Het besluit om te gaan emigreren naar Thailand is genomen, maar dan? Bij mij was de volgende stap niets bijzonders, gewoon eerst de keukentafel en een vel papier. Geen drama, geen grootse epiloog. Gewoon een bloknoot en een pen. ‘Emigratieplan’, stond erboven. En daaronder, alsof ik boodschappen ging doen een lijstje: huis verkopen, uitschrijven, verzekeringen opzeggen, inboedel uitzoeken.
Plotseling was het niet langer een overpeinzing voor op saaie zondagmiddagen. Het was begonnen. Echt begonnen. Slik…
Die dag liep ik voor de zoveelste keer door mijn huis, maar dit keer voelde het anders. Alsof de muren iets van me afwisten. Alles keek me aan met die stille blik van spullen die weten dat ze overbodig worden. De bank waarop ik urenlang voetbal keek. De kast met wijn die nooit echt leeg raakte. Zelfs de schemerlamp in de hoek leek te zuchten. Niet uit spijt, maar uit begrip. Want een huis is pas een thuis zolang jij je erin herkent. En dat gevoel was me langzaam maar zeker ontsnapt.
De eerste dagen voelde ik me een soort archeoloog in mijn eigen leven. Elk laatje, elke doos bracht herinneringen boven. Foto’s van vakanties waar je al bijna niet meer zeker van weet wie er allemaal bij waren. Oude brieven, vergeelde kassabonnen, een ansichtkaart van een vriendin die je allang uit het oog verloren bent. Het was troostend en confronterend tegelijk. Want wat neem je mee als je alles achterlaat? Wat past er in twee koffers zonder dat het je identiteit wegdrukt?
Ik besloot dat ik niet alles hoefde te bewaren. Waarom zou ik? Alleen datgene wat nog klopte met wie ik nu was. De rest, hoe dierbaar soms ook, mocht terug naar de tijd waartoe het behoorde.
De verkoop van mijn huis ging veel sneller dan ik had verwacht. Een jong stel met veel enthousiasme en plannen zag er hun toekomst in. Ik zag er vooral mijn verleden in, dat nu een ander verhaal ging dragen. We dronken koffie bij de notaris. Zij keken hoopvol vooruit. Ik slikte mijn weemoed weg.
De weken daarna draaiden om regelen, schrappen, opzeggen. Je komt er dan pas achter hoeveel touwtjes je hebt vastgeknoopt met je leven en hoe vernuftig ze in elkaar zitten. Elk telefoontje, elke e-mail knipt er weer eentje los. En met elk losgemaakt lijntje voelde ik me lichter. Alsof ik langzaam werd losgekoppeld van een systeem dat mij ooit als vanzelfsprekend beschouwde. Nu nam ik echt afstand van mijn verleden en was ik klaar voor een nieuwe toekomst.
Ik hield een afscheidsavond voor mijn vrienden. Geen toeters en bellen, gewoon een avond met goede wijn, oude verhalen en veel gelach. Toch proefde ik tussen de grappen door ook iets anders. Bezorgdheid, verwondering, soms zelfs ongeloof. “Op jouw leeftijd nog?” “Wat als je daar ziek wordt?” “Kom je ooit nog terug?” Ze zeiden het met de beste bedoelingen, dat weet ik. Maar de vragen lieten me niet koud. Ik antwoordde eerlijk. Dat ik dit moest doen. Niet uit weglopen, maar uit verlangen naar iets wat nog onbenoemd was. Ik probeerde om begrip te creëren, ze knikte alsof ze het begrepen, maar ik zag de twijfel in hun ogen. En dat mag, zij waren er duidelijk niet klaar voor. Misschien wilde zij het gevoel van gemis niet accepteren.
Die nacht sliep ik in een leeg huis op een matras op de grond. Geen tikkende klok, geen geruis van de koelkast, alleen stilte en de galm van een huis zonder meubels. Maar het voelde niet koud. Het voelde als een laatste knikje van iets wat ooit vertrouwd was en nu verder mocht zonder mij.
Op weg naar Schiphol zat ik in de trein en keek naar het landschap dat ik kende als mijn broekzak. De polder, de sloten, de dorpen met die namen die je je hele leven hoort zonder dat je weet wie er woont. Ik voelde geen spijt. Wel iets wat nog het meest lijkt op zachte opwinding. Een lichte spanning in je buik, zoals je vroeger als kind voelde wanneer de zomervakantie begon.
Op de luchthaven verliep alles zoals altijd, maar ik bekeek het nu met andere ogen. De mensen, de koffers, het wachten, alles krijgt opeens een andere lading als je weet dat er niet zomaar een terugvlucht geboekt staat. In de vertrekhal at ik een krentenbol met kaas. Mijn favoriet. Misschien de laatste in tijden. De korst kraakte net iets harder, de smaak bleef langer hangen.
In het vliegtuig viel ik even weg in een lichte slaap, ondanks de opwinding van het moment. Toen ik wakker werd, zag ik door het raampje hoe de wolken onder me lagen als een zacht landschap. En ik dacht: daar, ergens daarachter ligt het land waar ik heen wil. Niet omdat ik alles achter me laat, maar omdat ik ergens opnieuw wil beginnen.
Ik weet dat het niet makkelijk wordt. Natuurlijk weet ik dat. Heimwee steekt altijd op in de kleinste momenten, juist als het even niet uitkomt. Een geur. Een zin in je moedertaal. Een seizoen dat je mist. Maar ik weet ook dit: ik heb gekozen. Met overtuiging, met een hart dat nog klopt voor nieuw leven met andere avonturen. Een nieuw hoofdstuk in het boek dat nog niet uitgelezen is. En dat alleen al maakt deze stap de moeite waard.
Je hoeft niet per se jong te zijn om ergens opnieuw te beginnen. Je hoeft alleen maar wakker genoeg te zijn om te beseffen wanneer het tijd is om je dagen anders in te vullen en je leventje een andere richting op te sturen. Kom maar op, ik ben er klaar voor!
Wordt vervolgd…
Ingezonden door Nico
———————————————
Dit artikel is [jp_post_view]
———————————————
Heel, herkenbaar , heb zelf jaren geleden ook besloten te vertrekken naar zaailand.Heb er 10+ jaren gewoond, vol genoegen in een “dorp” ten Noorden van Chiang Mai. Goed ingeburgerd veel contact zowel met de Thaise bevolking , als expats. Door omstandigheden terug gekeerd naar Nederland. Toen kwam er een constatering van een ziekte die zorgde dat er snel ingegrepen moest worden. Nu 5 jaar later is dit onder controle, en kom ik in de wintermaanden [3] weer terug in Noord Thailand, omdat ik het leven daar niet uit mijn systeem krijg.Onderussen gepensioneerde, en geniet nu van de voordelen van bijde landen! Wel weer overwogen om volledig terug te keren , maar blijf onder controle in Nederland. 3 maanden in de wintermaanden is voor mij een prima oplossing. Oude routes weer ontdekken per motorscooter, Thaise en Nederlandse/Duitse vrienden weer opzoeken, ja kom soms in 3 maanden nog tijd tekort.Kan alleen maar zeggen , goede stap gezet , en geniet van het leven in Thailand.
Mijn Thaise vriendin hebben voor de komende jaren ook besloten om voor beide landen te kiezen.
Je kunt dat zien als geen keuze kunnen maken, maar voor ons is het ook een keuze.
Het is vaak zelfs de moeilijkste optie omdat leven in twee landen niet in het Nederlandse overheidsysteem past en in beide landen aan de levensbehoeften kunnen voorzien vraagt naast de nodige organisatie zoals zorg voor het huis als je er niet bent ook voor nogal wat extra financiële middelen.
Maar we zijn allebei gelukkig dat we deel kunnen nemen in twee culturen, en dat het afscheid van het ene land nooit voorgoed is, maar hooguit voor een jaar of minder.
Weer mooi verhaal, ik ben benieuwd naar Deel 3.
Ook ik zal op een gegeven moment permanent naar Thailand verhuizen.
Verheug me er erg op, maar moet eerst nog wat jaartjes werken.
Mooi geschreven met een prachtige emotie.
Mooi geschreven en herkenbaar..
Dag René
Ikzelf volg min of meer een gelijkaardig systeem als jij: 6 maanden Thailand & 6 maanden België.
Het beste van twee werelden, zeggen mijn vrienden.
Door een hartaandoening en de bijhorende zorg in de laatste 15 jaar is het mij onmogelijk de hoge ziektekosten in Thailand te betalen als ik er permanent zou wonen.
Zelf ken ik meer dan een handvol expats die noodgedwongen naar nl. en be. terug zijn moeten keren om hun medische zorg betaalbaar te houden
Wie geeft de reacties met de roze bril? Natuurlijk diegenen die op het ogenblik van hun beslissing in een perfecte gezondheidstoestand verkeren.
Maar het kan verkeren,’ zei Bredero. En ik vul aan: bij het ouder worden.
Pas op: een zoon van een goede vriend baat in Bangkok een zuurdesembroodbakkerij uit, heel kleinschalig maar rendabel. Hij is 31 en zijn Thaise vriendin doceert aan een universiteit. Op zo’n leeftijd praat je niet over ziektekosten.
Uit het hart geschreven Niko’, met gevoelens en emotie’ maar met een doel voor ogen, om weer uitdagend en gelukkig te zijn! De voor en nadelen, afwegend op een digitale weegschaal, die al snel uitslaat, om niet eenzaam achter de geraniums te zitten, te wachtende, op de eenzame dood! Maar… Een goed besluit, als je de twee landen (Nederland/Thailand) tegen elkaar houdt’ De vraag is… Is het een risico? Dan moet ik beantwoorden, er is lef voor nodig nog in Nederland te blijven, gezien alle’ negative ontwikkelingen! En de komende vernietigende agenda 2030, of een voorbereidende oorlog met Rusland.
Nederland, wordt door zijn muur vastzittende (Wurg) contracten, dankzij Mark Rutte met fout Brussel, onhoudbaar om er nog te leven. Wetende, dat alles’ volgend jaar duurder en duurder wordt! En er al meer vrijheid moet worden ingeleverd. Thailand wordt over het algemeen als een veilig land beschouwd voor de inwoners – toeristen, ook voor vrouwen die nog avond laat veilig over straat kunnen, wat je tegenwoordig niet meer kan zeggen van Ondergaand Nederland!
De misdaadcijfers zijn in Nederland enorm’ en nemen alleen maar toe’ Volgens recente gegevens van Eurostat, had Nederland in 2023 het op één na hoogste misdaadrapportagepercentage in de EU. En met het opengrenzenbeleid, zal dit zijn top bereiken.
Wij’ hebben hier in Thailand, de poort en deuren altijd open (24 uur per dag) en de sleutels steken in de auto en motor als wij er niet zijn. Het leven is hier betaalbaar! En het klimaat, is heerlijk op bejaarde leeftijd. Als mensen mij vragen: Heb je geen spijt, dat je geëmigreerd bent? Dan is het antwoord altijd een dikke Ja! … Ik had dit jaren eerder moeten doen!
‘Het wordt tijd Niko, om voor jezelf op te komen in dit TE korte leven. En het is een keuze’ om Gelukkig te worden! Een nieuw leven, betekend, nieuwe ideeën en ontwikkelingen, en belevenissen/avonturen, en dat maakt een vastgeroest mens, weer jong en creatief’ Ik zie hier in mijn stad Udon Thani, vele buitenlanders over de gehele wereld toenemen. En’, ze hebben gelijk, met alle dreigingen, en verkeerd beleid! Thailand is het veiligste land, omdat Thailand zich bewust afzijdig houdt van de wereld prometiek, en neutraal blijft!
Hier geen Europese toestanden, omdat ze het woord stikstof niet eens kennen, en er meer dan voldoende woningen beschikbaar zijn’ Wij hebben recent een nieuw gebouwd, groot familiehuis voor 10 personen (Safety House) te koop voor maar 79 000 Euro’ omgerekend Bath/Euro. Hier geen overbodige regels zoals belastingen, het enige wat wij aan belasting betalen is wegenbelasting voor onze auto (Toyota Hilux) en motor. Gas/licht/afval, en benzine…. 50 a 60% goedkoper dan in Nederland!
Dus mensen… Volg Niko in zijn verstandige beslissing, en kom waar het leven nog goed is!
Prachtig verwoord en goed geschreven… alsof ik mijn eigen emigratie van zes jaar geleden weer beleef…
Ik heb 20 jaar geleden de stap gezet en er nooit 1 dag spijt van gehad omdat ik ook niet in de valkuilen ben gestapt.
Bij mij is de plus groter dan de minnen alhoewel die er ook zijn.
Zorg dat je je centen met verstand uitgeeft en ik wens je een leuke tijd in Thailand.
Zorg als 1e voor je zelf en laat je niets aanleunen.
Mooi geschreven weer, herkenbaar is voor mij ook die laatste nacht slapen in een leeg huis, de volgende dag het matras bij het grof vuil leggen, en de klapstoeltjes aan de buurman geven, evenals de sleutels voor de nieuwe bewoners, een Uber bestellen naar schiphol, waar de familie ons uitzwaaiden.