Dagboek van een Thailandganger (deel 15) – Als het schuurt tussen verlangen en werkelijkheid
Ik heb getwijfeld of ik dit op zou schrijven. Niet omdat ik bang ben voor een oordeel, maar omdat sommige dingen nu eenmaal rauwer zijn dan je graag laat zien. Maar mijn dagboek is niet zomaar een reclamefolder voor Thailand. Je deelt niet alleen de zonnige momenten, maar ook de schaduwen. En dit is er zo een. Wel hoop ik dat wie dit leest, beseft dat kwetsbaarheid geen uitnodiging is tot oordeel, maar tot begrip.
Er is iets gebeurd. Iets waar ik zelf nog niet helemaal raad mee weet. Misschien is het het einde van mijn relatie met mijn vriendin. Misschien ook niet. We zijn er nog niet uit. Wat ik wel weet, is dat het schuurt. Tussen wat zij verlangt, en wat voor mij leefbaar is.
Het begon met gesprekken over de toekomst. Over wat er na Naklua zou komen, waar we zouden gaan wonen. Ik wilde die gesprekken niet forceren, maar ze kwamen vanzelf. En ergens was het logisch dat ze wilde weten waar ze aan toe was. Alleen… wat ze hoopte en wat ik kon bieden, bleken ver uit elkaar te liggen.
Zij ziet zichzelf het liefst op een stukje land, ergens in de buurt van haar familie. Geen druk dorp, geen stad, maar een rustige plek met ruimte voor kippen, eenden en misschien een hond of twee. Ze sprak daarover met glinsterende ogen. Ze zag het helemaal voor zich. Een tuin, verse eieren, een kleinschalig bestaan.
Ik zag vooral de stilte. De hitte. Het gevoel van opgesloten zijn in een omgeving waar ik niemand begrijp en niemand mij. Ik zag mezelf in een plastic stoel zitten, starend naar een veld terwijl ik me afvroeg waarom ik het ooit voor een goed idee hield. Hoe charmant het ook klinkt dat leven op het platteland… het past niet bij mij. Niet nu, niet op mijn leeftijd.
Ik probeerde het voorzichtig te zeggen. Niet om haar droom te breken, maar om haar duidelijk te maken dat die droom de mijne niet is. Ik zei dat ik van dieren houd, maar niet van verplichtingen. Dat ik van rust houd, maar ook van levendigheid. En dat ik op het platteland, hoe romantisch het ook klinkt, niet gelukkig ga worden.
De reactie was koeler dan ik had verwacht. Geen driftige woorden, geen discussie. Gewoon… stilte. Eerst ongemakkelijk, daarna pijnlijk. Onze gesprekken werden steeds oppervlakkiger. Geen grapjes meer, geen aanrakingen. Op een avond zei ze niets, liep ze naar de bank, legde daar een kussen neer en bleef daar slapen.
Ik liet het een nacht gaan. Twee nachten. Maar op de derde avond was het genoeg. Ik voelde me geen partner meer, maar een logé in mijn eigen huis. Ik zei dat we zo niet verder konden. Dat als dit het punt was waarop we beland waren, het beter was dat ze terugging naar haar eigen plek. Ze pakte haar koffer en vertrok zonder veel woorden.
Of het definitief is? Ik weet het niet. We hebben nog contact via WhatsApp. Ze is terug bij haar familie. Ze stuurt korte berichtjes, waarin ik lees dat het haar ook niet koud laat. Maar het is geen gesprek meer. Het is contact dat nog bestaat, omdat afscheid nemen soms meer tijd kost dan je wilt toegeven.
Gelukkig is mijn Vlaamse vriend weer terug van een bezoek aan zijn familie in België. Met hem kan ik goed praten. Hij is nuchter, maar niet afstandelijk. Hij kent dit soort situaties. Hij heeft zelf een paar relaties zien stranden, voordat hij zijn huidige partner vond. Ze zijn nu acht jaar samen en hij is gelukkig. Zijn verhaal geeft me moed, maar het haalt het verdriet niet weg.
Want verdriet is er zeker. Het is stil in huis. En dat voelt niet als rust, maar als leegte. Ik mis haar aanwezigheid. Niet alleen de leuke momenten, maar ook het gevoel dat je iemand hebt die weet hoe je je koffie drinkt of hoe je ademhaling klinkt als je slaapt. Die kleine dingen die je pas mist als ze er niet meer zijn.
Toch wil ik ook eerlijk zijn naar mezelf. Ik ben op een leeftijd waarop ik geen compromissen meer wil sluiten die me ongelukkig maken. Hoe lief ik haar ook vind, ik ga mijn leven niet leiden op een manier die me langzaam van binnen leegmaakt. En ik weet ook: als haar diepste wens is om in de buurt van haar familie op het platteland te wonen, dan zal ik haar nooit echt gelukkig kunnen maken.
Het doet pijn om dat te erkennen. Want ergens blijf je hopen dat liefde genoeg is. Maar soms is liefde niet het probleem, maar de omstandigheden.
De twijfel zit diep. Soms denk ik: het komt nog goed. Dan weer denk ik: misschien moet ik de knoop doorhakken. Op zulke dagen merk ik dat ik meer drink dan goed voor me is. Niet uit ontspanning, maar uit een soort verdoofde onmacht. Dat moet ik in de gaten houden. Ik wil mezelf niet verliezen in dit alles.
Ik denk er serieus over na om voor een paar weken terug te gaan naar Nederland. Even logeren bij mijn dochter. Een andere omgeving. Fris hoofd. Weg uit het broeierige Naklua, uit de routine die ineens zo leeg aanvoelt. Het lijkt me heerlijk om even een wandeling te maken in een koel bos. Gewoon even niets hoeven uitleggen.
Maar voorlopig blijf ik hier nog even. Ik wil niets overhaasten. Misschien komt er nog een moment waarop we opnieuw met elkaar in gesprek kunnen. Misschien groeien we juist in deze afstand. Misschien ook niet. Dat weet ik nu nog niet.
Meer kan ik nu niet opschrijven. Niet omdat er niets meer te zeggen is, maar omdat sommige gevoelens nog niet af zijn. Misschien komt dat later, misschien ook niet.
Voor nu weet ik alleen: het eerste barstje is een scheur geworden. En ik sta op een kruispunt dat ik niet had voorzien.
Wordt vervolgd…
Ingezonden door Nico
Dit alles is pijnlijk, beste Nico. Alle begrip voor je verwarring en verdriet. Maar houd vol. Geef niet toe. Blijf je eigen doelstellingen trouw. Bedenk of wat zij wil jouw wensen vertegenwoordigen, en zo niet, wees dan resoluut. Er is nou eenmaal een discrepantie tussen wat Thai vrouwen willen in hun relaties met buitenlandse mannen, en wat die mannen met hun vertrek naar en vestiging in TH voor ogen hadden. Het meest ergerlijke is dat Thai niet zeggen wat zij eigenlijk en uiteindelijk willen. Ze spreken zich niet uit. Je kan rustig zeggen dat zij er een heimelijkheid op na houden. Wordt niet voldaan aan hun verwachtingen gaan ze mokken, doen er het zwijgen toe, en reageren met weglopen als ze op hun gedrag worden aangesproken.
Aangesproken worden is een groot taboe in TH. Verantwoordelijkheid betonen is dan tegelijkertijd psychologisch gezien een niet geleerd gedragsalternatief. Daar heb je nu mee te maken. Veel mannen neigen er dan maar toe in te stemmen in de nukken van hun relatie, om zoveel later met de brokken van hun beslissing geconfronteerd te worden. Om vervolgens zich zelf vrij te pleiten van oorzaak en slachtofferig te doen vanwege de gevolgen.
Wat ik je kan aanraden nu is doorzetten met wat je wilde met TH. Jouw plan was om te bezien of je in TH kon aarden. Doe dat dan. Het begon er op te lijken dat je afdwaalde naar het bekijken of er een relatie met een thaise vrouw was aan te gaan. Maar dit was toch nevenzaak? Keer terug op je oorspronkelijk plan, focus je opnieuw, en leer jezelf in TH kennen. En een relatie met een Thaise vrouw? Leer iemand kennen die materieel en/of financieel niet afhankelijk is van jouw inkomen. Die zelf haar boontjes dopt, eigen ideeen verwerkelijkt, met wie je complementair kunt zijn. Een Thaise vrouw neemt graag iemands leven over. Wil controle, en bepalen in welke richting gevaren dient te worden. Als dan uiteindelijk het schip, blijkt dat je vast bent komen te zitten. Types die dat willen, kun je maar het beste mijden. Komt tijd, komt raad. En een deksel? Past op menig potje. Nu de goede nog.
Ik denk dat er velen zijn die zich in deze situatie herkennen en het is echt moedig van jou om dit ten berde te brengen.
Een relatie is voor Thais helemaal anders dan voor ons, ook al is er onderling veel over gesproken (begrepen ? ), en het taalverschil maakt het niet makkelijker om er uit te raken.
De enige die kan uitmaken, alle omstandigheden in acht genomen, waar je voor wil gaan ben jij zelf.in feite heb je niks te verliezen… ofwel krijg je je relatie terug op de rails in die mate dat het voor jou leefbaar is, ofwel ga je alleen verder om te doen waar je voldoende jezelf kan zijn.
Succes
Ik zie het al helemaal voor me… Dat huis op het platteland waarvan zeker wordt verwacht dat jij dat gaat betalen… En dan een relatie die al stuk is na 1 tegenslag… Dat geld ben je kwijt als het fout gaat. En als je dan nu al twijfels hebt over het wonen op het platteland… Gewoon niet doen. Je komt vanzelf wel iemand tegen met toekomstplannen die niet ingaan tegen jouw plannen. Het enige dat je hier misschien zelf fout hebt gedaan is dat gesprek pas nu te voeren. Eigenlijk had je hierover moeten praten bij de eerste ontmoeting, of misschien de tweede. Dat had je een hoop pijn kunnen besparen.
Dit raakt me, maar eerlijk gezegd voel ik vooral sympathie voor je vriendin.
Je beschrijft dit alsof het een onverwacht kruispunt was, maar dat klopt niet helemaal. Je kende haar al vóór je naar Thailand emigreerde – dan moet je toch geweten hebben wat haar dromen en wensen waren? Voor veel Thaise vrouwen, zeker van het platteland, is terugkeren naar de familie en een eigen stukje grond niet zomaar een idee, maar juist de kern van wat geluk betekent.
Als jij die “glinsterende ogen” zag waarmee ze over haar toekomst sprak, waarom heb je haar dan niet direct verteld dat dit nooit jouw pad zou zijn? Door te wachten, heb je haar onbedoeld maandenlang de indruk gegeven dat jullie dromen te verenigen waren. Tijd die zij had kunnen investeren in iemand die wél hetzelfde verlangde.
Je schrijft dat je voorzichtig probeerde te communiceren om haar droom niet te breken. Maar juist daardoor heb je haar hoop laten groeien, in plaats van eerlijk te zijn vanaf het begin. Zij was wél duidelijk: ze zei wat ze wilde.
Ook de manier waarop je schrijft over “de hitte” en “opgesloten zijn waar niemand je begrijpt” kan voor haar kleinerend klinken. Alsof jouw behoefte aan levendigheid vanzelf zwaarder weegt dan haar diepe verbondenheid met familie, grond en cultuur.
Je zegt dat je op jouw leeftijd geen compromissen meer wilt sluiten die je ongelukkig maken. Dat begrijp ik. Maar eerlijk gezegd klinkt het ook alsof je zo de verantwoordelijkheid ontwijkt voor het feit dat je nooit uitgesproken hebt wat je níét wilde.
Misschien is het voor jullie allebei eerlijker om dat nu onder ogen te zien: zij verdient iemand die haar droom echt deelt, en jij iemand bij wie je jezelf kunt zijn zonder schuldgevoel of verwijten.
She is different, andere gelouterde expats zien dat helaas niet. Inzicht Komt vanzelf, cousin (haar man) heeft een ongeluk gehad, mama heeft suikerziekte, het dak lekt, de keuken kapot, huis kopen voor ons twee, koffie tentje beginnen.enz.
En als alles betaald is van 50 000 euro tot enkele tonnen is de liefde van je leven plots verdwenen.
Waarschuwen werkt niet, she is differend. Je ziet het pas als je het doorhebt, zei Cruyff.
Heel pijnlijk allemaal. Heb het zelf ook allemaal meegemaakt.
Heb toen van alles geprobeerd om het huwelijk te redden, maar helaas.
Ik zou zeggen: Zij heeft haar keuze gemaakt. Stop met alle communicatie en zoek iemand anders. Want alleen zijn is ook niet fijn.
Ben zelf voor de 2e keer met een Thaise getrouwd en we zijn nu al 11 jaar gelukkig samen.
Quote: Ik denk er serieus over na om voor een paar weken terug te gaan naar Nederland. Even logeren bij mijn dochter.
Dat lijkt mij een verstandige keuze.
U hebt daar iemand waar u mee kunt praten, die u kunt vertrouwen, en die u misschien kan helpen uit die put te klimmen waar u in uw eentje in zit.