Beste lezers van Thailandblog, mijn naam is Nico en ik ben 67 jaar en ga emigreren naar Thailand. Ik wil jullie meenemen op mijn reis naar Thailand in de vorm van een dagboek. Momenteel heb ik al ruim 30 delen geschreven, misschien worden het er meer, ik ga door zolang jullie het leuk vinden. Vandaag het eerste deel, waarin ik beschrijf hoe ik ‘de knoop heb doorgehakt’.
Een belangrijk besluit begint zelden met een helder moment. Geen dramatische scène of doorslaggevend voorval, maar iets kleiners, iets subtielers. Een stil soort onrust dat zich eerst voorzichtig aandient en daarna steeds brutaler aan je jas trekt. Bij mij begon het tijdens een ochtendwandeling door het park. Februari, grauwe lucht, de kou kroop over het grindpad en mijn adem stond zichtbaar in de lucht. Een oudere man in een dikke jas groette me met een halve knik. Ik groette vriendelijk terug. Zoals altijd. Zoals iedereen. En dat was het. Geen gesprek. Geen lach. Geen oprechte belangstelling. Gewoon een functioneel groetje op een doodgewone ochtend. Ik liep verder, maar ergens in mijn hoofd bleef het malen. Is dit het nu? Een soort eeuwigdurende routine?
Ik was toen sinds kort met pensioen. Eindelijk tijd voor mezelf, zeiden ze. En, ja die gedachte had ik ook. Maar die zee van tijd voelde niet per se als vrijheid. Eerder als een leegte, die met geen enkele activiteit echt gevuld raakte. De dagen regen zich aaneen als kralen zonder kleur. Ik kon vandaag al uittekenen wat ik morgen zou doen. Niets mis met een rustige oude dag, maar dit voelde niet als rust. Het voelde als stilstand. En stilstand, dat had ik nooit goed verdragen. Ik heb een hekel aan sleur en voorspelbaarheid.
Thailand was op dat moment niet geheel nieuw voor me. Ik was er al vaker geweest, meestal in de winter. Zon op je huid, geuren van eetstalletjes in je neus, motorbikes die kriskras door het verkeer vlogen en altijd mensen. Overal mensen. En toch voelde het nooit druk of benauwd. Niet op de manier waarop Nederland druk is. In Thailand is er ruimte in de chaos. Daar kun je ademen. Daar keek niemand je meewarig aan als je op je 67ste nog dit soort plannen maakte.
En dat deed ik steeds meer. Plannen maken. Eerst voorzichtig, alsof ik mezelf wilde testen. Zouden ze me gek verklaren? Zou het dom zijn? Wat nu als ik ziek werd, of eenzaam? Maar telkens als ik het idee weer wegduwde, kwam het sterker terug. Want diep vanbinnen wist ik al lang dat ik niet verder wilde op dezelfde vierkante kilometer die ik al mijn hele leven kende.
Ik begon praktische dingen op te zoeken, natuurlijk op Thailandblog een onuitputtelijke bron van kennis en ervaring. Visumregels, ziektekostenverzekeringen, huizenprijzen in de Isaan. Niet om meteen te vertrekken, maar om te voelen of het kon. Alsof ik mijn toekomst aan het aftasten was, met de taststok van een blinde. En met elke stap die ik zette, voelde het minder als een wild idee en meer als een logische volgende stap.
Toch bleef het spannend. Want emigreren op je 67ste, dat is geen rugzakreis. Je laat een leven achter dat je in decennia hebt opgebouwd. Je zegt geen vaarwel tegen alleen een huis, maar tegen je taal, je vaste gewoontes, je vertrouwde zorgsysteem, je vriendenkring. Een stuk veiligheid. En ook al zie je familie en vrienden niet dagelijks, het besef dat ze dichtbij zijn is een vorm van rust die je pas mist als je die moet inruilen voor iets onbekends. Dat was misschien nog wel hetgeen me het meest benauwde. Je sociale vangnet inruilen voor iets nieuws wat je weer moet opbouwen.
Ik merkte ook dat mijn omgeving er verschillend op reageerde. Sommigen waren nieuwsgierig. Anderen keken me aan alsof ik m’n verstand had verloren. “Op jouw leeftijd nog? Waarom niet gewoon een huisje op de Veluwe of aan zee?” Maar ik wilde geen boswandeling of strandwandeling met grijze haren en een thermoskan. Ik wilde voelen dat ik nog leefde. Niet omdat het moet, maar omdat het mag.
Er was ook iemand in Thailand die me daarbij hielp. Geen twintigjarige barkeepster, zoals de clichés willen doen geloven, maar een vrouw van bijna mijn leeftijd met een brede lach en een karakter waar je niet omheen kunt. We hadden elkaar leren kennen tijdens een van mijn eerdere verblijven. Wat begon als vriendschap, groeide uit tot iets stevigers. Ze leerde me Thaise woorden, ik leerde haar om kaas te eten. Ze wees me op dingen die ik over het hoofd zag. Zoals de manier waarop mensen in haar dorp nog naar elkaar omkijken. Of hoe tijd daar iets is dat niet altijd hoeft te kloppen, maar wel altijd plaatsmaakt voor elkaar.
Die relatie was geen reden om te vertrekken, maar ze gaf mijn verlangen wel een gezicht. En een naam. En een adres. Iets om naar uitkijken, alsof je een jong boompje plant en nieuwsgierig bent hoe die zal groeien.
De definitieve beslissing kwam op een avond die verder niet erg bijzonder was. Ik zat op de bank, een documentaire op de achtergrond, mijn telefoon binnen handbereik maar al uren onaangeraakt. Buiten was het windstil, binnen was alles op orde. Maar ik voelde me overbodig. Alsof het leven zijn contouren had gekregen en ik enkel nog werd geacht binnen de lijntjes te blijven.
Toen wist ik het. Niet als donderslag, maar als een stille zekerheid. Ik belde mijn dochter de volgende ochtend, wel met een steen op mijn maag. Ze luisterde lang, vroeg veel, bleef even stil. “Doe je het voor jezelf?” vroeg ze uiteindelijk. Die vraag raakte me. Want ja, dat deed ik. Niet voor de zon. Niet voor de liefde. Niet uit onvrede met Nederland. Maar omdat ik wilde voelen dat ik opnieuw kon kiezen. Omdat ik op m’n 67ste meer wilde dan herinneringen verzamelen. Ik wilde er nog een maken die me zou verrassen. Ze wenste me succes en zei dat ze zielsveel van mij hield. En ja hoor, daar kwamen de tranen, bij mij en bij haar…
Vanaf dat moment ging het snel. Huis verkopen, papieren regelen, abonnementen opzeggen. Een lang en taai proces, maar het voelde als iets wat al veel eerder begonnen was. Alsof ik mezelf eindelijk inhaalde.
En inmiddels zit ik te wachten op het moment, met mijn koffers bijna klaar, mijn hoofd voller dan ooit. Nu het moment komt dat ik de deur voorgoed achter mij dichttrek, voel ik een spanning. Kriebels. Ik weet dat er moeilijke momenten zullen komen. Heimwee. Administratief gedoe. Een lichaam dat soms protesteert tegen hitte of eten dat net verkeerd valt. Maar ik weet ook dat dit de juiste stap is.
Ik vertrek niet omdat ik weg wil van iets, maar omdat ik ergens naartoe wil. En dat is misschien wel de mooiste reden die er bestaat.
Wordt vervolgd…
Ingezonden door Nico
———————————————
Dit artikel is [jp_post_view]
———————————————
TOP Nico
Ik ga alle delen lezen, vermoed ik zo.
Beste, prachtig geschreven uit het hart. Zit in het zelfde schuitje, weggegaan op mn 66e, half jaar geleden,schrijf door aub
Ik ga dat zeker doen…mooi geschreven TOP.
Proficiat Nico, gewoon op je gevoel afgaan is vaak de juiste beslissing.
En je hebt niets te verliezen, mocht het tegenvallen dan kan je altijd nog terug.
Welkom in Thailand.
Goed bezig Nico.
Ik ben ook als 60+ naar Thailand geëmigreerd in 2019 en heb er nog geen dag spijt van.
Je schrijfstijl bevalt me ook .
Mooi! Kijk uit naar de volgende afleveringen!
Goede keuze Nico, ik heb die knoop 13 jaar geleden doorgehakt op 49 jarige leeftijd. Moet er wel eerlijk bij vertellen dat ik bij een reorganisatie een leuke regeling kreeg aangeboden. Te weinig om in NL te overleven, maar genoeg om in TH goed te kunnen leven.
Heb al ruim 30 jaar een kennis die al 30 jaar zegt dat ie beter naar TH kan verkassen maar nog nooit is vertrokken. Nu is ie 70, een huis (afbetaald) twv 6 ton euro. Huisje heeft ie al in TH en nog durft ie de knoop niet door te hakken.
Goec dat je de knoop hebt doorgehakt en in de herfst van je leven gaat doen wat je zelf wil.
Voorjaar 2026 dan maar, Bert?
Hoop het voor hem.
Het is niet altijd een kwestie van knopen doorhakken.
Soms is het ook de voordelen van beide landen proberen te hebben.
Mijn Thaise vriendin en ik willen op dit moment allebei zowel tijd in Nederland en tijd in Thailand doorbrengen,
Het kan dus ook een weloverwogen keuze zijn om niet voor het ene of het andere land te kiezen.
Ik denk zelfs dat het kiezen voor beide zelfs nog lastiger is dan een keuze tussen beide te maken, omdat je met allerlei problemen krijgt te maken die zich niet voordoen als je kiest tussen twee landen.
Ik sluit mij geheel aan bij William-Korat. Zeer benieuwd naar het vervolg.
Ook al omdat wij, vrouw Oy en ik, diezelfde grote stap over een aantal jaren ook gaan nemen.
Nico, het allerbeste, daar in dat verre Thailand.
Nog 30 delen en dan moet de reis nog beginnen.
We zullen geen leesvoer tekort komen deze zomer!
Laat ze maar komen, die creaties van je, Nico.
Ik zal je dagboek met veel plezier lezen. Het is goed dat je je goed voorbereidt. In de 20 mooie jaren die ik in Thailand doorbracht heb ik heel veel genoegen beleefd aan de kennis van de taal. Leer die en je verblijf zal nog leuker zijn.
Zou ik ook graag willen doen maar kan ik (nog) niet.
Heb dezelfde leeftijd maar zit vast aan mijn bedrijf als zelfstandige, heb een hond die enkel mij vertrouwt, heb verplichtingen tov de familie, heb te veel om achter te laten….
Ben wel jaloers van Nico, zou ook die vrijheid willen hebben.
Enige dat ik nu op hoop is om langere tijden dan 2 weken te kunnen verblijven in Thailand om op te warmen tijdens onze verschrikkelijke sombere en koude winters….
Die blog volg ik met enthousiasme.
Carlo, je bepaalt zelf voor een groot deel waar je aan vast zit en welke vrijheid je hebt, maar ik begrijp je keuze.
Die koude winters breng ik inmiddels ook door in Thailand, maar mijn vriendin en ik genieten in Europa ook van de zomers. en voor haar is dit een mogelijkheid om wat van een ander deel van de wereld te zien.
Beste Nico, blijven schrijven aub.
Wij zijn nu iets meer dan een jaar in Thailand, mijn vrouw nu 62 en ik 65 en al ruim 33 jaar onafscheidelijk, en nu eindelijk weer terug naar Thailand en nog geen seconde spijt gehad van onze stap.
Bedankt voor het delen alvast, ik zie erg uit naar het vervolg aangezien ik met mijn 72 jaar dezelfde stap aan het voorbereiden ben.
De beste keuze die je ooit gemaakt hebt Nico.
Zelf al een jaar of 4 deze keuze gemaakt, ben 59 jaar, en geen seconde spijt van mijn keuze, net als de andere personen die een reactie hebben gegeven.
Overal heb je hobbels in de weg, maar dat is de uitdaging.
Ben benieuwd naar de overige delen van je verslag. Erg leuk geschreven.
Hartelijke groet en veel succes Nico
Leuk verhaal en… een goede beslissing. Je kent Thailand al een beetje, je kent er ook mensen, dus je valt niet in het diepe.
Je hebt gelijk — ik had datzelfde gevoel in Nederland: dat je er eigenlijk wel mag zijn, maar er toch niet echt bij hoort. Je voelt je niet echt thuis.
In Thailand heb ik dat gevoel wél — het gevoel dat ik op de juiste plek ben.
Leuk om te lezen. Ga de rest ook lezen. Ben over 2 jaar ook 67 en ga dan ook in Thailand verder leven. Dank alvast voor jouw bijdrages om te lezen ;-).
Wibar wij zijn van dezelfde leeftijd,en ik ben er ook al mee bezig om daarheen te verkassen, nu nog 2 x een half jaar dan mijn pensioen laten uitkeren en daar voor goed heen,mijn droom is voorlopig Hua hin.
Suc6 man!
Mooi eerste deel van een dagboek, voor mij persoonlijk is de voorbereiding naar de emigratie voorbij gevlogen.
Nu inmiddels 2 jaar en 9 maanden, en met mij en vele anderen denken we regelmatig terug aan hoe het was in Nederland, althans daar ga ik van uit.
Ik word weldra 67 en ga ook de stap zetten zoals jij Nico. Ben daar ook al lang mee bezig. Zou over de beslommeringen en verwachtingen ook een dik dagboek kunnen vullen maar vrees dat ik de discipline niet kan opbrengen om regelmatig te posten. Het mag geen sleur worden en ook de lezers niet vervelen.
Wat jouw schrijfstijl betreft, zie ik dat absoluut niet gebeuren. Ik ga je met heel veel interesse en nieuwsgierigheid volgen.
Heerlijk om te lezen! Mooie schrijfstijl!
Wij genieten ook al jaren van Thailand, succes, ik ga zeker je dagboek volgen.
Zo benieuwd naar het vervolg, respect voor je moed !!
Ik heb jouw verhaal met veel interesse gelezen en het is heel herkenbaar. Ik heb eerder gereageerd met mijn voornaam Louis, maar ik heb bemerkt, dat er nog een Louis regelmatig reageert. Dus vanaf nu reageer ik als Louis K. Wat mij het meest trof was jouw opmerking, dat je je OVERBODIG begint te voelen. Want dat was waarschijnlijk de belangrijkste reden voor mij om voor Thailand te kiezen.
Na mijn echtscheiding op 63 jarige leeftijd bemerkte ik, dat de Nederlandse alleen staande vrouwen meer geinteresseerd waren in een jongere partner en er zo ongeveer vanuit gingen, dat je op 65+ jarige leeftijd al met 1 been in je graf staat. Terwijl ik toen kerngezond was en een goed pensioen had. Teleurstellend.
Van een heel andere orde was mijn relatie met mijn dochters. Hoewel mijn dochters spraken over quality time als we elkaar ontmoetten, werden die bezoekjes en contacten steeds spaarzamer, minder dan 1x in de maand.
Ze hebben beiden een afgeronde studie aan een universiteit en beiden een super job. In hun opvoeding heb ik steeds gestreefd naar een goede opleiding en dat zij eens zelfstandig en niet afhankelijk zouden zijn van het inkomen van een partner. Dat zag ik als mijn taak en ik heb nooit aangedrongen op latere contacten.
Hun moeder heeft die contacten wel nodig. Zelf heb ik altijd een zeer goede baan gehad en was ik ook actief in het verenigingsleven.2 x per week golfen, bridgen en ook parttime werk 3 dagen per week.
Hoewel gepensioneerd, had ik nog steeds het gevoel, dat ik functioneerde en nuttig was. En accepteerde ik de geschetste beperkingen. Totdat mijn buurvrouw onverwachts overleed en mijn dochters mij aanspoorden om iets van de wereld te gaan zien. Wat volgde was een 3 weekse vakantie naar Thailand. Deze was zo verhelderend en verfrissend. En nog voor mijn 70 verjaardag was ik verhuisd naar Thailand.
Hier had ik weer het gevoel dat ik leef, ondernemend ben, met alle positieve en negatieve ervaringen, die daarbij horen. Ik ben hier niet overbodig. Ik heb een hele warme relatie met een zorgzame Thaische vrouw en doe dingen, die ik in Nederland niet voor mogelijk kan houden. En ik ben intussen 82 jaar oud en nog steeds kerngezond, geen enkel medicijn. Ik ben hier nog steeds niet overbodig en geniet van elke dag.
Hallo Nico,
Lijkt me leuk om te volgen, maar ik ben wel benieuwd wat je bedoeld met je dagboek.
Ga je dat per dag bijhouden of per week of zoals het uitkomt….je schrijft nl dat je al 30 delen geschreven hebt.
Dus je hebt er waarschijnlijk al een tijdje schrijven opzitten en woont misschien al in het beloofde land.
We gaan het zien en ik wens je veel succes in je verdere toekomst daar.
Groetjes Joop
“Ik vertrek niet omdat ik weg wil van iets, maar omdat ik ergens naartoe wil”
Mooi en herkenbaar! Ik ben zelf 2 jaar geleden samen met mijn Thaise vrouw naar Thailand verhuisd. Wel wat jonger, nu 57 jaar. Ook ik had geen echte onvrede met Nederland, maar ik wilde vooral een ander leven. In mijn geval: meer vrijheid, ruimte en warmte, gewoon meer voldoening in mijn dagelijkse doen en laten. Ik woon op het platteland in een dorpje tussen de Thai, dat maakt het niet echt eenvoudiger, maar ik heb zeker wel gevonden wat ik zocht. Van mijn beslissing heb ik dus geen seconde spijt gehad.
ook ik lees jou verhaal met veel plezier en interesse.ben dan ook zee benieuwd naar het vervolg
Hans.
Dankjewel Nico, ik kijk uit naar de volgende delen. Ik ben toen jaar jonger maar op het zelfde punt aangeland. Binnenkort terug naar Nederland om al mijn zaken daar af te ronden
Met veel interesse gelezen en hoop er veel wijsheid mee op te doen.
Vanaf 1993 zakelijk met Thailand te maken gehad, vaak zakenreizen door Thailand gemaakt, evenals Vietnam en ZO China.
In Nov ’24 is mijn vrouw na ca 7 jaar aftakelend door demensie overleden.
Mijn oudste zoon met gezin zag ik ieder jaar in het verzorgingstehuis van mijn vrouw, mijn jongste zoon met gezin gelukkig wat vaker, maar…naar MIJN wens veel en veel te weinig.
Oftewel: wat zoek ik nog in NL ?
Mid Dec kwam mijn Thaise (ex-zaken)vriendin met Oo’rijkse echtgenoot en een vriendin van haar mij opzoeken. Tsja, tickets geboekt, wilden ook naar D en Oo, niet af te zeggen, maar mijn vrouw opzoeken zat er niet meer in. Met deze vriendin ontwikkelde zich het idee: ” jij bent alleen, ik ben alleen, samen misschien minder alleen ?”
Gevolg: sinds 21 mei ben ik in Chatuchak (condo) /Lam Luk Ka ( leuk vrijstaand huis), tot 20 Nov, in eigenlijk een soort proefhuwelijk.
Zij is 58, accountant MBA, niet rijk maar ook niet “armlastig”, ik 73, ook academicus, die een prachtig huis met tuin aan het water achter zal moeten laten. Met heel veel spullen, met heel veel herinneringen.
Het blijft heet hier ondanks airco, en.. zal toch een bezigheid moeten vinden want ik begin me nu al knap te vervelen.
Ik hou me erg aanbevolen voor tips, ervaringen, ideeen enz.. info at tropifood dot nl