigen kinderen die op gemeentelijk onderwijs zitten.
Gelukkig kan ik ze zelf bijsturen maar ik zie daar vriendjes en vriendinnetjes waar niks van terecht komt.
Sommige kinderen zijn al op 10 jarige leeftijd van school gegaan (geen zin meer) of eraf getrapt.
Ik ken deze jongetjes persoonlijk, ze kunnen wat verdienen met rubberbomen snijden maar ze hebben alle signalen om straks het criminele cirquit in te gaan.
Leraren zitten er niet om te onderwijzen maar voor de afbetaling van de Toyota en het pensioen.
Ze zitten de hele dag te facebooken en tiktokken.
Ik kan er een hele verhalen over schrijven wat ik heb gezien en meegemaakt.
Wellicht dat ik er ooit nog eens iets meer over loslaat.
Er zijn te veel rozebrillen die het niet zien en niet meemaken en daar dan weer als een positieveling op gaan reageren.
Het probleem met dit soort generalisaties is het beperkte blikveld van de schrijver. Hij gebruikt zijn eigen ervaringen als bril om naar de rest van Thailand te kijken.
Ik heb zelf ook een stiefzoon en herken niets van je verhaal. De jongen luister prima, liegt niet, doet zijn best op school en is niemand tot last. Hij wordt gewoon gecorrigeerd door zijn omgeving en accepteert dat. Bij zijn vrienden zie ik hetzelfde gedrag, zijn netjes en beleefd tegen mij.
Dus misschien doe je zelf iets verkeerd?
Ik was ook niet gecharmeerd van het artikel ‘“Kinderen in Thailand mogen alles: de Thaise opvoeding door westerse bril”. Ik vermoed dat het een door AI gemaakt verhaal is waar achterhaalde opvattingen over de Thaise harmonieuze maatschappij zijn gebruikt.
Bert schrijft hier een persoonlijk verhaal. Ik denk dat dit meer voorkomt maar geen algemeen voorkomende toestand is. Net als In Nederland zijn opvoedingsrituelen in Thailand heel divers.
Er is ook veel geweld tégen kinderen. Ik gaf als vrijwilligers een aantal jaren Engelse les op een monnikenschool. Op een dag liep ik het schoolplein op en zag een groep monniken en novieten staan. Toen ik dichterbij kwam zag ik in het midden van de groep twee novieten van een jaar of 14 geknield op de grond zitten met ontbloot bovenlijf. Twee oudere monniken sloegen ze met een zweep en een stok. Ik vroeg aan de omstanders wat er gebeurd was maar ze zeiden dat ze het niet wisten (of niet wilden vertellen).
Mijn zoon zat op een gewone Thaise lagere school. Ook daar werd regelmatig een leerling geslagen, mijn zoon met een stok op zijn handpalm. Dat vertelde hij me pas later, hij had er destijds niet zo veel moeite mee.
En dan nog even over ‘mai pen rai’, meestal vertaald met ‘maakt niet uit, geeft niet’. Dat zinnetje betekent niet het wegwuiven van verantwoordelijkheid. Het is een troostwoordje om emoties te dempen. Iemand stoot je glas bier om. Hij zegt ‘Sorry!’ en jij antwoordt ‘mai pen rai’, ‘kan gebeuren, ik ben niet (erg) boos, ik vergeef je’. Het betekent absoluut niet dat bierglazen omgooien mag en niet veroordeeld hoeft te worden.
En hier nog een heel lang artikel over ‘mai pen rai’.
https://www.thailandblog.nl/taal/mai-pen-rai-betekent/
Heel herkenbaar dit verhaal van Bert.
Ik woon in een klein Isaans dorpje en zie dit ook. Ik heb geen roze bril en zie dit soort gedrag bij familie van mijn vriendin, en bij thai in mijn omgeving.
Natuurlijk zijn er ook gezinnen waar het wel goed gaat, en die zie ik ook.
Yaba en alcohol gebruik loopt volledig uit de hand, ik herken het Thailand van pak weg 20 a 25 jaar geleden niet meer terug.
Ik heb schrik als een 4 jarig neefje hier bij mij op bezoek komt, een onopgevoed duiveltje die alles mag van zijn ouders, vader is alcoholist.
Nichtje dochter van een gescheiden lerares is nu 11 maar ik zie nu al dat daar niks van terecht komt.
Verder 2 neven volwassen maar zwaar aan de yaba.
Overburen ook 2 zoons aan de yaba.
De generatie van nu is een andere dan een paar generaties terug en dat is geen vooruitgang.
Veilig is het ook niet meer hier op het platte land.
Ik zie het dus om me heen en dat zijn geen uitzonderingen, en dat heeft ook te maken met gebrek aan opvoeding en het wegkijken en weglachen van de ouders, maar ook doordat veel kinderen opgevoed worden door grootouders en andere familieleden.
Maar misschien zie ik het wel verkeerd omdat ik wat ouder ben en opgegroeid in een andere tijd en in een andere cultuur.
Uitstekende observaties: ‘Kinderen leren hier geen grenzen, maar dat liegen en ontwijken loont. “Mai pen rai” (maakt niet uit) is geen filosofie, het is een excuus om verantwoordelijkheid te ontlopen.’ Liegen is inderdaad hun tweede sociaal geaccepteerde natuur die zelfs ontzag of respect kan afdwingen bij anderen. Omdat men dat (h)erkent als iemand die een kei is in het afwenden van gezichtsverlies ,het alterneren van de realiteit en desgevallend het voor de gek houden van wie een andere klassestatus heeft of afkomst. Farangs bijvoorbeeld. Makkelijk bereikbare en spotgoedkope drugs, blijvend gebrek aan degelijk onderwijs, de teloorgang van de waarden en normen van het Boeddhisme, sociale media die Westerse idealen en illusies uitvergroten en versterken helpen hierbij natuurlijk niet echt.
De “sociale” media zijn de werkelijke motor achter de teloorgang van de beschaving, niet alleen in Thailand.
Waar een kind vroeger een enkel “slecht vriendje” had op school, of in de straat, heeft hij nu een hele verzameling slechte vriendjes op de sociale media, die elkaar aanzetten tot crimineel gedrag.
Die sociale media zijn levensgevaarlijk voor kinderen, als er geen toezicht van de ouders is.
Het is zodanig erg geworden dat ik vorig jaar vlak voor het huisje van mijn schoonouders (Isaandorpje) een drugdeal zag tussen 2 ongeveer twaalfjarigen. Die liep foutief af. De ene brak een plank uit, de andere kwam met een bijl teruggelopen en gooide die ramelings naar zijn tegenstander waarbij die laatste het hazenpad koos. Niemand van de omstanders deed wat of zei wat en draaiden het gebeuren de rug toe. Twee dagen later kwam de peuter van de overbuur stenen gooien naar onze straathond en naar mij , nam hij een takje op en stak er op vrijwel 1 milimeter naast de ogen van van de kleuter van de zus van mijn partner. De grootmoeder van de peuter zag het allemaal en liet het gebeuren. Ikzelf mocht niets zeggen want dat zou loosing face bij de ‘opvoeder’ veroorzaken met heel waarschijnlijk agressieve reacties van haar familie tot gevolg. Hallucinant. Het is 1 van de redenen waarom we beiden definitief beslist hebben om nooit te verhuizen naar daar. Een waanzinnig geworden land waar ook niemand gecorrigeerd wordt in de school. Iedereen doet er dus zijn best. Anders zouden ze alweer eens ‘loosing face’ kunnen triggeren. Ondertussen wordt er door de jeugd stiekem ‘kratom’ geconsummeerd zoals sommige volwassenen dagelijks hun som tam nuttigen. Wie dat allemaal niet merkt draagt een donkerroze bril of zit misschien zelf aan de ‘happy plant ‘ of aan kratjes Singha.
ik kom sedert 1981 naar Thailand en woon er nu 27 jaar.Het land van de glimlach is een fabeltje geworden.
Dat het onderwijs en de daaraan leunende realiteit van respectloosheid en drugsgebruik een oorzaak is kan men niet ontkennen.Wellicht wordt het in de hand gewerkt door een elite die opvoeding en geletterdheid bij de gewone mensen een bedreiging vinden van hun status.Vooral op het platteland valt alle controle weg,de kinderen gaan naar school of niet is ongecontroleerd en blijft zonder gevolg.Mai pen rai!
Absolutely, herkenbaar in de isaan, daar komt bij de politie doet niks als ze minderjarig zijn, als t heel erg is gaan ze misschien een tijdje naar rehab, werkloosheid ,uitzichtloosheid , yabaa ,dat is de realiteit tegenwoordig op t platteland.
In ons dorpje in Phayao valt het nog wel mee.
Mijn (stief)kinderen en kleinkinderen zijn beleefd en braaf. De oudste 16-jarige lummel doet zijn best op school, basketbalt 2 maal per week, krijgt de worst voor gehouden dat hij alleen mag verder studeren op kosten van opa en oma als hij zo doorgaat.
Eén neefje heeft zijn school niet afgemaakt en heeft net 2 jaar in de bak gezeten wegens diefstal van een brommer. Hij kreeg zo’n hoge straf omdat hij loog tegen de rechter. Nu werkt hij in loondienst bij een afvalbedrijf.
Een broer van mijn vrouw heeft een redelijke baan bij de politie (en ja, hij doet er allerlei zaakjes bij), zijn 3 kinderen doen het ook goed.
Geen van de circa 20 neefjes en nichtjes in onze familie rookt of is alcoholist.
Vanzelfsprekend hebben we in het dorp ook een paar lokale nietsnutten en verslaafden maar niet zo erg als ik hier boven in de andere bijdragen lees.
Amaai heel triest om te lezen .
Maar ik denk niet dat dit alleen in Thailand gebeurt maar overal in de wereld.
Ook bij ons in het westen hebben de jongeren voor niemand geen respect meer.
Geen respect voor ouders, leraren, openbare zorg ( politie, brandweer, ambulances enz).
Spijtig genoeg ook door andere culturen die de vrijheid hebben door ouders die niet geintegreerd zijn ( sorry om niet racistisch te zijn maar is wel waar )
Alles wat ze willen krijgen ze. Benieuwd voor hun reactie als ze het zelf moeten gaan betalen.
Begrijp de ouders dat ze het beste voor hun kinderen willen maaaaaaar ik vind dat daar een grens is.
WIJ zijn opgevoed met : hadden/hebben respect voor onze ouders, leraars, politie enz.
En dat verdienen ze ook want die mensen doen echt hun best.
Hou mijn hart vast voor diegene die ons moeten gaan verzorgen ( en als je dan leest dat er verschillende stagairs zijn van 18/19 jaar die in rusthuizen ouderen mishandelen en deze nog delen onder elkaar, dan hoop ik om zsm dood te vallen)
Het spijtige is dat er overal geen respect voor elkaar is.
Blijf gezond en geniet zo lang mogelijk van het leven