Dagboek van een Thailandganger (deel 8) – Tussen Makro en strand groeit een gevoel van thuis

Langzaam maar zeker begin ik mijn draai te vinden hier in Naklua. De eerste weken voelde alles nog onwennig, alsof ik te gast was in een leven dat nog niet het mijne was. Maar nu merk ik dat het begint te landen.

De lezers van mijn schrijfsels wil ik bedanken voor hun bemoedigende reacties op mijn vorige aflevering. Mede dankzij de tips van lezers op Thailandblog heb ik inmiddels de Makro gevonden en een paar andere winkels waar je zelfs een fatsoenlijk stukje kaas kunt kopen. Dat voelde bijna als een overwinning. En wat bleek, vlak bij zit een bakkerij die echt heerlijk brood verkoopt. Het ruikt er naar thuis, naar zondagochtend in Nederland.

Toch betrap ik mezelf erop dat ik krampachtig vasthoud aan die oude vaste gewoontes. Elke ochtend een boterham met kaas en een kop koffie, alsof ik daar houvast in zoek. Soms denk ik: waar ben ik mee bezig? Ik zit in Thailand, het land van overheerlijke soep en fruit dat naar zon smaakt. Wellicht moet ik mezelf uitdagen en het Nederlandse ontbijt een keer overslaan. Maar ach, routines geven rust, zeker in het begin.

De relatie met mijn vriendin gaat inmiddels een stuk beter. De eerste weken waren stroef, misschien omdat we elkaar na zo’n lange tijd weer moesten vinden. Ze is lief, maar ook gereserveerd in het openbaar. Ik had daar in het begin moeite mee, ik wilde haar het liefst vastpakken en knuffelen op straat. Maar dat past hier niet, ik leer me daaraan aan te passen. Thuis is het gelukkig anders, dan lachen we om kleine dingen en voelt het weer als wij.

De buurt begint langzaamaan vertrouwd te worden. Ik herken de straatjes, weet waar ik linksaf moet voor de markt en rechtsaf voor het strand. Het is gek hoe belangrijk dat is voor je gemoed, dat je weet waar je bent. Alsof je pas echt landt als je een paar oriëntatiepunten hebt: de 7-Eleven op de hoek, dat ene kraampje met de gebakken banaan, de brommergarage waar altijd dezelfde man op een krukje zit te roken.

Toch voel ik me soms nog alleen, niet per se eenzaam, maar nog wat zoekende. Ik mis mijn sociale netwerk, die vanzelfsprekende gesprekken bij de koffie of het snelle belletje als er iets op mijn hart ligt. Videobellen met mijn dochter en vrienden in Nederland helpt, maar het vervangt niet het gevoel dat iemand naast je zit en je aankijkt zonder dat je iets hoeft uit te leggen.

Ik probeer voorzichtig contact te maken met anderen hier. In de lift van mijn condo maak ik wel eens een praatje met medebewoners, maar dat gaat stroef. Een knikje, een halve glimlach en dan is de stilte er weer. De bewakers en schoonmaaksters zijn daarentegen makkelijk te benaderen. Ze staan altijd klaar, kennen iedereen en weten van alles. Af en toe geef ik ze een fooi of een blikje cola. Dat voelt niet alleen vriendelijk, het is ook handig. Hier draait veel op kleine gebaren, het betaalt zich vanzelf terug als je iets nodig hebt.

Met Nederlanders heb ik nog nauwelijks contact. Alleen een praatje met wat toeristen op het strand, meer niet. Misschien is dat maar goed ook. Als je te veel in het Nederlands blijft hangen, voelt Thailand snel als een verlengstuk van thuis, ik ben hier juist om iets nieuws te beginnen.

Mijn vriendin stelde voor dat ik binnenkort meega naar haar dorp om haar familie te ontmoeten. Het idee spreekt me wel aan, maar ergens stel ik het nog even uit. Dat voelt als een volgende stap, eentje die meteen veel zegt. Toch weet ik dat het belangrijk is voor onze harmonie en dat ik haar hiermee een groot plezier doe. Het hoort erbij, diep van binnen wil ik het ook. Alleen moet ik nog even wennen aan het idee dat mijn leven zich hier echt gaat afspelen.

Soms zit ik ’s avonds op mijn favoriete stoel, dan denk ik: het gaat me lukken. Niet met een knal of een euforisch moment, maar stilletjes en in stapjes. Met een stukje kaas, een blikje cola voor de bewakers en een voorzichtig plan voor morgen.

Wordt vervolgd…

Ingezonden door Nico